Update 8: Voor alle dagen dat jij me laat lachen
Kreunend liet Robbert zijn hoofd vallen zodra het zijn kussen raakte. Hij reikte met zijn hand naar zijn hoofd en stootte een zucht uit, zo eentje waarvan je niet weet wat het betekent. Wat hadden die lui op het gemeentehuis moeilijk lopen doen, zeg. Maar gelukkig werd alles goedgemaakt door zijn twee meisjes die hij stilletjes had zien liggen slapen.
Zoey was wakker geworden van haar rommelende maag. Het was ook niets om om drie uur 's nachts halsoverkop naar het ziekenhuis te moeten. Haar blik vloog naar Lily, de kleine boosdoener van dit bioritme, wie lichtjes lag te slapen. Ze keek hoe haar buikje op en neer ging, hoe ze haar adem door haar kleine neusgaatjes naar buiten blies, hoe haar oogjes subtiel knipperden. Zoey glimlachte.
Ze stond op om naar de keuken te lopen, graaide wat yoghurt uit de koelkast en strooide er wat muesli in. Het was wel vreemd dat zelfs de boodschappen al gedaan waren. Was het soms al langer bekend dat ze zouden verhuizen? Ze haalde haar schouders op, ze had de tijd niet om zich druk te gaan maken over dingen die er niet echt toe deden.
Maar twee dingen deden er op dit moment in haar leven nog iets toe: Robbert en haar dochtertje Lily. Ze at haar eten zo stil mogelijk op om de nauwelijks hoorbare geluidjes van haar prinsesje te kunnen horen. Was Robbert eigenlijk al thuis?
En als bliksem bij een heldere hemel was daar het antwoord op haar vraag. Hij sjouwde met een lang gezicht de trap af en even keek Zoey bezorgd, was er soms iets gebeurd?
"Alles goed, lieverd?" haar toon was een beetje onvast. Hij knikte onwillekeurig en liep naar Lily toe, Zoey tilde haar op om haar aan haar papa te laten zien
"Mwah. Een dochter krijgen en een verhuizing plannen is niet het makkelijkste dat ik me kan bedenken. Maar ze is gezond en jij bent gezond, en dat is alles dat er toe doet." Zoey luisterde vertederd naar zijn woordjes.
"Hoor je dat meisje, wat voor 'n lieve papa jij hebt getroffen? Hij is heel sterk en vast de beste papa ooit, hij zal je altijd beschermen en we zullen heel goed voor je zorgen." Lily pruttelde zachtjes en stak haar arm uit naar Zoey's ketting.
Robbert keek toe terwijl zijn vrouw zijn kersverse dochtertje terug in haar box legde. Hij was zo trots op zijn twee meiden. Zoey's schoenzolen schuifelden over het tappijt en de vermoeidheid die ze met zich meedroeg verscheen bijna als een rugzakje op haar rug. Ze sloeg een paar noten aan de piano en hij sloot zijn ogen. Respect had hij, puur respect dat ze altijd maar door kon blijven gaan.
Terwijl Zoey doorpingelde en uitmonde in een slome melodie die iedereen in het huis slaperig maakte, tilde Robbert zijn dochter lieflijk op.
"Hallo, meisje. Vind je niet dat mama mooi speelt? Oh, Zoey, volgens mij geniet ze van de muziek. Dat kan ook niet anders dan met onze genen," hij grinnikte warm, maar niet te hard om Lily van slag te brengen. Ze was immers pas een dagje oud.
Abrupt stopte Zoey met spelen en Lily's ogen leken een teken van herkenning te geven. Zoey stond op en raapte haar spullen bijeen, drukte een zoen op het voorhoofd van haar kleine pruim en vertrok uiteindelijk. Robbert keek haar na. Altijd weer onderweg voor hun sterrenbestaan.
