H1:
Gespannen zat ze op haar bed. Naar de grond starend dacht ze na over haar toekomst, tenminste als ze die had. Het leven was niet eerlijk. Ze wou dit niet, ze wou vrij zijn. Kunnen doen wat iedereen kon doen. Maar nee, ze was verdoemd als prinses. Opgesloten en wachtend op iets wat nooit komen zou. En nu, nu behoorde ze verwachtingsvol op haar prins te wachten. Maar dat deed ze niet, of beter gezegd wou ze niet. Ze wou 'leven'. Vrij zijn en zelf haar grote liefde uitkiezen.
Buiten viel de regen met bakken uit de lucht, het kletterde op het dak en zocht tevergeefs een weg naar binnen. Het was z'n typische herfst bui. Hard en meedogenloos, net zoals het leven. Gelukkig duurde z'n bui nooit lang en zou daarna de zon weer schijnen.
Ze werd gek. Dit wou ze niet, nee! Ze wou niet trouwen met de prins van de Provence, ze wou met niemand trouwen totdat ze haar grote liefde had gevonden. Hoe vaak ze dat ook tegen haar moeder had gezegd, het drong niet door. 'Dwaze meisjesdromen....' Had haar moeder dan gezegd, en daarmee moest ze het doen. Maar dit kon ze niet. Ze werd er gek van, ze moest hier weg. Al was het maar voor vijf minuten.
Voor ze volledig besefte wat ze aan het doen was, stond ze al buiten. De regen stortte over haar heen en liet haar haren tegen haar wangen plakken. Het voelde heerlijk, ze was buiten. Met de hele wereld voor haar. Ze wou het uitschreeuwen maar hield zich in, niemand mocht haar zien of horen. Dan zouden ze haar terugbrengen en zou ze moeten trouwen met de prins.
Ze rende door de regen. Haar Jurk plakte aan haar lichaam en haar haar drupte. Ze rende en rende, niet wetend waarheen. De wegen zaten vol gaten en plassen en ze moest uitkijken waar ze liep, maar ze liep door. Naar de vrijheid hield ze zich zelf voor. Maar de toekomst was moeilijker te bereiken dan gedacht. Ze verstuikte haar enkel door een grote kuil in de weg. Tranen sprongen in haar ogen, ze was uitgeput.
Doodmoe liet ze zichzelf tegen een boom hangen. Het water druipte van haar af en ze had het ijskoud. Haar enkel klopte en begon op te zetten. Wat had ze in hemelsnaam gedaan. Hoe had ze dit kunnen doen. Zomaar weglopen, niet wetend waarheen en bovendien helemaal alleen. De regen was eindelijk gestopt en de avond viel in. Huilend sloot ze haar ogen en tukte ze in.
Ze werd opgeschrikt door hoefgetrappel, doodsbang drukte ze haar tegen de boom aan. Haar hart klopte in haar keel. Het geluid kwam dichterbij. Ze sloot haar ogen en hoopte vurig niet gezien te worden.
'Hé, jij daar! gaat het?'
Met een ruk kwam ze overeind en besefte nu pas ze dat ze aan het huilen was.
'ja......ja hoor.' fluisterde ze zachtjes. Haar enkel klopte en het voelde alsof hij uit elkaar zou barsten, het werd zwart voor haar ogen, ze viel voorover.
Ze verwachte elk moment de grond te raken maar schrok op toen ze twee sterke armen voelde.
'Gaat het echt wel?' vroeg de de jongen bezorgd
'Nee, eigenlijk niet zo nee....' Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht.
'David, aangenaam. '
'Jane. ' Zei ze kort, ze had geen zin om al haar namen op te dreunen.
'Wacht eens even.... ben jij niet de prinses?!' Zijn handen verstarden een moment.
'Ja....' zuchtte ze uitgeput.
Ze verwachtte dat hij haar op de grond zou zetten maar in plaats daarvan tilde hij haar op.
'Je ziet er moe uit en het lijkt er niet op dat je kunt lopen. ' zei hij.
'Nee, dat is waar. ' antwoordde ze een beetje geschrokken.
'Zal ik je dan maar naar het kasteel brengen?'
'Nee! ik wil niet naar het kasteel, nog niet!'
Ondanks dat ze spijt had van alles, wou ze nog niet terug.
Hij tilde haar op zijn paard en ze klemde haar aan hem vast, bang eraf te vallen.
'Niet naar het kasteel....niet daarheen..' fluisterde ze steeds maar voor ze van uitputting in een lichte slaap belandde.
'Niet naar het kasteel, alsjeblieft......'
----------------------------------------------------------------------------------
Hoop dat jullie het leuk vinden!
Tips/Reacties?
Laatst gewijzigd door abctje op vr 09 dec 2011, 07:18, 1 keer totaal gewijzigd.
