Hoofdstuk 1
Terwijl vrijwel iedereen in het dorp nog aan het slapen is, loopt Daphne zacht op weg naar de keuken op de begane grond. Ze kan het nog steeds niet bevatten dat ze vorige maand is getrouwd met de man van haar leven, die gisteren zijn eerste werkdag in de ordehandhaving erop had zitten. Het huis waar ze met Joshua in woont is gezamenlijk gekocht door hun ouders en het stond niet in Moonlight Falls, waar ze hun hele leven gewoond hadden, maar in een rustig dorp in de natuur: Neverglade.
Terwijl ze de keukens inmiddels heeft bereikt begint ze het met het klaarmaken van de herfstsalade – volgens het recept van haar moeder. Ze kan ze niet in woorden uitdrukken hoe blij ze is dat hun ouders vlakbij ook een huis hebben gekocht en samen met hun ook hierheen zijn verhuist. Het is niet niks als je weer opnieuw moet beginnen met het maken van contacten en nieuwe vrienden.
Na enkele minuten is de herfstsalade klaar en legt ze alvast twee borden klaar op de eettafel in de kamer naast de keuken. Met een kalm deuntje in haar hoofd loopt ze rustig de trap op en opent ze de deur van haar slaapkamer. Haar man moet over 2 uur al op zijn werk aanwezig zijn en ze wilt dat hij zich – niet zoals gister – van tevoren klaarmaakt en niet de tijd vergeet en alles begint te haasten.
Daphne ging liggen op de plek die ze de afgelopen uren warm heeft gehouden en luistert naar de zachte ademhaling van haar man, terwijl ze haar hand naar zijn schouder toebracht en heen en weer begon te schudden. "Hmpf, nog vijf minuten," mompelde Joshua door zijn kussen heen. "Natuurlijk, vijf minuten is in jouw wereld twee uur. Je wilt toch niet een herhaling van gisterochtend, of wel soms?" Ze prikte hem zacht in zijn zij toen hij haar vraag niet beantwoorde, wetende dat hij daar wel op zou reageren. Hij schoot meteen een meter naar links en viel met zijn gezicht plat op de grond.
"Ik wist wel dat dit zou werken," giechelde Daphne zacht terwijl ze ook van hun bed opstond. "Pas op, jij. Ik zou je juist moeten arresteren vanwege het aanvallen van een toekomstig politie agent!" Daphne kon het maar niet uit haar hoofd krijgen hoe grappig de manier waarop Joshua uit bed viel eruit zag. "Dus jij vind dat grappig?" vroeg hij op een serieuze toon. "Oh nee," dacht Daphne in paniek. "Die stem gebruikte hij in onze tienerjaren ook altijd als hij iets van plan was." Ze draaide zich snel om en sprintte naar de deur, alleen om daar tegengehouden en vastgepakt te worden door Joshua, die haar meteen de badkamer in sleurde en haar met kleding en al onder de douche zette. "Denk maar niet dat je zo makkelijk van me af komt," zei hij snel en sloot zich aan bij zijn vrouw onder de, inmiddels warme, douche.
Toen het stel klaar was met douchen en zich alvast in hun buitenkleding had omgekleed, gingen ze aan tafel zitten waar de twee borden met herfstsalade al op ze stonden te wachten. "En heb je er de volste vertrouwen in?" vroeg Joshua terwijl hij het laatste beetje eten op zijn bord naar zijn mond toebracht, doelend op de sollicitatiegesprek die zijn vrouw over een paar uur heeft. Daphne begint meteen enthousiast te knikken en laat haar man zien dat ze er echt helemaal voor wil gaan om de top in de politiek te bereiken. "Ze moeten je in het gemeentehuis wel gewoon aannemen. Je bent ambitieus in alles wat je doet en ik geloof in je. Als zij dat niet doen, dan is er iets goed mis met ze," zei Joshua met een glimlach. Hun handen waren tijdens dit gesprek op de tafel aan elkaar verbonden.
Omdat het gemeentehuis en het politiebureau vlak naast elkaar staan, konden Daphne en Joshua samen de auto instappen. Joshua had Daphne gisteravond verteld dat liever met zijn eigen auto rijdt dan iedere werkdag keer op keer door die carpool opgehaald en weggebracht te worden. Binnen vijftien minuten stond de auto geparkeerd voor het gemeentehuis, een gigantisch gebouw dat door heel het dorp makkelijk zichtbaar is. "Veel succes met je gesprek," moedigde Joshua haar nog even aan en gaf haar een snelle kus op haar lippen voordat ze de deur dichtsloeg en toekeek hoe Joshua naar het politiebureau toereed. Ze draaide zich om en nam slaakte een diepe zucht. "Je kan het wel," fluisterde ze vlak voordat ze naar binnen liep en naar de vriendelijke mevrouw achter de balie toeliep.
Terwijl Daphne haar sollicitatiegesprek al binnen één uur was afgerond, zat Joshua tot drie uur op zijn werk in spanning of zijn vrouw zou zijn aangenomen of niet. Vlak voordat ze de auto instapten hadden ze om half vier afgesproken op het terras in het midden van het dorp, zodat ze samen een hapje kunnen eten en ze elkaar alles over hun dag kunnen vertellen. "Wat zie je er prachtig uit," zei Joshua, die even vergeten was adem te halen toen hij zijn vrouw in die jurk naar hem toe zag lopen. "Jij ziet er tenminste altijd zo perfect uit," zei Daphne die haar man een knipoog gaf. "Ik moet er in ieder geval wel wat moeite voor doen!" Daar was Joshua het echter niet mee eens maar besloot er niets over te zeggen, hij wist dat hij zulke discussies met zijn vrouw nooit zou kunnen winnen.
Toen Joshua verteld werd dat Daphne de beste sollicitant was die ze in tijden niet meer hadden gehad en ze is aangenomen, gaf Joshua zijn vrouw een dikke knuffel en liet haar meteen aan een leeg tafeltje aanschuiven, terwijl hij voor zichzelf een limoentaart had besteld en voor Daphne een lekkere tosti. Toen het eten klaar was, bracht hij het eten persoonlijk naar de tafel. "Volgens mij moeten ze hier nog obers in dienst nemen," grapte hij. Daphne genoot zichtbaar van haar tosti en liet haar smaakpupillen overvallen, terwijl Joshua haar over een ernstig tekort aan donuts in het hoofdkantoor aan het vertellen was. "Snap jij waarom iedereen daar geobsedeerd is over donuts? Volgens mij ben ik de enige die er niets van moet hebben, nee.. geef mij maar liever limoentaart!"
Het werd hoe dan ook een gezellige avond, ondanks het feit dat Daphne zich enorm begon te irriteren aan vreemdelingen die zomaar bij hun aan tafel schoven en luid en duidelijk verkondigden dat ze haar man lekker vinden. De blik die Daphne hen meteen gestuurd had zorgde ervoor dat ze snel weer naar hun eigen huis vertrokken, iets wat zij en Joshua nu ook van plan zijn te doen.
Eenmaal veilig thuis aangekomen was het inmiddels al tien uur en vonden ze het wel een lange dag geweest. Daphne liep als eerste hun slaapkamer in en werd verrast door Joshua die zijn armen om haar heen sloeg. "Ik ben zo trots op je," fluisterde Joshua in haar oor. Complimenten van Joshua brachten altijd een glimlach op haar gezicht en ze genoot van het lichamelijke contact die ze nu had met haar man. Na een paar minuten wurmde Daphne zich uit de armen van Joshua en liep ze naar het bed. "Laten we nu maar naar bed gaan, anders kom jij er morgen misschien helemaal niet meer uit." Joshua was namelijk geen ochtendmens en dat wist hij maar al te goed.
Voordat ze het bed indoken zette Daphne eerst nog even hun gezamenlijke wekker om zeven uur. Het is een enorm pluspunt dat ze dezelfde werktijden heeft als Joshua. Dat zal maar heel kort duren, volgens Joshua – hij denkt dat er binnenkort een promotie voor hem inzit. Toen ze eenmaal onder de lakens lagen kroop Daphne nog even tegen Joshua aan en viel ze binnen enkele seconden in een diepe slaap. Ze was nog nooit zo gelukkig geweest.