Hij is helemaal niet slecht, maar echt heel leuk Een soort superminiverhaaltje
En Strawberry is nog steeds zo schattig
En Snow is knap, ondanks zijn evil-ness ;$
\/ Haha idd
Laatst gewijzigd door Evelieen op di 23 aug 2011, 22:19, 1 keer totaal gewijzigd.
“AAUUW!” gilde Ice. “Snow laat nu meteen los, of ik ros je in elkaar!” Snow trok nog wat harder aan het haar van Ice. “Oh ja? Dat zou ik je graag zien proberen!” Ice stompte verwoed richting Snow, maar die ontweek zijn mep onmiddellijk. Hij lachte gemeen, “Denk je nou echt dat je van mij kunt winnen? Je bent maar een zwak mietje Ice. Niets vergeleken met mij.” Snow liet los en Ice viel op de vloer. “Houd je kop!” gilde hij.
“Luister broertje,” sneerde Snow. “Ik ben de erfgenaam hier. Jij bent niks, van mij worden dingen verwacht. Voor pa en ma zou het geen verschil maken als jij hier wegkwijnde, in dit grote, lege, verrotte huis!” Geschrokken krabbelde Ice overeind. Snows woorden deden hem pijn, maar de pijn in de ogen van Snow was nog veel erger.
Even was er stilte in de kamer, de twee jongens keken elkaar geschrokken aan. Toen kuchte er iemand. De butler van de familie, butler Pomerol Vin, was de kamer binnengekomen en hij zag er moe uit. Snow en Ice gingen snel naast elkaar staan en wachtten beleefd op wat hun butler ging vertellen. “Jongens,” begon Pomerol. “Ik heb vreselijk nieuws.” Hij zuchtte zachtjes. Snow en Ice keken elkaar aan, wat zou er gebeurd zijn? “Jullie ouders waren op de terugweg van hun vier maandenlange vakantie in hun limousine, toen er iets afschrikwekkends gebeurde. De chauffeur verloor controle over het stuur en de wagen is de rivier in gereden. Jullie ouders zijn niet langer in leven.” Verdrietig keek hij naar zijn lakschoenen.
Snow wankelde naar een stoel, maar Ice bleef staan, alsof hij versteend was. “Het spijt me dat ik degene ben die dit vreselijke nieuws moet brengen.” mompelde de butler, alsof dat een verschil zou hebben gemaakt. Plotseling werd alles vaag en wazig. Met een schok werd ik wakker uit de droom, of eerder gezegd nachtmerrie.
Gedesoriënteerd vroeg ik me af waarom ik deze herinnering na zoveel tijd had gedroomd. En waar was ik eigenlijk? Het leek wel een witte kamer… Plotseling vloeiden alle herinneringen van de afgelopen dag terug. Een golf van verdriet overspoelde me. Even kreeg ik bijna geen lucht. Geen wonder dat ik aan mijn ouders had gedacht, zij waren immers ook in een auto-ongeluk terechtgekomen. Maar zij waren gestorven, en Sugar leefde nog!
Haar hart klopte weliswaar langzaam, en volgens de dokters was de kans tot overleven minimaal. Maar minimaal was beter dan helemaal niet, en ik was er van overtuigd dat mijn Sugar zou overleven. Mijn prachtige Sugar… ze had de kans van haar leven, maar een idiote taxi-chauffeur wist dat te stoppen. Het kon me niet schelen hoe vaak die man wel niet z’n excuses had gemaakt, ik haatte hem met al mijn kracht. Hoe kon hij zoiets tegen mij doen.
De deur ging zachtjes open en Strawberry stapte naar binnen. “Ice?” haar stem was zacht en aarzelend. Ik knikte alleen maar dat ik had gemerkt dat ze binnen was. Voorzichtig legde ze haar hand op mijn schouder. “Onthoudt dat ik er voor je ben Ice.” zei ze. “Ja, bedankt.” antwoordde ik leeg. Ik had geen zin in gesprek met Strawberry. Ik wilde alleen maar bij mijn vriendin zijn en wachten tot ze weer wakker zou worden. Strawberry zuchtte en liep voorzichtig de kamer weer uit.
“En?” vroeg Snow toen ze naar buiten kwam. “Ik heb geen idee,” antwoordde Strawberry. “Het lijkt wel alsof hij in shock is. De dokters hebben gezegd dat de kans dat ze dit overleefd 1 % is, en zelfs dan zal haar leven compleet anders zijn. De kans dat ze zelfs nog wakker wordt is heel erg klein.” Strawberry pauzeerde even en keek naar haar schoenen. “Iedereen weet het, maar niemand zegt het.” fluisterde ze toen. “Sugar gaat dood, alleen Ice gelooft nog in die kleine kans.” Een kleine traan rolde langs haar wang. Snow legde ongemakkelijk zijn arm om haar heen. Hij slikte even en zei toen: “Ice komt er vast wel over heen, je zult het zien.”
Sugar lag nog altijd te slapen. De deken bedekte haar vreselijke wonden… ik vroeg me af of ze nog zou kunnen lopen als ze wakker werd. Waarschijnlijk niet… maar we vonden vast wel een oplossing. Plotseling knipperde Sugar met haar ogen. Verdwaasd keek ik naar haar, was het slecht een illusie geweest? Sugars mond maakte een rare beweging, alsof ze naar lucht hapte. Toen hoorde ik haar stem, alsof ze heel ver weg was. “Ice?” vroeg ze alleen.
Ik stond snel op om haar hand te pakken. Sugar keek naar me met een blik die vaarwel leek te zeggen. “Niet weggaan,” fluisterde ik zachtjes. “Alsjeblieft…” Sugar sloot haar ogen en glimlachte vaag. De hartmonitor piepte een paar keer, en toen was het stil. Heel stil. Ik had Sugars hand nog steeds vast. Ik durfde niet los te laten, dat zou betekenen dat alles over was. Zij was over, wij waren over, ik was over…
Dokters kwamen al snel de kamer binnen. Ze begonnen met de monitoren te frummelen, dingen in te typen. Sommigen legden een hand op mijn schouder, maar liepen al snel weer weg toen ze merkten dat ik niet reageerde. Ik hoorde de deur open gaan en begreep vaag dat Strawberry en Snow achter me stonden.
Strawberry omhelsde me meteen en huilde zachtjes op mijn schouder. Snow draalde een beetje achter haar. Niet goed wetend wat te doen besloot Snow uiteindelijk maar een hand op mijn schouder te leggen. Verdwaasd staarde ik naar Sugars hand in de mijne. Ik moest haar hand gewoon blijven vasthouden dan zou alles goed komen. Alles kwam goed, ik wist het zeker.
Snow kneep zachtjes in mijn schouder. “Het spijt me broertje,” fluisterde hij.
---
Man ik ben zo blij dat ik deze update af heb gekregen! Ik had hem al een tijdje opgeschreven, maar ik had geen tijd om de foto's te maken >.> Dus hier is nu eindelijk een update En meteen een hele zielige T.T Nu weten jullie in ieder geval een beetje hoe Snow en Ice's jeugd er uit heeft gezien!
- Sorry voor z'tjes, ik had geen zin om een mod te downloaden om ze weg te halen ;p.
- Tips en verbeteringen zijn altijd welkom .
Een soort superminiverhaaltje 
