^ Ze is overal gewond geraakt, maar die twee zijn alleen uitgelicht. :3
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 5: Bye bye Louise
Louise rende weg, weg van huis, weg van dit leven. Dit zou de enige oplossing zijn, wegrennen. Ze wilde terug, terug naar de stad, voordat dit alles begon. Het lag gewoon aan het huis.
Louise gilde. Daar stond die vrouw weer. "Nee schatje, je kan er niet aan ontkomen. Helaas moet ik je straffen, je mag niet weglopen liefje. Ga maar kijken in de kast bij de bibliotheek. Er wacht een verrassing op je. Je vindt het vast wel leuk, ha ha ha ha ha!"
Louise haastte zich naar de kast. Ze hoopte, diep van binnen, dat ze haar man en kinderen opgesloten zag zitten en dat het allemaal een nachtmerrie was. Dan zouden ze hier weggaan en nooit, maar dan ook nooit meer terugkeren.
Maar helaas, dat vond Louise niet. Ze vond een kast vol met kleding, bebloede muren en het rechtopstaande lijk van haar dochter Emily.
--
"Nu is het jouw beurt, Louise...nu is het jouw beurt..." De vrouw glimlachte duivels. Louise wist dat haar einde was aangebroken.
De vrouw mishandelde Louise, heftiger dan dat ze deed bij haar vorige slachtoffers. Louise werd geduwd en keihard geslagen. Ze gilde, maar niemand zou haar horen. Helemaal niemand.
Het mes kwam nu ook tevoorschijn. De vrouw stak Louise een aantal keer. Ze kromp ineen van de pijn. "Eigen schuld..."
"Je had van mijn huis af moeten blijven, jij trut, jij, jij, kreng! Dit is MIJN huis! Dit is je eigen schuld!" schreeuwde de vrouw. Louise deinsde achteruit.
De muren - waar Emily's bloed ook al op zat -, werden steeds roder. Het donkerrode bloed spatte op de muren en het gegil werd steeds harder.
"Hou op, alsjeblieft, hou op! Ik smeek het je..." Schreeuwde Louise. "Nee schatje, dit is je lot, dit is je eigen fout..."
De vrouw stak haar weer met het mes, krabde haar en sloeg haar. Het bloed stroomde over Louise's gezicht en ze werd steeds zwakker. Het gegil stopte en ging over naar huilen, maar het zou toch niet helpen.
Louise zakte langzaam in elkaar, op de grond, naast het lijk van haar dochter. Ze was dood. Morsdood. Net als de rest van haar familie.
"Yes! Mijn plan is gelukt! Dit is je verdiende loon, lieve Louise, je verdiende loon..."
De vrouw juichte. Alles was perfect gegaan. Nu was het wachten op de volgende idioten, die dachten dat ze hier wel mooi konden wonen.
Tevreden verliet ze de kamer, de lijken zou ze later wel opruimen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was het einde al weer! Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben, ik in ieder geval wel om te schrijven en te maken!