Mijn naam is Nika. Ik ben een tiener, maar zo voel ik me niet. Vanaf het moment dat ik kon lopen en praten werd ik zoveel mogelijk aan m'n lot achtergelaten. Mijn moeder zorgde goed genoeg voor me om anderen te doen denken dat ik het heel goed had bij haar; mooie praatjes had ze genoeg.
Mijn vader heb ik nooit gekend. Om eerlijk te zijn betwijfel ik of mijn moeder wel weet wie mijn vader is. Ze is nogal een 'levensgenieter', zoals zij het zelf noemt, en heeft voor zover ik weet nog nooit een vaste partner gehad. In ieder geval geen partner waarmee ze een relatie had die gebaseerd was op iets anders dan lust; er kwam geen liefde en vertrouwen aan te pas.
Vanaf hier neem ik jullie mee in mijn leven.
Je hebt het goed geraden; dat ben ik. Hier zit ik achter mijn computer in mijn kamer. Voordat jullie oordelen wil ik er graag bij zeggen dat ik heel veel moeite doe om mijn kamer gezellig te maken. Ik heb niet veel, snap je. Wij, mijn moeder en ik, hebben erg weinig geld. Al het geld dat mijn moeder had kunnen gebruiken voor fatsoenlijke spullen voor haar dochter, heeft ze verspild aan dingen die we eigenlijk niet nodig hadden. Okay, een tv en een auto zijn prettig om te hebben, maar geen peperdure terwijl ik in een bed slaap die van ik-weet-niet-hoeveel-mensen al is geweest, een computer heb die een half uur doet om een webpagina te openen omdat hij zo vreselijk oud en achterhaald is en een bureau wat bijna uit elkaar valt.
Toegegeven, mijn moeder heeft ook weinig spullen in háár slaapkamer (een duur, groot hemelbed en een hele wand vol spiegels daar tegenover, ik wil er liever niet aan denken waarom ze naar zichzelf in bed wil kijken) maar ík zit niet graag in de woonkamer die enkel dure spullen als inhoud heeft.
Ja, dit is mijn moeder. Cleo is haar naam. Hier zit ze de krant te lezen in ons bescheiden en ongezellige tuintje, naast een dure fontein die betaald is van kinderbijslag geld.
Dat had mijn goed werkende computer kunnen zijn. Of minstens wat extra kleding setjes.
"Nika, schuif eens op," hoor ik haar zeggen wanneer ze mijn kamer in komt.
"Ik ben een baan aan het zoeken," zeg ik. Je zou verwachten dat mijn moeder dat zou aanmoedigen als je je bedenkt dat zij geen baan heeft en we ernstig geld tekort komen.
"Ga daar straks maar mee verder."
Ik sta op, want ik weet dat discussiëren geen zin heeft. Ik ga verder waar ik mee bezig was; schilderen.
Ik houd van schilderen en eigenlijk alles wat met kunst te maken heeft. Ook zingen, wat ook een vorm van kunst is natuurlijk, doe ik erg graag. Acteren was misschien ook wel mijn ding geweest, als mijn moeder die droom niet volledig de grond in had gestampt...
Na een tijdje hoor ik een gefrustreerde zucht achter mij.
"Je hebt weer niet op de tijd gelet, je had allang aan het eten moeten beginnen."
Ohja, de lunch. Mevrouw kan haar eigen lunch niet maken blijkbaar, dus word er van mij verwacht het te doen. Ook moeten we altijd samen lunchen, want dat doen beschaafde gezinnen volgens mijn moeder. Dit lijkt alleen niet voor het ontbijt te gelden. Mijn moeder slaapt graag uit. Hypocriet.
Ik slenter naar de keuken en haal de ingredienten voor een salade uit de koelkast.
Ik heb het al vrij snel klaar, sneller dan ik verwacht had. Ik was zo in gedachten; ik móet een baan hebben. Het móet. Ik wil niet langer in geldzorgen blijven zitten zonder dat er iets aan gedaan wordt. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan en nu ben ik oud genoeg om te werken.
Ik roep mijn moeder aan tafel en zodra ik haar bord voor haar neer zet, begint ze zoals altijd over koetjes en kalfjes te praten.
"Wat ik nu weer in de krant gelezen heb over Marco, je weet wel, die bekende acteur..."
Ik glimlach geinteresseerd maar probeer niet te luisteren. Altijd hetzelfde. Alsof het mij wat boeit wat de celebs uit vreten.
Na een tijdje probeer ik voorzichtig over banen te beginnen. "Ik ben al langere tijd op zoek naar een baan, volgens mij heb ik nu een leuk iets gevonden. Ze zoeken een receptioniste bij het kuuroord. Dat is nog geen 15 minuten fietsen hier vandaan..."
"Leuk liefje. Het zou je goed doen om eens een baantje te vinden." Ja, jou ook.
"Denk,... denk je er zelf over na om een baan te zoeken? Ik bedoel, wil jij niet heel graag werken zodat we minder geldzorgen hebben?"
Mijn moeder verstard. Even lijkt het alsof ze boos wordt, maar ze gaat op een poeslieve toon verder: "Ja, natuurlijk. Maar het is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Jou nemen ze zo aan, je bent immers goedkoop. Daarbij neem ik niet het eerste beste baantje aan wat ik tegen kom. Dat kan best voor jou, want jij hebt nog nooit gewerkt, maar als er een is die harder moet werken dan ben jij het. Ik heb altijd voor ons beide gezorgd liefje, dat weet je. Nu is het jouw beurt. Maar natuurlijk ben ik wel op zoek lieve schat."
Mijn moeder neemt haar laatste hap salade en ik sta op. Even sta ik er verloren bij; ik weet heel goed wat ze bedoelt. De lieve toon heeft een verschrikkelijk nare bijsmaak. Ik pak beide borden en was ze af, droog en zet ze terug in de kast.
"Misschien moet je maar eens contact opnemen met je vader," zegt mijn moeder.
Ik draai me geschrokken om.
