Hoofdstuk 10 (slot generatie 1)
"Je vind het vast lekker! Probeer het gewoon!" lacht Mitchell. Mike is weer eens moeilijk aan het doen over zijn eten. Mitchell is vorige week ingetrokken bij ons thuis, om voor Ally te zorgen en zoveel mogelijk bij haar te zijn. Ik vind hem aardig, maar nog steeds blijft het voor mij moeilijk dat hij Ally zo vroeg zwanger heeft gemaakt.
"Hoi allemaal!" roept Ally als ze binnen komt lopen. De deur ploft zachtjes dicht en alle hoofden zijn op haar gericht. "Dag lieverd!" zegt Mitchell. Hij staat op van tafel en loopt naar haar toe, om haar vervolgens een knuffel te geven. "Hoe ging het vandaag?" vraagt hij.
De avond valt als Ally en Mitchell nog steeds met elkaar aan het praten zijn over van alles en nog wat. Ze hebben de hele tijd elkaars handen vast, of knuffelen, het is overduidelijk dat ze beide helemaal stapel zijn. "Ik ga even op de laptop." zeg ik tegen Thomas, ik wrijf over zijn knie.
Terwijl ik loop de tikken op het toetsenbord luister ik mee met het gesprek dat Ally en Mitchell achter mij voeren. "Het wordt echt prachtig! Ik weet het zeker!" zegt Mitchell glimlachend, vol liefde starend naar Ally. "Je wordt de beste vader, het maakt me niet uit wat ze denken!" antwoord Ally. In de reflectie op het beeldscherm zie ik ze elkaar vol passie zoenen.
Ik draai mijn hoofd in de richting van Thomas. Helemaal verslagen zit hij op de witte bank, kijkend naar de televisie. Of hij het gaat redden is nog maar de vraag, hij kan gewoon niet accepteren dat zijn dochter een kind krijgt van Mitchell, op 17-jarige leeftijd.
Als Ally zich naar de badkamer toe verplaatst loopt Mitchell richting de trap. "Welterusten, meneer en mevrouw de Bruin." wenst hij ons beleefd toe. Ik glimlach en knik, Thomas kan alleen maar gemeen zijn. "Ja ja, ga maar gewoon snel naar boven toe..." zucht hij terwijl zijn ogen gericht blijven op de tv.
Die avond spreek ik hem op zijn gedrag aan, dat hoor je eigenlijk niet te doen bij je man van 49 jaar. "Moet je nou echt zo kinderachtig doen?" vraag ik hem confronterend. Hij kijkt me verbaasd aan, tegelijkertijd verdrietig. "Ik kan het niet helpen.." geeft hij toe.
"Lief.." begin ik, terwijl ik mijn schoenen aan de kant zet. "We hebben het er allemaal moeilijk mee, zowel jij en ik, als de kinderen." zeg ik glimlachend. "Maar je ziet toch zelf ook wel dat Mitchell geen bad-boy is?". Op dat moment schiet hij zelfs nog in de lach ook.
"Nee dat klopt, daar heb je gelijk in." antwoord hij. Ik kijk hem aan, streel hem over zijn wang en geef hem een zoen. "Probeer Mitchell te accepteren voor wie hij is.. Hij heeft Ally niet met opzet zwanger gemaakt, dat weet ik zeker." zeg ik voordat we in bed duiken.
Door de ogen van Mitchell
Ally zit op haar houten bureaustoel, haar handen glijden over het papier en ik hoor het potlood schrijven. Ik bekijk haar, mijn lieve vriendin. "Ben je bijna klaar lieverd?" vraag ik. "Bijna, wat dan?" antwoord ze zonder op te kijken van haar huiswerk. "Ik heb iets voor je." zeg ik om haar nieuwsgierig te maken.
En dat werkt overduidelijk. Zo snel als ze kan schrijft ze de laatste opgave op papier, terwijl ik op het zachte bed lig. Ik glij met mijn hand over de wollen dekens, ze zijn koud. "Ik ben klaar!" zegt ze enthousiast. "Wat wilde je me laten zien?". Ik antwoord dat we daarvoor naar buiten moeten, en we lopen stilletjes de trap af.
Ally zeg ik terwijl ik haar wang zachtjes streel. Ze sluit haar ogen. "Ik wil je iets belangrijks vragen.." begin ik voorzichtig. Ik wil bevestiging van onze liefde, ik wil het op papier, dat wij voor elkaar bestemd zijn. "Aangezien ik de vader van jouw baby ben, en jij de moeder van mijn kind..".
--
"..Wil je, als we klaar zijn met school, met mij trouwen?" vraag ik, en houd haar een bos witte rozen voor haar neus. Een enorme lach verschijnt op haar gezicht. Ze springt op beide benen heen en weer en vliegt me om de armen. "Ik zou niks liever willen!".
"En nog iets?" ga ik verder. Ally kijkt me stralen aan, haar prachtige ogen flikkeren alsof het diamanten zijn en ik besef me dat ik me als gelukkigste vader ooit mag prijzen. "..we kunnen volgende week al gaan samenwonen. Ik heb een huisje..". Ally geeft me zoen, dat zegt voor mij genoeg.
Einde door de ogen scène.
Die ochtend klinken de voeten van Ally op de trap heen. Razendsnel schiet ze naar beneden, en vervolgens rent ze zo snel als ze kan de woonkamer door, de keuken in. "Mam!?" roept ze. "Pap!?" komt daar nog achteraan. Thomas sluit de koelkast en draait zich om.
"Mitchell en ik gaan volgende week al samenwonen, in een huisje aan de andere kant van Queenstown. Het is echt prachtig, het heeft twee slaapkamers en een prachtige tuin. Perfect voor de baby!" zegt ze. Haar dag kan niet meer stuk, en gelukkiger dan dit kan ze niet worden. Ik wil Thomas aan kijken, maar die is de badkamer ingedoken.
Ik kijk haar aan, ze lacht als nooit tevoren. Ik wil iets zeggen, maar kan het niet, ik weet niks. Ally weet mij altijd sprakeloos te maken, en niet op de goede manier. Thomas wilde haar dan wel het huis uit, ik wil het alleen nog niet, en al helemaal niet zo snel...
Tja.. hij is wat kleiner dan verwacht
Ik had overigens problemen met mijn spel vanochtend vroeg, daarom staat deze update nu pas online. Wees voorbereid op generatie 2 de volgende keer! Reactie's
?