*Update*
Ik heb Dylan een paar dagen niet gezien, ik heb hem wel gesproken via de telefoon maar verder heb ik hem niet gezien. Ik sta vandaag zoals gewoonlijk op het schoolplein tijdens de pauze, meestal sta ik hier in de pauze maar als er hier al mensen staan zoek ik het rustigste plekje in de aula op. Dit is de achterkant van de school en hier komt bijna niemand. Maar vandaag ben ik niet alleen. Ik sta muziek te luisteren en een boek te lezen als ik hun al aan hoor komen. Ik probeer mij eigen achter mijn boek te verbergen maar het is te laat, ze zien me al. Nog voordat zij bij mij zijn staat Dylan naast mij.
"Hoelang ben je hier al?" Ik ben stom verbaasd, ik had nooit verwacht dat hij mij hier zou zien.
"Nog niet zo lang, zijn dat de mensen die jou laatst pijn hebben gedaan?"
"Ja.. Maar ze hebben mij sindsdien met rust gelaten."Dat is niet waar, maar ik wil niet in de problemen raken.
"Dan zullen ze daar nu spijt van krijgen."
"Wat ga je doen?"
"Gewoon even praten." Ik snap niet waarom hij dit doet, het is toch mijn eigen schuld dat ze zo tegen mij doen? Trouwens hij kent mij amper, waarom doet hij dit toch? Ik zie hem naar hun toe lopen met gebalde vuisten langs zijn lichaam.
"Zijn jullie de mensen die laatst met z'n zessen dit meisje pijn gedaan hebben?"
"Ja, wat wou je er tegen doen?"
"Laat haar met rust, ze heeft jullie nooit wat misdaan."
"YO GINGER! IS DIT JE NIEUWE VRIENDJE OFZO?" Ik heb er zo hekel aan als dat woord gebruiken..
"Nee ik ben haar "vriendje" niet, maar durven jullie wel met z'n zessen tegen één?"
"Waar maak jij je toch zo druk om? We hebben jou toch nooit pijn gedaan?"
"Niemand verdient het om zo behandeld te worden, en zij al helemaal niet."
"Wat jij wil, ga maar weer lekker terug naar die lelijke vriendin van je." Dylan's gezicht begint steeds roder te worden.
"Hoe noemde jij haar?"
"Je hoorde mij wel goed, ik noemde dat kleine hoertje van je lelijk, probleem mee." Totaal onverwacht geeft Dylan één van de jongens een harde trap tegen zijn been aan. Een andere jongen springt bijna boven op Dylan en dan beginnen ze alle zes op hem in te slaan, je zou verwachten dat Dylan zou opgeven maar dat doet hij niet. Sterker nog, hij heeft als twee van de vier jongens op de grond gekregen, ik weet niet precies hoe hij het gedaan heeft, maar eentje heeft zelfs tranen in zijn ogen. Nog voor hij ook maar één klap kan uitdelen aan één van de andere staat er al een leraar naast.
"ALLEMAAL MEE KOMEN!" We lopen achter de leraar aan, het groepje mensen die mij altijd lopen te lo irriteren kijken mij de hele tijd boos aan. Hier ga ik spijt van krijgen. Ik weet het nu al. Dylan daar in tegen blijft aan één stuk doorvragen of het goed met me gaat. Als we bij de directeur komen mag ik al snel gaan, hij heeft al snel door dat ik er bijna niks mee te maken heb. Als ze naar buiten komen zegt hij tegen ons dat we allemaal naar huis mogen gaan en dat hij onze ouders nog wel gaat bellen.
Ik blijf de hele tijd naar de grond kijken, het is allemaal mijn schuld dat zij nu in de problemen zitten en ik ga daar spijt voor krijgen.
"Ga je met me mee naar mijn huis?" Dylan pakt mijn hand vast en kijkt boos richting het groepje.
"Uhm ga anders met mij me, mijn ouders zijn toch nog niet thuis."
Als we bij mijn thuis zijn gaan we op de bank zitten, we zijn een tijdje stil maar dan probeer ik toch een gesprek te starten.
"Zit je in de problemen?"
"Ja, ik mag niet meer bij jullie op het schoolplein komen en één van die jongens zullen me vast wel aanklagen."
"Sorry.."
"Je hoeft geen sorry te zeggen, het is niet jouw schuld."
"Jawel, je had dat helemaal niet hoeven doen."
"En ze je dan zeker weer pijn laten doen?"
"Maakt niet uit, dat houd vanzelf wel weer op" Hij komt dichter bij mij zitten en pakt mijn hand vast.
"Snap je het dan niet, je bent dat niet waard, je bent veel belangrijker dan je denkt." Net op het moment dat ik weet wat ik moet zeggen komt mijn moeder thuis.
(Ik zie nu pas dat deze foto niet zo goed is
)
"Jaylinn, wie is dit?"
"Dit is Dylan." Dylan staat op en steld zich netjes voor, ik zie aan de blik in mijn moeders ogen dat hij "goedgekeurd" is.
"Leuk je te ontmoeten, en fijn dat je Jaylinn laatst opgevangen heb."
"Ja ik hoorde dat er wat ruzie was ofzo en ik kan haar natuurlijk niet alleen achter laten." Dan gaat de telefoon en mijn moeder loopt naar boven om die te beantwoorden.
"Jay kun je even hier komen?" Ik loop naar haar toe en kijk verbaasd.
"Wat is er?" Ze begint een beetje tegen mij te fluisteren.
"Ik wil niet meer dat je die jongen nog langer ziet."
"Waarom niet?"
"Hij brengt je in de problemen, ik wil het gewoon niet hebben."
"Waar heb je het over?"
"Dat gedoe van vanmiddag, je hoeft niet te uit te leggen wat er gebeurt is, ik weet alles al."
"Maar waarom mag ik hem niet meer zien dan?"
"Ach kom op nou Jaylinn, iemand vertellen dat je "gepest" wordt en die dan voor jou op laten komen? Hij brengt je zo alleen maar in de problemen."
"Maar mam.."
"Niks te maren, ik wil niet meer dat je hem nog langer ziet." Ik voel nu al de tranen in mijn ogen prikken, ik heb geen echte vrienden, nu heb ik er eindelijk één en mag ik hem niet meer zien. Ik loop naar Dylan toe en vraag of hij mee wilt komen.
"Mam ik loop even met Dylan mee."
"Is goed, zo snel mogelijk thuis zijn." Ik loop voor Dylan de deur uit en hij kijkt mij vragend aan.
"Wat is er?"
"Ik mag je niet meer zien van mijn moeder." De er rolt één traan over mijn wang en Dylan veegt hem weg.
"Waarom niet dan?"
"Door dat gedoe van vanmiddag.. Het is mijn schuld, sorry. Het is beter zo."
"Nee dat is het niet, je staat helemaal te trillen. Ben je zo erg geschrokken van je moeder?" Dat ook, maar ik heb al twee dagen niks gegeten en alles draait om mij heen, als ik thuis ben pak ik wel een appel ofzo.
"Ja, maar het maakt niet uit."
"Luister ik bel je vanavond of morgen wel, goed?"
"Ja is goed." Dan pakt hij mijn hand en doet er een klein zakje pilletjes in. Ik kijk hem verbaasd aan.
"Als je weer zo in paniek raakt moet je er gewoon eentje nemen, dan gaat het snel weg." Dan geeft hij mij een knuffel en gaat weg.
Met nog steeds te tranen in mijn ogen ga ik achter mijn laptop zitten. Ik weet niet precies wat ik wil gaan doen, maar ik weet dat het iets op mijn laptop is. Na een tijdje besef ik dat meer tips nodig heb om af te vallen, ik kom op allemaal sites terecht waar ze op zeggen dat wel moet blijven eten enzo, maar dat wil ik niet. Na lang zoeken kom ik op een site terecht waar ik eerst een waarschuwing van krijg. Ik ga gelijk recht op zitten, dit kon nog wel eens zijn waar ik naar op zoek ben. Als ik de site alsnog aanklik wordt ik meteen overdondert door het plaatje dat op de heel groot op de pagina staat, een mooie dunne vrouw waarbij je bijna al haar botten kan zien. Geïnteresseerd kijk ik verder rond, overal zie ik van die plaatjes allemaal mooi, dun en in één woord: perfect. Dan kom ik op de pagina met "tips en trucs" terecht. Er staan allemaal tips op hoe je het niet eten kan verbergen en hoe je het beste er voor kan zorgen dat niemand je hoort kotsen. Ik blijf maar door klikken en lezen, tips over sporten, eten en verbergen. Tips hoe je het beste kan kotsen, als je moeten eten wat je dan het beste kan eten en zo gaat het maar door. Waarom heb ik dit nooit eerder gezien? Dan kom ik op het forum terecht en ben ik wat met een aantal andere meiden aan het praten. Ze zijn allemaal heel streng voor zichzelf, maar er is één meisje dat ik al meteen aardig vind door de manier hoe ze mij probeert aan te moedigen om ook te gaan afvallen. Haar online naam is xostarvinghunger en we gaan met z'n tweeën in een privé gesprek. Ze verteld dat haar echte naam Serena *Writers note: Dat ben ik, dat is niet mijn echte naam.* is en dat ze nog niet zo heel lang begonnen is met afvallen.
Fatpiggy zegt: maar hoe houd je het dan vol? Denk je nooit bij jezelf, is het zo niet genoeg?
Xostarvinghunger zegt: daar heb ik een trucje voor.
Fatpiggy zegt: wat dan?
Xostarvinghunger zegt: ik ga dan in mijn bikini voor de spiegel staan en ga dan op en neer springen, dan zie ik vanzelf hoeveel vet er nog aan mijn lichaam zit en dan weet ik dat ik door moet gaan.
Fatpiggy zegt: wow daar heb ik nog nooit aan gedacht, en als je een vreetbui voelt opkomen wat doe je dan?
Xostarvinghunger zegt: dan probeer ik mezelf in te houden en als dat niet lukt dan laat ik mezelf gaan, maar ik kots alles daarna uit.
Fatpiggy zegt: krijg je daar geen schuldgevoel van dan?
Xostarvinghunger zegt: jawel maar dan straf ik mezelf. Ik hoef niet eens na te denken over hoe ze dat doet.
Xostarvinghunger zegt: maar ik moet gaan, ik spreek je later nog wel doei x
Fatpiggy zegt: doei
De uren daarna kijk ik op nog wat meer "pro-ana" sites rond. Ik ben zo gefocust dat ik niet door heb dat Dylan meerdere keren gebeld heeft, en als ik het zie voel ik me meteen een beetje schuldig. Ik zit een tijdje rond te kijken en naar wat "thinspiration" te kijken en dan besluit ik dat ik maar eens dat trucje van Serena moet uit proberen.
Zodra ik voor de spiegel sta heb ik meteen spijt. Iedere negatieve gedachte die ik ooit over mezelf heb gehad komen mijn hoofd binnen, ik hoef niet eens te bewegen om te zien hoeveel vet er van mij af moet. Ik voelde me eerst redelijk, maar in vergelijking met de meisjes die ik net gezien heb stil ik niks voor. Ik ben zo mislukkeling. Mijn hand gaat richting de krassen op mijn linker been, ik voel er even aan maar trek mijn hand snel terug. Veel te vet. Ik begin te huilen en zeg tegen mezelf dat dit niet het moment is om zielig te doen, dit is mijn eigen schuld en ik zal er wat aan gaan doen ook. Ik trek snel wat sport kleding aan en begin met een kleine workout die ik net had gelezen.
Ik ben bijna klaar als mijn telefoon af gaat, het is Dylan.
"Hey." Ik probeer mijn stem opgewekt te laten klinken en de vermoeidheid te verbergen.
"Waarom nam je eerder niet op?"
"Mijn telefoon stond uit sorry."
"Niet meer doen oke? Ik maakte me een beetje zorgen daarna."
"Niks aan de hand hoor, waarom bel je?"
"Nou ik heb binnenkort een belangrijke bespreking en ik wou vragen of jij er bij wilt zijn."
"Ehm ik weet niet.. Wat moet ik daar dan doen?"
"Gewoon er bij zitten en verder niks."
"Dat moet wel lukken, wanneer?"
"Morgen avond, gaat dat lukken?" Morgen moet ik dansen, dan maar een keertje niet.
"Ja is goed, hoe laat?"
"10 uur."
"Oke ik zie je dan."
"Tot morgen."
Als ik een dag later bij hem ben gaat het anders dan ik had verwacht. Nog voor ik de trap naar zijn kelder afloop staat hij me al op te wachten. Hij heeft iets in zijn handen maar ik kan niet goed zien wat het is. Hij omhelst mij en geeft me dan de spullen die hij in zijn handen heeft.
"Wat is dit?" Vraag ik verbaasd.
"Luister dit is heel belangrijk, ik wil dat je dit jurkje aan doet en de andere dingen die in die tas zitten ook omdoet en gebruikt."
"Maar waarom dan?"
"Ik sta op het punt om een hele belangrijke deal met iemand te sluiten, en er moet dan iemand bij mij zitten die er een beetje knap uit ziet zodat hij sneller de deal wilt sluiten." Ik kijk in de tas en zie een paar hoge hakken, make-up, allemaal haar dingen en een BH van kant.
"Waarom moet ik dat aan?" Mijn ogen zijn groot van verbazing, wat gaat er hier precies gebeuren.
"De jurk heeft geen bandjes dus vandaar, het moet natuurlijk wel bij de jurk passen." Hij loopt voor mij uit naar beneden en zegt dat ik mij in de badkamer mag omkleden. Als ik de jurk aan heb zie ik pas hoe kort die is, en ik voel mij er helemaal niet prettig bij. Ik heb alles aan en heb geprobeerd mijn make-up ook een beetje netjes er uit te laten zien. Als ik de badkamer uit kom bekijkt Dylan mij van top tot teen, hij trekt de jurk recht en dan vraagt hij ineens heel fel:
"Hoe kom je aan die krassen?" Hij wijst naar mijn been.
"Dat eh.."
"Maakt niet uit, probeer het een beetje te verbergen."
"Vind je die jurk niet een beetje kort?"
"Dat maakt toch niet zoveel uit? Je zit toch met je benen onder tafel." Dan pakt hij een ketting en een paar oorbellen en doet die bij mij in.
"Zo. Perfect."
"En nu?"
"Jij gaat zomenteen daar zitten en je zegt helemaal niks, je bemoeit je nergens mee en stelt geen vragen. Je kijkt alleen maar naar mij en de man waar ik zomenteen mee ga praten en knipoogt af en toe leuk naar hem. Als hij of ik vraagt om wat te drinken pak jij het voor ons, begrepen?" Ik knik.
"Mooi. Nu wachten tot hij komt. Oh en het belangrijkste, dit is nooit gebeurt alles wat er vanavond gezegd gaat worden, vergeet jij goed?"
"Ja." Mijn stem is helemaal schor, ik vind het allemaal heel spannend en weet niet wat ik moet verwachten.
"Hier heb je een pilletje, je staat helemaal te shaken." Ik neem het pilletje dankbaar aan.
Tijdens het gesprek gedraag ik mij precies als Dylan mij voorgeschreven heeft, ik zeg niks, ik doe niks. Ik kan ook helemaal niks. Iedere keer als ik op sta om wat te drinken te pakken sta ik op met trillende benen en als ik ga zitten zie ik allemaal sterretjes. De man waar Dylan mee aan het praten is kijkt mij ook de hele na als ik wat te drinken ga pakken, ik voel me er helemaal niet op mijn gemak bij. Maar ik ben het Dylan wel een beetje schuldig, door mij is hij nu zo in de problemen geraakt. Na een tijdje voel ik Dylan's hand over mijn bovenbeen gaan en daar schrik ik van, ik raak een beetje uit mijn "ik zeg helemaal niks rol" en krijg meteen een boze blik toe gekregen van hem. Ik ben meteen stil. Na een tijdje begint alles om mij heen te draaien en zowel Dylan als de andere man vragen aan mij of het goed gaat. Nog voor ik antwoord kan geven helpt Dylan mij overeind en brengt mij naar de bank zodat ik daar even kan liggen. Zodra ik de woorden "Dan hebben we een deal" hoor, gaat de andere man weg en komt Dylan naast mij zitten.
"Waar ging dat allemaal over?" Vraag ik.
"Dat is niet belangrijk, wat belangrijk is is dat jij zo ziek werd ineens, gaat het nu beter met je?"
"Ja het gaat wel weer." Ik ga overeind zitten en ik zie meteen weer allemaal sterretjes.
"Blijf maar liggen ik pak wel wat te eten voor je. Als hij terug komt lopen met een appel trekt hij mij zachtjes tegen hem aan.
"Jay vertel is eerlijk, hoe kom je aan die krassen?" Ik slik moeizaam een stukje appel weg.
"Dat.. Dat kan ik niet vertellen."
"Zorg alsjeblieft dat het niet meer gebeurt.." Ik knik langzaam en kruip wat dichter tegen hem aan.
"Je denkt toch niet dat je zo naar huis toe kan he?"
"Nee, maar wat moet mijn moeder wel niet denken..?"
"Kan je haar niet bellen en zeggen dat je bij iemand slaapt?"
"Dat is wel een goed idee." Ik pak mij telefoon en bel haar op, ze heeft er geen probleem mee.
"En nou gaan slapen, je ziet er hartstikke moe uit." Hij legt mijn hoofd op de bank neer en ik val meteen in slaap.
Ik wil iedereen nog bedanken voor de reacties
Ik vind het ontzettend leuk om te schrijven en door de positieve reacties krijg ik alleen maar meer zin om te schrijven.