Misschien denken jullie; Alwéér een 100 baby challenge, maar ik wilde een uitdaging doen met niet te veel regels.
Daarnaast wil ik ook mijn schrijven nog wat verbeteren.
Dus complimenten, tips en kritiek hoor ik graag
Rosetta Bluebird
”Lieve Rosetta,
Je woont nu in Lunar Lakes, terwijl wij zijn achtergebleven in Hidden Springs. Bij de andere groenlingen. Maar jij wilde weg, iets nieuws, de wereld zien.
Alle groenlingen moedigen je aan om het groene volk uit te breiden. We weten dat je het kunt.
Het klinkt misschien raar, maar hopelijk stem je ermee in.
Wij willen graag dat jij voor 100 nakomelingen krijgt. 100, ja, je leest het goed. Het groene volk móet uitgebreid worden.
Kom op meid. Je kunt het.
Liefs oma”
Dat was de brief die ik, Rosetta Bluebird, een week geleden kreeg. Vol verbazing las ik de brief. Twee, drie, vier keer. Ik kon het niet geloven.
100 kinderen?! Dat was bijna onmogelijk. Dat kan een fatsoenlijk lichaam toch niet aan?
Ik zou al het mannelijk schoon van Lunar Lakes tussen de lakens moeten trekken. Maar hoe? Zouden ze in Lunar Lakes wel van groenlingen houden?
In Hidden Springs leefden “normale” Sims en groenlingen samen, maar hoe zou dat zijn in Lunar Lakes?
En dan had ik een kind. Of twee. Of dertig. Hoe moest ik dat verborgen houden voor alle mannen? Dat kon toch nooit?
Lunar Lakes was best groot en er leefden veel mensen, maar roddels verspreidden zich vast snel.
Ik moest en zou het geheim houden. Koste wat het kostte.
Ω
Ik stapte mijn huis binnen. De constructie was vreemd. Terwijl ik binnenkwam, voelde ik me rustig van binnen.
Het interieur voelde vertrouwd. Net of ik mijn eigen huis uit Hidden Springs rook. De veilige, vertrouwde lucht. De geur van de schone lucht, de bloemen, planten. Net of ik het stromende water uit Hidden Springs hoorde. De groene heuvels weer zag.
Het was of ik thuiskwam.
Ook buiten keek ik mijn ogen uit. Lunar Lakes was bijzonder en zo prachtig. Heel anders dan Hidden Springs. Even voelde ik tranen achter mijn ogen prikkelen.
Een eenzame traan biggelde over mijn wang. Ik mistte mijn ouders. Mijn zussen. Mijn opa en oma. Iedereen. Alle groenlingen waren nog in Hidden Springs en ik in Lunar Lakes.
Maar alles zou goed komen. Ik zou de uitdaging aangaan. Voor mijn oma. ''Kom maar op met die zwangerschappen!'' Ik praatte zo hard, dat ik bijna schreeuwde.
Een golf van energie gierde door mijn lichaam. ''Nu nog 100 mannen vinden.'' Ik liet me weer zakken. Dat was toch een stuk moeilijker…
Terwijl ik verzonk in mijn gedachten, sprak een vrouw me aan.
''Hey. Ben jij nieuw? Je lijkt wel op een groenling.'' Ik rolde met mijn ogen.
''Ik lijk geen groenling, ik bén een groenling…'' De vrouw deed een stap achteruit. Het was misschien maar 10 centimeter, maar ik zag de beweging. De angst in haar ogen verried dat ze geen groenlingen gewend was.
''Nou…eh…welkom hè!'' Het overdreven enthousiasme in haar stem irriteerde me.
''Ik heet Anais Willheim. Fijn je te ontmoeten, volgens mij worden wij goede vriendinnen!'' Ze begon enthousiast in haar handen te klappen.
''Volgens mij niet.'' Een diepe zucht verliet mijn mond. ''Weetje, ik ben niet op zoek naar vriendinnen. Ik ben op zoek naar mannen. Dus als je het niet erg vindt, ga ik nu op zoek.''
We keken elkaar recht in de ogen. Terwijl ze een paar keer vol verbazing knipperde, zag ik een lichte irritatie.
''Dag Anais,'' zei ik bits.
Met een ruk draaide ik me om en liep weg. Ik belde een taxi en liet me naar het centrum vervoeren. Ik werd afgezet, ongeveer 300 meter van het park af. Terwijl ik ernaar toe liep, nam ik de omgeving in me op.
Tot mijn verbazing vond ik het prachtig.
In het park ontmoette ik nog een vrouw. ''Waar zijn al die mannen?!’'' siste ik bijna onverstaanbaar. De vrouw stelde zich voor als Louisa Louie. Ze was in ieder geval beter dan Anais.
Alleen…ze deed me denken aan een stoffige boekenkast.
''Hier is mijn adres. Kom eens langs!'' Haar mondhoeken persten zich tot een bescheiden glimlach.
''Leuk! Ik zal kijken wanneer ik tijd heb.'' Ik waardeerde haar enthousiasme, maar haar glimlach was zo nep en geforceerd dat ik niet wist of ik het moest geloven.
Toen de maan de zon gedag zei, stapte ik mijn huis weer binnen. Het voelde heerlijk: Thuiskomen in mijn eigen huis. Van mij en van niemand anders.
Ik knutselde een salade in elkaar, terwijl ik genoot van het uitzicht. Er zaten veel ramen in het huis, waardoor je vanuit elke kamer van Lunar Lakes kon genieten.
Na een vermoeiende dag, kroop ik in bed. ''Vandaag heeft geen vruchten afgeworpen.'' Kort werd ik overvallen door een gevoel van falen. Een koude rilling verspreidde zich over mijn lichaam.
''Het moet lukken. Voor oma.'' En met die gedachte sloot ik mijn ogen.
Laatst gewijzigd door Hérisson op vr 02 mar 2012, 23:44, 1 keer totaal gewijzigd.
