Mijn hand gleed over het oude krantenknipsel, na al die jaren nog steeds bewaard in een kast op zolder. Morgen zouden we weer gaan verhuizen.. Ons vijfde huis in 16 jaar. Het ging ook altijd hetzelfde. Ik kwam ergens, deed een pruik op en contactlezen in, maakte vrienden, mijn zus verraadde mijn 'perfectheid', en mijn vreemdheid omdat ze jaloers was en ik werd vervolgens zo gepest dat ik niet anders kon dan verhuizen. Ik heb besloten deze keer geen pruik op te doen, en ook geen contactlezen. En ik ga niet doen alsof ik minder goed ben dan waar is. Ik ben ouder nu, ik moet ertegen kunnen.
Mijn vader wachtte op ons terwijl we ons nieuwe huis naderden. Hij had z'n knalgele helm die hij tijdens de verbouwing op had gehad, nog steeds op. Hij grijnsde naar ons; we hadden hem al lang niet meer gezien. Mijn moeder parkeerde in de garage en wij stapten uit.
Ik rende snel naar hem toe om hem te omhelzen. "Papa!" riep ik vrolijk, want ik had hem gemist.
"Heeyy, lieverd! Wat ben je gegroeid!"
Ik lachte. "Je bent maar één maandje weggeweest. Ik ben hoogstens één centimeter groter geworden. Misschien ben jij gekrompe," plaagde ik.
"Ha ha," zei m'n vader sarcastisch. "En toch ben je verandert, laat me 'ns goed kijken." M'n moeder, die het huis aan het bekijken was, glimlachte.
Ik rolde met mijn ogen en deed gehoorzaam een stapje achteruit, zodat hij me goed kon zien.
"Ik blijf erbij dat je gegroeid bent," concludeerde hij. Ik zuchtte, en zag toen Brian, mijn broer, naar buiten komen. Mijn vader begroette hem ook, en maakte een kleine opmerking over zijn groeiende spiermassa, maar meer niet.
Toen keek mijn vader om zich heen. "En, waar is mijn andere prinsesje?"
"Heks, bedoel je," mompelde ik zacht. Mijn ouders keken beide naar me en lachten. Ze wisten wel hoe gemeen Rosanne soms tegen me deed.
Op dat moment ging de garagedeur stilletjes open en Rosanne keek met bliksem in haar ogen naar mij, en mijn ouders die om mij lachten. Natuurlijk, ze zien alleen háár staan, zag ik haar denken.
Kwaad liep ze naar me toe. "Hoe kun je hen nou laten lachen?! We moesten wéér verhuizen! Kon je niet één keertje AARDIG voor me zijn?! Ik was daar gelukkig, oké? WE HADDEN DAAR MOETEN BLIJVEN!" schreeuwde ze.
Ik keek haar verbijsterd aan. "ROsanne, hoe kun je dat nu zeggen? Jíj bent degene die ervoor gezorgd heeft dat iedereen mij uitlachte. Je hebt voor je eigen lot gezorgd! Als je nou niet zo had gedaan, dan was er niets gebeurd." Ik bleef rustig. Rosanne wilde weer naar me schreeuwen, maar wist niets en draaide zich om.
"Alyssa!" hoorde ik toen een bekende stem roepen. Nao, onze schoonmaakster en mijn beste - en enige - vriendin, kwam naar me toe rennen en omhelsde me.
"Nao!" Riep ik enthousiast. Zij was hier al gisteravond gekomen, om het huis schoon te maken. Nao kwam uit China, geloofde ik, maar ze was al bij ons sinds ze 15 was.
Nao lachte naar me en liep toen naar Brian. "Hey, kleintje!" zei ze vrolijk, alsof ze zijn grotere zus was. Lachend stompte ze hem tegen zijn schouder. Brian stompte haar terug, en zij stapte naar achteren.
"Waauw, je bent sterker geworden," zei ze bewonderend, en ze voelde zijn arm spieren. Brian lachte en spande ze aan, blij met haar aandacht.
Daarna kwam ook ons vroegere kindermeisje en nu kokkin, Mrs. Nielson, buiten en ze zei iets tegen mijn vader.
"Je hebt gelijk," zei hij en hij spreidde zijn armen. "Nou, dit is dus het huis!" zei hij. "Ik zal jullie rondleiden door ons nieuwe plekje."
Het huis
De eetzaal, waar wij meestal aten en wanneer mijn vader bezoek had, aten ze ook daar.
De keuken, waar Nao en mevrouw Nielson aten.
De andere kant van de keuken waar Rosanne, Brian en ik aten wanneer m'n vader bezoek had.
De woonkamer
De badkamer
De slaapkamer van Nao en mevrouw Nielson.
De beneden-badkamer
Rosanne's kamer
Het kantoortje.
Brian's slaapkamer
M'n moeders atelier.
Mijn slaapkamer met teveel schilderijen, door mij geschilderd.