Ik kan het niet laten
_____________________________________________________________
16. Een Lange Dag
“Ga je mee naar boven?” vroeg Roderick, terwijl hij Maartjes hand vast bleef houden. “Ro…” giechelde ze. Ze had dan wel veel wijn op, maar dat betekende niet dat ze zomaar instemde met het verzoek. “Wat?” er verscheen een vriendelijke grijns op zijn gezicht. Het was een beetje jongensachtig. Via Maartje naar William, bedacht hij. Hij wist dat William een hekel had aan Alexis, dus dat was al geregeld. Hij voelde haar hand spelen met de zijne en verloor zijn koele kop. Hij bracht zijn andere arm naar haar rug en keek haar diep in haar ogen aan. ‘Wat is ze mooi’ dacht hij. De stilte tussen hen, die omringd was met de drukte uit de lobby, werd verbroken door een telefoon. “Momentje,” zei Roderick en hij haalde handig zijn mobiel uit zijn broekzak. “Van Zomeren De Rozen”, zei hij kort. “Roderick, met Victoria. Ik moet je iets vertellen,” hoorde hij. De woorden kwamen langzaam binnen, de tijd leek vertraagd. “De dienst is morgenvroeg al. Zie ik je morgenvroeg op het landgoed?” Roderick hing op, zonder nog één woord tegen zijn ex te vertellen.
“Wat was er?” Maartje keek naar de droevige ogen van Roderick, die voor het telefoongesprek nog zo verliefd keken. “Ik… ga je even mee naar boven?” Maartje knikte en draaide zich om. Ze drukte op het knopje van de lift, die meteen met een ping opensprongen. Zwijgend gingen ze naar de eerste verdieping, kamer 25. Roderick had wat moeite met het slot en gaf het na heel wat porren op. Maartje legde een hand op zijn schouder en Roderick draaide zich om. Zonder nog maar na te denken begon hij haar te zoenen. Maartje zoende terug. De verwarring en de alcohol maakten alles erger. Maartje poogde ondertussen met haar hand, ogen dicht, de deur te openen. Dat lukte. Niet lang daarna voelde ze de zachte dekens van het hotelbed onder haar en de liefde van Roderick boven haar.
Er was een nieuwe dag aangebroken. De opkomende ochtendzon had Alexis gewekt. Thomas was alweer weg. Het kon haar niet schelen. Ze kon nu haar eigen plan trekken. Vandaag naar het museum. Cosette had een afspraak geregeld met Jean. Hij zou haar als het goed is vertellen waar Jonathan zat. Ze had in het hotel ook al rondgevraagd of hij er was, of dat hij misschien een kamer had geboekt. Alexis twijfelde er niet aan dat er iets was gebeurt, dat iemand hem had ontvoerd of zo. Toch had ze hoop dat hij nog leefde, hij was hier gezien, dat wist ze zeker. Hij was niet dood, dat kon niet. Ze stapte op de gehuurde scooter en reed naar het museum. De vrouw bij de receptie was zo aardig geweest te zeggen hoe ze moest rijden. Ze zag het imposante gebouw in de verte. Ze voelde kriebels in haar buik. Niet lang meer, dan wist ze waar Jonathan was en kon ze hem opzoeken. Dan kon ze hem zien, hem aanraken. Er kwam een lach op haar gezicht bij dat gelukzalige idee.
Roderick werd wakker met een lichte hoofdpijn. Hij voelde een arm op zijn arm en de warmte van nog een lichaam. Hij draaide zich op zijn zij en zag Maartje liggen. ‘Wat sliep ze mooi. Hoe kon hij haar zo gebruiken. Nee, hij gebruikte haar niet. Ze was mooi, ze was lief. Er was altijd al iets tussen hen geweest en dat had vannacht wel weer gebleken.’ Zijn gedachten hielden niet op. Hij had haar verteld wat er was gebeurt, wie er had gebeld en wat ze had verteld. Maartje opende langzaam haar ogen. Haar hoofd bonkte en het duurde lang voor ze zich echt realiseerde waar ze lach. Roderick zat ondertussen al op de bedrand. Hij moest zo weg, naar zijn moeder. “Maartje,” zei hij zacht. Hij wist niet wat hij moest zeggen, goedemorgen? Heb je lekker geslapen? Het lukte hem niet. “Ik.. Hebben… wat… Oh Roderick…” haar stem stokte. “Zeg maar niets. Ik ga douche.” Maartje kwam half overeind en ging op haar zij liggen. Ze ging met haar hand over zijn rug. “Ik ga naar de kapper, ik zal opschieten en dan kom ik meteen naar de kerk,” ze sprak erg zacht. Roderick zei niets. Hij stond op en liep snel naar de badkamer.
“Ah, Alexis!” er kwam een man op haar aflopen. Binnen was ze door een medewerker naar de Chinese afdeling gestuurd, waar Jean zou moeten zijn. Hij moest Jean zijn. “Alexis Sims,” ze stak haar hand uit. Hij schudde de hand. “Jean Baguette, aangenaam.” “Geen accent?” merkte Alexis op. De man lachte. “Mijn ouders komen hier vandaan, ik ben opgegroeid in Veronadorp.” “En toen terugverhuisd?” vroeg Alexis, maar herinnerde snel weer waar ze hier voor kwam. “Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen,” zei ze, “Ik ben op zoek naar Jonathan van der Berg. Hij moet hier in Champs zijn en Cosette verzekerde me dat jij het zou moeten weten.” De man liet alles op zich inwerken en wachtte ook een tijdje met antwoorden. “U moet naar het Chateau, verderop. Het spijt me Alexis, ik kan je niets vertellen. De familie La Trochee heeft ermee te maken en dat is niet iets waar ik graag in wil komen.” Alexis zuchtte en keek naar de grond. Ze voelde een hand op haar schouder. “Maar hij was hier.”
De kerkklokken luidde een trieste deun. De kerk liep langzaam vol. Roderick had de hele ochtend niets tegen Victoria gezegd. Hij had weinig te zeggen. Zijn moeder was ontroostbaar en huilde aan één stuk door. Ze was nu al weer even stil. Maria, Rodericks zus, was verhinderd te komen. Ook Romeo en Christina waren niet aanwezig. “Voor wie zijn we hier, lieverd?” vroeg Elisabeth. Roderick pakte haar hand, maar zei niets. Victoria zat achter hem en hij voelde haar ogen in zijn rug prikken. Negeren, dacht hij. Hij zag in zijn ooghoeken dat William en Dorothea Sims plaats namen. Dorothea zag er geschokt uit, iets wat hij zich wel kon voorstellen. Ze stond er dicht bij. “Ik snap nog steeds niet waarom hij weg is gegaan,” Elisabeths lip trilde en ze trok haar hand weg. Ze staarde naar het midden van de kerk. Zo meteen zou de dienst beginnen.
Het duurde weer veel te lang bij de kapper. Geërgerd had ze zich afgereageerd op de kapster, die verontwaardigd opschoot. Ze haastte zich naar huis. Daar aangekomen rende ze naar haar slaapkamer. Ze opende haar kast en werd meteen geconfronteerd met haar eigen verdriet. Er hing genoeg zwart in haar kast, dat ze vaak droeg als ze alleen naar de kerk ging om aan Ruben te denken. Het ging nu niet over Ruben, of over haar. Het ging nu over Roderick. Ze trok snel een zwarte combinatie aan en pakte een sjaal. Nu moest ze zich haasten naar het kerkhof. Gelukkig was het niet meer druk op de weg en was ze er snel. Met spoed rende ze over de keien naar de kerk, waar ze nog net op tijd de deur opende en naar binnen kwam. Ze herstelde zich, nam adem en liep langs de banken naar de enige lege plek.
‘La Trochee’ Alexis herkende de naam. Ze wist niet meer waarom, maar ze herkende de naam. Het kon een opdrachtgever zijn voor Jonathan, voor werk in Setra. Jonathan had, nadat hij Alexis leerde kennen en ze samen een kind kregen, geen opdrachten meer in andere landen gehad. Ze liep de trap op van het grote kasteel, ver buiten het centrum van Champs Les Sims. “De familie La Trochee heeft dit mogelijk gemaakt,” zei Jonathan breed lachend. De herinnering schoot haar als een kogel te binnen. Wat, wat was er toch ook alweer. Ze kon er niet opkomen. “François la Trochee komt morgen aan, kun je voor een zeven gangen diner zorgen? Ik wil ze imponeren.” Wie zei dat… Plots wist ze het weer. Papa. Maar het was een oude herinnering. Het sterkte haar, de familie was haar niet onbekend. Waarom wisten zij waar Jonathan was?
“Ze ies ‘ier, François. Wat zeg iek?” (..) “En wat als ze daat niet gelooft?” (..) “Mon dieu… Oui, Oui. ‘et komt goed.” De vrouw legde de hoorn erop. “Madame Sims! Wat kan iek voor u doen?” Alexis pakte de uitgestoken hand van de vrouw aan, die zich aan de deur had voorgesteld als Madame La Trochee. “Ik kom hier voor Jonathan van der Berg. Is hij er?” “Pardon? Van Der Berg zegt moi niets…” “Het zou u iets moeten zeggen, is anders monsoir La Trochee bij?” De vrouw schudde haar hoofd. “Luister, ik ben de dochter van William! Ik eis dat u mij verteld waar Jonathan is. Ik ben niet in voor spelletjes!” probeerde ze. Ze was het zat, dat heen en weer geren. Jonathan was hier en deze vrouw wist waar. “William? Iek ken ook geen William. ‘et spijt moi mevrouw.” Alexis zuchtte. “U weet het, er is hier iemand en ik zoek hem.” “Gaat u even zitten,” zei de vrouw, “Ik kan u misschien wel iets vertellen.”
Maartje ging op de lege plek, schuin achter Roderick zitten. Ze gaf hem een knijpje in zijn schouder, om te laten weten dat ze er was. Ze keek opzij en zag dat ze naast niemand minder dan Victoria zat. Die keek haar met vuurspuwende ogen aan, maar zweeg als het graf. Maartje negeerde het en zag dat haar ouders aan de andere kant van de kerk zaten. Haar moeder leek erg verdrietig en Maartje voelde medelijden. Er waren al zoveel problemen, en dan stierf er ook nog eens een goede vriend thuis. Haar aandacht werd getrokken naar het grote engelenbeeld in het midden van de punt van de kerk. Er kwam een man in een zwart gewaad, met zilveren kruis erop, aangelopen. Maartje sloot haar ogen. Ze wilde dat ze hier niet was. Ze werd herinnerd aan haar eigen leed en dat wilde ze niet. Niet meer.
Echt prachtig weer! Hoe ironisch ook dat Maartje nou net naast Vicotoria gaat zitten. Pijnlijk! Leuk trouwens hoe eigenlijk je oude dagboek langzaam steeds meer terug komt in je nieuwe.
“Dank u wel”, zei Thomas en hij stopte de taxichauffeur een briefje van vijftig toe. “Mondje dicht.” De taxichauffeur had hem vriendelijk, maar met een argwanende blik in zijn ogen, verteld waar het adres was dat Thomas zocht. Nou ja, adres. “’et ies geen adres, monsieur. Et ies un plek langs de rivier. Iek kan u brengen, als u dat wilt.” Daar had Thomas instemmend op gereageerd. Ver buiten het centrum van Champs Les Sims stopte de taxi aan een zandweg. “’Ier langs komt u er vanzelf, monsieur. Merci” De taxi reed weg, nadat Thomas hem het geld toestopte. Hij liep over het zandpad, maar zag in de verte nog niets. Het was nog wel een stuk, vermoedde hij. Dan zou hij er eindelijk achterkomen wat zo waardevol was aan de grond.
De zon ging aan deze kant van de wereld alweer langzaam onder. Het werd donkerder terwijl Thomas over het pad liep. Tot zijn grote schrik zag hij in de verte een hek zijn weg versperren, maar toen realiseerde hij zich dat dat wel eens zou kunnen zijn waarvoor hij kwam. Hij versnelde zijn pas door het kale landschap. Het hek kwam steeds dichterbij en Thomas werd zenuwachtig. Hij zag steeds beter wat er achter het hek lag, en vreesde. Voor het hek bleef hij stilstaan en legde zijn hand op het ijskoude ijzer. Dit kon niet waar zijn.
In stilte verliet de stoet de kerk. Velen gingen direct weer weg, nadat ze het condoleanceboek hadden getekend. Slechts enkele intimi gingen door naar het graf, om daar de laatste eer te bewijzen. Elizabeth huilde aan één stuk door, zachte snikken. Doortje ondersteunde haar en liep zwijgend mee. Het was een treurige sfeer op een eigenlijk zo mooie zonnige dag. Victoria liep aan de andere kant van Elizabeth en fluisterde troostende woorden, die niet aankwamen bij haar ex-schoonmoeder. Roderick en Maartje liepen achter William aan naar buiten. Aarzelend had Roderick naar Maartjes hand gezocht en uiteindelijk gevonden. Bij het graf draaide Victoria zich om. “Wat onrespectvol om je scharrel mee te nemen en je zo ten toon te stellen op de begrafenis van je vader”, zei ze zacht maar scherp. “Bemoei je er niet mee, Vic. Ik snap überhaupt niet wat je hier doet, maar het boeit me niet.” Roderick liep langs haar naar het graf en Maartje keek naar het tafereel. Victoria keek haar woedend aan en beende weg.
Elisabeth verliet samen met William en Doortje de plek. Roderick nam zijn tijd en in stilte bleef hij bij het graf staan. Maartje stond op afstand, hem de ruimte gevend. “Maartje?” hij draaide zich half om. Ze stapte op hem af. “Roderick”, zei ze kort. Er verschenen tranen in zijn ogen. De eerste tranen, sinds hij het trieste nieuws had gehoord. Alles was snel gegaan, maar het had meteen een enorme hechte band veroorzaakt tussen hen. Weer, het leek net als vroeger. Al was alles toen beter, alhoewel… “Het is goed,” fluisterde ze, en pakte hem teder vast. Roderick trok haar bij hem en probeerde zijn hoofd in haar schouder te verstoppen. Hij rook haar haar, wat hem rustig maakte. “Dank je,” fluisterde hij in haar oor.
Thomas probeerde het hek open te duwen. Hij duwde harder, toen het niet lukte. Hij begon ertegenaan te schoppen toen dat ook niet lukte. “Verdomme!” vloekte hij. Het land achter het hek was een ravage. Oude dode bomen, troep, vieze grond. Er waren sporen van een ooit weelderige tuin en een groot huis. Dus de verhalen klopte. Hier stond een oude nectarbrouwerij, die volgens de legende de beste nectar maakte door de speciale omstandigheden onder de grond. Maar dit zag er niet uit als een mooie, waardevolle omgeving. Dit was troep, dit was ravage. “Verdomme William!” schreeuwde hij door de stille schemering.
De begraafplaats. Daar zou Alexis eens moeten gaan kijken, aangezien één van de mensen die La Trochee in diens had genomen voor korte tijd was overleden. Het was een tragische gebeurtenis, die plaatsvond op een bouwterrein richting Reges. Wat ze daar deden en de omstandigheden kon de madame haar niet vertellen. De naam van de overledene herinnerde ze zich niet, aangezien haar man dat regelde. Er was een graf op de begraafplaats. Dat graf, dat zou van Jonathan kunnen zijn. Toen Alexis weer buiten stond, begon ze te wanhopen. Dit kon niet waar zijn. Jonathan kon niet dood zijn. Toen dat voorbij was, kalmeerde ze zichzelf. Geen voorbarige conclusies trekken, nam ze zichzelf voor. Ze had eerst gedineerd in het centrum, om het moment uit te stellen. Ze wilde het eigenlijk niet weten, maar na het diner kon ze zichzelf niet weerhouden toch te gaan kijken. Ze geloofde het niet, maar moest toch zekerheid hebben. Nu liep ze de begraafplaats op. Links, de rij langs en achteraan rechts. Het moment van de waarheid.
Gelukkig vind je hem leuk. Hij is niet zo lang als normaal en het is voorlopig even de laatste. Nou ja voorlopig... Ik kan nog even vooruit met de foto's die ik heb
Sorry van de cliffhanger. Volgende week op z'n vroegst komen we erachter, denk ik. Misschien. Als het te lang duurt zal ik wel wat spannends in elkaar flanzen van wat de toekomst brengt. Ik heb nu 52 foto's die ik allemaal ga gebruiken de komende weken. Er komen er op z'n minst nog 18 bij denk ik voor ik tijdelijk stop met spelen. (Niet met schrijven!)
Oooh ik dacht dat dit de laatste update al was voor de komende weken, maar het valt dus nog mee. Dan is deze cliffhanger juist erg spannend en slaap ik maar een paar dagen niet.
^ Ja inderdaad. Maar volgens mij ken ik die pose haha! En die pose is alles behalve gewelddadig.
Maar ik denk dat we hier twee vrouwen zien waarvan de 1 de ander aan het wurgen is. Alexis & Maartje?
Leuk dat jullie het nog steeds leuk vinden 
