;o
Spannend dagboek ;o
Ben errug benieuwd naar de rest :3

erste dagboek dat ik volg wel jammer dat het ffe duurt voordat er een volgend hoofdstuk is

@pipapanda thank yew ~<3
@Arnoud Waarschijnlijk ga ik dit weekend weer uppen :3 Op donderdag en in het weekend kun je er altijd wel een verwachten en heel soms als ik niet te veel huiswerk heb op maandag of dinsdag ook. Dus over het algemeen up ik best veel o: Maar super leuk dat je volgt!!

Hoofdstuk 10 ~ The beautiful dream


Ik rende en rende. Ik bleef maar rennen, niet wetende waar ik heen ging. Mijn voetstappen galmden door de donkere gangen. Iets pakte mijn voet. Ik gilde, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik trok mijn voet los en rende verder. Ik kwam bij een splitsing. Nam ik de weg naar het licht, of liep ik toch verder het donker in? Ik zette een stap richting het licht. Achter mij hoorde ik een klein meisje lachen. Verward keek ik achterom. De voetstapjes die werden weerkaatst waren het enige bewijs dat ik haar echt had gehoord. Ik keek nog een keer terug naar het ligt en liep toen toch het donker in.


Ik volgde het meisje. De gangen leken oneindig lang, het licht ver weg. Ik rende nog een hoek om. De voetstappen van het meisje waren verdwenen. Ik stopte met rennen en het was ineens heel stil in de donkere gangen. Voorzichtig deed ik nog een paar stappen vooruit, nog een paar en nog een paar. Voor mij voelde ik een muur, helemaal begroeid met mos. Ik keek om me heen, maar ik kon geen andere kant op.
‘Push.. Push it,’ klonk de stem het meisje door het doolhof.
‘Push.. Push it.. Push..’ Ik duwde tegen de muur. Er leek beweging in te komen. Ik duwde met al mijn kracht de muur weg. Het felle licht verblindde me. Met mijn handen voor mijn ogen liep ik door de opening in de muur.


Het was de mooiste plaats die ik ooit gezien had. Het helderblauwe water stoomde vredig, de planten bewogen vloeiend met het zachte briesje mee. Het was als een oase in een woestijn. Verwonderd liep ik over het bruggetje en keek uit over het water.
‘Cassie…’
Ik keek op. Aan het einde van de oase stond een vrouw gekleed in het wit. Haar zwarte lokken dansten ritmisch met de wind om haar gezicht.
‘Cassie,’ zei ze weer. Voorzichtig liep ik naar haar toe.
‘Mam?’ zei ik toen ik voor haar stond. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.


Vol ongeloof liep ik naar haar toe. Met elke stap die ik zette, werd de lucht om me heen donkerder. Mijn moeder keek steeds banger met elke beweging die ik maakte. Elke lampion waar ik langs liep, sprong spontaan aan. De lichtgevende kleurtjes dansten heen en weer. Als mijn moeders gezicht niet doodsangsten had uitgestraald, had ik genoten van dit magische land. Toen ik vlak bij haar was, verscheen er een man. Hij was ook helemaal in het wit gekleed. Verbaasd keek hem aan. Chagrijnig keek hij terug.
‘We gaan!’ zei hij nors.
‘Nee, wacht!’ probeerde ik hem tegen te houden. Maar ze waren al weg. Verdrietig keek ik om me heen. Langzaam zweefden de lampionnen naar de grond en stopten de lichtjes met dansen. De mist werd steeds dikker, de lucht steeds donkerder.


Met tegenzin werd ik wakker. Ik wilde in mijn droom blijven, met de hoop dat mijn moeder nog terug zou komen. Ik ging op de rand van mijn bed zitten. Het was zo raar geweest om mijn moeder weer te zien. Ze leek zo echt, alsof ze nog leefde. Ik keek op de klok en zuchtte. Het was midden in de nacht, maar ik wist dat ik niet meer zou kunnen slapen.


Ik stond op en pakte een sweater uit mijn kast. Ik slofte naar de woonkamer. Ik pakte de afstandsbediening en plofte op de bank. Zoals gewoonlijk was er niks op tv. Verveeld staarde ik voor me uit terwijl de mensen op de tv op de achtergrond vrolijk doorpraatte. Was mama nu maar hier…
________________________________________
Hmm ik vind de foto's niet zo mooi gelukt x33
Maarja.. ^^

Hoofdstuk 11 ~ At a rainy day..


Een paar dagen later zaten Phoebe en ik binnen een film te kijken. We wilden eigenlijk naar buiten, maar daar regende het te hard voor.
‘Hoe was de film?’ vroeg Phoebe spontaan.
‘Wel leuk,’ antwoordde ik droogjes.
‘Is dat het enige?’ Ze keek me verbaasd aan.
‘Als je er was geweest had je geweten hoe het was.’
‘Maar er was iets tussengekomen.’ Ze zette haar meest onschuldige gezicht op.
‘Ja, ja,’ zei ik en lachte. Verbaasd keek Phoebe toe hoe ik een kussen van de bank pakte en haar ermee sloeg. Toen begon ze ook te lachen en pakte het andere kussen. Als twee kleine meisjes sloegen we elkaar vrolijk lachend met de kussens. We hadden de grootste lol.


‘Wat…’ zei oma toen ze de woonkamer in kwam lopen om te kijken waar al het kabaal vandaan kwam. Ze zuchtte, schudde haar hoofd en liep de kamer weer uit. Phoebe schoot in de lach. Het duurde dan ook niet lang voordat we helemaal dubbel lagen van het lachen. Ondanks dat ik Phoebe pas een paar keer had gezien, voelde ze wel als een echte vriendin. Dat gevoel had ik nog nooit gehad, dat ik me echt fijn voelde bij iemand.


‘Zullen we de film maar uitzetten? We hebben toch al heel veel gemist,’ zei Phoebe.
‘Ja, dat is een goed idee.’ Ik pakte de afstandsbediening en zette de tv uit.
‘Maar hoe is het afgelopen met Micheal?’ vroeg Phoebe nieuwsgierig. Ik begon te blozen.
‘Je vind hem leuk, hè?’ Ik schudde wild met mijn hoofd.
‘Jawel, je vind hem leuk! Cassie vind Micheal leuk!’ Ze trok me van de bank en maakte lachend een dansje. Ik stak mijn tong naar haar uit en danste met haar mee.


‘Zullen we hem bellen?’ vroeg ze plagerig. Ze pakte haar telefoon uit haar broekzak.
‘Nee. Nee, nee, nee!’ schreeuwde ik. Ik probeerde met alle macht de telefoon uit haar handen te pakken, maar iedere keer greep ik mis.
‘Heey, Micheal! Ik ben hier met Cassie en ze wilde heel graag met je praten, maar…’ Eindelijk had ik de telefoon van haar afgepakt. Trots keek ik haar aan.
‘Phoebe? …Phoebs?’ klonk Micheal uit de telefoon. Shit! Wat moest ik nu doen? Ik had niet meer met hem gepraat sinds ik een paar dagen geleden naar binnen was gerend. Phoebe stak haar duimen op.
‘Eh.. Hallo, met eh.. Cassie,’ zei ik zenuwachtig.
‘O. Hey, Cassie. Gaat het al wat beter met je?’ zei hij alsof er niks was gebeurd.
‘Een stuk beter. En hoe gaat het met jou?’


‘Wat een zeur gesprek. Geef die telefoon is hier,’ mopperde Phoebe terwijl ze de telefoon uit mijn handen trok. ‘Micheal, Phoebe hier. Wat Cassie eigenlijk probeert te zeggen, is dat ze morgen met je uit wil. Ziet ze je dan om drie uur in het park? Okay, mooi. Doe haar de groeten van mij als je haar ziet! Doeidoei.’ Ze drukte op het rode knopje en stopte het apparaat weer in haar broekzak.
‘Zie je, zo gepiept.’
‘Waat…’ begon ik verbaasd.
‘Geen tijd om te treuzelen, wij moeten een outfit voor je vinden!’ zei Phoebe enthousiast.
‘Wa.. Wat?!’
_____________________
Hopenlijk de volgende keer een wat leuker hoofdstuk x33
Waarschijnlijk komt dit weekend ook een extra lange update :3

Echt een geweldig dagboek <3

Aawh thank youu <3

Leuk :3

Ik heb vanaf de 4e bladzijde na elke update gedacht: 'Laat dat niet de laatste update zijn, laat er meer zijn. pleasee.' Hahaha

Up..?

Aawh thank you both <3

Jaawh ik heb de up al geschreven, alleen kan ik nu geen foto's maken. Dus ik hoop dat ik daar morgen tijd voor heb, aangezien ik laat uit ben en voor een toets moet leren en veel plaatjes moet schieten. Maar hij komt zo snel mogelijk :3

Hoofdstuk 12 ~ The date


Phoebe had mijn hele kast overhoop gegooid en al mijn kleren lagen over de hele kamer verspreid. Ik had nooit geweten dat ik er zoveel had. En er kwamen er nog meer uit de kast gevlogen.
‘Phoebs, ga je dit straks wel weer opruimen,’ vroeg ik bezorgd, bang dat ik het straks helemaal alleen mocht doen.
‘Ja, ja,’ mompelde ze. ‘Hier, deze moet je aan.’ Ze hield een strak en kort jurkje voor zich en k1eek me vrolijk aan. Het jurkje was van mijn moeder geweest.
‘Nou, ehm.. Ik.. eh,’ stamelde ik. Ik had nog nooit zoiets aan gehad en wilde het ook liever zo houden.


‘Kom, op. Niet zo moeilijk doen. Hij staat je vast heel goed.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Jawel. Cassie, trek hem dan alleen maar aan, om te kijken hoe hij staat,’ zei Phoebe terwijl ze me met glinsterende puppie oogjes aan keek.
‘Nou, vooruit dan maar,’ zuchtte ik en nam de jurk van haar aan.
Even later stond ik in de zwarte jurk voor de spiegel. Ik voelde me er best ongemakkelijk in, ik had al geen jurk meer aangehad sinds dat ik zes was.
‘Hij staat je zó leuk!’ gilde Phoebe van blijdschap. ‘En als je mijn hakken aantrekt klopt het helemaal!’
‘Wat?’ zei ik, maar Phoebe was mijn kamer al uitgelopen.


Ik bekeek mezelf nog een keer in de spiegel.
‘Dat ziet er goed uit, meisje,’ zei een stem.
‘Ze ziet er inderdaad mooi uit,’ zei een andere stem.
‘Ze heeft al een vriendje, hè?’ zei de ene weer. Ik wilde tussen beide komen, zeggen dat het niet waar was, maar toen kwam Phoebe mijn kamer alweer binnen lopen.
‘Probeer ze eens aan.’ Ze hield een paar hakken in haar handen. Ik slikte, daar kon ik toch niet op lopen?!


Phoebe bleef die avond ook slapen. Ze wilde zeker weten dat ik wel naar mijn date ging. We hadden pizza besteld en aten die in onze pyjama’s op. Ik had de twee oude slaapzakken in de woonkamer gelegd. Midden in de nacht werden we pas een beetje moe. Maar Phoebe vond dat we naar bed moesten, want ze had een hoop in de planning staan voor morgen.


Ik werd wakker door de heerlijke geur van pannenkoeken die in het huis hing. Ik volgde mijn neus naar de keuken. Phoebe stond er als een professionele kok de pannenkoeken in de lucht te gooien.
‘Goedemorgen, slaapkop,’ zei ze lachend.
‘Goeiemorgen,’ mompelde ik. Ik wilde een stukje pannekoek pakken, maar Phoebe trok mijn hand weg.
‘Je zal nog even moeten wachten. Ga je anders maar vast aankleden,’ zei ze knipoogend. Ik zuchtte, dat betekende dat ik de jurk aan moest trekken. Met tegenzin sjokte ik naar mijn kamer.


‘Hé, dat mag wel een beetje vrolijker,’ zei dezelfde stem die er de dag ervoor ook was.
‘Ik vind van wel,’ zei weer een onbekende stem.
‘Ik heb gewoon geen zin,’ antwoordde ik.
‘O, maar je hebt een date, dat soort dingen zijn leuk,’ zei de eerste stem weer. Nu ik het me bedenk, haar stem hoorde ik steeds vaker.
‘Maar, mag ik wat vragen?’ probeerde ik voorzichtig.
‘Natuurlijk, meisje,’ antwoordde de onbekende stem.
‘Wie zijn jullie?’ Er was een lange stilte. Ondertussen trok ik mijn jurk aan.
‘Jullie zijn toch geen stemmen in mijn hoofd, hè. Ik ben niet gestoord, toch?’ Ik begon steeds meer aan mijzelf te twijfelen.
‘Nee, je bent niet gestoord,’ hoorde ik de eerste stem zeggen voordat hij helemaal verdween.


‘Waar bleef je zo lang,’ vroeg Phoebe toen ik de eetkamer in kwam lopen. Oma zat ook al aan tafel en bekeek me van top tot teen.
‘Ik was weer in slaap gevallen,’ verzon in snel. Allebei moesten ze lachen. Ik begreep de lol er niet van en ging gewoon zitten.
‘Phoebe vertelde me dat je vanmiddag een date hebt,’ zei oma blij. O, nee, dit gaat ze waarschijnlijk wél onthouden en moest ik ’s avonds alles aan haar vertellen. Ik zuchtte en toverde een lach op mijn gezicht.
‘Ja, met Micheal,’ zei ik.
‘Ga je hem ook aan mij voorstellen,’ grapte ze.
‘Misschien.’
‘Kom, Cassie, we moeten met je haar aan de slag,’ zei Phoebe.
‘Maar ik heb mijn ontbijt nog niet eens op!’ protesteerde ik.
‘Is je eigen schuld, had je maar niet zo moeten treuzelen.’ Ze trok me van mijn stoel en duwde me naar mijn kamer.


Helemaal opgedoft stond ik om drie uur in het park. Micheal stond al op me te wachten. Zenuwachtig liep ik op hem af. Meteen toen hij me zag, kwam hij op me aflopen. Ik slaakte opgelucht een zucht toen ik zag dat hij een smoking aan had.
‘Hey!’ begroette hij me blij.
‘Hai,’ zei ik droog.
‘O, ik heb nog wat voor je meegenomen.’ Van achter zijn rug toverde hij een bos rode rozen tevoorschijn. Verbaasd nam ik ze aan. De heerlijke geur van de bloemen kriebelde in mijn neus. Ik gaf Micheal een kus op zijn mond om hem te bedanken.


Samen waren we de stad doorgelopen en hadden we de mooiste plekjes opgezocht. Ik voelde me weer helemaal geweldig bij hem, ondanks het nog onopgeloste mysterie rondom hem. Hij was zelfs zo lief voor mij de hele dag, dat ik nog nauwelijks boos op hem kon zijn.


Al veel te snel was het tijd om naar het restaurant te gaan. Maar Phoebe had om zes uur gereserveerd, dus we mochten niet te laat komen.
We kregen een tafeltje buiten aangewezen. We praatte wat over koetjes en kalfjes en soms lag ik helemaal dubbel door de droge opmerkingen van Micheal, maar ook het etentje ging weer veel te snel voorbij. Voor ik het wist was Micheal alweer naar binnen gelopen om de rekening te betalen.


‘Wanneer ga je het aan hem vragen?’ vroeg dezelfde stem die ik die middag had gehoord. Ik keek om me heen. Gelukkig was er verder niemand.
‘Wat vragen?’ vroeg ik.
‘Hoe hij opeens van alles over je weet,’ antwoordde de stem.
‘Moet ik het wel vragen?’ vroeg ik onzeker.
‘Ooit zal je het hem moeten vragen, je kan het maar beter zo snel mogelijk gehad hebben.’ Ik knikte, daar had ze gelijk in.


Het was donker toen we samen naar mijn huis liepen. Niets vermoedend liep Micheal naast me. Ik slikte, nam een diepe zucht en stopte met lopen. Ik moest het vragen. Hier en nu. Micheal draaide zich verbaasd om.
‘Wat is er?’
‘Micheal, we moeten praten.’
______________________________________
Daar is hij dan! Een beetje later dan gepland, maar dat moet je me maar vergeven :3
Reacties&&Tips?? ^^

Bhah! Ik haat cliffhangers. Op het moment supreme stoppen is best sadistisch. Ben dus benieuwd hoe dat nu zit met die stemmen.

Neeuwh
Geen cliffhanger

Ahaha, sorry
Ik was een beetje inspiratieloos ennu moeten jullie wel nieuwsgierig zijn naar de volgende up

Ik ben zeker nieuwsgierig naar een up <3

warom stop je nou op zon *@#%^&$%%&&#% moment

^ Om jullie te pesten ;P
_______________________________________

Hoofdstuk 13 ~ Chrissie


Micheal keek me verbaasd aan. Ik twijfelde, was het wel zo’n goed idee om het te vragen? Ik nam een laatste hap adem en keek hem aan.
‘Hoe.. Hoe lijk je alles over mij te weten, zonder dat ik het je verteld heb?’ zei ik snel. Er verscheen een diepe frons op zijn gezicht. De stilte was onuitstaanbaar. Ik friemelde ongemakkelijk aan mijn jurkje, om maar iets te doen te hebben.


‘Ik ben langs het gemeentehuis geweest om je adres op te vragen en de rest heeft Phoebe mij verteld,’ zei hij vanuit het niets.
‘Sinds wanneer geven ze bij het gemeentehuis zo makkelijk informatie weg?’ vroeg ik achterdochtig.
‘Ik heb zo mijn contacten,’ zei hij luchtig. ‘Maar het wordt nu echt tijd om naar huis te gaan,’ kapte hij het gesprek af en liep weer verder. Tegen mijn zin in liep ik achter hem aan, ik wist dat ik vandaag in iedergeval niet achter de waarheid zou komen.


Toen ik afscheid had genomen van Micheal door middel van een hele lange zoen, liep ik weer naar binnen.
‘Hey! Hoe was het?’ vroeg mijn oma enthousiast.
‘Vertel ik morgen wel. Ik ben echt heel moe,’ zei ik gapend. Ik voelde nu pas hoe moe ik eigenlijk was. Ik gooide Phoebe’s hakken bij alle andere schoenen en liep naar mijn kamer. Ik liet me achterover op mijn bed vallen. Toch stond ik weer op. Ik wilde deze jurk uit en mijn pyjama aan!


‘Cassie, Cassie,’ klonk de stem die het meest tegen mij praatte. ‘Cassie, word wakker.’ Ik opende mijn ogen. Voor mij stond een meisje. Ze had prachtige witte haren, en haar witte jurk glinsterde in het maanlicht. Als ik niet beter had geweten, had ik gedacht dat ze een engel was. Ik wreef ongelovig in mijn ogen, maar toen ik ze weer opende stond ze er nog steeds.
‘Droom ik?’ vroeg ik nog half slapend.
‘Nee.’ Ze lachte zachtjes.
‘B-ben jij..’
‘Ja, ik ben degene die je de afgelopen tijd hebt gehoord. Ik heet Christine McCourtney, maar noem me maar Chrissie,’ zei ze vrolijk.


‘Maar waarom ben je hier? En wat.. ben jij?’ vroeg ik verward en stond op om haar goed te bekijken. Weer giechelde ze.
‘Wat ik ben, kan ik je nog niet vertellen. En waarom ik hier ben? Ik wist dat je nieuwsgierig was naar mij. En ik had eindelijk de kans om weg te glippen.’ Ze knipoogde. Ik kon het allemaal niet bevatten.
‘Wat bedoel je,’ vroeg ik helemaal verward.
‘Ik- O, nee. Ik moet weer gaan. Anders kom ik in de problemen. Ik zal proberen er morgen weer te zijn, maar ik kan niks beloven. Sorry,’ zei ze en voor ik het wist, was ze alweer verdwenen.


Christine McCourtney. Die naam kwam me heel bekend voor. Ik ging weer op mijn bed liggen. Christine, Chrissie, waarom leek het alsof ik haar kende?
De volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker.
‘Christine McCourtney zat bij mij op de basisschool!’ zei ik. Ik schrok van mezelf en dacht verder na. In het laatste jaar van de basisschool was haar huis ’s nachts in de brand gevlogen. Zij en haar ouders hadden het alle drie niet overleefd. Maar wat deed zij vannacht in mijn kamer?
___________________________________________
Yaay weer een hoofdstuk ^-^
Reacties zijn natuurlijk altijd leuk

Leeeeuk

Ahhhhh! Superleuk! Je bent echt goed in shrijven!!!

Leuke up <3