1 juli 2013
Doortje was nog niet gaan slapen. Ze had gezien dat de tuin weer werd opgeruimd, toen alle gasten waren vertrokken. Nu had ze zich teruggetrokken in de voorkamer. De klok luidde zes keer. De zon was zijn weg omhoog aan het zoeken. Doortje was moe, maar slapen kon ze niet. Ze had haar twijfels. ’Ik krijg het niet uit mijn hoofd. Het sms’je. Mijn dochter is een moordenaar. Geen bekende afzender. Door mijn hoofd blijft het spelen. Eerst Sarah, dan Alexis, dan Maartje
Sarah, mijn oudste dochter. Verantwoordelijk en ambitieus. Na een uur of twee was ze ineens verdwenen, net als burgemeester Di Firenze, trouwens. Had het met elkaar te maken? Sarah was een krachtige vrouw, maar ze had het toch niet in zich, om een moord te plegen? Wie weet wat voor zondes ze in haar studententijd heeft gepleegd. Maar een moord? Ik kan het niet geloven…
Daarna Alexis, de middelste van de drie. Altijd al opstandig, nooit luisteren. Ze zoekt haar eigen weg, maar dat doet ze met finesse. Een femme fatale, vond William. Hij zag veel in haar, dat hij herkende bij zichzelf. Ik weet natuurlijk niet dat zij heeft gedaan in de vier jaar dat zij in Setra woonde. Hoe ver zou ze zijn gegaan?
De jongste, Maartje. Ook zo’n lieve schat. Zij had al zo veel ongeluk in haar leven meegemaakt. Eerst het dodelijke ongeluk, waarbij ze haar verloofde verloor. Ze raakte een groot deel van haar geheugen kwijt, bij een ander ongeluk. Maar ze had haar leven weer opgepakt. Ik ben zo trots op haar. Als zij iets had gedaan, dan kon ze zich dat waarschijnlijk niet meer herinneren…
“Hey, fijn dat je zo vroeg al wilde komen,” Piazza Verona, Romeo was er net aangekomen. Ook hij had maar weinig geslapen. Het feest was hem niet in de koude kleren gaan zitten. “Natuurlijk lieverd, jullie waren zo ineens weg?” Maartje ging naast hem zitten. “Lieverd,” ze streelde zijn been. Hij keek verdrietig naar beneden. Die zonnebril, die had hij niet voor niets op. Zijn waterige ogen wilde hij verbergen voor de buitenwereld.
“Nick heeft geen antwoord gegeven op mijn vraag. Ik ben weggelopen, want hij gaf geen antwoord. Thuis toen…” Romeo werd onderbroken. “Weggelopen! Romeo wat is dat nou! Hoe kun je nu weglopen zonder dat je antwoord hebt. Waarom gedraagt Nick zich zo,” Maartje balde haar vuist en gromde. “Hij zegt gewoon niks. Ik weet niet waarom, maar ik weet niet of hij nog wel met me wil trouwen.” Dit keer rolde er geen traan over Romeo’s wang, die waren op.
“Het komt goed!” zei Maartje resoluut. “Al sleep ik die sukkel aan zijn haren naar het altaar, het komt goed. Dat ga ik voor je regelen.” Voordat Maartje kon opstaan, hield Romeo haar tegen. “Ik moet dit zelf doen, Maartje. We kunnen hem niet dwingen. Als het over is, dan is het over.” Hij slikte, maar hield zich groot.
Maartje wist niet wat ze moest zeggen. Er viel een kalme stilte over het nog verlaten plein. Het was vroeg. Heel vroeg. Er lag een hele lange dag voor hen. Nick was al vertrokken naar zijn werk en wist ook niet of hij vanavond al terug zou zijn. “Het komt wel goed, echt,” verzekerde Maartje hem na de lange stilte. “Ik betwijfel het, Maartje, ik betwijfel het.”
De twijfel is verschrikkelijk. Als het bericht waar is, en ik weet niet of ik dat wil weten, dan is één van mijn dochters een moordenaar. Hoe kom ik erachter? Ik kan het niet vragen, maar ik moet het weten. Die afzender van het bericht, kan nooit iets goeds in de zin hebben. Ik moet weten wie ik moet beschermen…
17 augustus 2008
Het was de koudste zomer sinds jaren. Een gure wind teisterde de stad al weken. Zeker vanavond. Donkere wolken bedreven de sterrenhemel. In een steeg achter een populaire winkelstraat in Setra lag een man. Koud en stil tegen een vuilniscontainer. Laag in zijn buikstreek sijpelde bloed op de kille betontegels.
Zonder emotie stond ze stil. Haar pistool nog steeds gericht op de plek waar ze net had geschoten. Zonder twijfel had ze de trekker overgehaald. Eén schot was genoeg. Het bleef angstvallig stil in de omgeving. Langzaam kwam het geluid weer terug, het geluid van winkelend vrouwenvolk. Het was koopavond. Ze spitste haar oren. Kwam daar iemand aan?
“Alexis! Alexis!” Jonathan rende de benen onder zijn lijf vandaan. Toen hij het sms’je had gekregen, was hij meteen naar de plek gegaan, waar hij dacht dat ze was. Daar stond ze, Alexis, kersverse moeder van hun kind. “Wat heb je gedaan?!” geschrokken stond hij stil en aanschouwde hij plaats delict. “Alexis, wat heb je gedaan…” Ze liet haar pistool zakken. “Het moest,” monotoon en emotieloos sprak ze de woorden uit. “Het moest,” herhaalde ze.
Voor de geïnteresseerden, ik ben bezig met het maken van een update die zich afspeeld rond 17 augustus 2008 Dan mogen jullie zelf uitvogelen wat er rond die tijd ook alweer gebeurde
__________________
Even een leuk updatje, over de update van over twee weken (ongeveer)...
Een bruiloft
Laatst gewijzigd door Adoror op do 21 mar 2013, 22:41, 3 keer totaal gewijzigd.
2 juli 2013 Soms heb je het meteen. Connectie, een verbinding met anderen. Naadloos sluit je op de ander aan. Je wil, denkt en doet hetzelfde. Ik hoor mooie verhalen over hoe moeders met hun kinderen die vanzelfsprekende connectie hebben. Mijn bevalling was zwaar en ik lag kantje boord. Op één of andere manier heeft dat ervoor gezorgd, dat ik die connectie nog niet heb. - Ellen
“Blegh!” het bordje vloog het stoeltje af. “Marcus!” riep Ellen kwaad en ze pakte het bordje van de grond op. Het eten was niet meer te redden. “Marcus!” herhaalde ze kwaad en ze keek hem streng aan. “Bah!” riep het jochie. Hij bleef koppig in zijn stoeltje zitten, niet van plan te eten.
Ellen zuchtte. Elke dag opnieuw had ze dat conflict met de kinderen. Ze aten lastig, waren druk en luisterden niet. Alleen als Thomas er was, aten ze wel. Dan luisterden ze wel. Maar naar haar niet. Ze vroeg zich af waarom ze ooit kinderen had gewild. “Nou, dan zetten we je weer op de grond,” ze pakte Marcus uit zijn stoel. Hij begon wild te bewegen en te kraaien. “Ja ja,” mompelde Ellen en ze zette hem op de grond.
“Hapje voor Sofia,” begon Ellen hoopvol en ze bewoog het lepeltje naar Sofia’s mondje. “Naah!” die bewoog met haar armen waardoor ze de lepel weg sloeg. Ze trok haar hoofd weg. “Wil jij ook al niet eten?” Ellen keek verzuchtend op de klok. Het was toch echt etenstijd. “Alsjeblieft, Sofia, één hapje?” Maar het bordje werd ook van de stoel weggegooid.
Wanhopig had Ellen haar twee vervelende kinderen in een wiegje gelegd. Ze ijsbeerde eenzaam door de woonkamer. Marcus lag beneden en was ook niet van plan te slapen. Sofia was gelukkig wel moe, die sliep boven al. Ze kon niet wachten tot Thomas eindelijk weer eens thuis kwam. Vanavond hadden ze eindelijk een avondje samen.
Romeo klopte op de deur van het kantoor van Nick. Hij werkte een dagje thuis. Romeo had dit voorzien en had plannen gemaakt. Ze moesten dit uitpraten. Romeo verdiende duidelijkheid. “Mag ik binnenkomen?” vroeg Romeo. “Hmm?” Nick keek gespannen naar zijn laptop. Hij keek op, nadat de deur dichtging. “Romeo, wat is er? Ik heb zo een afspraak.”
“Dat weet ik,” zei Romeo, “Ik heb die gemaakt.” Verbaasd keek Nick op. “Hoezo, gemaakt? Wat is dit nou weer?” Romeo sloeg zijn armen over elkaar. “Jij hebt nooit tijd voor me, dus dan maak ik wel een afspraak. Wij moeten praten, Nick. Ik verdien duidelijkheid. Gaan we trouwen, of niet?” Het bleef stil. Nick zuchtte en sloot zijn laptop. “Goed, ik kom wel even in de kamer zitten.”
Zenuwachtig liep Nick naar de woonkamer. Hij had de laatste tijd veel nagedacht, toen hij daar tijd voor had. Hij was nu eenmaal verschrikkelijk druk met die overname, waar hij bij betrokken was. “Wil je trouwen, of niet? Nick. Gaat ons huwelijk door?” vroeg Romeo direct. “Ik… ik heb nagedacht, over je vragen op het feest. Je hebt volledig gelijk, als je vindt dat ik je te weinig aandacht geef. Maar het ligt niet zo simpel als je denkt…” begon Nick.
Romeo was nog zenuwachtiger. Het voelde nu al definitief, al wist hij niet eens waar het gesprek heen ging. Misschien moest hij hem maar loslaten. Hij was zo druk met z’n werk, z’n passie. Dan lieten ze het rusten en dan gingen ze wel verder als ze meer de tijd hadden. “Het is al goed,” zei Romeo triest. “Nee, nee laat het me uitleggen,”
Nick keek uit het raam. “Ik heb je te weinig aandacht gegeven, sinds ik die baan in Brigdeport heb genomen. Het slurpt veel te veel van mijn tijd op. Het is echt, echt niet dat ik niet van je houd,” benadrukte Nick. “Maar?” vroeg Romeo. “Maar…” ging Nick verder, “Gaan we niet te snel? Moeten we niet eerst onze eigen dromen najagen?” “Wil je,” Romeo aarzelde, “Wil je alleen verder?”
“Dankjewel dat je even tijd voor me vrij kon maken,” zei Alexis tegen Anouk. Ze hadden elkaar op Piazza Verona ontmoet. Alexis had een afspraak gemaakt met het kantoor van de burgemeester. Door Sarah was ze opgedragen om een locatie te vinden voor het feest. “Graag gedaan,” Anouk glimlachte vriendelijk, “Op verzoek van de burgemeester zelf, moet ik erbij vermelden.”
“Hij kan blij zijn met je,” zei Alexis, “Je bent erg betrokken, niet? En hoe je Jonathan helpt, super bedankt.” Alexis was al lang blij, dat Jonathan nu elke dag weg was om te werken in de velden rondom Monte Vista. Ergens hoopte ze dat dit hem weer wat op het rechte pad zou brengen. “Jullie kunnen het wel goed vinden, niet?” Anouk glimlachte, maar wist niet waar Alexis heen wilde. Gelukkig was ze doortrapt genoeg om niets te laten merken. “Hij is een aanwinst voor de regio,” zei ze dan ook vleiend.
“Nou, tot zaken,” zei ze vervolgens. “Dit is Piazza Verona, één van de oudste pleinen van de omgeving. Net buiten Monte Vista, maar prima bereikbaar voor vele dorpsbewoners. Het is een uitstekende locatie voor een groots dorpsfeest, zoals het Zomerfeest zeker is. We hebben hier veel ruimte om drankjes te serveren, muziek te organiseren en tot laat door te gaan. De enige omwonende woont daar,” Anouk wees verderop, “Maar die komt vast graag op het feest en zorgt dus niet voor problemen.”
“Concluderend lijkt me dit een geweldige locatie om het Zomerfeest weer te laten leven,” zei Anouk trots. Kritisch keek Alexis rond, maar ze kon er niet omheen. Het was een prachtig plein, dat veel mogelijkheden bood voor de plannen die zij had. “Ik moet het even overleggen met Sarah,” zei ze, “Maar ik denk dat we dit doen!” Anouk draaide opgetogen om. “Dat is super!” ze pakte de hand van haar concurrente in de liefde. Met een schijnheilige, vrolijke blik schudde ze Anouks hand.
Romeo was opgestaan. “Wil je echt weten wat ik wil?” vroeg Nick. Romeo wachtte even, maar beantwoorde die vraag bevestigend. “Ik wil alles. Ik wil trouwen met jou, ik wil kinderen, ik wil mijn baan. Ik wil het gewoon allemaal. Ik hou van je Romeo, zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden. Maar ik kan de balans niet vinden.”
“Dat is toch helemaal niet erg,” zei Romeo en hij pakte zijn verloofd de stevig vast. “Kom eens hier, kom.” Een stevige knuffel volgde. “Ik hou van je, maar als je niet met me praat dan verliezen we onze connectie. Dan raken we van elkaar verwijderd en dan komt het niet meer goed.” Nick glimlachte, “Dankjewel, ik zal beter mijn best doen. Ik hou van je” fluisterde hij.
Er verscheen een grote lach op Romeo’s gezicht. “Ik ook van jou, gekkerd. Als je nou gewoon zegt waar je mee zit, dan houd ik daar rekening mee. Je hoeft je echt niet met de bruiloft te bemoeien, als je het te druk hebt op je werk. Als je maar wel zet wat er aan de hand is, anders kan ik er geen rekening mee houden. Gekkie,” hij woelde door Nicks haren en zoende hem vervolgens hartstochtelijk.
“Lukt het, Frank?” vroeg Doortje, die zenuwachtig op en neer liep. Frank was een man die ze al een tijd kende. Hij had wat gedaan voor William, en na diens dood was hij altijd betrokken gebleven. Als Doortje iets moest hebben uitgezocht, dan deed hij dat voor haar. “Ja, momentje,” zei Frank, die gespannen naar het scherm keek. Nog even en dan waren ze erachter waar vandaan het geheimzinnige bericht was gekomen.
“Maartje, hey, waar kom jij vandaan?” vroeg Doortje geschrokken, toen haar jongste dochter de kamer binnenkwam. “Van buiten, ik was bezig met schilderen, maar het wil niet lukken. Wat ben jij aan het doen? Heb je zin om even wat te drinken?” Snel liep Doortje op haar af, zodat ze niet kon zien waar ze mee bezig waren. “Zo meteen, goed?”
“Ja, dat is goed. Ik haal wel even wat uit de keuken. Zullen we op het terras gaan zitten?” Maartje probeerde over de schouder van haar moeder heen te kijken, maar ze zag niet veel. “Wat ben je geheimzinnig aan het doen?” vroeg ze nieuwsgierig. “Niets lieverd, Frank zoekt gewoon even wat dingen voor me uit. Niets bijzonders, maak je maar niet druk.” “Hmm…” Maartje keek diep in haar ogen. Doortje glimlachte, “Haal jij wat drinken voor buiten?”
Thomas rende het huis binnen. Buiten was het net enorm gaan regenen. Gelukkig had hij het enigszins droog gehaald. Ellen was druk bezig de troep schoonmaken van de kinderen. “Hey lieverd,” zei hij. Hij deed de deur dicht en keek naar zijn lieve kinderen, die weer vrolijk druk rond speelden. “Hoi,” zei Ellen afwezig. Wat een rotdag vandaag, net als elke rotdag. Die connectie die ze met haar kinderen miste, was ook niet aanwezig met Thomas. Ze zuchtte diep.
Thomas liep naar zijn lieve vrouw toe. Hij was blij haar weer te zien. Hij miste haar enorm. Ergens voelde hun huwelijk niet meer zo levend als het ooit was geweest. “Me gemist?” vroeg Thomas en hij gaf haar een zoen. De zoen leek niet echt te worden beantwoord. “Ja, natuurlijk, iedere dag meer,” glimlachte Ellen. “Je werkt veel,” “Het is nu even druk. Er moet genoeg wijn klaar zijn voor 10 juli, voor het Zomerfeest.” “Natuurlijk,” zei Ellen.
“Lieve Sofia van me, kom eens hier,” Thomas hurkte neer bij zijn kleine dochter. “Hey lieverd,” zei hij. Het kleine meisje stak haar armen uit naar haar vader. Ze kraaide vrolijk. “Zal ik jou en je broer maar eens in bed gaan leggen,” zei hij vrolijk. “Tot zo, Ellen. Zullen we zo koffie drinken?” Hij nam de twee kinderen op zijn armen. “Ja, ja is goed. Leg jij ze maar in bed.” Ellen was afwezig.
Na het avond ritueel zaten ze dan eindelijk aan de eettafel. Het bleef een tijdje stil, maar toen begon Thomas over zijn drukke dag te vertellen. Het kon Ellen maar weinig schelen. Ze vroeg zich af hoe ze hier was beland. Waar ging het mis? “Ellen? Ellen?” “Hé, ja, ja lieverd?” “Is er iets?” “Nee, nee hoor,” zei ze en ze glimlachte lieflijk.
Thomas was niet gek. Ook hij miste die connectie, maar onbeholpen als hij was, wist hij niet hoe hij die moest herstellen. Het bleef stil aan tafel. Allebei in gedachten verzonken, misten ze de connectie tussen hen. Ellen kreeg de neiging om haar trouwboek erbij te pakken. Misschien herleefde dat gelukzalige gevoel weer, wat ze toen voelde. Wanneer was het misgegaan? Misschien had het nooit goed gezeten.
Haha Ik had geen last van de stilte. Maar zoals beloofd:
Beslissing
Augustus 2008. In Zomeren, Bridgeport en Setra worden beslissingen genomen die levens van mensen veranderen. Wat leidde er toe dat Alexis de trekker overhaalde? Hoe gelukkig was Ellen, toen ze 'ja' zei op de hamvraag? Beslissing speelt zich af rond de bruiloft van Ellen en Thomas. Op dat moment woont Alexis in Zomeren en is ze net bevallen van Justin. We ontmoeten Paul, de vader van Adam en Noortje en ook Nick had een relatie, die zo gelukkig leek. En William, die leefde natuurlijk ook nog.
Dank jullie wel! 
haha
