Bericht per ongeluk verwijderd Ongeveer:
Ik besloot iemand in vertrouwen te nemen, ik dacht aan mijn goede vriendin Stephania. Met haar kon ik altijd goed praten. Ik was op weg naar haar toe, toen ik de schreeuw van Mandy hoorde. Ik rende naar buiten en zag dat ze met de feeks Hélène aan het vechten was. Ik schopte haar tegen haar schenen, waardoor ze Mandy losliet en duwde haar tien op de grond. Ik pakte Mandy bij haar arm en nam haar mee het tuinhuis in. We gingen op een bankje zitten. 'Gaat het? Waar ging dat allemaal over?' vroeg ik bezorgd.

Mevrouw Elanoire Fuchsia

'Ach jij had mijn brief hé! Jij bent altijd al zo achterbaks geweest' Schreeuwde ze de rustige tuin door.
Ik was diep, en diep beledigd! Ze draaide zich om een liep weg.
Ik rende achter d'r aan, en besprong haar. Ik trok aan haar haren, ik moet en zal die brief krijgen.
'Hier met die brief!' Maar ze gaf hem niet, ik trok harder.
'Stop!' zei d'r achterlijk moeder. Ze begon me met schoppen, en ik liet los.
Ze duwde me opeens, en ik werd nog woester. Ze rende het tuinhuisje in, lafaards.
Ik krijg ze nog wel. Ik pakte mezelf bij elkaar, en liep naar Pimpelmees, hij zat ook in de tuin.
Blijkbaar had hij niks gemerkt van deze vechtpartij. Ik fluisterde in zijn oor:
'Niet schrikken...'

Hélène Bordeaux

Hélène weer.
'Wat nu weer?' zucht ik geïrriteerd.
'Heb je al een plan?' vroeg ze.
'Die moordenaar boeit me eigenlijk helemaal niks, maar als je het wilt weten, misschien kunnen we het beste allebei met wat mensen gaan spreken. Niet te verdacht, geen uit horingen, maar gewoon wat gesprekken om alvast wat informatie op te doen.'
Hélène leek redelijk tevreden met deze informatie en we besloten allebei mensen aan te gaan spreken.
Daarna zouden we dan over een tijdje hier weer bij elkaar komen en het bespreken.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Nog steeds had niemand geholpen om uit mijn kamer te komen. Dus ik gaf het op en ging mijn bed zitten en legde ik mijn handen op mijn broek. Ik voelde iets in mijn zak, dus ik keek in mijn zak en voelde daar de sleutel zitten. Ik voelde me best dom, want Ik was zo in paniek geraakt dat ik was vergeten dat ik in mijn kleding in slaap was gevallen met de sleutel nog in mijn broekzak. Ik had waarschijnlijk zelf ook mijn spullen zo overhoop gehaald. Ik ging mijn kamer uit en ging naar de keuken want ik had heel erg honger

Rex Bruin

Ik had maar weinig contact met de mensen hier in het huis. Ik begon me langzaam alleen te voelen. Ik had actie nodig! Terwijl ik de vorige dag de bibliotheek instapte, vond ik dat de inspecteur helemaal niet aanwezig was. Toevallig genoeg lagen zijn notities wel voor een deel op zijn bureau. Ik had de deur achter mij op slot gedaan en mijn tijd genomen met het hele zooitje aan papierwerk grondig te doorzoeken. Het was duidelijk dat de inspecteur nog geen sterk bewijs had betreffende de moordenaars in dit huis.
Vandaag had ik de hele dag met een enorme glimlach op mijn gezicht rondgelopen, puur omdat ik nu over zoveel informatie beschikte. Want ook hier geldt: Kennis is macht! Nu is alleen de vraag: Wie zal mij zover krijgen die kennis te delen?

Rosa Roodhart

Ik was in de hal en zag Rosa de bibliotheek ingaan. Ik hoorde dat ze de deur op slot deed. 'Wat doet ze daar?' dacht ik. Na een tijdje zag ik haar met een brede glimlach de bibliotheek uit komen. Zij weet meer. Ik ga op haar af.

Lieve Mint

Het zware, rare gevecht dat heeft plaats gevonden tussen mij en mijn rare, achterbakse tante liep totaal uit de hand, maar mijn tijdens de grote, zware ruzie heeft mijn moeder me geholpen en zij heeft mij mee genomen naar een plek. ''Waar ging dat allemaal over?'' Werd er gezegd door mijn moeder. Ik keek mijn moeder met dikke, enge ogen aan. ''Het ging over de oude brief die ik ooit voor jullie had geschreven tijdens mijn vertrek uit het huis'' zei ik beducht. ik keek toen even om mezelf heen en ik nam een dikke, diepe zucht mijn mond ging op en ik zei. ''Goed ik ga je het vertellen ook tijdens het vreemd gaan van mijn vader was ik vertrokken uit het huis en dat wist jij toch? Ik ben ondertussen getrouwd, maar ondertussen was ik zwanger geworden van mijn enige, echte man'' Zei ik beducht. Mijn moeder keek me diep in de ogen aan die heel erg bol stonden van de angsten die ik op dat moment had. ''Tijdens de zwangerschap had ik contact proberen op te nemen met mijn vader maar, de telefoon die was onbereikbaar. Later kreeg ik een voicemail berichtje terug met het volgende bericht: Dat hij beslist geen kleinkinderen wilt hij heeft mij een fikse bedrag geld aangeboden om het kindje weg te laten halen'' zei ik huilend.


Mandy Coraal.

Ik staarde met open mond naar mijn dochter. Ik kon niet geloven wat ze me vertelde, ik kon niet geloven dat Alexander geen kleinkinderen wilde en ik kon niet geloven dat ik tranen achter mijn ogen voelde prikken.
'En... heb je het geld aangenomen?' vroeg ik, bang voor het antwoord.
Ik doen mijn arm om haar heen en trein gaat voor het eerst sinds jaren weer tegen me aan. Het was triest duur, de brief, maar het was goed voor onze band. Ik begon die moeder-dochterliefde weer te voelen en daar voelde goed.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik liep met mijn hoofd rechtop door het huis. Ik moest de baas lijken, maar ik had het idee dat ik helemaal niets onder controle had. Ik kon geen bewijzen vinden en er was nu al een tweede moord gepleegd! Dan had ik ook nog te maken met die vervelende Kolonel van Geelen die mijn taken over wilde nemen, wat dacht die oude veteraan wel niet? Wel was me opgevallen dat er tussen hem en zijn vrouw een bepaalde spanning heerst. Zij vertelt hem niet alles, dat kon ik wel zien met mijn detective-ogen. Ook is er vanmiddag iets gebeurd tussen de dochter van Dr. Swart en zijn zus. Naar verluid hebben zij gevochten bij de rozentuin, niemand weet waar het om ging. Mevrouw de Wit heb ik nog steeds niet gesproken. Ze poetst en maakt schoon en is vervolgens verdwenen. Koken vindt ze niet meer zo belangrijk, dat laat ze anderen doen. Ik hoorde haar zelfs tegen Saskia zeggen: 'Je kookt maar lekker zelf, meid, ik werk voor Dr. Swart en die is niet meer.' Ik kijk uit het raam over het grote landgoed. Een landgoed wat omgetoverd is tot een podium voor een horrorspel, zo lijkt het. Wie heeft dat op zijn geweten?

- Stefano Grauw -

De tweede stemronde

Kolonel van Geelen beraadde een plannetje met Dominee Groenewoud. 'We moeten die man afzetten! Gewoon de leiding nemen, een staatsgreep!' Dominee Groenewoud knikte rustig. 'Ik ga er op af,' zei Kolonel van Geelen standvastig. Hij gooide de deur van de bibliotheek open, maar zag geen rechercheur. 'Inspecteurtje Nietsnut, waar ben je?' riep hij. Al snel kwam hij erachter dat de bibliotheek leeg was. 'Goed, dan wacht ik hier wel, ik neem de bewijsmaterialen wel vast over,' zei hij tegen zichzelf. Hij pakte het stapeltje documenten en begon te lezen terwijl hij zich tegen de boekenkast liet vallen om comfortabel tegenaan te leunen. Tot zijn grote pech was iemand die middag niet erg zorgvuldig geweest met het terugzetten van een boek, een nogal dik boek wel te verstaan. Het boek gleed van de hoogste plank af en kwam hard op het hoofd van de Kolonel. Hij viel hard op de grond en blies daar zijn laatste adem uit.

Kolonel van Geelen is door jullie weggestemd. Hij was een gast.

Toen ik de volgende morgen opstond, besloot ik eerst maar eens de grote stapel boeken terug te brengen. Ik liep naar beneden en zette mijn stapel boeken op de grond. Ik deed de klink omlaag, pakte mijn boeken op.
Ik liep de ruimte binnen en keek naar het misselijkmakende tafereel. Hij lag hier waarschijnlijk al een tijdje.
Er kwam een lange schreeuw uit mijn mond, totdat ik besefte dat er misschien nog wel mensen sliepen. Maar het was te laat, er kwamen al mensen naar beneden.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Alweer een gil, deze hoor ik nu wel. Het is echt zo'n typische meisjesgil, die iedereen kan horen.
Met of zonder oordopjes in. Ik besluit om ook maar eens eventjes te gaan kijken bij de volgende dode.
Nouja, ik denk een lijk, want er wordt in dit huis niet voor niets gegild.
Ik rende, wel sierlijk, de trap af, en ik zag PimpelMees staan bij de bibliotheek. Vast loos alarm denk ik nu.
'Wat is er, heeft iemand je boeken gestolen?' vraag ik op een cynische toon.
'Ne-ee, Kij-ijk maar.' aarzelend wees hij naar de grond in de bibliotheek.
Ik zag daar het lijk van Kolonel Van Geelen liggen. Er ging een kotsmisselijk gevoel door me heen.

Hélène Bordeaux

Snel stap ik op de bibliotheek af, terwijl ik het bewijsstuk dat ik net in de tuin vond in een zak stop. Dit kon niet Pientje zijn, maar wie gilde er dan zo hard dat het door merg en been ging? Ik zag Hélène en Professor Pimpel bij de ingang van de bibliotheek, die twee vertrouwde ik sowieso al niet samen. Hélène draaide zich om en gunde me geen enkele blik. Ze zag ook een beetje bleekjes en leek op het punt van kotsen te staan. Professor Pimpel stond als versteend te kijken. Ik snelde de bibliotheek in en zag daar het lichaam van Kolonel van Geelen liggen. Je hoefde geen lijkschouwer te zijn om te zien dat hij overleden was. Vermoord? Dat moest ik uit gaan zoeken.

- Stefano Grauw -

Verdiende hint met stemronde 2:
'De revolver is eindelijk gevonden. Hij lag buiten aan de oostzijde van het slot.'

Er kwam een meisje op mij aflopen. Ik had echt geen idee wie het was.
'Hoi, ik ben Lieve,' zei ze vrolijk.
'Rosa Roodhart,' stelde ik mezelf voor.
'Waar ben jij zo blij om?' vroeg ze. Mijn glimlach verdween meteen van mijn gezicht maar ik wist hem er snel weer terug te plaatsen.
'Oh, ik heb mijn favoriete oorbellen weer teruggevonden. De laatste keer dat ik hier was, had ik ze laten liggen en Swart had beloofd ze voor mij te bewaren. Helaas had hij niet genoeg tijd om mij te vertellen waar hij ze bewaarde maar ik heb ze zojuist teruggevonden!' Ik liet de diamanten oorbellen zien. Toen klonk er een gil door het huis. Pimpel stond vlak achter ons te gillen. 'Saved by the scream' heet dat geloof ik.

Rosa Roodhart

Ik hoorde een gil.o jeeee dit kan maar een ding betekenen,ik rende de trap af.
Ik zag wat mensen bij elkaar staan toen zag ik het lijk van van geelen.ik begon het hier wel heel eng te vinden er is iets mis en ik moet het uitzoeken.

Saskia Lavendel

Ik lag nog in bed toen ik de gil hoorde. Het leek op een meisjesgil. Ik rende snel naar beneden en zag mensen bij de bieb staan. Het bleek pimpel te zijn die gilde. Ik keek wie er dood was, want vaak als er iemand gilde was er iemand dood. Het was van geelen, er lag een dik boek naast van geelen. Had iemand dat boek op hem gegooid of was ie uit de kast gevallen. Hoewel ik hem niet kende vond ik het wel erg. Ik ging naar de zitkamer om even rustig na te denken. Maar daar zat al iemand anders

Rex Bruin

Samen met Kolonel van Geelen beraadde we gisteravond een plannetje. “We moeten die man afzetten! Gewoon de leiding nemen, een staatsgreep!” Ik knikte rustig. “ik ga er op af,” zei hij standvastig.

Die volgende morgen stond ik op, ik was erg benieuwd of Peter belangrijke informatie had gevonden in de bibliotheek. Blijkbaar was hij al vroeg op, hij lag namelijk niet meer in zijn bed. Ik liep de trap af, opzoek naar Peter totdat ik een gil hoorde. ‘Niet weer hé’, dacht ik. In de bibliotheek zag ik Hélène, Professor Pimpel en nog een paar anderen verbijsterd staan te kijken. Ook Inspecteur Grauw, niet te vergeten, was erbij. “Wat is er gebeurd!?” vroeg ik terwijl ik de bibliotheek kamer in liep. En toen zag ik het … Mijn beste vriend, dood op de grond. “Nee, NEE! Dat kan niet! Dit kan gewoon niet!” schreeuwde ik uit. Eerst mijn vriend Dr. Swart en nu mijn andere vriend, Peter. “Dit is moord! Dat kan niet anders!” riep ik kwaad. “Wie? WIE!? WIE HEEFT HEM VERMOORD!?” Schreeuwde ik, stomend van woede. Ik keek naar Inspecteur Grauw. “Jij hé? Jij hebt hem vermoord! GEEF DAN TOE! JIJ BENT DE MOORDENAAR!”

Dominee Stan Groenewoud

Ik was nog aan het bijkomen van de schok van mijn dochter, toen we een gil hoorden. Het klonk een beetje als Pientje, maar dat kon natuurijk niet. Ik weet niet wat Mandy heeft gedaan, dat kan ik me niet meer herinneren, want ik had echt geen zin om er naartoe te gaan en weer een lijk te vinden. Wat er bij Pientje te zien was vond ik misselijkmakend. Na lang slenteren voor de deur ging ik toch maar naar binnen. Een hele groep mensen stond voor de bibliotheek. De dominee begon zelfs tegen de inspecteur te schreeuwen, anderen stonden gewoon verbrouwereerd de bibliotheek in te staren. Langzaam liep ik dichter naar de deur, maar durfde niet naar binnen te kijken. Ik rekte tijd, kwam erachter dat Pimpel gilde en Hélène meteen ter plaatse was. Het wordt verdachter en verdachter met die twee, dus ik besloot toch een blik de kamer in te werpen. Daar lag kolonel Van Geelen, dood, met een bloederig boek ernaast. Meteen dacht ik aan Stephania, ze zal gebroken zijn. Ze is al zo gevoelig. Op dit moment heeft ze een vriendin nodig, dan kunnen we misschien meteen aan onze plannen sleutelen. Dit wordt te verdacht en ik kan dit niet alleen. Misschien dat we hier samen en met mijn dochter nog wel levend uit kunnen komen, om daarna nooit meer terug te keren.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik hoopte dat het plannetje wat ik met Stan had besproken ging lukken. Die volgende ochtend wilde ik wat informatie gaan opzoeken in de bibliotheek ik zocht de boekenkast door, totdat ik het juiste boek had gevonden. En daar zag ik het perfecte boek liggen, ik haalde het boek uit de kast. En ging met een plof zitten tegen de boekenkast. Ik hoorde wat gestommel boven mij. Ik keek naar boven en ik zag een groot, dik boek naar beneden komen vallen. Ik wilde het ontwijken...

Maar ik was te laat, ik probeerde wat te schreeuwen, maar het lukte gewoon niet meer. Ik voelde mijn hoofd bloedde en ik wist dat het voorbij was. Mijn hele leven flitste aan mijn voorbij. Ik dacht nog aan Stephania en ik, hoe mooi het wel niet kon worden. Maar dat zou vanaf nu nooit meer gaan. Ik hapte naar adem. Dat hielp ook niet en daar ging ik, ik probeerde verder te ademen...maar... het was mijn laatste adem die ik hier ooit nog ga inademen. En toen werd alles zwart...

~Kolonel Peter van Geelen(laatste post)~

Ik liep met kleine stapjes door de saaie, lelijke gang ik keek om mij heen. Ik liep richting de woonkamer en ik zag mijn moeder zitten. ''Ik ben zo blij dat ik mijn geheim kon, vertellen aan jou'' zei ik opgelucht tegen mijn moeder. ''Het komt wel goed Mandy'' zei mijn moeder als een lieve, opgeluchte vrouw. Ik stond op en ik liep door de woonkamer ik zag een oude, leuke familiefoto staan. ''Weetje mam? Ik en mijn tante liggen niet altijd op één lijn maar diep van binnen geef ik wel om haar, want ze is toch een familielid'' zei ik angstig toen ik naar de familie foto had gekeken.

Mandy Coraal.