Ik denk dat ik 't dagboek idd maar op de site houd (:
~~~~~~
Hoofdstuk 7
'Je voelt je rot hé?', mijn moeder raadde mijn gedachte, ik knikte, 'ik..ik ben zo bang dit kind te verliezen..', ik slikte. 'Ben je al naar het ziekenhuis geweest voor een echo?', vroeg ze, 'nee, ik ben bang dat de dokter mi-ons', ik verbeterde mezelf snel, 'ons kind weghaalt'.
Mijn moeder klopte op mijn schouder, 'dat zal heus niet gebeuren hoor', zei ze, ik haalde mijn schouders op.
'Niet zo doen', zuchtte mijn moeder, tranen begonnen te prikken, 'sorry', fluisterde ik schoor. Op dat moment hoorde mama en ik de auto de oprit oprijden, ik schrok op, 'ik ga even naar buiten', fluisterde mijn moeder en drukte een kus op mijn wang, ik knikte en wachtte op Dirk.
'Hey..', zei Dirk toen hij naast me ging zitten, ik glimlachte even, 'hoi'.
Dirk sloeg zijn arm om me heen, 'het komt wel goed', mompelde hij en aaide over mijn buik, ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik vroeg me of waarom Dirk altijd zo goed wist wat er in mijn hoofd omging. Ik drukte een zachte kus tegen zijn nek, we praatten eventjes, over de baby enzovoort.
'Waar is je moeder', vroeg Dirk plots, ik bloosde, 'die is naar buiten gegaan', zei ik en stond snel op.
'Mam..?', mijn stem klonk stil. Mijn maag draaide om, mama was toch naar buiten gegaan? 'Mama?', lichte hysterie borrelt op in mijn stem, weer geen reactie. Ik slikte. Laat er niks aan de hand zijn, dacht ik.
Hier de update mensen! Sorry dat deze wat kort is ;x
~~~~~~
Hoofdstuk 8
Met trillende handen keek ik naar mijn moeder, ze lag precies op dezelfde kamer als ik toen. Al ging het met mij toen stukken beter. De hart monitor piept langzaam, ik kreeg de neiging om erop te slaan, om ervoor te zorgen dat het piepen regelmatig zou gaan. 'Mama', fluisterde ik, mijn wangen waren nat van de tranen, Dirk wreef met zijn hand over mijn schouder.
'Ik weet zeker dat het goed met haar komt Lieverd', zei hij en drukte een kus op mijn hoofd, maar ik reageerde er niet op, mijn ogen zaten vastgeniet aan het bed waar mama in lag, ze ademde wel, maar je zag of hoorde het niet. 'El? Heb je me gehoord?', klonk Dirk's stem. 'Nee', antwoord ik emotieloos.
Dirk leek even te twijfelen, 'we moeten zo naar huis, het bezoekuur is afgelopen....', zijn stem stierf weg, ik wist dat dit ook zwaar voor hem zou moeten zijn. Zijn vriendinnetje, die hoogzwanger is, zit in tranen bij haar moeder die niet wakker zou worden, en dat ik dan ook meteen zo'n aardig iemand.
'En...', begon Dirk zijn zin weer, maar hij zei weer niks. We wisten beide dat mijn moeder dood zou gaan. Mitchel wist het nog niet. Maar hij en Dolores zaten sindsdien in Bridgepoort, en we hadden nog niks van hen gehoord.
Toen we thuis waren drukte Dirk een snelle kus op mijn wang, hij moest morgen vroeg op, dus ging al naar bed. Ik, ik kon niet meer slapen, alles deed pijn, en... en.... Mama die lag op sterven. Ik slikte de opkomende brok weg en strompelde naar boven.
Toen ik eenmaal boven was kreeg ik steken in mijn buik, ik hapte naar adem, 'Dirk!', piepte ik hijgend.
Alsof hij wist wat eraan de hand was stond hij naast me, 'we gaan naar het ziekenhuis', commandeerde hij, ik knikte en liep hijgend naar buiten.
Bedankt allemaal!
Sorry voor de alweer kleine update ;x
~~~~~~
Hoofdstuk 9
Glimlachend kijk ik naar mijn kinderen, Caitlin en Sterre, geboren op de avond dat mijn moeder overleed. Sterre was 1 uur ouder als Caitlin. Ik zuchtte diep, als ik naar mijn kinderen keek had ik pijn, ze deden me denken aan mijn moeder, hun oma, die ze nooit zouden zien.
Ik lachtte toen ze me zielig aankeken en haalde wat speelgoed van binnen. Vrolijk begonnen ze te spelen. Ik glimlachtte, die 2 waren zeker de mooiste 2 kinderen van de wereld. Sterre kraaide en pakte lachend het speelgoed uit Caitlin's handen. Ik schudde glimlachend mijn hoofd, Caitling trok een pruillip en pakte toen het andere speelgoed van Sterre af, en zo ging het de hele tijd maar door.
Ik stond op en tilde Sterre op, 'nu ga jij leren lopen', glimlachte ik, en tilde haar op. Caitlin keek met grote ogen naar ons.
Ik was zo bezig met Sterre, dat ik niet lette op Cailtin, ze kroop langzaam en steeds naar mij kijkend naar het zwembad. Ze klapte met haar handje op het water en kraaide van plezier omdat het water dat opspatte.
Ik liet haast Sterre los toen ik een schreeuw hoorde, ik zag net een plukje zwart haar verdwijnen. In een flits zette ik Sterre op de grond en holde naar de plek waar ik het haar zag verdwijnen. Caitlin kon niet zwemmen en was al behoorlijk diep. Ik zakte op mijn knieën en trok haar uit het water.
Ze begon te hoestte toen ik haar tegen me aandrukte, 'dat doe je nooit meer', fluisterde ik schoor, beseffend dat ik mijn dochter haast kwijt was. Caitlin aaide met haar hand over mijn schouder, 'nana okté?', vroeg ze, ik knikte, 'ben jij ook oké', als antwoord zette Caitlin een grote glimlach op.