Ja, weer een dagboek, weer zonder voorbereiding.
Dit verhaal staat op twéé forums, en beide onder dezelfde naam. Het enige verschil is dat hier screens bij zitten. Dit is een andere naam dan hoe hij in Word heet, maar dat is een heel verhaal- wat een woordgrap.
Maar ik wil toch vragen of jullie rekening kunnen houden met mijn haat-liefde verhouding met Sims ;$
Veel leesplezier
Proloog
Meredith was opgevoed met leugens, getroost, gebroken door leugens.
Zoals de waarheid bij sommige mensen belangrijk was, was dat voor Meredith de leugen. Ze vertrouwde niemand, niemand vertrouwde haar.
Meredith wist dat ze vrienden verloor met haar leugens, dat ze ooit in de problemen zou komen.
Maar ze kon niet anders. Ze was opgegroeid met leugens, en ze zou er mee sterven.
Awh, bedankt voor de reacties. Ik was eigenlijk vergeten dat dit dagboek nog
bestond, maar ik heb nu hoofdstuk 1 geschreven.
Morgen hopelijk de andere, en maximaal in het weekend screens maken.
Dus echt bedankt voor de reacties
Het leek net een derderangs film. Zo eentje, die je alleen ziet als je alleen thuis bent en er voor de rest niks op is. Eentje waar je met tegenzin aan begint, en al na vijf minuten het einde weet.
Alleen was dit geen film, helaas. Dit was mijn leven. Mijn jeugd.
Ik was getuigde van de leugens van mijn ouders. Ik zag hoe mijn moeder kapot ging, puur door de leugens van mijn vader. Toen ik door had dat mijn vader onze levens verpestte, ben ik begonnen met hem te haten.
Die haat is nooit meer vertrokken.
Maar toen was ik nog een klein meisje. De wereld was zo onschuldig, voor mijn gevoel loog alleen mijn vader. Natuurlijk jokte ook ik wel eens, en ik wist dat andere dat ook deden, maar echt liegen.. Dat deed alleen mijn vader. Dacht ik.
Ik groeide op met het idee. En net zo snel als ik hem had gekregen, werd hij uit mijn geest geslagen.
Je kan alles niet overleven met dat idee. Dat is onmogelijk, weet ik uit eigen ervaring.
Maar ik nam het over, als een spons water. Ik was een snelle leerlinge.
Eerst waren het nog onbenullige leugentjes, leugentjes over huiswerk, iets wat alle tieners deden.
Het was niet erg, ik verloor er niks mee. Het had zelfs iets positiefs, mensen kregen een beetje respect voor je. Ik was niet bang, ik loog alsof het gedrukt was. Daar had iedereen respect voor.
Misschien snakte ik gewoon naar respect, misschien had ik de genen overgenomen van mijn vader. Mijn vader, die ik zo erg haatte. Minachtte. Maar dat was vroeger.
Ik begon langzamerhand meer te liegen, over ergere dingen. Tegen iedereen.
Met al die leugens, was het alleen nog maar afwachten tot ik er in verstrikt zou raken.
Natuurlijk kwam dat moment. Het moment dat ik er niet meer onderuit kon.
