“Dank jullie wel oom Gustaaf en tante Cornelia, dat ik hier met jullie mijn verjaardag kon vieren. Ik vond het echt geweldig.” Zei Britt van de Kerkhof. “Ik heb het naar mijn zin in Moonlight Falls, maar als ik hier kom voel ik me ook thuis.” Zei ze.
“Natuurlijk liefje, je bent hier altijd welkom.” Zei Cornelia. “Zeker gezien de mooie foto die je hebt genomen voor ons familie album, en alle moeite die je doet om ons te helpen het huis opnieuw in te richten. Ik denk dat zelfs Gustaaf het met mij eens is dat je onze smaak hebt weten te vertegenwoordigen hier in huis.” Gustaaf knikte instemmend. “Nouja, ik ben nog niet klaar hoor.” Zei Britt. “Er moet nog van alles gebeuren. Ik ben net begonnen aan de babykamer.” zei ze.
“Dat komt allemaal nog wel.” Zei Cornelia. “Ik heb nog ruim anderhalve maand te gaan!” Ze klopte op haar buik. We kunnen zo de huiskamer nog even bekijken voor de finishing touch. Maar ik neem aan dat je eerst je moeder gedag wilt zeggen?” Zei Cornelia meelevend. “Ja dat zou fijn zijn.” antwoordde Britt. “Ik ben al een lange tijd niet meer langs haar graf geweest.” zei ze.
“Mag ik mee?” vroeg Christiaan. “Sorry Christiaan, dit moeten je nicht en ik even samen doen.” Zei Gustaaf. “Maar je blijft wel een paar dagen toch Britt? Toch wel voor mijn verjaardag?!” Zei Christiaan enthousiast. "Helaas niet Christiaan, na de renovatie van de babykamer moet ik weer terug naar huis. Tante Frida is oud, en heeft mij nodig." Christiaan keek teleurgesteld. "Maar ik stuur je nog wel een leuk cadeautje toe hoor." fluisterde ze hem nog toe. Christiaans gezicht klaarde op. Gustaaf schraapte zijn keel. “Laten we gaan.”
Gustaaf en Britt waren naar de tuin gelopen waar het graf van Lolita van de Kerkhof lag. “Ik zie dat je nieuwe bloemen hebt geplant..” Zei Britt. “Ja.” zei Gustaaf. “Haar lievelingskleur was geel, maar dat leek me achteraf toch niet zo gepast.”
“Ze is al zo lang geleden overleden, ik weet niet eens of ik op haar lijk. Tante Frida heeft geen oude foto's van haar.” zei Britt treurig. “Ook heeft tante Frida me nooit verteld waar mam nou aan is overleden. Ze zei altijd dat ik het niet hoefde te weten, dat ik het maar aan jou moest vragen." Veelbetekenend keek ze Gustaaf aan.
Gustaaf voelde zich ongemakkelijk. Hij zou haar de waarheid vertellen, bedacht hij. Ze had het recht om het te weten. Hij zuchtte en zei: “Je tante Frida neemt mij de dood van Lolita kwalijk.”
Britt keek verward. “Echt? Maar waarom dan?”
Gustaaf begon te vertellen. “Zoals je weet is Frida mijn oudste zus, en Lolita, jouw moeder, mijn jongste zus. We woonden allemaal in Sunset Valley, en ik had net dit huis geërfd. Lolita was echter op een dag ineens de stad uit vertrokken, om vervolgens 3 jaar later weer voor mijn deur te staan met een kleutertje bij zich. Ze vroeg of ze bij mij en Cornelia kon komen wonen, want ze had geen thuis meer. Ik vroeg haar wie jouw vader was, maar dat wilde ze me niet vertellen. Ik werd boos, want een van de Kerkhof telg hoort toch op zijn minst getrouwd te zijn met een burgemeester of een erfgenaam. Je moeder nam mij dit heel erg kwalijk. Ze was een “
romantische ziel die niet keek naar status of geld.” Zei ze. Toen ik het haar nogmaals vroeg en ze weer geen antwoord gaf, heb ik haar de deur gewezen. Een jaar later kreeg ik een brief van Frida dat Lolita in een klein krotje was gaan wonen, en dat ze geprobeerd had zelf een lamp te verwisselen die stuk was gegaan. Er ging iets vreselijk mis, en ze is toen overleden. Frida werd zo boos op mij dat ze gezworen had nooit meer met mij te praten. Ze heeft de voogdij over jou gekregen en is toen boos verhuisd naar Moonlight Falls.”
Britt kon haar oren niet geloven. “Ga je me nu vertellen dat je mijn moeder alleen op straat hebt gezet terwijl ze geen huis had en een kleuter aan de arm? Hoe kon je dat doen Gustaaf! En Cornelia vond dit allemaal maar goed?!”
“Ik heb het Cornelia niet verteld… Ik wist niet wat ik haar moest vertellen..”
“Niet te geloven!” riep Britt. “Logisch dat tante Frida zo boos op je is! En ik nu ook!”
Gustaaf keek treurig. “Ik snap het. Als je liever terug naar huis gaat, dan kan ik dat begrijpen. Ik hoop alleen dat je het me ooit kunt vergeven."
Toen Britt zag hoe slecht Gustaaf zich voelde had ze toch een beetje spijt van haar woorden. Hij had natuurlijk ook niet kunnen weten dat ze om zou komen door een ongeluk. Daarnaast had hij het ook eerlijk opgebiecht.
“Nouja..” zei ze, “Het is al zo lang geleden. En we kunnen het verleden niet terugdraaien. Het is fout wat je had gedaan, maar toch vergeef ik het je.”
“Meen je dat echt?” vroeg Gustaaf. Hij gaf haar een knuffel.
Gustaaf was opgelucht. “Als je even met mij mee wilt komen? Ik wil je wat laten zien.”
Gustaaf nam Britt mee naar een zolderkamer waar niks anders stond dan een oud schilderij. “Dit was je moeder, toen ze nog wat jonger was.” Zei Gustaaf. “Je mag het schilderij hebben als je wilt.”
“Dat zou fijn zijn.” Zei Britt. Gustaaf wees naar Lolita. “Zoals je kunt zien lijk je aardig veel op haar. Als ik zo naar de datum kijk is dit 2 jaar voor jouw geboorte. Cornelia en ik waren net verloofd.” Zwijgend keken ze ruim 5 minuten naar het schilderij totdat Britt de stilte verbrak. “Wat had je in hemelsnaam aan?!”
Gustaaf draaide zich om. “Dat was toen de mode.” Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Samen konden ze er hartelijk om lachen totdat ze ineens een kreet hoorde die van beneden kwam. "GUSTAAF!...
kreun… BRITT! ..
nog meer gekreun... KOM SNEL, DE BABY KOMT ERAAN!” riep Cornelia.
“Nu al?!” Riepen ze tegelijk, voordat ze allebei snel de trap af stormden.
Laatst gewijzigd door britje op za 18 aug 2012, 11:27, 1 keer totaal gewijzigd.