Het is schandalig gewoon, het is schandalig! Het is nu al mijn 2de dag dat ik hier ben in de woestijn, ik heb geslapen in een broeierig hete tent en droog voedsel gegeten. En dat terwijl ik Alan Stanley, de beroemde filmregisseur ben! De mensen kennen mij hier amper, en als ze mij al herkennen willen ze mij niet helpen! De cultuurbarbaren! De primitievelingen!
Maar er is niets aan te doen. Ik zal dus moeten werken voor geld te verdienen en terug naar huis terug te keren. Hier in het basiskamp hangt zo'n prikbord met onnozele opdrachtjes, die gaan van: 'vang 4 mestkevers' tot 'breng mij 5 granaatappels van goede kwaliteit'. Niet dus! Het geld dat je daarmee verdient, kan je niet voor terug naar huis reizen, geloof me maar!
Dus... zal ik een *slik* gevaarlijke opdracht moeten doen....
Enkele uren later sta ik dan hier, voor het huis van de famile Mudafhi. Hosni Mudafhi, de vader van het gezin, plaatste een zoekertje om iemand te vinden voor de kelder van zijn nieuw huis val-vrij te maken. Wat dat precies inhoudt, weet ik nog niet, maar het betaalt goed.
Hosni wijst me de weg naar de kelder, maar als ik de trap eenmaal ben afgedaald, dan smijt hij het kelderluik pardoes recht op mijn edel en goedgevormd reukorgaan! Hij riep nog: "Chala-cha Gij kelder val-vrij maken, anders gij chala-cha sterven chala-cha!" Ik scheld en roep hem nog even na, maar uiteindelijk besluit ik dat de enige weg rechtdoor was, in dit geval dor de kelder... Ik zette een stap en...
O my Gloep! Kom ik hier ooit nog levend uit?! Wat moet ik doen!
"Kalm blijven, Alan, ik weet dat je het kunt. Je bent nu eenmaal knap, intelligent en bovendien zeer kalm..."
Met die woorden pep ik mezelf steeds opnieuw op om toch maar verder en verder de kelder te betreden... Val na val schakel ik uit. Tot ik bij een put kom. Een put met water, en zo te zien heel diep. Aan mijn zwembrevet voor 50 meter baksteenslag zal ik vast niet veel hebben. Maar het is de enige weg. *Slik*
Euh, waar heb ik dit aan verdiend...
"Nee, Alan doe het niet..." fluisterde ik.
Eiks! Dat water is erg nat!
Minuten verstrijken. Maar Alan komt niet boven.
Ondertussen in Bridgeport, thuis.
"Zet me hier maar af, chauffeur."
"Hier? Bij de Stanley's? U weet dat Alan Stanley vermist is?"
"Stel niet zo'n vragen, chauffeurtje van mijn voeten!"
De vrouw wist het maar al te goed, dat Alan Stanley vermist is...
Dankjulliewel voor de toffe reacties! Ik ga nu simmen, maar ten vroegste donderdag komt mijn update, ik heb het de laatste tijd namelijk weer vrij druk.
En dat ze daar een handdoek hebben. En een haardroger.
Nu wordt alles helemaal wit.
PROEST!!!
Als dit de hemel is, waar is dan de rijstpap? En het is precies of ik hier kortgeleden al eens eerder ben geweest...
_______________________________________________________________________________
Ondertussen, in Bridgeport.
Ding-dong!
"Zou het Alan zijn, zou het mijn schattebolletje zijn?"
Emmy snelde naar de deur, opende hem en keek verbaasd en vol afschuw naar de vrouw die erachter stond.
"Waaat!!! JIJ?!"
"Inderdaad. Ik. Lang geleden he. Wat ben je weeral veranderd."
Wordt vervolgd... (soory voor de korte up maar beter een korte up dan geen up)
Laatst gewijzigd door Alan Stanley op wo 19 okt 2011, 16:24, 1 keer totaal gewijzigd.