Ja, ik was zwanger, reeds een aantal maanden, maar ik wist het erg goed verborgen te houden door het dragen van wat ruimere kleding. Ik wilde namelijk niet dat Harry er te vroeg achter zou komen want ik wist niet hoe hij er op zou reageren...daar stond ik dan, niet wetend wat te doen, totdat de norse stem van Simon me wakker schudde. Door het luikje in de deur zei hij mij dat ik nu maar aan de slag moest gaan, er lagen opdrachten op mijn bureau die ik kon doen. En of het tegen 12:00 uur de volgende dag klaar kon zijn...en wee je gebeente als het niet af is wijffie!,
ik wilde er nog iets tegen in brengen, maar besloot dat het wellicht beter was om me stil te houden...die mond en sterke wil van mij hadden me al vaker in moeilijkheden gebracht...
Met een diepe zucht nam ik plaats aan het bureau en keek naar mijn opdrachten. Ze waren niet al te moeilijk uit te voeren, maar het waren er zo veel! En het materiaal waar ik mee moest werken, de machine was oud en roestig, de naalden waren krom en het garen was broos geworden.
Ik heb die heel nacht doorgewerkt en tegen de ochtend moet ik in slaap gevallen zijn. de exacte tijd weet ik niet meer, ik zag geen daglicht en ik had geen klok. Door een harde bons op de deur schrok ik wakker. ETEN!.
ik liep duizelig naar de deur en het luikje ging open. Ik kreeg een kom en 1 schep grijze smurrie wat pap moest voorstellen. Jak...waarvan was dat gemaakt..ughh..maar ik at het op, ik had honger en mijn baby had voeding nodig.
Snel werkte ik door om de laatste opdrachten af te krijgen. Al snel kwam Simon langs om het werk op te halen. Hmm, heel goed, valt me niets van je tegen, Harry had dus gelijk over je..Ik heb hier weer een aantal opdrachten. Stel me niet teleur eh,
zei hij terwijl hij mijn wang streelde...heheh...
Snel zette ik een stap achteruit en ik keek hem aan met de meest smerige blik die ik had, maar hij vond he alleen maar amusant..Doorwerken kreng, mijn rijke klanten wachten op hun kleren! haha! Bang! d
e deur viel weer in het slot en Simon liep lachend weg.
Waar was ik toch in beland?? Ik ging snel weer verder met mijn werk, ik wilde graag wat kunnen slapen deze nacht...na een paar uur kwam het avondeten, waterige soep en droog brood...was dit de gevangenis? Wat had ik dan misdaan?...
Zo ging het een aantal maanden en ik werd op veel plaatsen steeds dunner, maar mijn buik werd dikker...Dit was die smeerlap van een Simon natuurlijk ook opgevallen en op een gegeven moment sprak hij mij hierop aan. Zeg eens dametje...waarom wordt jij zo dik eh? steel je voedsel ofzo, zou mij niets verbazen..
Ik flipte...ben je nou echt zo dom!? ik ben zwanger vetklep!
WAT! en hoe noemde je mij?? maar zwanger? dat kan hier niet! zorg ervoor dat je er van afkomt of anders..
J
a wat anders?, schreeuwde ik. Ik ben al bijna klaar met mijn zwangerschap, de baby kan binnen een paar weken komen, wat wil je dat ik er aan doe? Jullie hebben mij hier opgesloten!.
Simon keek me witheet van woede aan en zei toen: goed...je mag het kind houden, ik zorg zelfs voor een slaapplek voor dat mormel van je, maar hoe je het krijgt en of je het overleefd, interesseert me niet, is dat duidelijk!? en laat je werk er niet onder lijden...Oh en voor die belediging van mij krijg je vanavond geen eten. bam!,
dat was de deur...
de zwangerschap liet inderdaad niet lang op zich wachten, de weeën kwamen snel en ik kon onmogelijk mijn werk doen. Ik ging op mijn matrasje liggen en had geen idee hoe verder... ik had veel pijn en mijn geschreeuw bleef niet onopgemerkt. de deur ging open en daar stond een vrouw met achter haar Simon. Hier is ze, haal dat kind en verdwijn dan weer.
Simon verdween en de vrouw haalde snel wat doeken uit haar tas. Ik vroeg of ze een zuster of vroedvrouw was, maar ze zweeg. Ze hielp me goed met de bevalling en toonde mij alleen een glimlach toen ze mijn zoon in mijn armen legde. Ik was bij de aanblik van Marcus, gelijk alle pijn vergeten...hij was volmaakt, ondanks alle problemen waarin zijn moeder zich bevond. De vrouw had mijn "cel" verlaten toen ik even niet oplette, maar ze had mij geholpen en ik was haar dankbaar. Even later kwam Simon binnen met een oude kinderwagen, vol met roest en ontzettend vies, maar nog wel bruikbaar.
Zo..kadootje van de zaak...oh en vergeet je de opdrachten niet af te maken en zorg ervoor dat dat mormel zich stil houdt eh?! ..
Dat mormel, mijn Marcus was gelukkig een stille baby, alsof hij het wist.
Ik had van nog een paar restjes stof wat kleertjes en een dekentje voor hem gemaakt, het was niet veel, maar koud zou hij het niet krijgen.
Laatst gewijzigd door Spiderlady op za 02 apr 2011, 13:45, 2 keer totaal gewijzigd.