Martijn wordt vernederd

Het gepest nam hard toe. In elke les, in elke pauze, en dat wekenlang. Martijn kreeg dit soort woorden naar zijn hoofd: "Jij bent achterlijk, dom, ziek, gestoord..."
Hij ging even naar de toilet om zijn emoties in bedwang te houden, en kwam daarna terug de klas in. De docent was op dat moment even weg.
Charel kwam ook samen met Martijn binnen en ging al naar haar plek om te zitten. Martijn bleef echter staan.
"Waarom ga je niet zitten, Martijn? Ga je ons nu les geven? Maak ons dom! Je weet geen donder!" zei Sarina.
"Laat hem eens met rust!" zei Charel boos.

"Waar bemoei jij je nou mee?" zei Roy tegen Charel.
"Omdat hij mijn goede vriend is, en helemaal niet achterlijk is!" zei Charel.
Martijn durfte weer te gaan zitten omdat Charel voor hem opkwam.
"Martijn's hersens zijn gewoon overgeslagen toen hij geboren werd!" zei Ken.

Toen Martijn wou gaan zitten....viel zijn stoel uit elkaar en viel met een harde klap op de grond.
De hele klas schoot in de lach behalve Charel. Zij was zich rot geschrokken.
"Gaat het Martijn? Hoe komt dat?"
Martijn keek naar de stoel en zag dat de schroeven eruit waren gehaald...
"WAT EEN KLOTE STREEK!" riep hij in zijn gedachten, maar durfte niet te roepen.

Charel moest in de pauze naar de tandarts. Martijn was nu alleen op het schoolplein.
Toen kwam de bende op hem af.
"Zo, waar is je vriendin? Heeft ze nu ook eindelijk ingezien dat jij achterlijk bent?" zei Roy.

Martijn ging opstaan en wou weglopen.
"Waarom heb je zo haast?" Sarina hield hem tegen.
"Laat mij gewoon met rust...Alsjeblieft ik wil dit niet!" smeekte Martijn.
"Wij laten je niet met rust...nu niet....morgen niet, over een week niet, over een maand niet...over een jaar niet, nooit!"
Het gepest ging maanden lang door, in elke les kreeg Martijn het flink te verduren van het groepje. Hij wilde naar de docent stappen maar voelde zich machteloos.

Martijn begon zich meer af te sluiten voor iedereen. Als hij thuis kwam wilde hij niet meer eens praten met zijn moeder.
Zijn moeder dacht dat het aan de puberteit lag en liet het dus met rust.
Martijn kwam ook minder buiten, zijn eigen kamer werd nog zijn enige plek waar hij wilde zijn. Hij stond soms op het punt om zijn moeder te vertellen, maar hij was bang dat hij alles erger zou maken ermee. En dus hield hij elke dag zijn mond.

Martijn probeert sims te spelen als afleiden, maar ook dit hield niet lang stand.
Hij begon ineens te huilen, de gemene woorden die hem elke dag verteld worden, begon hij zelf in te geloven.
"Ik ben een sukkel, ik ben achterlijk...Ik verdien niet te leven." zei Martijn verdrietig.
Hij kon zichzelf niet meer in de spiegel zien, hij haatte de persoon in de spiegel. De domme jongen die nooit iets gaat bereiken in zijn leven.
Martijn was kapot, echt kapot.
-------------------------
In de volgende update denkt Martijn na over zelfmoord...En wordt Roy dolgelukkig.