You lose!
_________________________________________________________________________________________________

De avond viel in Twinbrook en na hard blokken voor mijn huiswerk had ik afgesproken met Dave. Die gladjanus zou elk moment aan kunnen bellen - als hij mijn 'krot' zou vinden - en binnen uur zou hij zeker weten niet meer leven. Mijn tanden waren vlijmscherp en de messen zaten losjes in het blok in de keuken, geslepen en al. Hij zou met geen mogelijkheid uit mijn huisje kunnen vluchten: Alle deuren kwamen op slot te zitten en mijn huisje was zo klein dat hij écht niet verstoppertje kon spelen. Of wel soms? Ik kende mijn huis als geen ander.

En ja hoor, later op de avond hoorde ik de knarsende banden van Dave zijn auto piepend en knarsend de oprit opkomen. Mijn reukvermogen was fantastisch: Ik rook elk stofdeeltje in de lucht en als Dave binnen zou komen zou ik als een dolle tekeergaan. Maar eerst zou ik me moeten beheersen en heb op zijn gemak moeten stellen in mijn huis, en natuurlijk moesten de sloten er nog op. Stevig.

Het irritante geluid van de bel kwam tringelend mijn woonkamer in dreunen en ik stond langzaam op van mijn schaaktafel. Schaken tegen mezelf had ik altijd al leuk gevonden, vooral door mijn opvliegende karakter en mijn gedachten die elke keer weer wisselde. Een unieke uitdaging. Met zo min mogelijk kracht deed ik de deur open en zei Dave gedag. Hij liep op zijn gemak mijn huis binnen en ik sloot snel de deur achter hem en zette met een losse hand alle sloten op de deur.
'He Dave,' zei ik gladjes. Hij draaide zich om en keek me lachend aan.

Ik maakte een overdreven gebaar en glimlachte.
'Het is uit tussen Lynn en jou?' vroeg ik met een zogenaamde onzekerheid in mijn stem. Hij knikte wazig en was van plan om over te gaan op een ander onderwerp, ik hoorde het in zijn gedachten.
'Waarom?' vroeg ik verder. Dave keek nors voor zich uit maar ik trok de aandacht weer door giechelend te glimlachen.
'Ze ging vreemd,' loog hij. Ik schudde mijn hoofd en keek bloeddorstig: Mijn ogen waren felrood.
'Jij ging vreemd,' verbeterde ik hem. Hij keek nog norser en draaide zich om. Razendsnel kwam ik in actie. Ik duwde hem met volle kracht tegen de muur aan en zijn hoofd knalde tegen het harde structuur. Slap viel hij naar beneden, met nog een lichte bewustheid.

Ik rende als een gek naar de keuken en liet mijn blik over de messen glijden. Alles was vlijmscherp, maar welke zou hem het meeste pijn doen? Ik koos willekeurig eentje uit en hoopte maar dat hij een ietsie pietsie bot was, zodat hij gillend aan zijn eind zou komen. Snel rende ik weer terug naar Dave, hij was inmiddels opgestaan en wankelde op zijn benen. Haastig duwde ik hem weer tegen de grond en ging bovenop hem zitten.

Dave had inmiddels zijn volledige bewustheid weer bij zich en keek me angstig aan.
Waarom doe je dit? zei hij zachtjes in zijn gedachten.
'Je bent ontrouw geweest en hebt Lynn pijn gedaan, dat vergeef ik je nooit meer. Ranzig, dat ben je,' siste ik terwijl ik hem met man en macht nog harder tegen de grond drukte. Zijn ademhaling versnelde: Die van mij ook. Van de spanning.
'You lose,' fluisterde ik en ik stak het mes recht naast zijn hart door zijn romp heen. Hij gilde het uit van pijn en tevreden stond ik weer op. Ik keek even naar achteren en hoorde zacht gestommel. Hij was opgestaan en rende wanhopig richting de keuken.

Ik pakte hem vast bij zijn schouders en drukte hem terug, tegen me aan. Hij hijgde. Vol plezier opende ik mijn mond en kwamen mijn vlijmscherpe tanden tevoorschijn, gretig drukte ik ze tegen zijn hete nek. Ze sopten moeiteloos door zijn zenuwen heen en het bloed liep over mijn kin. Ik zoog alsof mijn leven er van af hield en langzaam gaf Dave zich over. Hij viel op de grond.

Wild schoppend kreeg ik hem voor mijn bank en haalde met een vies gezicht zijn hoofd omlaag. Morgen zou ik hem wel opruimen, ik was moe. Mijn missie was geslaagd.
Glimlachend liep ik langs hem heen en keek nog even over mijn schouder achterover. De hel van Twinbrook die het leven van mijn beste vriendin had geruïneerd. Hij zou niet meer terugkomen.
Hij was dood.

And I was right! Ik vind haar nu nog leuker :3 MEER! (dat is een bevel :3)

Yaaah, zij is goed ;P Meeeeeeeeeeeeeeeeeeer! :3

Ik wil ook meer meer meer! :3

Wow!

Nais dagboek!!

Yay! Moooore pl0x! X3

Een geweldig dagboek!

Heel misschien vanavond of morgen een nieuwe update!

Leuk ;D
Ik verwachtte dit al ;P

Can we meet?
_______________________________________

Dave Buddington is op de nacht van 12 september op 13 september gruwelijk vermoord in de bossen van Twinbrook. Na een flinke zoektocht die op touw werd gezet door de steenrijke familie Buddington vonden ze de jongeman bebloed en zonder leven in de duisternis van het bos. Er is niet veel over de moord bekend, wel dat het op een soort 'vampierachtige' manier is gebeurd. Verder lopen alle sporen dood; de politie van Twinbrook start binnenkort een gigantisch onderzoek naar de dood van Buddington, het onderzoek word financieel gesteund door de rest van de familie.

Met een lichte grijns op mijn gezicht vouwde ik de krant weer op en legde hem weg. Zou er ook nieuws zijn op de televisie? Om daar achter te komen stond ik op en nestelde me op de paarse bank die in het woonkamerhoekje stond. Ik zette de televisie aan en al snel kwam het nieuws.

En op alle kanalen was het grote nieuws aan de gang, de dood van de schatrijke zoon van de familie Buddington. Allerlei versies van het verhaal werd vertelt en de ene versie was nog gekker dan de andere, en het was heerlijk om de enigste te zijn die het hele verhaal wist. Toen de klok acht uur sloeg, stond ik weer op om naar school te gaan. Het was sombere dag: Perfect voor een vampier.

Na schooltijd kwam Lynn er té laat achter dat ze haar tas had laten liggen in het biologielokaal.
'Kom nou, heel snel even.. Daar ligt mijn huiswerk in,' kibbelde ze en ze sleurde me mee richting het lokaal. Een vreemde geur drong door mijn neus, wat was dit?

'..en hier is je rooster.' Ik herkende de stem van onze biologieleraar meteen. Daarna klonk er een zeer, gracieuze stem die aangenaam in mijn oren klonk.
'Dankuwel, begin ik morgen met de lessen?' vroeg de prachtige stem. De biologieleraar knikte - ik kon het horen in de wind.
'Er is een nieuweling,' fluisterde Lynn benauwd, 'hij lijkt op jou.'
Hij?

We liepen samen door naar onze tafel, en ja hoor: Daar op de stoel lag Lynn's rugzak.
'Oh, en kijk eens aan!' zei de leraar verrast, 'dat zijn mevrouw Keaton en Drew. Pieces, misschien kun je even kennis met ze namen?' bood de leraar daarna aan. De jongen - Pieces? - stond op.

Ik probeerde me op zijn gedachten te richten, maar op één of andere manier drong ik niet tot hem door. Wie was hij? De jongen schoof met een losse hand de stoel weer naar het bureau toe en automatisch liep ik naar hem toe. De leraar stond ook op terwijl Lynn nog ongeduldig aan het rommelen was in haar tas.

Rode ogen. Vlijmscherpe hoektanden.. een sneeuwwitte huid en onweerstaanbaar knap.
Een vampier, dat wist ik zeker. Was ik nu niet meer de enigste vampier in Twinbrook?
Ook ééntje van mijn soort.. best wel verrassend, vind je niet? De stem van zijn gedachten dreunden in mijn oren en door mijn hersenen alsof hij net tegen me had staan schreeuwen. Ik hoorde alles wat hij dacht, en hij ook wat ik dacht.
Ik ben Mae. Schoorvoetend keek ik naar mijn schoenen en ik hoorde een zachte grinnik in zijn gedachten.
Ik ben Darrell. Hij keek me geïnteresseerd aan.

De leraar keek ons verward aan toen we niks tegen elkaar zeiden. Om het makkelijker voor hem te maken begonnen we onszelf voor te stellen terwijl we in gedachten een gesprek met elkaar voerden.
Ik zou je wel wat beter willen leren kennen, heb jij er geen moeite mee om in de buurt van levende mensen te zijn? Waar het bloed nog levendig doorheen stroomt? vroeg Darrell. Ik schudde mijn hoofd.
Soms, ik heb zojuist vannacht de ex van mijn beste vriendin vermoordt. Dat meisje die aan het rommelen is met haar etui, dat is haar: Lynn. Ik draaide mijn hoofd naar Lynn en ze was nog steeds bezig met haar tas.

Zijn ogen waren fantastisch, zijn sluike, zwarte haar die als een schuin gordijntje over zijn rechteroog viel gaven een magisch effect en ik had het gevoel dat hij zelf ook wist dat hij onweerstaanbaar was. Rechtstreeks uit een sprookje gewandeld. Maar was het wel een sprookje? Was het geen sprookje over een vampierjacht die begin 1600 begon?

Ik weet het, prevelde hij in zijn gedachten. Ik schrok terwijl ik erachter kwam dat ik niet meer ongestoord kon dromen in mijn gedachten omdat er nog iemand van mijn soort aanwezig was in het onbekende dorpje die nu ineens wereldnieuws was door de moord op Dave.
Ik wil je vanavond nog eens zien. In het stadspark of het strand? Het strand kan beter, dat geeft een romantisch effect. Hij grinnikte en keek me aan met zijn gloeiend rode ogen. Lynn kwam aanlopen met de mededeling dat ze klaar was.
Ik zie je vanavond, zei ik zachtjes. Hij knikte glimlachend.

Een bloedmooi meisje, een sneeuwwitte huid en gloeiende uitdagende ogen die roepen om aandacht die ze wil van haar geliefde. Haar mooie contouren in haar gezicht en het prachtigste silhouet dat ik ooit gezien had en de mooiste jukbeenderen aller tijden. Haar volle lippen die roepen om de mijne.
Hij maakte me expres duizelig, ik wankelde het lokaal uit.

Haha, echt leuk dat ze met elkaar kunnen communiceren. Verder ook heel leuk geschreven! En wat een lekkerding!

Haha, hij ziet er idd goed uit! ;D
Geweldige update! <3

Er is een poll.

'Hij maakte me expres duizelig, ik wankelde het lokaal uit.'

Ik heb hier hardop om gelachen, dit maakte het hele stuk perfect <3 Ik heb nu een smile op mijn gezicht omdat je me al mijn stress even laat vergeten dankzij je verhaal, dankjewel Mara!

Fantastisch!

Ik zou het wel willen verfilmen... Of toch niet, met al die vampieren...

Wat leuk dat er zoveel positieve reacties zijn en dat er zo fanatiek op de poll word gereageerd! D: Morgen weer een update, dat word Hoofdstuk 2 deel 1.

Hoofdstuk 2, deel 1: Love on the beach
______________________________________________

'Lynn, toe nou! Mijn laptop is niet alleen bedoelt voor die rare spelletjes,' zei ik verontwaardigd toen Lynn voor de zoveelste keer schietspellen aan het doen was op mijn laptop.
'Hmm.. oke, even wachten.' Lynn ging dapper door met het spelletje en ik zuchtte diep. Vanavond - nog maar een paar uurtjes - zou ik naar het strand vertrekken om daar Darrell te ontmoeten. Ik keerde Lynn de rug toe en liep de badkamer in.

Ineens zat mijn haar niet goed, zag je net dat mijn eyeliner te dik was en mijn mascara was te klonterig. Ik pakte een washandje uit het ladenkastje onderaan en begon mijn make-up er stevig af te boenen. Het resultaat waren zwarte strepen over mijn gezicht die ik er moeilijk af kon halen met mijn make-up remover en pijnlijke ogen. Ik zuchtte diep en ging weer verder, uiteindelijk was alles er toch af en ging ik nauwkeurig weer aan de slag met mijn make-up. Het eindresultaat was veel beter dan het andere, ik moest wat meer gaan doen met make-up.

Ik sloot de deur van de badkamer achter me en zag dat Lynn nog steeds geconcentreerd bezig was met het spelletje. Voorzichtig liep ik langs haar heen en bleef staan.
'He, zal ik dit aandoen naar het strand?' vroeg ik. Ze bromde wat en ging toen weer verder. Teleurgesteld liep ik naar de trap en liep naar boven. Lynn besteedde er dus geen aandacht aan, ze vond het niet belangrijk dat haar beste vriendin zometeen naar een date zou gaan. Een date met haar.. soortgenoot.

Walgend keek ik in de spiegel. Mijn jurk was verschrikkelijk en de lint in mijn haar zag er afschuwelijk uit. Waarom walgde ik nou zo van mezelf? Omdat ik vanavond naar die ene perfecte jongen ging? Alle vampiers waren beeldschoon, inclusief ik. Ik wimpelde mijn walging voor mijn jurk en haar weg en ging op zoek naar een nieuwe outfit.

Dit was beter. Het voordeel van vampier zijn was dat alles je perfect paste en dat alles goed bij me stond. Daardoor hoefde ik niet uren lang - zoals een normaal meisje - in een kledingwinkel te lopen of in mijn kledingkast te ploeteren voor een perfect setje kleren. Dit was simpel, vrolijk en zomers: Iets wat perfect bij de tijd paste. Een bijpassend vestje erbij die diende om me warm te houden vanavond hing beneden. Nu mijn haar nog.

Perfect. Perfect perfect perfect. Gewoon perfect! Ik gniffelde om mijn uitspattingen en trok een gekke bek in de spiegel. Mijn haar zag er wonderbaarlijk prachtig uit en ik voelde me voor het eerst weer eens beeldschoon na een flinke beurt met mijn haar. Ik giechelde, draaide een rondje en stak mijn tong uit. Dit was veruit perfect en zo kon ik prima naar het strand gaan. Snel keek ik op de klok. Oh shit, ik moest al gaan! Beneden nam ik afscheid van Lynn en vertrok haastig naar het strand.

Nerveus liep ik het strand op. Wat nou als hij er niet was, of dat het gewoon een grapje was geweest? Nee Mae, tuurlijk niet. Hij zou niet zomaar zeggen dat hij je beter wou leren kennen en al helemaal niet om die avond samen met jou naar het strand te gaan. Er hing iets in de lucht, en daar zou ik vanavond achter komen. Zijn woordenschat - en hoe hij dingen zei - was uitgebreid en fantastisch en hij kon alles zo goed uitleggen. Ik giechelde lichtjes en zag opeens het zwarte haar van Darrell.

Hij was er! Hij was er gewoon, hij had niet gelogen en hij was gewoon netjes een paar minuten eerder dan afgesproken naar het strand gegaan om mij te ontvangen. Wilde vlinders stoven op van de bodem van mijn buik en ik voelde me voor het eerst in jaren weer eens gelukkig. Wat deed hij met me? Ik probeerde rustig naar hem toe te lopen maar op één of andere manier ging mijn loopje sneller dan verwacht.

Hij zat uitgebreid naar de sterren te staren en klopte glimlachend naast hem toen ik bij hem was. Verlegen zakte ik in een kleermakerszit in het zand.
'Wat ben je mooi vanavond, net zo mooi als vanmiddag.' Hij glimlachte en zijn lange hoektanden kwamen tevoorschijn, hij was dus wel degelijk een vampier. En.. huh? Dus ik zag er vanmiddag ook perfect uit? Waarom had ik dan in godsnaam iets anders aan gedaan?!
Ik hoor alles wat je denkt, maak je niet zo druk. Je bent altijd mooi, ook al heb je een vod aan. Ik schrok een beetje van zijn zangerige stem in mijn gedachten. Ontspannend liet ik me nog wat in het zand zakken.

'Je bent ook een beetje stil,' merkte Darrell op. Met rode blosjes staarde ik naar mijn voeten tot ik Darrell zijn vinger onder mijn kin voelde. Hij haalde hem een beetje omhoog en voordat ik het in de gaten had zag ik in zijn felrode ogen. Omdat ik niets kon uitbrengen, werkte mijn gedachten op volle toeren.
Ik ben verlegen, dat weet je toch ook wel? zei ik zachtjes. Hij knikte begrijpend en streelde zachtjes over mijn wang.
'Zullen we naar boven gaan?' Hij wees naar de kleine ruimte die op de berg stond.
'Oke,' was het eerste wat ik kon uitbrengen.

Eenmaal boven nestelde ik me op het granieten bankje. Darrell ging voor me zitten en keek bedachtzaam naar de zee.
'Waar kom jij vandaan?' vroeg ik nieuwschierig. Hij liet de zee achter zich en keek me aan.
'Ik kom uit Bridgeport,' zei hij. Ik knikte en dacht even na: Darrell kwam dus uit een drukke stad. Hij vervolgde zijn zin.
'Omdat ik me daar niet verder kon ontwikkelen, ben ik hier heen gegaan. Ik studeer hier namelijk. Ben jij hier geboren?' Nu was het zijn beurt om nieuwschierig te zijn. Ik zuchtte diep.
'Ik ben hier geboren,' zei ik zachtjes. Darrell knikte en stond op - ik stond ook op.

En voordat ik het in de gaten had knuffelde ik Darrell stevig. Hij glimlachte en gaf me een zachte kus op mijn neus.
'Heb je het niet heet met dat vest? Doe hem maar uit - ik verwarm je beneden wel. Ik wacht op je op het strand.' Hij liet me los, lachte nog even en denderde de trap af. Snel ritste ik mijn vest los en liet hem achter op het bankje, ik zou hem straks wel halen.

Hoe dichter ik bij hem kwam, hoe harder en duidelijker zijn gedachten werden.
Ze is zo mooi, ik kan haar maar niet uit mijn hoofd zetten en zou al helemaal niet weten wat ik zou doen als ik niet bij haar was. Ze is prachtig, komt goed uit haar woorden en straalt als een schitterende maan in het holst van de nacht. Wonderbaarlijk. Fantastisch.
Perfect.
Hij draaide zich om met een gigantische grijns op zijn gezicht. Langzaam kwam hij dichterbij.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen voordat ik in de gaten had dat ik recht in het gezicht van mijn geliefde zag en dat ik zijn handen om mijn middel voelden. Én dat ik erachter kwam dat de zachte ochtendzon op het water schitterde. Was de tijd nou zo snel gegaan?
Ja, je was helemaal verdiept in mijn gedachten. Darrell had al de hele tijd dezelfde grijns op zijn gezicht. Ik streelde zachtjes zijn wang, zijn haar en ik liet vervolgens mijn armen om zijn nek hangen. Hij haalde zachtjes mijn gezicht dichterbij.

Hij drukte zachtjes zijn lippen op de mijne en ik genoot van de passie die ik tussen ons voelde: De verwarrende chemie tussen twee totaal verschillende karakters die diep vanbinnen toch op elkaar leken. Alsof je wroette in de harde aarde - op zoek naar een schat.
Die schat had ik gevonden, die schat had ik hier en die schat had ik stevig tegen me aangeklemd.

Wauw. MEER! NU ONMIDDELLIJK. Grapje, maar wel wauw!

Wauw, je hebt een praaaachtig dagboek, niet normaal en je kan zo mooi schrijven. Ga je Darrell soms ooit eens te downloaden zetten? Ik zal je eerste downloader zijn !