'Het komt wel goed, meisje,' Stelt Zane me gerust. Hij is eigelijk best wel schattig. 'Ally, kom!' Ik houd Zane's hand nog steviger vast en probeer mijn voet los te wrikken uit de eeuwenoude houten vloer. Zane trekt me het gat uit en een beetje verlegen sta ik op. De rest is al een stukje doorgelopen en alleen Macy staat nog van een afstandje te grinniken. Ik klop mijn shirt schoon van het stof maar zet mijn voeten verkeerd neer, en val tegen Zane aan.
'Eh, oeps..' Aah, verkeerd moment om te struikelen. Mijn wangen worden langzaam rood als ik beschaamd een stap achteruit zet.

-'x Ally

Ik kijk naar het incident van Ally en Zane. Als iedereen weer gewoon bij elkaar is, stoot ik Ally zachtjes aan. 'Jij vindt Zane wel leuk he? Ik zag wel dat je dat expres deed, hoor.' Ik steek mijn tong naar haar uit. 'Dat was helemaal niet expres!' zegt Ally, net iets te hard. Als iedereen naar ons kijkt, zie ik dat Ally rood wordt. 'Sorry.' mompel ik zachtjes. 'Zeg dat wel ja. Straks weet Zane dat we het over hem hadden!' zegt Ally opgefokt. 'Rustig, Al, hij heeft niks door. 't Is maar een jongen.' Stel ik haar gerust.

-Macy McCandy-

Ik voel hoe Ally haar shirt afklopt en dan een beetje wankelt waardoor ze zachtjes tegen me aan valt. Ik laat het om te grinniken, hoewel ik wel zou willen en duwde haar weer terug op een stabiele plaats.
"Geeft niets, niet meer vallen nu," ik lach even kort naar haar en zie Macy van een afstandje staan. Het gaat wel goed vandaag. Ik ben amper tien minuten terug bij de groep, of althans wat er nog van over is, en ik heb al twee meisjes in zwijmelstand gekregen.
"Heb je je niet bezeerd?" vraag ik terwijl ik een hand op Ally's schouder leg uit gewoonte.

- Zane Trippleton'
(ook maar ik-persoon dan)

Met de groep die we nu hebben gevormd lopen we door de gang. "Waar gaan we eigenlijk heen?", vraagt Sterre terwijl ze haar hand over de muur laat glijden. Ik loop naast Jade en ze kijkt gevaccineerd om zich heen. Deze plek is echt totaal niet angstaanjagend voor haar en ik ben er stiekem wel een beetje jaloers op. "We gaan uh.. Hier heen!", ik spreid mijn armen en iedereen botst tegen me op. "Ryan, doe normaal!", roept Macy. Ik keek om en zie nog net hoe Ally opnieuw tegen Zane aan valt. Ze heeft niet bepaalt goed evenwicht, zo te zien. "Ja, we gaan deze deur in!", zeg ik en draai me naar een deur rechts van me. Ik trek duw de klink naar beneden maar er is geen beweging in te krijgen. "Uh.. Die dan?!", roep ik en loop naar de volgende deur. Ik pak de klink vast en trek hem van de deur af. "Ook niet.."

'Ryan Keynera.

"We gaan helemaal niet die deur in," klinkt mijn stem hard als Ryan de leiding op zich probeert te nemen en de boel achter zich aan probeert te slepen. Hier heb ik dus geen zin in, hij loopt al de hele tijd de zak uit te hangen en nu denkt hij zeker ook nog eens de held te zijn?
"Beter wachten we op wat anderen, maken we een plan om uit dit rothuis te komen voor er nog meer ongelukken gebeuren en tot die tijd blijven we bij elkaar." Ik spreek met een duidelijke stem en zie Ally even vluchtig naar me kijken. Ik hou niet van de baas spelen, absoluut niet, maar ik hou nog minder van gevaar lopen.

Ik leg mijn hand tegen het hout. Ook al verrot. Iemand met wat spierballen zou de deur zo in kunnen slaan. Maar dat mag niet. Dat zou respectloos zijn. Dat bloed op de muur is niet voor niks.
"Wat is er?" hoor ik achter me. De oren van anderen worden enkel gevuld met mijn zwijgen.
"Nou?" klinkt het ongeduldig. Als ik nu niets zeg, krijg ik ervan langs.
"Weer houtwormen." fluister ik, bijna onverstaanbaar.
"Wat?"
"Houtwormen," herhaal ik, wat luider dit keer. Meteen word ik weggeduwd.
"Niet doen!" gil ik, maar het is al te laat. De houtsplinters vliegen alle kanten op. Een eenzaam gat schuilt achter de stofwolken. Stroomjes zout water glijden over mijn wangen. Mijn gezicht ligt achter mijn handen verscholen.

- Jade

Jade draait zich om en loopt verder de gang in. Haar handen voor haar ogen. De groep staart naar het gat dat Sterre net in de deur heeft geslagen. Niemand merkt echt dat Jade weg loopt en ik besluit er achteraan te gaan. Iemand wil me tegen houden maar ik schud me los. "Laat Jade effe alleen!", zegt de stem. "Nee!", roep ik en loop stug door. Ik kijk om en zie dat iedereen al weer bij de deur staat. Als ik weer vooruit kijk zie ik Jade nog net een kamer binnen lopen. "Jade!", roep ik en ren achter haar de kamer in. De kamer lijkt op een zitkamer. Door het zwakke licht van buiten zie ik een bank staan. Jade gaat zonder moeite op de bank zitten waar misschien wel spinnen zitten, maar dat zal het voor haar alleen maar leuker maken. Echter niet op dit moment. Over de krakende vloer loop ik voorzichtig naar Jade toe en ga naast haar op de bank zitten. Niet bang zijn, er zit vast geen eng beest.
"Gaat het wel?", vraag ik bezorgd. Stomme vraag, natuurlijk gaat het niet. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar waarom huilt ze?

'Ryan Keynera.
Sorry voor het lange stuk.

Zo snel als Ryan de leiding heeft genomen is hij ook vanuit het niets weer verdwenen. Net zoals Jade die hier net nog naast me stond. Nou ja, de twee zullen wel ergens onder het druipen bleod in een hoekje liggen te zoenen of zoiets. Het boeit me niet zoveel. Het boeit me wel dat er hier een groep meisjes is waarvan ouders ongerust thuis zitten en waarvan vriendjes zich afvragen of dat één van ons misschien iets verkeerds met ze aan het doen is. Ik moet op de één of andere manier zorgen dat we hier uit komen, maar de leiding op me nemen is helemaal niets voor me. Kom op, Zane, plant in me in, bedenk eens een oplossing.
"Jongens, meiden? Heeft iemand een raam gezien?" zeg ik dan als een bliksemschicht die uit de wolken schiet.

- Zane Trippleton'

''Jongens, meiden, heeft iemand een raam gezien?'' Vraagt Zane. Ik denk. ''In de keuken!'' Roep ik. We verplaatsen het groepje richting de keuken. Als we er bijna zijn, merkt Macy wat op.
''Jongens, kijk eens....'' Ze wijst naar een gat in de muur. We kruipen één voor één door het gat, en komen uit in een, bekend voorkomende, kamer.
''Het lijkt wel een eetkamer.'' We lopen voorzichtig rond, in het licht van de maan, dat door een groot raam schijnt. Ik zie de gedekte tafel, het enige wat niet onder het bloed zit is de kandelaar.
''Iemand een aansteker?'' Vraag ik.

-Charlot-

Net als Charlot heeft geroepen dat er een raam is in de keuken, waar we uiteindelijk heen gaan gooit Macy weer roet in het eten. Ben ik er eindelijk heilig van overtuigd dat we weg kunnen, mij part met grof geweld, moeten we weer zo nodig door het gat in de muur dat ze gevonden heeft. We komen uit in de eetkamer en lopen voorzichtig op de bebloede tafel af. Alleen de kandelaar met nog een klein stompje kaars is aan te pakken zonder dat je vuil wordt. Ik heb geen aansteker bij me en schud mijn hoofd na Charlot's vraag.
"We moeten zo wel terug hoor, dat raam kan onze uitweg zijn," breng ik uiteindelijk twijfelend uit.

-Zane Trippleton'

'Dat kan.. Maar wat als we in een of andere tuin komen?', bracht ik. Het werd stil, eigenlijk hoopte ik dat ik het mis had. Het maakte me niet uit als iemand bezorgd zou zijn om me. Ik maakte me eerde zorgen of we hoer allemaal levend uit zouden komen..

~~~Sammy Jackson~~~
Sorry voorhet kleine stuk

Na een mislukte poging om voedsel te zoeken begeven we ons terug naar de gelijkvloers. Uitgeput zet ik me in een stoffige zetel en laat mijn hoofd rusten tegen de rugleuning. Zou het nacht zijn, of juist ochtend, in dit huis had je duidelijk geen tijdsbesef. Dag of nacht, ik vond het tijd om eens goed te pitten dus sloot ik mijn ogen en liet me wat dieper in het leer zakken.

- Chuck -

Ik plof op de grond neer, naast Chuck en laat mijn hoofd hangen. Geen eten. Geen slaapplek. Ik was dood op. Ik trapte mijn hakken uit en legde ze naast me neer. Wat nu?
"We vinden wel eten," zei Jason die naast me was gaan zitten.
"Dat is niet het enige. Ik wil geen eten ik wil naar húis."
"Ik ook. Iedereen wil dat. Heb je trouwens al gehoord dat Mew dood is?"
"Wat? Serieus? Hoe?" vroeg ik geschokt.
"Door een gat gevallen en op een spijkerbed terecht gekomen."
"Jeetje, dan mogen we nog wel uitkijken."
Jason knikte. Hij keek naar Chuck en grinnikte, omdat die met zijn mond wijd open lag te slapen.

~ Robyn

Ik loop nog steeds alleen door dit stomme huis en kijk op mijn iPhone , geen bereik . Ik doe hem teleurgesteld in mijn zak , maar wacht ik kan hem gebruiken als zaklamp , ik pakte me iPhone weer , en liep rond ik zag een lege kamer , met een deur ik ging langs de deur en kwam in een ruim opgezette hal , een koude windvlaag kwam mij tegemoet. Ik liep door de hal en zag wazige schaduwen in de verte "hallo, is daar iemand " schreeuwde ik op me hardst



#Jay

"Nee." zeg ik op mijn gebruikelijke volume: superzacht. Ik sta van het bankje op, begin zenuwachtig te ijsberen en ga vervolgens weer naast Ryan zitten. "Het gaat niet." bevestig ik mezelf. "Ze weten niet wat ze zichzelf aandoen."
"Hoezo?" vraagt Ryan nieuwsgierig.
"Dit huis leeft."
Hij kijkt me verbaasd aan.
"Dat kan niet. Ik geloof niet in geesten."
"Het zijn niet alleen geesten. Ook demonen maken dit gebouw onveilig. Ik kan het weten."
Plotseling voel ik iets kriebelen. Het beweegt met een vlot tempo mijn rok in en kruipt omhoog, naar mijn buik.
Stik, wat moet ik nu doen?! Wanhopig kijk ik om me heen.
"Wat is dat?!" ik wijs de kamer in.
"He, wat?" Ryan tuurt in de richting van mijn vinger.
Vliegensvlug gris ik het beestje onder mijn kleren vandaan. Het is een kakkerlak.
"Ik zie niks bijzonders hoor... Waah, hoe kom je daaraan?!" Ryan springt van schrik op als hij het arme diertje in mijn hand ziet. "Laat het los, dat vieze beest!"
"Nee, ik vind hem lief." zeg ik. Nog nooit heb ik iemand van mijn liefde voor insecten verteld, maar ik heb het gevoel dat ik Ryan wel kan vertrouwen.
Hij trekt een vies gezicht maar gaat dan toch maar naast me zitten.
"Dit is een oosterse kakkerlak, of ook wel een bakkerstor," leg ik uit. "Hij lijkt op een kever maar kan niet vliegen. Ze komen eigenlijk alleen in huizen voor."
Ons onderonsje wordt onderbroken door een tienerstem. Het is Jay.
"Misschien moeten we maar gaan," besluit Ryan. Met tegenzin geef ik hem gelijk. Misschien is dat inderdaad het beste.

- Jade

We staan nog steeds besluiteloos in de pikdonkere eetkamer en Charlot vraagt nogmaals of iemand een aansteker heeft. Ik zucht vermoeid want ik voel de slaap al zeurderig aan mijn ogen trekken en heel even sluit ik ze waarna ik ze weer verwoed open. Er klinkt gestommel boven me en het is alsof iemand door het huis aan het rennen is. Dan realiseer ik me dat het donder is en nog voordat de luide klap de kamer binnenvalt zie ik éen van de meisjes beven.* Ik snel naar haar toe en pak haar bij haar arm vast, gooi mijn vest over haar schouders en streel haar rug met mijn duim en wijsvinger. Het kan me niet zoveel schelen wat de anderen ervan vinden. Gelijk bedenk ik me dat we nu maar niet door een raam moeten gaan klimmen of door wildvreemde tuinen moeten gaan struinen.
"Hé, rustig maar. Het komt wel goed. Het is maar donder, alleen maar koude en warme luchtfronten die tegen elkaar aan knallen. We zitten binnen, we zijn veilig." Hoewel ik van dat laatste niet zo zeker ben...

- Zane Trippleton'
* Wie mag deze allerliefste Zane gaan troosten?

Ik sta op en steek mijn hand uit om Jade van overeind te helpen. Zodra ze mijn hand pakt krijg ik kriebels door mijn hele lijf. Ik kan toch niet verliefd worden nu? We zitten in een spookhuis! En ze lijkt meer liefde te hebben voor die kakkerlak dan voor mij. Maar ze geeft tenminste wel ergens om, dat is van mij wel anders. We lopen de kamer uit en aan de overkant van de gang zien we de deur met het gat erin. Jade slaakt haar ogen neer. "Niet huilen", fluister ik en schreeuw vervolgens: "Jay! Hier heen!", roep ik. Helemaal aan het einde van de gang staat Jay te zwaaien met zijn iPhone. Hij komt langzaam dichterbij. Samen met Jade loop ik naar hem toe.
"Hey Jay, lekker alleen door het huis gelopen?", grijns ik. Ik moet echt minder leren te grijnzen.

'Ryan Keynera.

Ik zucht. Dan hoor ik ineens een enorme klap. "Nee he, toch geen onweer?" zucht ik vermoeid. Ik zie dat een van de anderen staat te trillen op haar benen en Zane is zo lief om haar te troosten. Hij is eigenlijk best wel schattig. Dan volgt er nog een onweersklap. Dit maal harder dan de vorige. Ik gaap. "Maar euhm jongens, voordat we kunnen ontsnappen, vind ik wel dat iedereen weer bij elkaar moet zijn." zeg ik zacht.

-Macy McCandy-

Ik sta midden in de kamer en doezel net een beetje in slaap als een harde klap me wakker schrikt. Ik begin te beven. Is daar iemand? Boven de kamer waar we ons bevinden? Ik voel mezelf beven. Ik begin ineens te huilen. Zane komt naar me toe en pakt mijn arm vast. In een soepele beweging trekt hij zijn vest uit en legt het over me heen waarna hij zachtjes over mijn rug wrijft. "Hé, rustig maar. Het komt wel goed. Het is maar donder, alleen maar koude en warme luchtfronten die tegen elkaar aan knallen. We zitten binnen, we zijn veilig", probeert hij me gerust te stellen.

~Sterre

Sterre kalmeert niet na mijn zachte woorden en ik trek zachtjes aan haar arm om haar in kleermakerszit op de grond te krijgen. Dikke zoute tranen rollen over haar wangen die een beetje gloeien van de schrik. Als ze zit glimlach ik even naar haar en daarna ga ik naast haar zitten met mijn arm over haar schouders geslagen. Sterre is niet mijn grootste vriendin, maar zo goed ken ik haar eigenlijk niet, misschien moet ik gewoon de moeite nemen om haar wat beter te leren kennen. Ik denk dat ik maar blij ben dat je hier geen bliksem kan zien.
"We hebben in ieder geval een raam, en vast wel een scherp voorwerp om het kapot te slaan, als de groep terug is, zoals Macy zegt en als het is gestopt buiten kunnen we hier weg." Ik had mijn klasgenoten nooit moeten vragen om mee naar binnen te gaan.

- Zane Trippleton'