Ik liep naar de groep toe, en ik keek angstig Darryl aan, want ik wilde eigenlijk iets vragen over de moord maar toen ik het net wilde vragen viel mijn mond letterlijk dicht en ik keek Darryl angstig aan.. Ik begon te trillen en mijn ogen waren behoorlijk groot..

William Hoffman

Haylee vroeg of het wel ging, Haylee vroeg het! Zou ze me dan toch vergeven? Zou ze iets doorhebben?
'Ik, ik weet het niet... maar nee, ik denk het niet.' Nog steeds had ik tranen in mijn ogen, Haylee ging naast me zitten, ze sloeg een arm om me heen. Een warm gevoel vervloog me van binnen. Zou Haylee me dan toch vergeven... 'sss.. rustig maar...' begon ze. Mijn tranen hielden langzaam op, ze zat zo dicht bij me, ze raakte me zelfs aan. Alles over iemand die eens Katy was, nu duidelijk niet meer, verdween in een klap, het maakte plaats voor Haylee.
'Dank je...' mompelde ik, Haylee knikte alleen maar. Ik ging verder, 'Haylee, het spijt me echt van Katy, dat ze zo gek is geworden. Ik vind ook dat ze haar moet begraven...' 'Waarom zat je toen naast Katy' 'Ik, ik... ze kwam gewoon naast me zitten. Ik zei nog dat ze haar moest begraven, dat deed ze niet. Ik wou haar niet vasthouden, echt niet, ze bleef maar opdringen, maar ik deed het niet.'

-Greg-

Ik glimlachte terwijl ik en Greg nog steeds tegen de boom aanzaten waar we gisteravond ook hadden gezeten. Hij had een hele waslijst met redenen gegeven waarom hij zou willen dat ik hem weer zou accepteren, maar voor mij was 1 er al genoeg. Ik was al lang van plan om hem weer te vergeven. Op het moment kon het me eigenlijk niet meer zoveel schelen dat Katy met Marilyn liep te zeulen alsof het haar pop was, eerlijk gezegd zou ik waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan. Als ik me niet kon beheersen, tenminste. Plus alles wat Marilyn vroeger tegen mij zei en gedaan had, kon ik nu wel zonder haar leven. Jody, tja, met Jody had ik niet echt een band. Dat nam niet weg dat het niet gruwelijk was wat er met haar gebeurt was, maar op de een of andere manier werd ik niet heel onrustig van het idee zelf. Maar wel van het gevoel dat er waarschijnlijk snel een nieuw slachtoffer zou vallen.. 'Het komt allemaal wel weer goed, ik heb je al lang vergeven.' Lachte ik nerveus toen ik merkte dat Greg naar me zat te kijken.

- Haylee Castro -

Ik ben nog steeds de groep aan het stalken. Eigenlijk denk ik niet dat het nu nog nodig is, en dat ik me weer gewoon kan aansluiten bij de groep. Dus, ik keek rond. Toen zag ik Greg bij die Haylee zitten.
...Hm.
Hey...Marilyn stinkt een beetje. Vreemd. Misschien kan ik haar wassen. Maar ik weet niet waar de meertjes zijn. Ik kan het aan Greg vragen.
Ik til Marilyn op en loop naar ze toe. Ze zitten naast elkaar op de grond. Ze merken me niet eens op.
Ik leg Marilyn voor hun neuzen neer.
"...Hoi. Greg, weet jij misschien waar ik een meertje kan vinden?" vraag ik.

~Katy

Katy kwam voor ons zitten, ze was toch weggegaan? Ze had Marilyn nog is meegenomen ook! Gewoon, recht voor Haylee's neus gelegd. Haylee slaakte een gil, toen ze haar dode vriendin zag. Ze wou al weer weg lopen, ik hield haar tegen en ging voor haar zitten, zodat ze het in ieder geval niet hoefde te zien.
'Katy, wat wil je doen? Haar begraven? Goed zo' 'Begraven! Nee! Ik wil haar wassen, ze is zo vies.'
Ik wist niet wat ik moest zeggen... 'vertel het maar' fluisterde Haylee in mijn oor. Ik knikte en vertelde toen waar het meertje lag. 'Dank je!' zei Katy terwijl ze Marilyn alweer oppakte en meenam. Ik bleef haar hoofdschuddend aankijken, heb ik daar ooit van kunnen houden? Ik voelde dat Haylee haar hoofd op mijn schouder legde, ik glimlachte. Samen zouden we veilig zijn.

-Greg-

Langzaam kwam er weer orde in de groep, nu Katy grotendeels weg was en niet iedereen meer tegen de dode Marilyn aan hoefde te kijken die ze als pop meesleepte. Maar toch was het onrustig, Jody was dood... Ze werd begraven, netjes zoals het hoort. Iedereen was triest, zelfs de genen die haar niet goed hadden gekend. Waaronder ik. Ik wist niet of ik huilde om haar, of dat het was om het feit dat ik wist dat zij niet de laatste zou zijn. Ik vermoed beide.
Ik strompelde wat rond, verdeed mijn tijd. we zouden snel weer verder moeten, maar vandaag niet meer. Plots botste ik bijna tegen Flynn op, de jongen waarmee ik onder andere een paar dagen had doorgebracht toen we verdwaald waren. 'Oeps... sorry!' verontschuldigde ik me gauw. Toen pas zag ik het braaksel voor zijn neus en zijn lijkwitte gezicht. 'Zeg.... gaat het wel?' hij zag er absoluut niet goed uit 'Moet je niet even gaan liggen? Zal ik wat water voor je halen?' 'graag...' mompelde hij en voor ik het wist kwam er een nieuwe lading kots aan. Toen hij klaar was pakte ik hem bij zijn arm en zeulde hem naar het kamp.

~Taylor Lawson

Nou, een gezond dagje was dit wel. Eerst kwam ik die Will.I.am tegen die begon te trillen als mijn oude wasmachine. Die was kapot gegaan omdat ik mijn portemonnee mee had gespoeld. En na veel trammelant heb ik die vervangen, want de reperateur. Achja, dat is een lang verhaal. Maar in ieder geval, die ogen werden groot en toen heb ik hem maar verzorgd.

Maar toen ik net een slaapplek wilde zoeken, waar we vanavond dan weer gingen slapen, zag ik Flynn lijkbleek om de schouder van Taylor hangen. 'Is alles goed?' vroeg ik ongerust. 'Nee, ik geloof van niet, hij moet de hele tijd overgeven.' zei Taylor.

- Darryl

Taylor zeulde me mee naar het kamp, en gaf me wat te drinken. Ik had erg dorst, maar was ondertussen kotsmisselijk.
Steeds zag ik het lijk van Jody aan de strop hangen. Steeds hetzelfde beeld. Het bleef maar in mijn hoofd spoken.
Daar voelde ik weer een opwelling. Ik draaide me om, om over te geven. Maar mijn maag was al leeg, waardoor er alleen een soort gorgelend geluid uit mijn strot kwam.
Ik voelde me ziek. Kotste ik eigenlijk wel alleen vanwege Jody?
Jody. Ik kotste weer, maar er zat nog steeds niks in mijn maag.

Plotseling zag ik Darryl verschijnen. Hij schrok, ik zag er vast vreselijk uit. Darryl en Taylor praatten wat, maar ik verstond niks. Te veel hoofdpijn.

Ik kreeg weer een nieuwe opwelling. Maar nu was het een emotionele. Ik probeerde op te staan, wankelde en viel in Darryl's armen. 'Darryl, ik kan er gewoon niet meer tegen!' Huilde ik. 'Ik zie steeds het lijk van Jody voor me!' fluisterde ik schor.

*Flynn McKinney*

Ik had Marilyn gewassen. Ze was nu weer helemaal schoon. Ik liep terug naar het kamp met haar, en toen ik Darryl, Taylor en een misselijke Flynn zag, verstopte ik me achter een struik en bekeek het spektakel vanaf daar.
Dit is best interessant. Misschien kan ik hem opvrolijken!
Ik liep naar het groepje, met Marilyn. "Hoi!" zei ik met een glimlach.

~Katy

Even dacht ik dat ik het heel moeilijk had met Jody haar dood. Maar tot mijn verbazing kregen de meeste groepsgenoten het een stuk zwaarder. William begon te trillen, leek net of hij een aanval kreeg. En Flynn, die kon alleen maar overgeven. Ik weet dat Jody er niet zo mooi bijlag. Maar ik heb erger gezien, maar dat krijg je als je een oude man bent. Ik heb veel mensen zien sterven, maar Jody was wel een van de ergste. Ik kon het overgeven van Flynn niet meer aanzien, het stonk erg. Dus ik besloot om naar hem toe te gaan. Misschien dat ik hem kan helpen. Toen ik naar hem toe stapte hoorde ik hem zeggen tegen Darryl: 'Ik zie steeds het lijk van Jody voor me!' Ik liet Flynn nog even met Darryl praten. ''Flynn, zullen wij even praten?''. Hij keek Darryl aan, het leek even of hij bang voor me was. ''Je hoeft niet bang te zijn, echt niet''. En we liepen een stukje. Terwijl we wegliepen zag ik dat er een meisje uit de bosjes sprong. Ik zag ook dat Darryl ons toch nog achternaliep. Uiteindelijk gingen we zitten. ''Kom maar zitten Flynn''. Flynn ging zitten. ''Ik zal jou iets vertellen, misschien dat je je daardoor beter zal voelen''.

Jarry Sherman

'Nee, ik geloof van niet. Hij moet de hele tijd overgeven.' antwoordde ik toen Darryl vroeg hoe het met Flynn ging. Weer probeerde Flynn over te geven, maar er kwam alleen maar gal en gorgel geluidn. Hij was ziek, en goed ziek ook. Wankelend kwam hij overeind maar viel meteen weer, in Darryl's armen. Darryl hield hem stevig vast, hij was bezorgd. Even later kwam Jarry tevoorschijn en nam Flynn mee, Darryl hobbelde erachteraan.
Katy kwam plots vanachter een struik tevoorschijn. Natuurlijk met Marilyn achter haar aan. Flynn moest meteen weer overgeven, in zoverre hij dat kon. 'Hoi!' zei Katy, alsof het doodnormaal was dat je met een lijk aan kwam lopen om een gezellig praatje te maken. Ik ging bijna over mijn nek van de stank. En toen knapte er iets 'Wat nou HOI?! Verwacht je dat we hier een normaal gesprek met je gaan voeren? Ben je nou helemaal achterlijk! Jij verziekt hier alles, ALLES! Doe eens normaal! Denk eens aan anderen? ZE IS GEEN POP! Dringt het niet tot je door?!' schreeuwde ik. Ze maakte zich klaar om wat te zeggen maar ik was al weg 'Sorry, het gaat gewoon even nier meer.' verontschuldigde ik me nog gauw tegen de rest.
Ik liep naar de andere kant van het kamp en keek niet meer om, ik kon gewoon even niet meer kijken...

~Taylor Lawson

Plotseling kwam Barry, of Jarry -ik wist zijn naam niet meer- tevoorschijn en hij begon tegen me te praten.
'Flynn, zullen wij even praten?'
Mijn ogen werden groot. Dit was nou niet echt een plaats waar ik iedereen zomaar vertrouwde.
Het leek bijna alsof Jarry mijn gedachtes kon lezen, want hij zei: 'Je hoeft niet bang te zijn, echt niet'
Ik probeerde achter hem aan te waggelen, maar moest moeite doen niet over te geven.
Darryl liep achter ons aan. Een hele opluchting. Stel dat Jarry me opeens wilde vermoorden, dan zou hij Darryl erbij echt niet aankunnen.
Jarry nodigde me uit om te gaan zitten. Een beetje ongemakkelijk ging ik zitten. Jody. Een golf van misselijkheid.
Emoties. Het lijk. Deze jungle. Ik moest bijna huilen en overgeven tegelijk.
'Ik zal jou iets vertellen, misschien dat je je daardoor beter zal voelen'
Ik voelde dat Darryl achter me stond, wat me veiliger liet voelen.
'Het gaat over Jody' zei Jarry.
Ik hield het niet meer. Moest ik me hier beter door voelen?
Ik stond op, viel meteen weer op de grond en gaf met een vreemd gorgelend geluid over.
Een vieze combinatie, kotsen en huilen.
'Flynn, laat me alstjeblieft uitpraten' vertelde Jarry rustig. Darryl hees me overeind en ik probeerde rustig te gaan zitten.

*Flynn McKinney*

Het was al laat. Het laatste beetje daglicht verdween en ik besloot te wandelen, alleen. Ik voelde me totaal niet op m'n gemak toen ik een eindje van het kamp af was. Ik kon de anderen nog net zien, maar wie weet werd ik zo de bosjes in gesleurd en werd ik morgenvroeg wel gevonden met een strop om m'n nek. Toch liep ik verder, een stukje nog, dat kon wel toch? Na een tijdje voelde ik me zelfs best op m'n gemak. Het was heerlijk stil, even geen mensen, even geen achterdocht. Ineens hoorde ik water stromen, het stroomde hard! Ik liep wat sneller en zag een grote rivier met woest golvend water! Dit moest de rest zien! Ik rende terug in de hoop dat ik het kamp terug kon vinden. Angst bekroop me toen ik alleen bomen zag en niets meer hoorde. Ineens hoorde ik Darryls stem. 'Darryl!' riep ik blij. 'Jongens, iedereen, allemaal! Ik heb een rivier gevonden, we kunnen ons weer wassen en drinken halen!'

- Jill Banks -

Terwijl Jarry zijn verhaal vertelde over Jody, kwam Jill enthousiast aanrennen, en ze riep: 'Darryl! Jongens, iedereen, allemaal! Ik heb een rivier gevonden, we kunnen ons weer wassen en drinken halen!' En misschien was dat ook wel een goed plan voor Flynn. 'Ey Flynn, ga anders jezelf daar even opfrissen, dat zal je vast goed doen! Ik loop wel mee, jij ook Jar?' Vroeg ik. 'Natuurlijk' zei Jarry, en samen met Flynn, Jill en Jarry, liepen we naar het meertje. Ik bleef er maar buiten, ik vind het veel te koud... Maar ik zag wel aan het gezicht dat hij fysiek al wat op knapte. Maar menthaal? Is mijn Flynnie in de war?

-Darryl-

Gisteren hadden we een rivier gevonden. Het water was heerlijk fris. Ik had mezelf heerlijk gewassen.
Al het braaksel was uit mijn kleding gewassen.
Ik keek naar Darryl, die vrolijk stond te kijken hoe ik me waste. Ik liep het water uit. Maar toen wankelde ik, viel om en toen zag ik niks meer.

...

Toen ik 's ochtends pas wakker werd, zat ik tegen een boom. Er zaten verschillende mensen om me heen.
Iemand zei: 'Volgens mij wordt hij wakker'
Wat was er gebeurd?

*Flynn McKinney*

"Volgens mij wordt hij wakker", zei ik tegen de rest. Flynn was flauwgevallen en ook bewusteloos geweest. We hebben hem uit het water gehesen en tegen een boom aangezet. Koortsachtig probeer ik te bedenken wie er hier een moordenaar zou kunnen zijn -uitgezonderd Brad-. Alhoewel, ís het Brad wel? Ik twijfel aan alles en iedereen hier, maar ik houd voorlopig mijn ogen gericht op Katy. Ik bedoel maar, nog steeds een lijk meeslepen alsof het een lappenpop is? Doet ze dat uit schuldgevoel, of uit verdriet?

Sandy

De zorgen in mijn gedachtes voor Flynn McKinney waren behoorlijk groot, want hij heeft volgens mij een behoorlijke opdonder gehad. Gelukkig is hij wel bijgekomen van de bewusteloosheid, maar ik wilde eerst vragen wat er nou precies heeft plaats gevonden maar dat wilde ik uiteraard voor de toekomst bewaren. ik liep nog eventjes op Sandy af en ik vroeg of zij toe was aan een privégesprek uiteraard onder 4 ogen..

William hoffman

Duizelig was ik opgestaan. Ik wreef over mijn voorhoofd.
'Kan iemand me alstjeblieft uitleggen wat er gebeurd is?'
En ik keek vooral naar de mensen die bij het meertje waren.
Mijn misselijkheid was na het verhaal van Jarry wel weg. Het had geholpen.
Maar ik denk niet dat ik het beeld ooit nog uit mijn hoofd krijg, wanneer ik hier weg kom.
Als ik hier nog wegkom.
Daar moest ik niet aan denken. Ik moest het overleven, ik hield van Darryl.
Darryl. Hoe zou ons leven samen verder gaan als we hieruit kwamen?
Als we hier uitkwamen.
Ik moest weer denken aan Jody, maar ik voelde me al beter.
'Nou, wat is er gebeurd?' drong ik aan, toen niemand meteen antwoord gaf.

*Flynn McKinney*

Het was heerlijk om me weer even te wassen en op te frissen. Ik deed wat water in me gezicht en maakte me lichaam schoon. Ik keek naar het stromende water, er zaten vissen in. Ik bedacht me om te gaan vissen. Met wat stokken en touw maakte ik twee vishengels. Één voor mij en die andere voor Jill. Mijn liefde voor Jill groeide nog steeds. Een mooie prachtige sterke vrouw die weet wat ze wil. Een goede leidertype. Hopelijk had ze wel zin om met mij te gaan vissen. Vanuit de verte zag ik hoe ze zichzelf aan het opfrissen was in het water. Ik liep naar d'r toe. "Hee! Heb je zin om mee te gaan vissen?" vroeg ik terwijl ik de vishengels aan haar liet zien.

- Brad Lane -

William loopt naar me toe. Of ik hem even onder 4 ogen wil spreken? Graag, heb je even? "Wat is er allemaal gebeurd"? vraagt hij zachtjes. Ik krijg nauwelijks tijd om te antwoorden want hij vervolgd.."Ik denk dat..."

Sandy