Ik keek de kantine rond. Max en Emily waren niet komen opdagen.
Ik zwaaide mijn staart eventjes uit mijn gezicht en ontdekte toen Keira.
Ik stond op en liep met tikkende hakken naar haar toe.
Stil ging ik naast haar zitten. 'Kom Keira het eten van de kerkratten is slechter. We kunnen hier wel mee leven. Of wil je een gepofte aardappel.' Ik hield het grote ding in de lucht. 'Hij is heerlijk.'
Lachte ik vriendelijk. 'Nee dankje Bree.' Mompelde Keira. 'Je hebt mijn naam onthouden.'Lachte ik opgelucht.

~*Sophia*~
KR

"dank je" mompelde ik toen ik het eten naar binnen werkte wat Chloé me gaf.
"ik heb weinig gehad daar"
"eet maar lekker" zei Chloé, terwijl ze glimlachte. Wat was ze toch lief, zal ik uit de kast komen. Nee of ja, nee of ja. Ik koos voor ja
toen ik het eten op had zei ik tegen Chloé:
"Chloé ik moet je wat vertellen, het is erg moeilijk voor me....."
"ja Jerrel vertel maar"
"ik......ik........."
"maakt helemaal niks uit hoor Jerrel wat er ook is"
ik knikte en toen op het laatste moment kwam het:
"Chloé, ik val op jongens."

-Jerrel-
elite

Even keek ik Jerrel verbaasd aan. Maar toen glimlachte ik. Hij viel op jongens? So what?
"Leuk," merkte ik op. Jerrel schoot in de lach. Ik lachte mee.
"Voor mij ben je nog gewoon Jerrel."
"Ik ben blij dat je er zo over denkt," zuchtte Jerrel.
"Wat had jij dan verwacht," zei ik grinnikend en gaf hem een stomp. Toen kwam Heath binnen.
"Wat is er zo grappig?"
"Niks," zeiden we tegelijk en begonnen weer te lachen.

CHLOÉ
~elite~

Geduldig staat heath buiten te wachten. Hoewel, ze blijft wel erg lang weg.. Voor de zoveelste keer kijkt hij op z'n horloge. Het is al half tien geweest. De punt van zijn schoen tikt op de stoeptegels. Plotseling begint de aarde te trillen. O nee, niet weer een aardbeving! Waar moet hij heen, waar moet hij heen? Hij kijkt om zich heen, op zoek naar een schuilplaats, totdat er iets zwaars op zijn hoofd valt. Plok.
Het beeld voor zijn ogen wordt zwart. Zijn benen kunnen zijn lichaam niet meer dragen. Een dakpan stuitert op de grond en breekt vervolgens in tweeen.

Heath Byrle/caesar11111 is dood. Hij was een moordenaar. Je mag nog een keer posten. Dit was de laatste stemronde, er wordt ook niet meer gemoord. (Zie vragentopic).

Er kwam een aardbeving, Chloe en ik doken snel weg. Maar toen dacht ik aan Heath, die stond nog te wachten op Chloe. Toen de aardbeving afgelopen was, rende ik naar de plek waar Heath hoorde te staan. Ik zag alleen maar een hoop puin, ik zette al mijn kracht bijelkaar en daar lag Heath, dood.
"Neeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!! Heath broer van me"
Ik zat maar te trillen op me benen en begon te huilen, te veel moord, te veel.
Ik rende naar Chloe toe en zei:
"Chloe, het is beter dat je nu mee komt"
ze keek me verbaasd aan maar volge me toch. Toen we bij Heath aangekomen waren zakte ze door haar knieen en begon te huilen, ik snikte naast haar mee. Ik zakte op me knieen en sloeg mijn armen om Chloe heen.

-Jerrel-
elite

"nee," fluisterde ik. Ik voelde jerrels armen om me heen. De tranen bleven maar stromen. Ik kroop naar Heath toe en nam zijn gezicht in mijn handen. Een bleek gezicht. Een koud gezicht. Een dood gezicht.
"waarom," snikte ik en begroef mijn hoofd in mijn handen. Jerrel legde zijn trillende hand op mijn schouder. Inmiddels kwamen er meer mensen kijken. Toen stond ik op en rende ik weg. Weg van de mensen. Ik ging nar het oude tuintje. Ik plofte neer in het gras. Zo veel herinneringen aan deze plek. Had mijn vader nu zijn zin? Heath was dood en mijn leven was verwoest. Hoera. Ik stond op.
"sorry boom," fluisterde ik en beukte er toen in volle kracht met mijn hand tegen aan.

Chloe
Elite

Ik wurmde me voorzichtig naar voren en keek naar Heath.
'Heath?' Fluisterde ik. Ik liet mijn hoofd hangen en begon zacht te snikken.
Max kwam naast me zitten en sloeg zijn armen stevig om me heen.
'Waarom gaat iedereen hier dood? Veronica? Rachel? Heath?' Fluisterde ik zachtjes.

~*Sophia*~
KR

Zo stil mogelijk probeer ik te huilen. Ik volg Chloé. Ze gaat naar een gat en ik volg haar op afstand. Ik moet nu wel met haar praten. We komen uit in een tuin en ze lijkt hier de weg te kennen. "Sorry boom", fluistert ze en beukt er met haar vuisten tegen aan. Inmiddels sta ik bijna achter haar. Moet ik dit doen? Moet ik haar niet gewoon alleen laten en nog snel wegglippen? Nee. Ik wil haar nu spreken. Ik steek mijn hand uit en leg die voorzichtig op haar schouder. Geschrokken draait ze zich om. "Lorna..", fluistert ze. Haar hele gezicht is zwart van uitgelopen mascara, tranen en prut. Waar is ze geweest? "Chloé.. Ik vind dat we moeten praten..", fluister ik terug. Ze barst in snikken uit en ik trek haar naar me toe. Ze huilt uit op mijn schouder. "Maar we gaan eerst even een potje janken", en ik gooi ook mijn tranen eruit.

'Lorna, kerkrat.

Heath was dood. Dit kan echt niet meer. Er zijn teveel moorden. Chloé zal vast wel ontzettend ongelukkig zijn. Ik hoorde het van een Elite die een beetje down naar zijn kamer ging. Ik had de moed niet om naar beneden te gaan. Ik ben al zo vaak bij een moord geweest, ik weet niet of ik er nog wel tegen kan, voordat ik instort.
Opeens hoor ik geruzie in de woonkamer. Ik draai mijn hoofd en zie er een jongen en een meisje ruzie hebben.
Ik heb geen zin om me er mee te bemoeien. Zal ik naar mijn raam gaan? Het raam die uitkijkt op het schoolplein. Nee.. Is dat niet raar? Straks ziet iemand me, en dan ziet het er wel heel raar uit.
Toch haalde ik mijn schouders op en liep mijn kamer in. Ik schoof het gordijn opzij. Daar stond een groepje mensen rond iets. Ik ontwijkte het ding waar iedereen naar keek. Opeens viel me iets anders op. Daar, ergens achterin stond Chloé samen met Lorna. Waren zij vriendinnen? Dat wist ik niet. Ik zag ze allebei huilen.
God, wat heb ik een medelijden met Chloé. Haar Heath was weg...

-Dylan, Elite.

Samen met Lorna sta ik te huilen. Om Heath. Om iedereen die dood is. En dan zijn de tranen op. En gaan we praten.
"Zijn er verder nog gewonden?" vraag ik. Lorna schudt haar hoofd.
"Voor zover ik weet niet."
Dan zwijgen we even. Ik moet aan mijn vader denken. Hopelijk heeft hij nu zijn zin... En dan word ik boos. Heath is, na weken van vechten voor onze liefde, gewoon dood. Door een rotdakpan van een rotschool.
"Ik wil hier niet meer blijven," zucht ik. Lorna kijkt me verbaasd aan.
"Hoe bedoel je?"
"Ik wil weg van deze school! Weg van mijn vader. Weg..."
Lorna knikte begrijpend.
"Ik ook."
Toen sprong ik op.
"Waarom gaan we dan niet?"

CHLOÉ
~elite~

Ik schrik van Chloé's plotselinge wilde gedrag. Chloé trekt me overeind. "Laten we een plan verzinnen", fluistert ze. Ze kijkt om zich heen. "We gaan mijn vader gewoon vermoorden. En dan steken we de school in de fik. Dit gebouw is toch al geruïneerd dus ontsnappen is geen punt. Dat is simpel", ratelde ze fluisterend. Wat? Wil ze haar vader echt vermoorden? De enige die ze heeft? "Weet je dat zeker, dat je hem wil vermoorden?", fluister ik angstig. Beelden van mijn eigen ouders schieten door mijn hoofd. Ze knikt. "Ja, aan hem heb ik toch niks", zegt Chloé hard op. "Oké, laten we een aantal vrienden bij elkaar roepen. Dan bespreken we hoe we dit gaan aanpakken. Dan gaan we zo snel mogelijk weg!"

Met Jerrel, Dylan, Chloé, Avalon, Jacob, Wade en nog wat anderen zitten we in de verborgen tuin. We verdelen de rollen zodat alles goed gaat verlopen.
"Jerrel en Chloé, gaan Chloé vader? Dan gaat eerst Chloé naar binnen en valt hem in de armen", stel ik voor. "En dan zorg je dat je vader met zijn rug naar de deur zit en dan steekt Jerrel hem neer!", vult Jacob hem aan. We beginnen enthousiast door elkaar te roepen. Jerrel schreeuwt boven de herrie uit: "Ja, we doen gewoon wat Lorna en Jacob bedacht hebben oké?!", iedereen is meteen stil en knikt instemmend.
"Goed, en dan gaan wij met de rest de school in de fik zetten. In groepjes van twee", ga ik door. Ik kan me helemaal inleven in het plan. Ik lig met mijn hoofd op Dylan's schouder en hij streelt mijn hand. "Ja, en ieder groepje neemt een groot droog stuk hout mee!", roept Avalon.

'Lorna, kerkrat.
Sorry voor het lange stuk. Als jullie het niet met deze ideeën eens zijn, zeg 't maar.

we zaten in de verborgen tuin , Avalon was helemaal van streek en kwaad , heath was dood , wanner waren wij aan de beurt ? , ''laat we hier weg gaan , weg van deze plek wij met zijn tweeen we duiken wel ergens onder , dan zijn we veiliger dan hier'' stelde ik voor ', ze knikte en ik omhelde haar stevig

ray note

ik knikte instemmend, we gaan ze vermoorden. Ik pakte een mes uit mijn zak, en begon hem te slijpen. Ze keken me verbaasd aan:
"wat? een mes moet je slijpen toch?"
Lorna zei:
"nee, waarom heb je standaard een mes bij je"
"oh dat, nou sinds ik opgepakt was leek het me wel handig om je zelf nog te kunnen verdedigen. Maar kunnen we op pad gaan?"
iedereen knikte instemmend, ik nam Chloe mee naar haar vader en bleef achter de deur wachten. Onderweg waren we niemand tegen gekomen

-Jerrel-
elite

Ik ging mijn vader vermoorden. Wauw. Het was de enige kans om hier weg te komen. Hij had me toch niks gegeven in mijn leven. Hij had me alleen maar dwars gezeten. Ik moest dit doen. Echt. Niet meer twijfelen nu Chloé, zei ik tegen mezelf. En toen waren we er. Ik zou zorgen dat mijn vader met zijn rug naar de muur ging zitten en dan zou Jerrel hem vermoorden... Ik klopte aan en Jerrel bleef op een afstandje wachten. Verbaasd deed mijn vader de deur open.
"Chloé," mompelde hij verbaasd. Ik knikte en stapte naar binnen.
"Je weet dat Heath dood is," zei ik somber. Hij knikte. Ik ging op zijn bureau zitten.
"Chloé kijk me aan," zei mijn vader streng. Ik schudde mijn hoofd. Hij ging voor me staan. Met zijn rug naar de deur...
"Ik weet dat dit moeilijk voor je is maar..." zei hij terwijl Jerrel binnen kwam sluipen. En nooit zou mijn vader zijn zin meer afmaken. Want hij was net doodgestoken door mijn vriend. Mijn adem stokte in mijn keel.
"Weg hier," zei Jerrel en hij sleurde me mee. Ik knikte. Mijn benen waren wankel. En toch was ik niet verdrietig. Dit was het beste...

CHLOÉ
~elite~

Hand in hand met Dylan loop ik om het gebouw heen. Wij gaan de achterkant in de fik zetten. "Weet je het zeker? Hier hebben ze ons wel opgevangen..", vraag ik aan Dylan. Hij kijkt me verbaast aan, om mijn twijfels denk ik. "Wil je ook vermoord worden dan?" Ik schud heftig mijn hoofd. "Nee, natuurlijk niet!" "Nou dan."
We komen aan de achterkant. Dylan gooit het stuk hout tegen de muur en pakt een aansteker tevoorschijn. Handig maakt hij een klein vuurtje terwijl ik kijk of er iemand aan komt. Maar wie gaat er nou naar de achterkant van de school? "Geef me eens wat blaadjes?", vraagt Dylan. Ik haal een krant tevoorschijn die ik uit mijn tent heb gehaald. Ik scheur het in stukken en laat het boven het vuur vallen. Het stuk hout begint te fikken. "Weg wezen!", roept Dylan en trekt me mee naar het hek. Waar we met de anderen hebben afgesproken.

'Lorna, kerkrat.

Er is nog niemand. Waarschijnlijk is iedereen nog bezig.
'We hadden benzine moeten gebruiken.' mompel ik.
'Waar had je dat vandaan willen halen dan?' vraagt ze.
Ze heeft gelijk.
'Ik hoop dat het goed gaat fikken.' Maar terwijl ik zeg hoor ik het brandalarm afgaan. Er verschijnt een lach op mijn gezicht.
'Morgen zijn we vrij, Lorna.' zeg ik terwijl ik haar met een glimlach aankijk. Ze loopt naar me toe en geeft me een kus.
Ik streel haar haren. Dan komen Jerrel en Chloé aanrennen.
'Is het gelukt?' vraagt Lorna als ze bij ons zijn.

-Dylan, Elite.

Ik kwam aanrennen samen met Chloe, Lorna vroeg of het gelukt was,
"ja, die is zo dood als een pier"
Ik keek om me heen, de school brande, ik zag iedereen naar buiten rennen.
"wegwezen hier!!!"
We renden over het schoolplein, op weg naar de poort. Er kwam een jeep voorrijden, zouden we erbij zijn?
er stapten 4 vredebewakers uit, tot de tanden toe bewapend. We werden aangehouden, ik dook snel achter Chloe, dat was die generaal die een hekel aan me had.
"laat die papieren maar zien!"
Iedereen werd doorgelaten als laatste Chloe ook, ik probeerde achter haar aan te sluipen. Maar een hand griste me weg, de generaal, hij zei:
"zo zo, proberen weg te komen he?"
Hij keek naar Chloe,
"en jij wou hem helpen?"
Kom maar mee!!! hij sleurde Chloe en mij mee, er liep nog een vredebwaker mee, die aardige hij zei:
"laat ze gewoon gaan, ze hebben toch niks verkeerds gedaan?"
die generaal zei:
"die Jerrel is een eikel en dit mooie meisje hier, wil ik wel even een pleziertje geven" hij begon te lachen
de aardige
"maar meneer, wilt u het maar naar bed!?"
"ja dat klopt"
Chloe schreeuwde:
"WAAAAATTTTT!!!!!! nee, nooit!!!!!"

-Jerrel-
elite

De slaappillen, schiet er door mijn hoofd.
"Ik ben zo terug," zeg ik tegen Ray en druk hem een kus op zijn wang.
"Het is gevaarlijk!" hij grijpt mijn arm. "Ik wil je niet kwijt."
"Ik ga zo snel als een hazewindhond."
Dan lijkt het tot Ray door te dringen.
"Toch niet zo'n.. vrouwendingetje?" pfiew, hij denkt dat ik ongesteld ben.
"Jawel, ik ben zo terug!"
Ik hol richting de toiletten, maar in plaats van linksaf te gaan ga ik rechtdoor, richting het kamertje van de schoolzuster. Dat mens is er gelukkig niet. Ik ruk de kastjes open en stop mijn zakken vol met pillen. Zo, dat moet genoeg zijn voor voorlopig.
Dan klinkt het brandalarm in mijn oren. Ik ren naar de dichtstbijzijnde nooduitgang, maar die is geblokkeerd door stenen van de aardbeving. Daarnaast is een raam. Misschien kan ik daar doorheen klimmen?
Achter me wordt het steeds heter. De vlammen likken aan de muren. Zo snel al? Jee, ze hebben alles wel heel goed met benzine ingesmeerd.
Shit, ik moet hier wegkomen! Mijn blik valt op een stoel. Mijn handen klemmen rond de poten, gooien het tegen het raam. Wat, het breekt niet?
Zweetdruppeltjes lopen langs mijn nek, over mijn rug. Mijn vuisten bonken op het raam. Ongemerkt vallen er een paar pilletjes uit mijn zakken.
"Laat me hieruit, laat me hieruit!"

-*- Avalon -*- KR-*-

Ik gaf Dylan een stomp in zijn zij. Hij liep achter de generaal aan en griste een baksteen van de grond die was afgebroken door de aardbeving. Zo snel als hij kon sloeg hij met de baksteen op het hoofd van de generaal. De aardige bewaker ving hem op en de greep van de generaal verzwakte waardoor Chloé en Jerrel ontsnapte. Inmiddels was iedereen die aan ons plan had mee gewerkt er behalve Avalon. "Ray, weet jij waar Avalon is?", vroeg ik. Ray was met Avalon op stap gegaan. "Ja.. Ze had al terug moeten zijn", zei Ray bang. "We moeten haar redden!", we verspreidde ons rond de school. Ik zag Avalon's hoofd voor het glas. "Hier! Dylan!", gilde ik in paniek. Dylan kwam weer met een baksteen aanrennen en met alle kracht die hij had gooide hij de baksteen tegen het raam. Maar het ging niet kapot. Mijn ogen schoten over de ramen. Ik ontdekte een klink. "Daar, boven je!", ik gebaarde wild naar de klink. Avalon klom op de vensterbank en trok aan de hendel.

'Lorna, kerkrat.

Met een smak viel ze op de grond. Samen met Lorna rende ik er heen.
'Gaat het?' vroeg ik aan het meisje dat op de grond lag.
Ze kreunde. Opeens zag ik vlammen van de zijkant naar ons toekomen.
'LORNA, AVALON, WE MOETEN GAAN!' Ik trok Avalon op.
'Gaat het?' vroeg ik nog een keer. Ze knikte. Samen rendden we terug naar het hek.
'Waar blijven Chloé en de rest...?' zei ik zenuwachtig.
'Ik ga ze bellen.' zei Lorna
'Ja, hoi. Avalon is hier. Nu komen!' Lorna hing op en drukte zich tegen me aan.
Avalon kreunde nog een keer.
'Ahhhh, me rug.' mopperde ze. Lorna en ik zeiden niets, we konden er toch niets tegen doen.

-Dylan, Elite.