"JONGENS IK HEB SNOEP", gilt Macy. Wat een irritant kreng vind ik haar op dit moment, eigenlijk altijd. "Als ik vraag om snoep hou jij dan je bek?", reageert Milly dan ook fel als Macy weer gilt alsof ze op de markt staat. Macy kijk beledigd naar Milly en de arrogantie spat van haar af. "Macy, ik heb ook snoep", zeg ik nuchter terwijl ik een trekje van mijn joint neem. Inmiddels begint iedereen te zeuren tegen Macy maar Macy heeft al weer iets anders bedacht om aandacht te trekken en roept om Ally. Mijn joint werkt al lang niet meer zo goed als toen ik het voor de eerste keer nam. Wonder spul vond ik het, ik kon eindelijk vreselijk nieuw verwerken dat ik op mijn 15e van mijn vader had gehoord. Het verdoofde me en ik hoefde nergens aan te denken. Nu heeft het geen enkele zin meer en als ik denk aan wat mijn vader vertelt zak ik op de grond. Ik staar voor me uit. 'Je bent geadopteerd', spookt er door mijn hoofd.

'Ryan Keynera.

Ik had alleen het ene zinnetje wat Charlot gezegt gehoord, 'de dood', murmel ik, het klonk inderdaad niet slecht en ik zou papa en mama weer zien, 'geef me iets om mezelf me te vermoorsen', mompelse ik. 'Ik wil naar papa en mama', mijn stem klonk doods, ik probeerde ze te hrinneren. Maar toch zag ik ze voor me, 'ze zien er zorgzaam uit', denk ik hardop en ik glkmlach.


~~~Sammy Jackson~~~

Opeens hoor ik Sammy.''Geef me iets om mezelf te vermoorsen.'' Oeps. ''Sammy, ik denk, nee ik weet zeker, dat jouw ouders jou gelukkig zouden willen zien, en ze alles zouden willen geven om jou een geweldig leven te geven. Ze willen dat je doorgaat, en dat wil ik ook. Het is jouw tijd nog niet.'' Zeg ik. Ze mompelt wat. Ik wil doorgaan maar Sterre onderbreekt me.''Je achternaam, wat is dat?'' Ze kijkt opdringerig. ''Wil je het weten? Nou?!'' Zeg ik boos. Ze knikt beheerst. Ik zucht.

-Charlot-

Ik denk dat als ik de meisjes nog heel veel langer hoor gillen, dat ik dan gek wordt. Serieus, waarom is er niemand volwassen en kan ze niet bij me komen zitten zodat we samen een uitweg kunnen vinden en deze kleuters het huis uit kunnen leiden? Ik zucht. We moeten eigenlijk terug naar dat raam of rechtdoor en dan met de hele groep. Alleen dan moet Milly Cherry achterlaten en ik weet niet hoe ik dat moet zeggen. Ik voel me best wel eenzaam nu de groep op de gang staat en nu slierten rook mijn neusgaten binnendrijven.
"Denken jullie nog aan mij? Gehandicapte Zane meld zich," ik probeer te grijnzen maar het ziet er maar zielig uit.

- Zane Trippleton'

Ik struinde even alleen door de gang. Ik liep langs Chuck maar had geen behoefte om met hem te praten nu. aan het eind van de gang was een splitsing, laat ik maar niet afdwalen straks raak ik de rest kwijt. Ik draai me om en bots op Ally.
"Hoi." Zegt ze opgewekt.
"Volg je mij ofzo?" Antwoord ik enigszins geschrokken.
"Nee ik wilde even een stukje lopen." Zei ze.
"Oke, nou in ieder geval ga ik weer de andere kant op." Begon ik tot ik werd onderbroken.
"Zie je die kast daar tegen de muur?" Riep ze onderhand. Snel liep Ally er heen. Ik haastte me erachter aan, stel dat er iets zou gebeuren. Ze zwaaide de deuren van de kast open waar wat potjes en doosjes stonden.
Met grote ogen keek ik er naar.
"Is dit medisch spul?" Mompelde ik.
"Ik denk het." Antwoordde Ally.
"In dat geval.." Zei ik haastig. Ik sprintte terug naar de groep, nu kon ik Robyn helpen. Oh en de rest natuurlijk ook.

<< Jason >>

'Je bent geadopteerd, geadopteerd, ik ben niet je echte vader. Geadopteerd, Ryan', zegt de stem van mijn vader in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en neem haastig nog een trekje van mijn joint, ik moet sterker spul. Ik haal een zakje uit mijn broekzak en maak het open. 'Geadopteerd, Ryan', Ik open mijn ogen en kijk naar het spul. 'Er is niet aan te doen, je wil vast niet weten wie je ouders zijn, geadopteerd', zegt de stem. "Hou op, papa", murmel ik en mijn adem word onrustiger. 'Geadopteerd', zegt de stem opnieuw. "Hou op!", zeg ik deze keer harder. Ik ga met mijn vingers in het zakje en strooi wat van het witte poeder over mijn hand. Ik. Moet. Drugs. Ik breng mijn hand naar mijn neus en hou met een vinger mijn ene neusgat dicht. "Ryan stop! Niet gaan snuiven!", roept een stem. Ik schrik op en laat het poeder en het zakje op de grond vallen. *

'Ryan Keynera.
* Wie roept dat Ryan moet stoppen?

En Jason was weer weg met een paar verschillende potjes en flesjes, op weg naar de rest van de groep. Ik bekeek de inhoud van de kast nog eens. Er stond haast niets meer in, op een paar smalle flesjes na dan. Ik pakte een flesje en bekeek het etiket. Er was niets meer van de lezen, de letters waren verkleurd en het papier was geel geworden. De randjes krulden zich op en de kurken dop viel er bijna af. Ik had eigelijk best wel dorst. Ik wist dat het niet erg goed af zou lopen als ik een slok van het goedje nam, maar sterven van de dorst was ook geen optie. Koppig nam ik toch een slok uit het flesje. Het spul smaakte bitter en het brandde in mijn keel. Al hoestend vervloekte ik mezelf en liet het lege flesje op de grond vallen. Ik viel op mijn knieën terwijl ik alleen mezelf nog hoorde hoesten toen ik besefte wat ik eigelijk gedaan had.

-'x Ally

Ik kijk Ryan smekend aan. Alsjeblieft, het heeft geen zin.
"Laat me," zegt hij, helemaal stoned.
"Nee!" Ik wil het zakje uit zijn handen rukken, maar het valt op de grond. Korrels witte poeder verspreiden zich over het donkere hout.
"Zie je wat je nu hebt gedaan!" zijn gezicht staat op onweer. Woedend heft hij zijn hand op, klaar om te slaan. Bang duik ik ineen, mezelf klaar makend voor wat er gaat komen.

- Jade

Ik laat mijn hand zakken. Wat heeft het voor zin? "Wil je weg gaan?", snauw ik en begin het poeder op te rapen. "Ja..", piept ze en loopt weg. Ik gooi snel alles terug in het zakje en kom overeind. Boos loop ik naar de groep mensen. Ik moet ergens tegenaan trappen. Ik zie Macy's tas en geef er zo'n harde trap tegen dat je haar mobiel hoort kraken. "RYAN!", gilt ze woedend. "Je trapt mijn mobiel stuk!", schreeuwt ze. "Boeit me niks!", snauw ik terug zonder om te kijken. Ik loop langs Robyn en Zane en ze kijken verbaast op. 'Alsjeblieft, het heeft geen zin', zegt een stem heel zachtjes in mijn hoofd. Ik ga harder lopen en Macy rent nog steeds achter me aan. Gillend en tierend. "Ik ga je slaan zodra je stopt! Ryan sta stil!" Opeens sta ik stil. Waar ben ik mee bezig? Ik heb iets kapot getrapt wat het belangrijkste in het leven van dit meisje lijkt te zijn en ik stuur het meisje waar ik gevoelens voor heb weg, terwijl ze me wil helpen? Ik draai me om en Macy lijkt verbaasd dat ik stil sta. "Sla, dan, dan leg ik je neer!", dreig ik. Geschrokken laat ze haar hand zakken.

'Ryan Keynera.

''I....'' Begin ik, maar op dat moment wordt Sterre weggeroepen door iemand. Ze keek me boos aan. Ik ging op de plek van Sterre zitten, naast Sammy. ''Je wilt niet dood.'' Zeg ik tegen haar. Ze kijkt glazig naar haar voeten. ''Geloof me, je weet niet hoe het is om dood te gaan.'' Zeg ik en denk aan mijn jeugd.

''Mammie!'' Ik ren huilend achter mijn moeder aan. De deur waardoor ze naar buiten gaat slaat dicht. Een man in een witte jurk komt naar me toe. Ik sta met mijn rug tegen de deur. ''Neem haar mee.''

''Je gaat vanbinnen dood als je dierbaren verliest, ik weet er alles van.'' Zeg ik. Ik kijk opzij en zie dat Sammy met haar ogen dicht op de grond licht. Ik check nog even of ze ademt en loop weg. Even een ommetje maken. Na een tijdje kom ik terug in de hal, het huis is helemaal niet zo groot. Ik loop de trap op en kijk om me heen. Mooi huis, denk ik. Ik ga maar terug. Als ik bij de gang waar de boel was ingestort sta, zie ik Sammy staan. Ze loopt naar me toe. Ze kijkt me aan, met een betekenisloze blik.

-Charlot-
(beetje lang, en ff voor de duidelijkheid, bij de beschrijving van haar staat dat ze de dochter is van een sjeik, maar dat is dus niet zo. En oook voor zij die mijn vorige post, VOORDAT ik hem had gewijzigd gelezen hadden, vergeet dat stukkie over die naam )

Ik kijk Charlot even aan en sluit dan mijn ogen. Ik kon er niks aan doen, ik miste mij ouders zo. 'We moeten hier weg', fluister ik schoor, ik was al een stuk rustiger, als je het zo kon noemen. De tranen gleden over mijn wangen, 'sorry van...van net', mompel ik.


~~~Sammy Jackson~~~
~Sorry voor het korte stukje ;x~

Knipperend deed ik mijn ogen open. Ik was in slaap gevallen. Het eerste wat ik deed was naar mijn been kijken. Maar voor zover ik wist was er niet veel gebeurd. Er misten een paar leden van de groep en de sfeer was gespannen. Ik had iets gemist. Een eindje verder op zag ik Sammy en charlot zitten, duidelijk in een heel serieus gesprek. Pfff, kunnen we niet gewoon verder en ontsnappen?

~ Robyn

Ik zet de potjes voor Robyn neer. Als ik ze met een plof neerzet rolt er een rolletje verband tussenuit. Gelukkig zit niet alles tegen hier, of het moet iets zijn om ons te lokken.
"Ik heb spulletjes voor je been." Zei ik glimlachend. Ik keek opzij naar Zane, die me een beetje raar aankeek. "Ja ook voor jou." Ik was niet heel goed in het verzorgen van mensen, maar zo moeilijk kon het vast niet zijn.

<< Jason >>

Ik keek naar Jade. Ze stond tegen een muur en staarde naar de grond.
Ik liep zachtjes naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.
'Ik weet dat dit heel raar is.' Fluisterde ik zacht.
'Maar ik wil je toch bedanken..'
'Waarvoor?' Vroeg Jade. 'Dat je de eerste was die naar haar toe durfte te komen.'

~Milly~

Mijn been was flink ingepakt met een rol verband en we hadden wat zalfjes gebruikt die ons wel goed leken. Ook hadden we Zane's been behandeld. Jason had de medische spullen in zijn zakken gedaan, mochten we het nog nodig hebben.
Ik zag Chuck alleen in een hoekje zitten. Hij zag er niet goed uit. Ik strompelde naar hem toe en plofte naast hem neer.
"Gaat het wel?" vroeg ik bezorgd. Hij schudde zijn hoofd.
"Laat me met rust," bromde hij. Ik zuchtte.
"Je hoeft niet altijd zo bot tegen mensen te doen."
Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken.
"Weet ik, maar het gaat een soort van vanzelf," jammerde hij.
Ik had een soort van medelijden met hem.

~ Robyn

"Heb je spul gevonden?" Mijn kaak valt nog net niet van mijn gezicht af van verbazing. In dit huis, onder deze omstandigheden heef Jason spul gevonden die mijn gehandicapte staat om zou kunnen toveren tot enigzins beheersbaar? Nu weet ik het zeker, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
"Eh, ja." Hij staat daar maar een beetje te dralen met het verband in zijn handen en potjes die er bijna vanaf glijden. Ik heb echt geen zin om weer de leiding te nemen maar blijkbaar weet hij niet wat hij ermee aanmoet. Net op het moment dat ik mijn mond open wil doen hoor ik een doffe klap. Ik tuur en de verte en zie niets behalve een donkere geheime gang. Als ik het beeld verscherp zie ik een hoopje mens met karamelkleurige haren liggen. Jason gaan inmiddels aan de gang met mijn been terwijl ik hem vloekwoorden toe sis die de pijn zouden moeten bestrijden.
"Ally? Ally!" roep ik geschrokken en ik sleep mezelf over de grond naar haar toe - wat geen succes is, maar Ally was één van de engeltjes die mij immers ook had gered.

- Zane Trippleton'

''Is niet erg, hoor.'' Zeg ik en geef haar een schouderklopje. ''Maar nu wil ik echt weten hoe we hier uitkomen!'' Ik begin te ijsberen. ''Zit er geen gat in het dak ofzo? Op zolder? Was er niet al een raam ingegooid?'' Denk ik hardop. Plotseling schrik ik van Zane.''Ally? Ally!'' Roept hij. Waar is Ally? ''Zane, wat is er?'' Vraagt Sammy, en gaat naast hem staan.''Ally! Is dat Ally?'' Roept hij bangig. Hij wijst richting de geheime gang. Nu zie ik ook iemand liggen.

-Charlot-

'Wat? Ally?'
Met een bleek gezicht ging ik naast Charlot staan en keek haar aan. Ze knikte.
'Daar, denk ik.' Ze wees richting de geheime gang.
'We mogen zeker niet in de geheime gang komen?' zei ik geheimzinnig. Ze zuchtte en schudde haar hoofd.
'Nee Des..' zei ze geschrokken en ze pakte me bij mijn schouders beet, ze had me door.
'Laat me even los, wil je?' vroeg ik op een zuchtende toon. Ze liet me los - een onverstandige beslissing. Ik mocht Ally heel erg, samen met Macy waren we vaak bij elkaar. En in dit verrotte huis liet ik haar niet zomaar gaan.
'ALLY!' brulde ik en ik rende de duisternis in, terwijl de anderen achter me geschrokken riepen dat ik terug moest komen en het geen zin had.

~ Destiny Autumn

'Ally!' Het geschreeuw kwam steeds dichterbij. Ik had geen idee van wie het was, ik kon de stem niet plaatsen. Ik wou mijn ogen wel openen om te kijken wie me riep, maar mijn ogen bleven gesloten. Ik kon me niet bewegen. Mijn keel brandde nog steeds en voor mijn gevoel draaide alles. Mijn naam echode door mijn hoofd terwijl het geluid langzaam wegstierf.

-'x Ally

Een aantal minuten staan Macy en ik tegenover elkaar en zeggen niks. Ik wil net mijn mond open trekken als Macy zich om draait en weg loopt. Dan niet. Ik loop een terug naar de groep en ga naast Sterre staan. Nog steeds staat de helft van de groep om Cherry heen. "Ben je lekker stoned?", grinnikt ze. Ik knik alleen en probeer in het donker Jade te zien. Maar ze staat niet in de groep. "Die actie bij Macy was trouwens wel goed", zegt Sterre. Volgens mij probeert ze een gesprek met me aan gaan. "Wat moet je?", vraag ik. "Wat was er net met je?", vraagt ze. Ik slik. Zal ik het haar vertellen? Niet waar iedereen bij is.

'Ryan Keynera.