Hoofdstuk 4
Ik kan me alle momenten nog goed herinneren, die avond voelde ik me niet lekker. Mitchell was op het bureau om Anthony te identificeren en Stefan stond opeens op de stoep. We praatte over van alles en nog wat, en van het een kwam het ander. Na een aantal wijntjes heeft hij me zover gekregen om met hem in bed te duiken, toen was ik officieel vreemgegaan.
De dagen op het werk werden steeds ondragelijker, als Ilya ook maar een minuut in een andere kamer was, of even snel bij iemand langs, probeerde Stefan zich alweer aan mij vast te klemmen, me te zoenen en meer. In het begin was het nog leuk, maar ik begon een steeds slechter gevoel te krijgen en probeerde hem van me af te duwen.
En het ging ook fout, Ilya kwam sneller terug van verwacht en zag hoe Stefan mij probeerde te zoenen, en hoe ik dat niet wilde. Ze heeft het ter plekke uitgemaakt, ontslag genomen en is tot heden verdwenen van de aardbodem. Stefan was kapot, een wrak, maar dat intereseerde me niet. Net zoals Ilya, had ik ook ontslag genomen. Ik wilde een nieuw leven, een normaal leven, voor Anthony.
“Ik heb geweldig nieuws, ik heb een baan!” zegt Mitchell enthousiast als hij naast me komt zitten op de bank. Ik kijk hem aan, hij heeft nog nooit zo’n grote glimlach op zijn gezicht gehad, en zijn ogen stralen als duizend zonnen. “Echt!?” vraag ik verrast, maar blij.
“Ja, in het onderwijs, als leraar.”. Hij moet het zelf ook nog beseffen, we kunnen eindelijk een normaal bestaan gaan opbouwen. “Dat is wat je altijd wilde, echt geweldig! Ik ben zo blij voor je.” antwoord ik. Ik wil hem knuffelen, samen gezellig op de bank, maar het voelt niet goed, het voelt anders.
Maar voordat ik ook maar op een tweede gedachten kan komen, slaat hij zijn arm om mij heen, en drukt me tegen zijn warme lichaam aan. Een warm gevoel besluipt me en even voel ik me tijdloos, alsof er niks kan gebeuren, alsof dit voor eeuwig is.
“Ik ben zo blij dat Anthony weer thuis is..” zegt Mitchell als hij geluiden vanuit de baby-kamer hoort. Ik knik, duidelijk genoeg voor hem om het te merken. Anthony, mijn zoon, hij is terug, maar toch. Het voelt niet als mijn zoon, hij is niet lang genoeg bij mij geweest om het gemist te kunnen hebben. Het is misschien heel erg, maar zo voelt het.. Ik wordt verrast door Mitchell’s zachte lippen op de mijne.
We zoenen een paar minuten, ik voel kriebels in mijn buik en van mij hoeft het nooit te stoppen. Als Mitchell zijn hoofd twee centimeter terug trekt open ik mijn ogen. “Nu we binnenkort meer geld verdienen..” begint hij. Ik kijk hem aandachtig aan. “Kunnen we er net zo goed nog een tweede kindje bijnemen.”.
“Dat vind ik helemaal geen slecht idee.” lieg ik. Ik vind het een vreselijk idee, nog een kindje erbij is totaal niet waar ik op zit te wachten. Al die hormonen in mijn lichaam is het laatste wat ik nodig heb, maar ik wil hem niet teleurstellen. Hij vraagt zich dan waarschijnlijk af wat er aan de hand is. Volgzaam loop ik hem achter na de slaapkamer in, waar we aan de slag gaan.
De tijd vliegt voorbij als je plezier hebt, en aan de ene kant heb ik dat ook wel, maar aan de andere kant niet. Sinds ik werkloos ben, en Mitchell niet, kan ik meer tijd steken in het opbouwen van een band met Anthony. Ik pak het vieze bord van tafel af, de restjes zijn helemaal vastgekoekt en wanhopig probeer ik het schoon te krijgen in het inmiddels afgekoelde water.
Mitchell werkt en Anthony doet een middag dutje. De perfecte tijd voor mij om even een verfrissende douche te nemen. Als ik mijn kleding uit wil trekken zie ik mezelf in de spiegel. Ik kijk naar mijn eigen gezicht, het ziet er verwaarloost uit. Op dat moment voel ik een enorme steek in mijn maag, waardoor ik het uitschreeuw.
Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen en veeg tranen van pijn weg. Als ik mijn kleding uittrekt bezorgd een koude windvlaag me kippenvel. “Wie laat dat raam dan ook altijd open staan?” vraag ik geïrriteerd, terwijl ik weet dat ik het zelf ben. Als ik alleen nog mijn ondergoed aan heb buig ik me snel over de wc, waarna ik mijn hele maaginhoud erin stort.
Als ik eindelijk de kraan wil opendraaien, en onder het stomende water wil stappen klinkt er een geschreeuw vanuit de slaapkamer van Anthony. Ik zuch, trek mijn kleding weer aan en verplaats mezelf met moeite van de badkamer naar Anthony. Ik pak hem op en breng hem richting de eethoek. Verbaasd kijk ik toe hoe zo iets kleins zo’n geluid kan produceren.
“Ja rustig Anthony. Ik ben al bezig!” roep ik hem toe, maar stoppen met schreeuwen doet hij niet totdat ik een bord met pap voor zijn neus zet. Als ik kijk hoe hij aan het eten is besef ik dat ik zelf ook nog niks gegeten heb, en pak vervolgens een wafel uit de koelkast.
“Oh wat lekker. Wafels van gisteren.” zeg ik sarcastisch, waarna ik het met lange tanden naar binnen begin te werken. In stilte zitten zowel Anthony als ik ons eten op te eten, geen geluid, alleen de vogels. Rust.
Tenminste, dat hoopte ik. “Ally!?” hoor ik iemand vanuit de tuin roepen. “Ally? Ben je binnen?”. Ook al hoor ik overduidelijk dat het een vrouw is, ben ik toch bang dat Stefan op de stoep staat. Angstig loop ik naar de voordeur, en daarna de tuin in. Ik voel me pas weer rustig als ik mijn moeder zie. “Mam!” zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef.
“Lieverd.” zegt ze, ze klinkt niet positief, eerder bezorgd. “Ik hoorde wat er tussen jou en Stefan is gebeurd. Wat heb je allemaal uitgevroten?”. Sprakeloos staar ik haar aan, geen idee wat ik moet zeggen. Als dat alleen al zo snel bij haar terecht is gekomen, hoe snel zal Mitchell het dan wel niet te weten komen.
Ik ga snel met Moederskind 
! En wat vinden jullie van deze up? Wat denken jullie dat er gaat gebeuren, en zal Mitchell erachter komen? Reactie's please 
?
! Over het verhaal, een realistisch verhaal schrijven in 10 hoofdstukken is sowieso al best lastig, en ik had in het midden van G1 geloof ik al gemeld dat er tijdsprongen tussen elk hoofdstuk zitten, ze werkt daar dus al een tijdje en is hem steeds leuker gaan vinden, had ik inderdaad wat beter kunnen melden misschien 
en ik heb zo het gevoel dat er tussen Stefan en haar nog iets gaat gebeuren... wat een drama's allemaal! 
je kan egt goed schrijven!
