@Deetui: Precies op tijd! Haha, ik wist gewoon geen naam te verzinnen en besloot dat ik haar maar voor even zo zou noemen, maar nu denk ik dat ik het niet meer ga veranderen
@Froos: Centia heeft jullie ook gemist!
@Iedereen: Bedankt voor jullie leuke en lieve reacties!

Het gaat trouwens al een stuk beter met me, dus ik besluit om nu maar te uppen. Ik denk dat ik voortaan doe dat ik zondag en donderdag/vrijdag up. Dus. Better be prepared!

Hoofdstuk 8
Wat vooraf ging...
Zac en Centia hebben vol vreugde twee kleine kindjes in hun leven mogen verwelkomen, in de vorm van de tweeling Crystal en Diego! Alles lijkt alleen maar bergopwaarts te gaan, want het gaat beter dan ooit tevoren tussen Centia en Zac. Zal ze er ooit achterkomen of ze iets voor hem voelt? En voor hoe lang zal hun geluk nog duren?


Ik denk dat dat het moment was waarop ik besefte dat ik niet meer aan die stomme weddenschap mee wilde doen. Wat maakte het nou uit of mijn zus goed voor kinderen kon zorgen? Was dat iets waar ik me mee moest bemoeien?
Het was niet dat ik niet naar de 100 baby’s wilde streven, want dat was wel het geval. Maar ik wilde het voor mezelf doen. De sprankelende oogjes van de jonge tweeling zorgden ervoor dat ik verliefd werd op het feit dat ik dit nog 98 keer over kon doen. Ik wilde het nu zo graag.

Misschien was dat ook wel het moment waarop ik besefte dat ik wel van Zac hield. Ik wilde dat hij bij me bleef. Niet alleen om de baby’s op te voeden, maar ook omdat ik me eenzaam voelde als hij er even niet was. Ik begon verliefd op hem te worden. Iets wat ik allang eerder had moeten proberen.
Maar het was zo raar om het toe te geven. Ik was nog nooit eerder verliefd geweest. Mijn eerste en enige vriendje heette Parker Langerak en hij kwam uit Sunset Valley. Maar dat was niets bijzonders geweest, want – met wie was Parker niet gegaan?
Dit was echt.

Op een dag kregen we via de post twee poppen toegestuurd. Het waren ongelofelijk lelijke en zelfs angstaanjagende wezens, maar het briefje dat erbij zat, vertelde dat één of andere oudtante Francine dit speciaal voor de tweeling gemaakt had. Ik kende geen oudtantes, maar ik vond het wel lief van haar en liet de poppen bij de baby’s in de wieg. Diego’s pop doopten we tot Hopje en die van Crystal kreeg de naam Cosmo.

We begonnen weer wat meer geld te verdienen. Omdat Zac minder ging werken om voor de baby’s te zorgen, had ik tijd om mijn schildervaardigheid te verbeteren en de schilderijen voor een hogere prijs te verkopen. Gelukkig kwamen de rekeningen net niet boven ons kapitaal uit. Maar er waren momenten dat we slechts honderd Simdollar hadden om van te leven.

Ik was weer zwanger.

En dat plezierde me.

Toen ik ongeveer drie maanden zwanger was, groeide de tweeling op in twee schattige kleine mensjes. Zac en ik hielden alleen maar meer van ze.

Alles ging geweldig. We kregen dagelijks bezoek van de mooiste paarden, waar vooral Zac, als paardenliefhebber, ontzettend blij mee was. Af en toe verscheen er een eenhoorn en wisten we dat we de gelukkigste mensen op aarde waren.

Totdat Zac op een dag niet meer thuis kwam.

Waar is Zac? En waarom is hij verdwenen? Zal Centia hem ooit nog terugvinden? Of moet ze de tweeling, plus de aankomende baby opnieuw opvoeden? Hoe zal deze eruit gaan zien?

< Hoofdstuk 7
> Hoofdstuk 9

erg leuke up!

Wat leuk dat ze weer zwanger is. Leuke up

Echt een super leuke up!!

O jee, waar is Zac heen???
Erg leuk dagboek! Het lijkt me een hele opgave om 100baby's te moeten krijgen!
Veel succes!

Leuk! Ben benieuwd naar het kindje!

Het wordt een erg leuke challenge.

Er zijn een hoop vragen waar ik het antwoord wel van zou willen weten

@*Michelle en Koen, Geduldig wachten op de antwoorden
Iedereen, weer heel erg bedankt voor de reacties, en sorry dat het een dag te laat is!

Hoofdstuk 9
Wat vooraf ging...
Met de geboorte van Crystal en Diego leek het leven ineens over rozen te gaan en de blijdschap was immens toen Centia ontdekte weer zwanger te zijn. Maar waarom komt Zac opeens niet thuis?

Ik zocht voor twee maanden non-stop. Ik hing posters over geheel Appaloosa Plains, vroeg aan mijn vrienden uit andere steden of zij ook konden zoeken. Maar het leed tot niets. En daarom werd hij dood verklaard. Een lege kist werd in de achtertuin begraven en er werd een steen neergezet, waar ik elke nacht naartoe zou gaan. Overdag deed ik alsof er niets aan de hand was, ik probeerde me sterk te houden tegenover de tweeling. De baby in mijn buik kwam met de dag dichterbij.

Ik wilde dat ik beter en meer van hem gehouden had.

Li was mijn steun en toeverlaat. Ze verminderde de pijn, vrolijkte me op en gaf om me. Op de dag van de bevalling bracht zij me naar het ziekenhuis en mocht ik in haar hand knijpen als ik moest persen. Maar ze vulde niet het gat dat Zac had achtergelaten.

Alistair was misschien wel het laatste beetje Zac dat ik ooit zou ervaren.

In mijn eentje leerde ik de peuters lopen, praten en hun behoefte doen op het potje. De tweeling was zelfs zo leergierig dat ze elke dag een verhaaltje wilden horen voor het slapengaan en dat ze de hele dag aan het spelen waren met hun blokkendoos en hun xylofoon. Vooral Crystal leek erg goed te zijn in die laatste.

De tijd ging te snel. Het was lastig om voor de drie kinderen te zorgen en voor jezelf, en dan ook nog geld in het laatje te brengen. Mijn portemonnee werd met de dag lichter en ik voelde me elke keer weer ongemakkelijk als de rekeningen kwamen en ik zag dat ik nog honderden Simdollars aan anderen was verschuldigd.
Ik besloot dat we moesten verhuizen. Naar iets goedkopers, en naar iets groters. Want slaap kreeg ik niet met al die peuters in mijn slaapkamer.

Een man met de naam Kenji Midden hielp mij hierbij. Hij was niet alleen archeoloog, wetenschapper en dokter, maar ook een gerenommeerd makelaar. Bovendien was hij de beste vriend van Zac geweest. Het verbaasde me dat ik hem voor zijn dood nog nooit had gezien. Maar de hulp van Kenji betekende veel voor me. Behalve me adviezen geven over de huizen die me interesseerden, troostte hij me als ik verdriet had (en wilde hij dolgraag in mijn achtertuin graven, experimenten op me doen en vroeg hij voortdurend hoe het met me ging.) Hij vroeg er niet eens geld voor. Misschien wilde hij mijn stukje grond gewoon kopen om er opgravingen te doen.

Of misschien had hij andere beweegredenen.

Hoe het ook zat, dankzij hem wist ik wel mijn huis te verkopen. Voor een bod op Huizenmarkt.sim van ruim 11.800 Simdollar werd het verkocht. Dat gaf mij niet heel veel, maar genoeg geld om een startershuis van Kenji te kopen. Het stond me niet heel erg, maar het leek me goed genoeg.

Het besluit was Strandboulevard 1936. Niet alleen was dat de enige die ik kon betalen, maar ook stond het idee me wel om een grote tuin te hebben. Misschien zou ik kunnen beginnen met wat zaadjes te planten. Of zou ik ooit een paard kopen.

Binnen no time was het huis baby-proof. Tevens verkocht ik alles wat me aan Zac zou doen denken, zoals foto’s en zijn diploma, die veel opleverde op de zwarte markt.
Ik wilde een nieuwe start maken. Ik hoopte dat me dat hier zou lukken.

Zal dat haar lukken? Of zal het verleden haar nog akelig achtervolgen? Komt Zac ooit nog terug, of is het graf terecht voor hem neergezet?

< Hoofdstuk 8
> Hoofdstuk 10

ik heb net alles gelezen en vindt het een leuk verhaal
ook is het fijn om te lezen
ik hoop dat je het haalt

Erg leuk! Ik raad iedereen aan een 100 baby challenge te doen.

Heel leuk! Net alles gelezen!

Ik ben benieuwd wat er met Zac gebeurd is.

Een leuk idee.

heel leuk!

Wanneer komt er weer een update???

@Iedereen, heel erg bedankt voor de reacties! Altijd leuk om ze te lezen En geweldig om nieuwe lezers te mogen verwelkomen
@Ladylovesims, NU!
@Simdessy, ik ook! Het is heel erg doorzetten, want ik denk niet eens dat ik de 20 ga halen ( ) maar ik zal mijn best doen. Ik vind het sowieso al knap dat jij er al vijftig hebt!

By the way, dit zal mijn laatste up in een aantal weken zijn, want... IK GA HEERLIJK OP VAKANTIE! en dan ben ik ook jarig Waarschijnlijk zal de eerste up op 16 mei zijn, maar het kan misschien ook een week later zijn, ligt eraan hoe druk ik het heb
Iedereen, heel fijne vakantie! Hopen hebben jullie geweldig weer! En als je geen vakantie hebt, nou, weet dan dat ik met je mee baal...

Hoofdstuk 10
Wat er vooraf ging...
Zac is zomaar verdwenen en Centia is ongelofelijk verdrietig. Maar haar troost kan ze gelukkig gemakkelijk vinden in haar nieuwe vriendin Li, haar nieuwe huis, haar nieuwe zoontje Alistair en misschien wel... haar nieuwe vlam Kenji?

Dagen, weken, maanden vlogen voorbij, zelfs een jaar was omgegaan. De tijd ging snel als je er weinig van had. In het nieuwe huis kregen we vaak bezoek van wilde paarden en één keer heb ik een hert gezien, waarna op de één of andere vreemde manier er een beeldje van een konijn dat op een hert reed, bij de brievenbus stond. Misschien was het door de buren neergezet.

In ieder geval, een verzamelaar van beeldjes van konijnen op herten, wilde me er duizend euro voor geven, en dat heb ik na even twijfelen over of dit wel eerlijk was, geaanvaard. Het geld kon ik goed gebruiken om een slaapkamer te laten bouwen voor de drie kleintjes, omdat ik me er niet gemakkelijk bij voelde om ze in de woonkamer te laten overnachten.

Vrij snel na de uitbouw, groeiden Crystal en Diego op. De twee bleven beste maatjes, ondanks dat Crystal meer van sport en muziek hield en Diego een lieve en onzekere jongen met echter weinig ambitie.

Ik begon me steeds meer zorgen te maken over de twee. Crystal praatte soms tegen zichzelf, en keek ons vreemd aan als wij haar vroegen tegen wie ze had. ‘Zien jullie hem dan niet?’ riep ze uit en dan keken Diego en ik elkaar verbaasd aan. Maar met Diego zat het ook niet helemaal goed. Hij deed soms kussengevechten met de lucht. Als ik hem er naar vroeg, zei hij enkel: ‘Oh nee, het is niks. Ik wil gewoon een beetje lichaamsbeweging krijgen, snap je?’
Ik snapte er helemaal niks van.


Ik ontdekte al gauw dat de twee kinderen zich verveelden. Ze moesten nog een paar dagen wachten voordat ze naar school mochten, dus er zat niets anders op dan de hele tijd een beetje naar de tv staren. Toen ik hen vroeg naar wat hen leuk leek, reageerden ze positief. Diego was erop gebrand om te leren vissen en Crystal kon niet kiezen tussen haar vele interesses. ‘Ik vind sporten super leuk! Maar muziek maken lijkt me ook geweldig. Mag ik dan meteen fotografieles?’ Uiteindelijk koos ze ervoor om zich te storten in de wetenschap van de logica. Om hen een plezier te doen, kocht ik een klein scheikundelab (ik betwijfelde of ik het wel in de slaapkamer moest doen, met Alistair zo vlak bij hen) en liet ik een visvijver aanleggen. De twee waren door het dolle heen.

Hoewel Crystal er misschien nog wel iets te jong voor was. Ik dreigde ermee om het scheikundelab weer te verkopen, maar ze haalde me over het niet te doen door me te wijzen op een zin die ze haar vader, Zac, ooit had horen zeggen: ‘Soms doet het pijn om te verliezen, maar het doet nog meer pijn om dan op te geven.’ We waren het er over eens dat die zin de situatie heel goed uitdrukte.

Hun poppen waren trouwens ook weg. Ik heb ze overal gezocht, voor het geval die oudtante Francine op bezoek zou komen, maar waarschijnlijk waren ze bij de verhuizing kwijt geraakt. Crystal en Diego hadden zelf ook geen idee.

Het gekke was dat ik ze soms meende te zien.


Alistair groeide ook op. Het kereltje viel met zijn oranje haren erg op naast zijn zwartharige broer en zus. Samen met mijn ogen was zijn haar dan ook het enige dat hij van mij geërfd had. Hij had het gedrag van een actieheld. Zac.
Zelfs als hij het potje had omgegooid, wist hij er nog van weg te lopen alsof er achter hem een explosie plaatsvond.
Het enige dat zijn coolheid een beetje in de weg stond, was het feit dat hij weigerde iets anders dan het roze/paars te dragen.

Ik denk dat je eigenlijk best wel zou kunnen zeggen dat ik gelukkig was…
Maar voor hoe lang?

< Hoofdstuk 9
> Hoofdstuk 11

Leuke upp echt grappig datik het vroeg op het moment datjebezig was met een upp hahaha
Trouwens fijne vakantie

Heel erg leuke update!

Fijne vakantie toegewenst!

Leuke up!
Fijne vakantie!

super leuk!