Dit, dit ben ik.
Mijn moeder stopt me altijd vol met complimentjes hoe geweldig ik wel niet ben. Maar ik zie het niet.
Ik, ik ben vervloekt.
Het zit al eeuwenlang in de familie. Van generatie op generatie is het door gegeven.
De vervloeking.
Het komt van mijn vaders kant. Elk familielid, jongen of meisje, heeft het.
En nu zit ik ermee. Ik zal even uitleggen hoe het zit;
Je hebt een sierraad, dat je je hele leven lang moet dragen.
Als je het afdoet, sterf je.
Je moet altijd zwart en donkerrood dragen.
Als je een andere kleur aandoet, sterf je.
Je kan alleen degene kussen die echt de ware voor je is.
Anders zal degene die je kust
Sterven.
Mijn vader heeft niet geluisterd.
Ik kan het nog horen, de schreeuw van beneden.
Ik zie het nog voor me, mijn vader, liggend op de grond van pijn.
Ik voel het nog, zijn koude wang onder mijn hand.
Ik wil het vergeten.
Maar hoe kan ik, als ikzelf ieder uur, iedere dag, dezelfde dood kan hebben?
reacties & tips zijn heeel erg welkom!
)
