Zoals iedereen al zo wat zei vind ik het shik dat je het van je af kunt schrijven.
Ik werk in een Psychiatrische Ziekenhuis, en ook hier zijn mensen die het van zich af schrijven.
Dit lucht op voor velen.
Update 2: Together Life is my last
Big Sean ft. Chris Brown - My Last
Nee, natuurlijk was ik niet iedereen kwijt. Moeizaam stond ik op en wreef flink in mijn ogen. Het was al verschrikkelijk laat en ik moest de volgende dag ook weer vroeg uit de veren om eten voor school klaar te maken en het rooster eens goed over te kijken om te zien welke boeken in mee moest. Normaal gesproken deed mijn moeder dat, rooster overkijken en boeken goed leggen, maar sinds ik de hele tijd erge ruzie's met haar heb doet ze dat niet meer. Ik ben lucht voor haar, iets dat in de weg zit.
Met een diepe zucht liet ik me achterover ploffen op mijn bed. Ik probeerde iedereen om me heen gelukkig te maken en wat krijg ik terug? Een snauw en een zeg dat ik mijn mond moet houden: Mijn mening telde niet. Natuurlijk telde mijn mening niet, want ik was dat arrogante meisje van de familie van der Veen die haat grote mond niet kon houden als er iets gebeurde wat haar niet zinde. Maar natuurlijk vonden ze me ineens heel erg interessant als ik een mening deelde die in het voordeel trof van mijn o zo aardige ouders. Dan waren ze weer helemaal op de kaart gebracht in het dorp en konden ze zonder problemen roddelen over hun buren, of nog beter, over hun beste vrienden. Ik dook onder de dekens en liet mijn gedachten in vrije loop, tot mijn ogen zwaar werden en ze uiteindelijk dichtvielen.
De volgende dag was niet echt veel anders dan andere dagen. Mijn moeder liep langs, zei poeslief 'Liefje, je moet uit bed..' en liet zich de uren daarop ook niks meer van zich horen. Ik gaapte uitgebreid, rekte me uit en liet me van het bed afglijden. Met een gefrustreerd gezicht krabte ik me nog even achter mijn oor - wat was er de laatste tijd nou, werd ik een kat of zo? - en liep naar beneden via de trap om te ontbijten. Zoals gewoonlijk was iedereen al weg en bleef ik als laatste over. Gapend pakte ik een bord met cornflakes dat klaarstond op het aanrecht en at het snel op.
Vermoeid legde ik mijn elleboog op tafel en leunde erop. Wat zou ik vandaag gaan doen? Bij Kevin langsgaan ging niet, hij moest vandaag werken en had al afgebeld voor een afspraakje volgende week. Ik zou maar thuis blijven, huiswerk maken en daarna eens proberen om mezelf op te vrolijken, wat de laatste tijd niet echt ging. Van alles spookte door mijn hoofd, en ik begon langzamerhand echt te denken dat ik dingen zag die er helemaal niet waren. Door mijn depressie misschien? Het zal wel, het boeide me echt helemaal niks.
Een vriendin van me zou me om acht uur ophalen om vervolgens samen op te fietsen naar school, de school was niet echt dichtbij en zat pas in de eerst volgende stad die vijftien kilometer verder lag dan mijn dorpje. Ik richtte me met een diepe frons op een schilderijtje aan de muur, het was geschilderd voor het twintigjarige huwelijk van mijn vader en mijn moeder. Wij stonden er ook op, als one big happy family. Nu was het wel anders, drama hier en drama daar en natuurlijk was ik weer het zorgenkindje als hier visite kwam: Alles draaide om mij - zogenaamd - omdat ik elk moment mijn zelfbeheersing kon verliezen en ging huilen, slaan en stuiptrekken. En nee, ik had geen epilepsie. Het was puur mijn depressie die de kop op stak.
Het was een zware schooldag geweest, ik was er niet bij met mijn hoofd en in de Engelse les had de lerares wel vijf keer 'Mara?' gevraagd tot ik eindelijk antwoord gaf. Ik voelde me de laatste tijd echt niet goed, het leek wel of ik gewoon.. moe was. Ik was helemaal niet moe, ik was zo fit als een hoentje en kon alles aan, toch?
Maar was dat wel waar? Kon ik alles aan?
Heel erg bedankt voor die goede reacties, dat geeft me echt moed om weer door te gaan ondanks het heftige onderwerp en dat ik me soms best wel voor dingen schaam. <3
Beautiful girls, all over the world
B.o.B ft. Bruno Mars - Nothing On You Update 3 - Perfect Girl Pijn die niet te stoppen is. Alsof het virus van de griep je lijf binnendringt, je merkt vanzelf dat je ziek bent en kunt er op dat moment niets aan doen. Zo gaat dat ook met pijn, je zoekt je grenzen op en stapt eroverheen om daarna een overdosis pijn je lichaam in te krijgen dat je op je knieën valt van de pijn, dat je het uitschreeuwt en dat mensen raar naar je kijken. Waarom ben ik geen perfect meisje? Niet zoals die andere uit mijn klas? Net zoveel vragen als elk pubermeisje heeft en toch voel ik me anders. Anders dan anderen.
_______________________________________________________________________________________________
Met een ontzettend gefrustreerd gezicht tuurde ik door mijn wimpers naar de formules die op het blokjespapier stonden. Het was veel te ingewikkeld, vooral als je er met je hoofd niet bij was. Een papier vol aantekeningen en daarnaast nog een papier met de formules die ik kende zodat ik niet alles weer uit mijn hoofd hoefde uit te rekenen. Een rekenmachine was nutteloos. Opgelucht haalde ik adem als ik weer een formule goed had uitgerekend en de berekening helemaal klopte. Boos, met gefronste wenkbrauwen - gebruikte ik de gum die aan de achterkant van mijn potlood was bevestigd en gumde de foute formule uit. Keer op keer, elke dag bij wiskunde.
_______________________________________________________________________________________________
Nog een formule, en nog een formule, en nog één, en dan nog eentje. Met een gerust hart keek ik naar mijn werk. Oké, ik was ontzettend slecht in wiskunde maar dit zag er op zich nog netjes uit. Ik wreef opgelucht over mijn hoofd en toen ik net een bladzijde wou omslaan, keek ik in mijn agenda. Drie bladzijdes, ik had er net één gedaan. Met een dramatisch gebaar balde ik mijn vuist en legde mijn voorhoofd er tegen aan, mijn andere hand liet ik losjes voor me op de tafel liggen.
'Waarom, waarom gebeurt me dit?!' zei ik boos in mezelf, 'ik dacht net dat ik klaar was!'
'We kunnen het samen doen?' Verbaasd keek ik om.
_______________________________________________________________________________________________
'Denk je nou echt dat ik niet wist dat je niks van deze formules snapte? Het is dood in huis, bij jou is het tenminste nog gezellig.' Mark - mijn tweelingbroer - schoof aan bij de tafel en bestudeerde zijn huiswerk. 'Nouja, niet dat ik er veel van snap,' gaf hij uiteindelijk toe. Ik grinnikte en boog over de tafel heen om zijn huiswerk te bekijken. Precies hetzelfde.
'Maak ze eens, dan vergelijk ik ze,' zei ik. Terwijl Mark bezig was met de vorige formules brak ik mijn hoofd over de moeilijkere formules. Uiteindelijk gaf ik het op, deze waren nog moeilijker. Ik wachtte braaf tot Mark zijn formules af had en vergeleek ze.
'Oké, ze zijn hetzelfde,' kwam ik tot de conclusie. Hij knikte begrijpend en griste toen mijn huiswerk voor mijn neus weg.
'Wat doe je nou weer?' Ik probeerde mijn huiswerk terug te pakken, maar hij hield hem stevig op zijn schoot en schreef razendsnel iets over.
'Hé!' 'Jahaa, dankjewel.' Hij gaf het terug en ik gaf hem een boze blik. Ik keek snel op de klok.
'Oh shit, ik moet naar dansen!' Ik sprong op, gaf hem snel een kus en snelde naar de gang.
_______________________________________________________________________________________________
Ik kwam mijn moeder tegemoet, shit. Ze keek me aan met ogen vol begrip, wat was er nou met haar? De laatste keer dat ik haar zo zag kijken was ongeveer.. Te lang geleden, in ieder geval. Hoe erg, ik wist niet meer wanneer ze me begrepen had en dat ik huilend bij haar op haar schoot zat en dat ze liefkozend over mijn haar streelde en zei 'Ik begrijp je wel, lieverd' met die liefdevolle ogen vol begrip. Ik brak.
'Liefje, het spijt me dat ik laatst zo tegen je uit gevallen ben. Ik hou echt van je, maar het is ook gewoon moeilijk voor mij om jouw gedrag te accepteren.' Waarom zei dat mens niet gewoon dat ze liever niet zo'n probleemkind had gehad? Ze spreidde haar armen en automatisch sloeg ik mijn armen om haar heen. Mam legde haar kin op mijn hoofd en streelde heel langzaam mijn wang.
'Bedankt mam.' Ik gaf haar ook een vluchtige kus en vertrok naar dansen.
_______________________________________________________________________________________________
Toen ik net uit dansen kwam, onthield ik goed de passen die we hadden gedaan. Het liedje zelf had ik op mijn stereo op zolder. Ik begroette mijn vader, die me glimlachend nakeek en stormde de twee trappen op naar zolder. Daar stond mijn stereo. Haastig veegde ik de vieze stof van de bovenkant af en duwde de goede CD erin. Met een losse hand schoof ik de volumeknop wat luider.
_______________________________________________________________________________________________
Ik sloot langzaam mijn ogen en stortte me volledig op het ritme van de muziek. De pasjes waren opeens veel makkelijker te onthouden nu ik er eenmaal inzat. Zwieren, draaien, lachen en meezingen: Dat was mijn motto als ik aan het dansen was. Ik vergat de wereld om me heen, even mijn depressie en even mijn problemen die op dat moment niet telkens de kop op stak als ik me weer eens verdrietig voelde. Beautiful girls.. All over the world..
Ik zwierde in het rond en glimlachte zelfgenoegzaam. Zie je nou wel? Ik kon mezelf prima vermaken zonder dat er niemand in de buurt was. Niet dat mijn sociaal leven echt.. goed was, ik had natuurlijk vriendinnen die me begrepen. Toen ik moe was en vond dat ik stonk, zette ik de stereo uit en de lange, echoënde ruimte vulde zich weer langzaam met de kille stilte waarmee ik de trap op was gegaan.
_______________________________________________________________________________________________
En oh, wat was ik opgelucht toen ik er achter kwam dat er niemand in de badkamer was. Normaal gesproken - op zondag dan - zat er altijd één iemand in bad en één iemand in de douche. Twee tegelijk dus. Bang dat er toch nog iemand zou komen, duwde ik het slot op de deur en kleedde me uit. Al mijn vuile kleren gooide ik in de wasmand. Ik opende de douchedeur - ik had nu geen zin om in bad te gaan, ik was moe - stapte in de douchecabine en sloot hem weer achter me. De warme stralen brandden hard op mijn huid en zo snel ik kon draaide ik toen ook de koude kraan open, ik wachtte tot het lauw was en zette toen mijn gezicht eronder. Heerlijk. Toen ik klaar was, hees ik mezelf in mijn pyjama.
_______________________________________________________________________________________________
Ik besloot de gok te wagen en liep de slaapkamer van mijn ouders in. Zoals verwacht liep mijn moeder door de slaapkamer om vervolgens via de andere deur naar mijn zusje te gaan.
'Mam?' Ze schrok een beetje maar bleef staan waar ze stond.
'Lekker slapen,' fluisterde ik zachtjes. Ik liep langs haar heen, deed de deur open en liet hem achter me los zodat hij geruisloos in het slot zou vallen. Haar gezicht stond op onweer, ze haatte het als iemand achter haar aan liep.
_______________________________________________________________________________________________
Ze had altijd nors gekeken als ze iets niet leuk vond. Alles draaide altijd om haar, en niet om mij. Daarom vond ze het ook zo verschrikkelijk als ik in de spotlights stond als er visite kwam en dat als ik iets fout deed - waardoor ze zich in de realiteit ontzettend voor schaamden - ze beschuldigend zeiden dat het door mijn depressie kwam. Hah, door mijn depressie. Ja hoor, menselijke foutjes waren in huize van der Veen niet menselijk, de mensen die dat deden waren psychisch gestoord en waren niet helemaal in orde. Mijn gedachten werkten nog prima op een goeie manier. Zij zijn de psychotische mensen die mijn leven ruïneerden.
_______________________________________________________________________________________________
Ondanks alles voelde ik me toch vrolijk vandaag. Op school was het weliswaar wat fout gegaan, maar de humoristische woordenwisseling tussen Mark en mij had me nogal opgevrolijkt. En dat mam wat aardiger tegen me deed en dat ik stiekem achter me had gezien dat mijn vader trots naar me had geglimlacht. Dat voelde goed. Ik pakte mijn telefoon van het bureau af, tikte erop zodat hij oplichtte en ging via touchscreen-menu naar 'Inbox' en daarna 'Nieuw bericht' Lieve Kevin, lekker slapen. Ik hou van je.
xx Mara'
Glimlachend verstuurde ik het sms'je.
_______________________________________________________________________________________________
Ik dook mijn bed in en liet me moe achterover vallen. Even flitste er een gedachte door me heen hoe Kevin en ik hier vaak samen hadden gezeten, ik lekker tegen hem aan geleund en dat hij lieve woordjes tegen me zei. Dat hij me opvrolijkte. Zulke dingen deed hij vaak als mijn depressie weer de kop op stak en dat ik dan wel me niet echt helemaal in orde gedroeg.
_______________________________________________________________________________________________
Net toen ik in slaap doezelde en helemaal weg van de wereld was, lichtte de display van mijn telefoon op. Liefje, sorry dat ik er vandaag niet was. Ik mis je ontzettend en ik hoop ook dat jij vannacht lekker slaap. Droom maar over mij, dan voel je je vast beter haha. Ik hou van je.
Kevin
En dat was de beste nacht van mijn leven, dit sms'je en de droom over Kevin.
Ik droomde.
If it's not like the movies, thats how it should be, yeah
Katy Perry - Not like the movies Update 4: Why is not like the movies? Pijn als vergif die zich razendsnel door mijn bloed verspreid, er is geen stoppen meer aan. Het bloed stijgt naar mijn hoofd, het zweet breekt me uit en..
Huilend en met dikke ogen van de slaap schoot ik overeind in mijn bed. Mijn ogen waren wazig en ik zocht de rode neon-letters van mijn wekker. Half vijf. Op het strand was er altijd bij zonsopgang een prachtige gloed te zien op de zee, dat wou ik zien. Met een zwaai gooide ik mijn voeten uit bed en bleef even zitten, wennend met mijn voeten aan de koude ondergrond. Na een paar minuten stond ik op en liep naar de kledingkast.
Moeizaam rukte ik aan één van de knoppen die aan mijn kast vastzat bij een lade en na heel wat geruk ging hij eindelijk open. Alles wat in mijn kast zat was netjes gesorteerd: Broeken bij broeken, ondergoed bij ondergoed en ging zo maar door. Zelfs mijn sokken en bikini's hadden een speciale plek in mijn kledingkast gekregen, daar had ik voor gezorgd in de zomervakantie en in de winter. Bij de sokken werd het zoeken geblazen en moest ik de hele kledingkast doorspitten, en bij de zomer was dat net zo: Ik had het bikinibroekje, maar mijn bikini-topje was nergens te bekennen. Het allereerste wat ik zag en wat bij elkaar paste griste ik uit de kledingkast en deed het aan. Daarna haalde ik meteen mijn jas van de haak - die naast mijn kledingkast hing - en sloop zachtjes mijn kamer uit.
Ik gleed moeiteloos over de overloop met mijn hakken en werd pas ongerust toen de trap in zicht kwam. Geconcentreerd zette ik zachtjes mijn hak op de eerste tree en liet daarna mijn andere voet op de tree zakken. Met een paar 'klik-klakjes' kwam ik beneden en stormde naar de deur over het doffe tapijt. Zachtjes haalde ik alle sloten open en klemde voorzichtig mijn hand om de handvat van de deur. Ik drukte hem naar beneden, hoorde de zachte klik van het deur-slot en deed hem open. Hij gleed geluidloos over het tapijt en ging weer met een zachte klik dicht achter me.
Mijn hakken klikten met een wild geluid op de granieten straatstenen en ik besefte ineens dat de hele straat uitgestorven was. De zon schitterde ongelofelijk laag aan de horizon en kon binnen enkele minuten de wereld wakker maken om weer aan een mooie dag te beginnen. Mensen zouden druk in de weer zijn, sommigen zouden het rustiger aan doen en veel zouden het als een normale schooldag zien. Ik rende - pijnlijk was het wel, ik was blij dat mijn voet goed ondersteund werd - naar de ingang van het park en rende weer door, tot het parelwitte zand tevoorschijn kwam en even later ook de schitterende gloed van de blauwe zee.
Ik zette mijn hakken stevig in het zand en gebruikte het als een steun om door het zand te komen. Met zware stappen kwam ik dichter en dichterbij het natte zand en uiteindelijk kon de zee elk moment over mijn voeten spoelen. Ik onderdrukte de drang om als een gek mijn hakken uit te schoppen en daarna mijn sokken, omdat ik geen zin had om met vieze voeten rond te lopen op school. Het zou veel te lang duren om thuis mijn voeten weer up to date te maken en ik wou niet te laat zijn op school. Ik zou vandaag mijn moeilijke formules inleveren en was benieuwd naar het resultaat. Er schoten ineens allemaal emoties door me heen, je kon de zee bekijken als iets prachtigs.. maar het kon ook de dood betekenen. De dood? Ik haalde een traan weg bij mijn oog.
Hoeveel suggesties waren er voor de zee? De zee was iets prachtigs wat door de natuur gemaakt was, het water wat erin stroomde zag er vaak adembenemend uit en de vissen die erin spartelden waren dolgelukkig. Alleen vissers ruïneerden soms het rustige onderwaterleven van de vissen, maar gelukkig werden de vissen ook vaak teruggegooid. Je kon de zee op veel verschillende manieren bekijken, maar er waren ook minpunten aan de zee: Je kon verdrinken, er zwommen soms giftige vissen in die je konden doden en.. Hoe lang zou het duren om weg te zijn van de wereld?
Ik zakte door alle emoties in elkaar en drukten mijn handpalmen weer door mijn rood geworden wangen. Het zou niet lang duren als je al je gedachten zou uitschakelen, het zou pijnlijk worden als je je zou focussen op je ademhaling en dood gaan van de pijn als je je concentreerde op je ledematen die gevoelloos zouden worden. Het leven zou uit je gezogen worden. Dat was toch makkelijk? Natuurlijk was dat makkelijk, als ik zo harteloos als de pest zou zijn was alles makkelijk voor me. Ook dit.
Alles was makkelijk.. Ik stond op en boog mijn hoofd naar beneden. De zachte stroming van de zee vloog over het strand en likte aan mijn voeten. Het leek alsof ik in brand stond, nu ik deze beslissing leek te maken. Zou het moeilijk zijn? Heus niet, ik loop er in, neem een duik en houd mijn neus dicht. Als ik aan het allerleukste ter wereld zou denken, zou het makkelijk worden.
Echt makkelijk. Ik zou verlost worden van de pijn die ik altijd had en voortleven in de hemel. De hemel? Misschien was het wel de hel. Met een zucht zette ik al mijn gedachten op 'stop' en nam een stap.
Ik zette nog een stap, nog een stap en nog een stap tot mijn stappen werkelijk een wandeling leek te worden. Mijn broek werd nat, ik rilde van de kou. De zomen van mijn jas dreven onaangenaam op het water en de kou doorboorde mijn dunne t-shirt. Het water kwam tot mijn middel, ging regelrecht door naar mijn kin en daarna was mijn hoofd onderwater. Ik zuchtte en al mijn adem was eruit geperst. Het deed pijn, verschrikkelijk pijn. Mijn voeten werden gevoelloos, en ik kwam bij mijn positieven. Alles was verdoofd.
Waar moest ik heen?! Het werd zwart.