Hallo!, ik begin een dagboek over een avatar die een 10G probeerd te beginnen die overgebleven is van haar stam. Tijdens haar zoektocht naar de ware ontdekt ze vanalles over het leven van de andere stammen die er nog zijn. Waar ook een hoop families uit kunnen voortkomen. Ik zal de stamhoudster even voorstellen:
Proloog
Dit is Nikita Porka, ze is 18 geworden en wil nu graag de wereld verkennen ze woont op een verstopt stukje grond in Twinbrook. Ze rijd vaak over de bergen maar is nog nooit in de ''sims'' wereld geweest en de sims hebben haar ook nog nooit gezien. Ze heeft een paard, die ook nog is overgebleven toen zij aan het rijden was met haar paard over de heuvels, is haar bos met haar stam afgebrand door de sim. Sindsdien woont ze in een ander bos.
Nikita heeft een apart plekje waar ze tot rust kan komen als ze even stress heeft mee gemaakt of toch nog een sim ziet. dan gaat ze daar zitten. Maar ook zit ze daar wel eens als ze iets lekkers heeft gevonden en dat even snel wilt opsnoepen.
En op het gegeven moment houd ze van de natuur en zorgd ze ervoor, voor dat het bos was afgebrand boeide het haar niet. Maar door de brand is ze haar familie kwijt geraakt. Wat haar nog wel emotineel dwars zit. Vanaf vandaag houd ze een dagboek bij met wat ze mee maakt. Zodat jullie het kunnen lezen en ook de andere sims in haar dorp, zodat hun weten, dat zij niet de slechterik is.....
Dit was een proloog achtig iets.. Maar vandaag komt er ook nog een gewone update.
Laatst gewijzigd door appel&peer op zo 29 apr 2012, 12:13, 3 keer totaal gewijzigd.
Ik was weer rustig onderweg, op zoek naar een andere stam, toen ik ineens schrok. Ik kon niet precies zien wat het was. Ik liet mijn paard even rustig stappen. Ik was aan het rillen van angst. Toen we dichterbij kwamen, zag ik het lichaam van een sim. Hij keek moeilijk en wankelde met zijn rechter been. Ik liet mijn paard sneller galloperen zodat hij me niet zag, al was dat vaak best moeilijk omdat wij licht gaven in het donker. We renden het donker in. Steeds verder weg van mijn eigen bos. Toen ik op een gegeven moment niet meer wist waar ik naar toe was gereden zag ik een beekje. Waar ik snel naar toe reed.
Eenmaal bij het beekje liet ik mijn paard rustig drinken. Ik keek angstig om me heen of iemand me zag. Ik stapte af en zag een klein lichtje. Ik keek beter en zag dat het een zaklamp was. Ik keek naar het water en ik zag aan de overkant een paar stoelen. Het was een vissersplek! Ik raakte in paniek.Ik rilde en pakte de teugels van mijn paard en liep snel naar de dikke bomen achter mij zodat niemand mij zag. Ik liep op mijn tenen toen ik ineens op een takje stapte. KRRRK. deed de tak. ''Wie is daar?'' schreeuwde de man met de vissershoed en de zaklamp. ''Kom te voor schijn.'' Ik stapte snel op mijn paard en rende weer weg. Het enige wat de man nog hoorde waren de galloperende hoeven van mijn paard. Hij rende een stukje mee, maar kon niks vinden. Ik daar in tegen sloeg weer ergens af. Ik zag de supermarkt en rende weer een eindje terug. Ik sloeg weer ergens een straatje in. Waar ik op een gegeven moment een mooie plek tegen kwam....
''Eindelijk rust'' was het enige wat ik dacht. Ik rekte me uit en keek naar mijn paard die rustig aan het rond kijken was. Het was echt de mooiste plek die ik ter wereld ben tegen gekomen. Alles was blauw met gouden bomen. Het leek op het bos waar ik vroeger woonde. Alles zo mooi en perfect. Een stromend beekje, gouden bomen, de eeuwige muziek klanken van de vogels die altijd klonken, en ook de lichtgevende steen dat we nog leven, de avatar stammen wel te verstaan. Wacht! ze bestaan nog! ik ben niet de enige avatar die nog leeft! Ik liep naar de steen toe en begon te bidden.
Ik was klaar met bidden en keek nog even goed naar de steen der leven. Ik dacht: '' wat als ik ze vind, en geaccepteerd word door de stam. Dat zou geweldig zijn.'' Op een gegeven moment voelde ik me bekeken. Ik dacht dat mijn paard gewoon naar me keek dus ik bleef staren naar de steen der leven. Toen ik achterom keek zat er een veertje met een of ander middel in zijn kont. Ik keek voor me en daar stond ineens iemand. Ik schrok me kapot en ineens voelde ik een harde klap recht in mijn gezicht. Ik viel flauw en alles werd zwart.....
Ik zag niks, ik voelde niks, ik kon me niet bewegen. Maar wat ik wel kon was horen. Ik hoorde alles wat 1 jongen en 1 meisje zeiden. Ik weet niet precies wat maar het was in mijn moedertaal. Ik verstond het, maar ik kon het niet vatten. Ze vroegen wel wat ze nu met mij moesten doen. Ik voelde me ineens omhoog komen maar ik weet niet wat er gebeurde. Ik viel nu echt flauw, ik hoorde nu niks meer. Ik werd mee genomen door iemand die ik niet ken....
Einde deel 1. \_{^_^}_/
Reacties tips en iedeetjes zijn welkom!
Toen ik weer een beetje bij zinnen kwam, krampte mijn vingers ineen. Ik voelde kiezelsteentjes onder me, wat eigenlijk wel pijn deed. Ik deed mijn ogen langzaam open toen ik ineens een jongen langs me zag zitten. Blijkbaar van een andere stam vanwege zijn tekeningen. Hij is ongeveer mijn leeftijd denk ik. Hij voelde aan mijn pols dat ik weer wakker werd en stond snel op en liep terug naar de deur. Ik zit blijkbaar in een cel want ik zie tralies. Er staat een koelkast, een wc, een douche en een bankje waar ik blijkbaar op moet slapen, want die steentjes lijken me niet erg comfortabel. ''Ehm.. wacht'' Vroeg ik stilletjes aan de jongen. ''Wat doe ik hier'' Hij antwoorde heel simpel: '' We houden je hier voor observatie, we kijken hoe en wat je doet. Omdat jij blijkbaar van een andere stam bent.'' Ik zei dat ik het niet prettig vond en hij haalde zijn schouders op. Liep de deur uit en maakte hem op slot. Ik keek om me heen en vond alleen in een bos toch een betere optie dan hier in een ''gevangenis'' te zitten.
`
''HE Broertje!!'' Zei het meisje die ik hoorde toen ik flauw was gevallen. '' Wie is dat?!?!?!'' Waarop de jongen antwoorde: '' Dat is er een van een andere stam, die heb ik samen met jou gevonden vannacht. Weetje nog?'' Ze keek hem boos aan: ''Ik dacht dat zo'n cassanova als jou wel haar naam onderhand zou weten'' Ze gaf mij een knipoog. Ik keek haar raar aan en ze moest lachen.''Ik weet dat je dat denkt maar zij is niet zo speciaal.'' zei hij toch met een vies lachje.Ze trok haar wenkbrouw op ''Jaja, smoesjes'' Zei ze. Toen kwam hun moeder er aan. ''Kom jongens laat haar met rust. Ze heeft haar rust wel nodig.'' Ik zei zachtjes: '' Valt wel mee, ik wil alleen weten waar ik ben.'' Iedereen draaide om en de jongen keek haar bezorglijk aan. ''Het spijt me, dat kan ik je niet vertellen.'' En hij liep weg. ''Jongens.....'' Zei het meisje. ''Ik heet Chanlia, en jij bent?'' Ik twijfelde of ik zou antwoorden, maar zij wachtte op antwoord. dus ik zei: '' Ik ben Nikita, van de Porka stam.'' Het meisje was tevreden met het antwoord en zei:'' Jij lijkt me wel geschikt voor mijn broer, ik ga meteen je naam en stamgroep vertellen. Vertel me straks maar meer over jezelf.'' En weg was ze. En weer was ik alleen....
''Broertje, ik heb informatie voor je.'' Schreeuwde Chanlia door het huis. Ze sprong op de bank en keek naar hem. ''Wat is er aan de hand?'' Toen antwoorde hij met: '' Het is dat meisje, ze is zo, zo anders..'' Chanlia moest lachen, wat had ze anders verwacht.: '' Ik vertel je wel wat over haar.'' Ze wachtte niet op antwoord.: '' Ze heet nikita en komt uit de Porka stam en is 18 jaar.'' Dat wist ze omdat ze een gave had. Net als alle andere avatars. Maar ik ben die van mij nog niet tegen gekomen. ''Chanlia, kijk, wat heb ik aan die informatie? Ik hoef haar niet meer te zien.'' Zei hij. ''Dan heb je pech'' Antwoorde ze. '' Moeke heeft je de wacht voor vannacht gegeven.'' Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. ''Dan kan je haar leren kennen'' Ze keek op de klok. '' Ik Moet gaan!'' En ze rendde naar de schoolbus. En liet de jongen met een verwarde blik achter op de bank.
Toen hij de wacht had, vertelde hij me alles over zijn stam en ik over die van mij. Hij haalde het slot van de deur en kwam naar binnen, hij vertelde me dat hij Thémé heette en dat hij pas 19 was geworden. Hij ging langs me zitten en legde zijn arm om me heen. Eerst keek hij bezorgelijk, maar ik liet niet merken dat ik het vreemd vond dus ging hij verder. Dat betekend dat hij zijn hand over mijn wang streelde en dichterbij kwam met zijn hoofd. Ik wist niet wat dat betekende omdat ik nog nooit iets met jongens te maken heb gehad. Op mijn broers na. En toen begon hij me volop met passie en tederheid te zoenen. Ik liet hem zijn gang gaan, want ik was verstijfd van de spanning.
Daarna liep hij de cel uit, maakte hem weer opslot en zei: '' sorry.'' Hij liep de trap op en liet mij alleen achter... Alweer..
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Einde!! \_{*.*}_/
Reacties enzo zijn allemaal welkom!
Ik zag Thémé binnen komen en hij pakte mijn hand zachtjes vast en keek mij dromerig aan.: '' Mijn ouders en zusje zijn weg. Ga je mee naar het simfest hier in de buurt?'' Ik keek hem raar aan. Wou hij nou onder de sims komen zonder dat hij er uitziet als 1. ''Meen je dat nou? Naar buiten? Bij de sims? '' Ik trok mijn hand weg en keek hem woedend aan. Hij keek ineens bezorgd. ''Het is goed. We wonen in het midden van twinbrook en we willen binnekort naar bridgeport verhuizen. De mensen weten dat wij bestaan en dat we ze geen kwaad doen.'' Ik begon hem vreemd aan te kijken. '' What the.... Hoe dat? Ons bos is vorig jaar nog afgebrand!'' Schreeuwde ik naar hem. Hij begon te lachten. ''Sims veranderen. En dat zal nog vaak gebeuren.'' Hij gaf me een knipoog en hij haalde het slot van de deur. ''Kom je?'' Vroeg hij zacht. En ik knikte ja.
Toen we eenmaal bij het park waren schrok ik me kapot. Er waren nog meer avatars in het dorp. ''Is dat familie?'' Vroeg ik aan Thémé. ''Nee, dat zijn avatars van andere stammen die hier zijn komen wonen vanuit riverview en alle andere plekken. Dit is eigenlijk dé stad van avatars.'' Ik was nog steeds een beetje bang omdat ik dit maar vreemd vond. Ik voelde me goed maar aan de andere kant bang om vermoord te worden door de sims. Ik ging maar hotdogs klaarmaken en Thémé vroeg of ik een vriendje had. Wat ik best raar vond. ''Thémé, ik heb geen vriendje. Maar kan jij even op de hotdogs letten? Ik moet naar de wc.'' Hij zei dat hij dat wel kon doen en ik vertrok richting de wc.
Ik rendde naar de plek achter de wc's waar mijn paard stond, ik steeg op en gallopeerde weg. Ik voelde me onderweg zo misselijk dat ik even moest stoppen. Waar ik gelijk moest overgeven. De buren keken me raar aan. Maar ik moest verder, ik stapte weer op mijn paard en racete naar de plek waar ik was neer geslagen. Ik moest weg daar ik kon daar niet blijven. Al kreeg mijn paard genoeg aandacht het was niet goed voor mij. Als ik terug kwam dan zou ik terug in die cel moeten maar dat heeft geen effect op mij. Ik dacht niet meer aan de misselijk heid. Ik was gewoon blij dat ik weg was. Ik zag een kleding winkel en ging daar heen. Mijn stam kleren heeft ook geen effect hier. Ook kon je daar douchen, waar ik gelijk alle strepen er af haalde. En andere make up op deed.
Oké ik zie er nu echt anders uit. Ik wist niet waar de tube voor was dus pakte ik die tube. Er stond op 15 minuten in je haren laten intrekken, daarna eruit wassen. Ik dat dus erin doen, 15 minuten gewacht, eruit gehaald. Was ik ineens blond. BLOND!!! hoe? Wat? Hoe kan dat? Ik zie er niet uit. Naja, pech gehad. Even bijkomen op een heerlijk zacht bed, die ik dus niet had in de cel. Ik heb mijn paard vastgebonden aan zo'n ding. Met hooi en water. Ik ging echt even slapen... zZzZzZz
Leuk, alleen zou ik (net zoals Fransor zei) niet te snel updates plaatsen. Altijd als ik dat zelf deed wist ik na een tijdje niks meer en stopte ik, ik weet natuurlijk niet of dat voor jou geldt
Maar vandaag komt er ook nog een gewone update.
`
