"It shouldn't be this hard, right?" Ik duwde mijn hoofd richting Tabbe's kaak, al snel legde het beestje zijn hoofd in mijn nek neer. Hij antwoordde natuurlijk niet, dat was ook niet wat ik verwachtte maar het leek al mijn twijfels te verzachten nu ik ze de wijde lucht in had gestuurd. Nee, het zou niet zo moeilijk moeten zijn om net na je afstuderen een eigen huis te kopen met genoeg grond om twee paarden op te kunnen houden. En toch was het dat.
Ik steeg op om een ritje te gaan maken en alles uit mijn hoofd te bannen. Dat had ik altijd als ik paardreed, Tabbe's wilde manen die meezwaaiden op de wind, het zwevende gevoel dat je voort kon bewegen zonder de grond te raken. Het was verlichtend, maar het is was niet genoeg om me niet meer aan Sterre te laten denken. Sterre, mijn studentenvriendin, wie nu een geweldig leven als aankomend actrice aan het krijgen was nadat ze haar toneelopleiding had afgerond. Iets wat ik ook had gedaan - en met succes - maar waarin ik mijn heil niet langer zocht.
De afgelopen maanden waren snel gegaan. Ze waren druk geweest met voorstellingen, castings, beroemde feestjes en meer van het uitgaanswereldje. Toen ik na de zoveelste nacht met een brakke kop opstond had ik besloten dat dit niet het leven was dit ik wilde leiden. Ik wilde wel actrice worden, maar als dit turbulente leven de prijs was die ik daarvoor moest betalen, hoefde dat niet van mij. En zo kwam het dat ik nu, vier maanden verder, op mijn eigen oprit op mijn eigen paard zat en die impulsieve beslissing aan het overwegen was.
Ik draafde een rondje met Tabbe en stak zo af en toe mijn hand op naar de mensen in de straat. Onbekenden in dit dorp dat nog achter was gebleven bij de tijd. Maar dat was toch wat ik wilde? Huisje, boompje, beestje en met mijn twintigste al niets meer proeven van de drank, drugs en jongens? Tabbe voelde hoe onrustig ik was en luisterde niet goed naar mijn bevelen, eigenwijs als hij was ging hij stilstaan en probeerde rechtsomkeer te maken. Uiteindelijk klom ik maar van zijn rug en liep naast hem naar huis. Hij duwde zijn neus in mijn nek als troostend gebaar
"Ik weet het, jochie, ik ben er gewoon niet bij met mijn hoofd," zei ik verontschuldigend en hij blikte met zijn oogjes waardoor het net was alsof hij me begreep.
Ik zette hem in de stal - zonder dak, hooivoorraad of liksteen omdat ik simpelweg geen rooie cent meer over had - en nestelde mezelf op de bank. Vlagen van Sterre's enthousiasme kwamen boven drijven.
"Je had het hier zo leuk gevonden! En ik mis je echt. Oh en trouwens, die mode hier, fabuleus gewoon!" Zij was ook degene geweest die me met man en macht had proberen tegen te houden toen ik had besloten dat we niet samen aan de nieuwe film zouden beginnen. Ik zou mijn eigen huisje kopen, Tabbe een stal geven in de tuin en een leuk baantje als oppas vinden. Sterre verklaarde me voor gek.
En misschien had ze wel gelijk, bedacht ik me terwijl ik de sla fijn hakte. Natuurlijk zou ik niet in de
Press komen te staan, werd ik niet gespot met andere Sterre, kreeg ik geen eigen film, werd er geen straat naar me vernoemd, trouwde ik nooit die zanger waar iedereen alleen maar over kon dromen en kreeg ik ook geen miljoenen als salaris. Maar wat ik wel zou krijgen was me dierbaar. Rust, een gezin, een toekomst met Tabbe, mijn eigen optrekje, zelfstandigheid. Dat ik nu niet meer in de stad woonde betekende toch niet dat het leven opeens niet leuk meer was?
Langzaam ging de storm in mijn hoofd liggen. Ik had hier wel goed aan gedaan. Ik was nooit het feestbeest geweest, dat leven was me in alle waarschijnlijkheid toch gaan tegenvallen. Ik gluurde door het raam en zag Tabbe in de wei grazen. Een klein glimlachje spreidde zich om mijn lippen. Ja, dit was precies hoe mijn droom moest beginnen en gelukkig had hij dat vandaag gedaan. En nee, mijn huisje was niet perfect, het was nog kaal, grauw en onpersoonlijk maar dat kwam wel als ik weer een zakcentje had.
Ik stond met mijn mobiel in mijn hand om Sterre het tegendeel te bewijzen na haar opmerking van vanmiddag:
"Bel me maar als je eruit bent of je niet gehersenspoeld bent!" Maar iets hield me tegen. Het was een stukje van mij die mijn drukke, brutale vriendin miste en het was dezelfde eenzaamheid die zei dat ze zou kunnen horen dat ik haar nooit volledig ongelijk zou kunnen geven. En als je bij Sterre niet vol in de aanval ging zag ze het als een zege: een zege dat zij het allemaal beter voor elkaar had dan ik. Zoals altijd al. Maar niet vandaag, oh nee, vandaag was mijn dag. Mijn start van mijn droom en daar had de rest van de wereld niets mee te maken.
Zijn de stukken te lang?