Waauw!!! Echt heel erg mooi weer Mara!

Ik heb je dagboek net helemaal gelezen
super benieuwd naar meer (:

Waarom kon ik het topic van dit dagboek nooit vinden, Mara!
Geweldig fantastisch super <3

*reclame*
10G familie Cullen

Omdat ik niet echt super dupah veel lezers heb met mijn 10G en hier juist hartstikke veel, leek het me een prima gelegenheid om reclame te maken voor de 10G familie Cullen! Ik ben bijna bij generatie 4 en ben van plan om ook écht de legacy te voltooien. Reacties op de legacy zijn meer dan welkom D:

Heel erg sorry dat er nog geen update is, ik probeer er vanavond nog één te maken!

Mooi verhaal anders hoor, ik hou van vampier- en andere fantasy verhalen
Ik zal je legacy ook eens gaan bekijken

Geweldig!

Waar heb je Darell zijn haar vandaan, als ik vragen mag?

Simmielove schreef:Geweldig!

Waar heb je Darell zijn haar vandaan, als ik vragen mag?

Die heb ik volgens mij van thesimsresource af, weet ik niet zeker.

Ah echt sorry dat er nog geen update is, ik probeer vanavond nog een update te maken!

Maakt niet uit joh, we hebben wel geduld hoor
Weet je trouwens ook nog waar je het haar van Mae vandaan komt? Niet die vlecht, maar die met die rechte pony?

^ Volgens mij komt die van XM Sims
En idd, we hebben geduld joh

Hoofdstuk 2, deel 2: A daydream where I don't belong
____________________________________________________________________________________________________

'Mae,' fluisterde hij zachtjes, 'ik moet gaan.' Met tegenzin haalde ik mijn handen van zijn gezicht af en keek toe hoe hij met een geforceerd gezicht me aankeek.
'Verkeerd..' mompelde hij.

Hij keek me nog even aan, glimlachte een fake lach en draaide zich toen om. Ik sloeg mijn ogen neer toen ik zijn voeten door het zand hoorde stappen en kreeg een verschrikkelijk gevoel in mijn maag toen ik zijn voetstappen niet meer hoorde.

Tranen. Het enigste wat ik wou was de hele dag jankend op mijn bed zitten en wanhopig zitten denken hoe ik hem terug zou kunnen krijgen. Ik wou hem terug, dat was het enigste wat telde. De dagen gingen zo snel voorbij dat iedereen zich opeens besefte dat Mae niet meer op school kwam, en ze vergaten Darrell net zo snel als de wiskunde leraar die zo saai was dat er een paar spontaan in slaap vielen.

Zijn warme hand die me ondersteunde, zijn vingers die de vorm van mijn lippen vormde en mijn stralende glimlach als ik hem weer zag. En elke keer had hij een geforceerde glimlach opgezet, het leek zo echt dat ik er heilig in geloofde. Een vampier kon zijn emoties uitschakelen, daar had ik niet aan gedacht. Het was fake.

Ik moest er niet aan denken, ik moest niet aan hem denken. Met een losse hand schoof ik mijn tranen weg en zakte toen wanhopig tegen de muur aan. Lynn wist niet wat er met me aan de hand was, vanzelfsprekend dacht ze dat ik altijd bij Darrell was en ik had haar wijsgemaakt dat ik ruzie met hem had. Ik had geen ruzie met hem, hij hield niet van me en was me verlaten. Zonder een greintje gevoel.

Darrell's hand streek een lichtblonde lok uit mijn gezicht en keek me stralend aan.
'Ik hou van je,' fluisterde hij verwonderd. Ik keek hem verbaasd aan en woelde toen stevig door zijn haar. Het was zacht maar bleef toch altijd stevig in model zitten.

Met een zachte plof liet ik me op het bed vallen. Hoe vaak had ik al examens gedaan? Zestig keer, ofzoiets? En altijd bleef ik terugkomen en altijd had ik dezelfde fouten als vorig jaar. En altijd waren er weer andere leraren die niets vermoeden. Waarom niet? Omdat ik na elk schooljaar de groep docenten van de school uitmoordde. Dat was altijd een goed plan en hoefde ik niet te verdwijnen uit Twinbrook. Maar nu wou ik alleen maar verdwijnen uit Twinbrook. Maar hoe?

Ik kroop dicht tegen hem aan. Hij fluisterde allemaal lieve woordjes in mijn oren die me hielpen om mezelf heilig er van te overtuigen dat hij van míj was en niet van een ander. Dat Darrell alleen maar van mij hield en dat zijn allergrootste wens was om elke dag, elke minuut van de dag oftewel 24/7 bij mij te wezen. Bedrog.

Volgepropt met zelfhaat en agressie, wanhoop en duisternis liet ik me weer op het bed zakken. Mijn hoofd knalde in het kussen en ik liet mijn arm op mijn hoofd hangen. Mijn been bungelde slap over de rand van mijn bed en ik huilde. Ik huilde tot ik het gevoel had dat ik wanhopig was, dat ik niet meer sterk was.
Ik was mezelf verloren.

Net als Edward in New Moon! Arme Mae
Super mooi weer <3

Arme Mae
Weer geweldig geschreven :3

Aaah zo zielig

Hoe zielig! ;_;

Sorry dat er nog geen update is! Ik moet nog twee weken school (hard blokken) en daarna heb ik volop tijd om mijn dagboeken te gaan onderhouden. =D
Wat zou er met Mae gebeuren, denk je? En waar doet je dit aan denken: Dat Mae zo gebroken achter blijft?

Uhm.. Twilight? haha..

^IDD LOL

Hmmm..... ik denk dat Mae haar pijn op een manier gaat verwerken die niet zo fijn is voor haar buurtgenoten laat ik maar zeggen OF ze gaat naar hem zoeken! Maar mm... je weet het maar nooit met jou

Hoofdstuk 2, deel 3: Big girls don't cry
_______________________

'Ja mam, zometeen.' Lynn richtte zich weer op mij.
'Waar is Darrell nu dan?' vroeg ze.
'Dat weet ik juist niet!' riep ik wanhopig. Lynn keek me ook wanhopig aan.
'Ja maar.. probeer hem te vergeten, ik vertrouwde hem toch niet.'
Ik knikte vaag.

'Je bent echt een goede vriendin, Lynn,' zei ik menend toen Lynn de televisie had uitgezet. We hadden samen een film gekeken en die was net afgelopen. Lynn keek op de klok en daarna hoorden we vrijwel meteen het gebulder van haar vader.

'Lynn!' bulderde hij, 'je weet hoe laat het is! Je moet zometeen moven naar boven.'
Lynn stond zuchtend op. Haar ouders waren heel streng in het bepalen van bedtijden bij hun thuis, en haar zusje van elf jaar ging om half acht al naar bed. Was ik even blij dat ik alleen thuis woonde.

We stonden op en ik gaf Lynn een dikke knuffel.
'Kom je morgen bij me thuis?' vroeg ik. Ze knikte.
'Enneh.. Mae, alles komt goed, dat beloof ik,' zei ze glimlachend.

Ze knuffelde me nog steviger en ik voelde me heel even weer mens. Typische problemen die een mensenpuber ook had gehad, toch? Problemen met vriendjes, enzovoort. Na een tijdje kwam haar vader boos de hoek om en knuffelden we elkaar nog even heel stevig en liet ze me toen los. Lynn was mijn beste vriendin en die zou ik nooit meer willen verliezen.

Ik liep het trappetje af en ik zag de moeder van Lynn, Molly, net thuiskomen. Ze glimlachte even naar me en toen ik beneden stond begroette ik haar.

'Hallo mevrouw Drew,' glimlachte ik. Ze glimlachte terug en begroette me ook.
'Hé Mae,' - haar overweldigende geur.. ik hield mezelf tegen - 'hebben jullie een leuke avond gehad?' zei ze.
'Natuurlijk,' ik slikte, 'het was een hele leuke film.'
'Mooi zo, wel thuis.' Ze liep langs me heen de veranda op en ik liep de stoep op.

Geschrokken keek ik vooruit. Daar was Darrel!
'DARRELLLL!' gilde ik, maar hij keek niet om. Hij bleef staan waar hij stond en zijn haar suisde zachtjes mee in de wind. Toen hij niet reageerde, zette ik het op het lopen.

Ik rende zo hard ik kon, maar hoe dichterbij ik kwam hoe meer hij vervaagde. Toen ik iets meer dan tien meter van hem vandaan stond was hij helemaal verdwenen. Teleurgesteld stond ik stil en kon een traan niet weerhouden. Hadden vampiers hallucinaties? Of was het hem echt geweest?

Daar, waar hij het nog stond, zag je niet meer de schaduw van mijn grote liefde en geen teken van leven meer van hem. Alle sporen waren uitgewist zodat ik geen bewijs zou hebben dat hij daar had gestaan. Woest wreef ik een traan uit mijn gezicht. Ik moest mezelf niet meer voor de gek houden..

'Mae..' fluisterde ik zachtjes tegen mezelf, 'hou jezelf niet voor de gek..' Ik begon als een idioot te huilen.
Hij zou niet meer terugkomen, dat wist ik zeker. Ik moest dit hoofdstuk vol liefde afsluiten voordat ik zelf gek werd.