Zuchtend laat ik me op een bankje vallen en bedek mijn gezicht in mijn handen.
Dit alles werd me teveel. Max kwam voorzichtig naast me zitten.
'Rustig maar Soph.' Fluisterd hij. 'Hoe?' piepte ik.
'Gewoon. Doe. Rustig.'
Ik knikte kort. Ik greep snel naar zijn hand.


~*Sophia*~
KR

Mijn blik glijdt de sobere kapel door. Iedereen zit keurig uitgedost op houten bankjes, huilend, serieus luisterend naar de priester of gewoon naar de grond te staren. Hoe zag ik eruit, ik zat hier in een joggingbroek en een wit marcelletje waar nog geen uurtje geleden tomatensoep op was gemorst, mijn linkervoorarm en rechter been in de plaaster. En wat deed ik, ik deed niets, gewoon dwaas voor me uitstarend, peinzend dat ik de verpleegster me een tikkeltje teveel verdovingspillen had toegestopt. Naast me hoorde ik wat gesnik en sloeg automatisch mijn armen om Jakes schouder. " Het komt wel goed makker," ik koos mijn woorden zorgvuldig uit om niet ongepast voor te komen.
"Je weet dat we er voor je zijn" Hij knikte en veegde een traan weg, "Ik mis haar". Ik trok een begrijpend gezicht en deed weer alsof ik naar de priester luisterde. Maar, natuurlijk, gleed mijn blik weer automatisch naar Chloé...

- Heath Byrle (k) -

Het was even een moeilijk moment voor mij. Gelukkig hoorde ik vanuit heel de kapel snikken komen. Wat mij weer enigszins geruststelde. Ik kijk naar links, mijn vrienden luisterde aandachtig, ik keek naar rechts, voor het altaar stond de prachtige witte kist met zilverkleurige handvaten. Ik bleef er even naar staren, het was gek, daar lag iemand in. Iemand die ik al te goed kende. En waar ik spoedig afscheid van zal moeten nemen.
Na nog een poosje luisteren werd ik naar voren geroepen. Zonder er bij na te denken stond ik op en liep naar voren. Ik ging achter de microfoon staan en hield een korte toespraak. Ik kreeg een klein applausje ervoor.
"Dit nummer wil ik opdragen aan Tiffany." Zeg ik met een heldere stem. Ik draaide me om en haalde de akoestische gitaar uit zijn hoes, die naast het altaar was neergelegd.
De eerste noten weergalmde prachtig in de witte kapel. Ik kon mijn ogen tijdens het spelen niet van de kist af houden. Ik zong en speelde tegelijk. (nummer hier, alleen zonder tekst.. http://www.youtube.com/watch?v=uIO8SskSe60 )
De laatste noot klonk prachtig. Een applaus steeg op. Een staande ovatie. "Deze was voor jou, lief."

Kort hierna werden we naar buiten begeleid, naar de begraafplaats. Het gat was, zoals gewoonlijk, al gegraven. De kist werd op de planken geplaatst die over het gat lagen.
De priester hield nog een toespraakje. De helft van de toespraak keek ik met gesloten ogen. Tranen rolde over mijn wangen, geruisloos. Ik voelde af en toe een hand op mijn schouder, wat me erg goed deed.
En toen, was het moment aangebroken, dat ik zo vreesde. Het laten zakken van de kist, het wegvagen van mijn geliefde.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Voorzichtig zakte de kist met mijn lichaam het gat in. Eigenlijk stond ik er gewoon naar te kijken. M'n ziel had het lichaam toch al verlaten. Ik stond naast Jacob. Ik was dood. Ik wou mijn hand op zijn schouder leggen, maar die ging dwars door hem heen. Als de kist helemaal in het gat verdwenen is, vervaag ik steeds meer.. Ik was er niet meer.

- Tiffany Heart - Laatste x. ;o

Met mijn arm om Lorna heen stonden we tussen alle mensen. Ze had het moeilijk. Ik druk haar tegen me aan en geef haar een kus op haar haar. Ze kneep zachtjes in mijn hand. Snel kijk ik even naar Jacob. Er rollen tranen over zijn gezicht. Ik kan me in hem goed verplaatsen. Ik zou radeloos zijn als Lorna er niet meer was. Als ik eventjes naar beneden kijk zie ik ook een traan over Lorna's wang rollen. Voorzichtig veeg ik het weg. Ze glimlacht eventjes naar me en kijkt dan weer weg. Weer kus ik haar op haar kruin.

-Dylan, Elite.

"NEEEEE!!!! LAAT ME GAAN!!!!"

Ik lag vast gebonden op het bed, de begravenis had ik gemist!
"stelletje gekken!!!! ik ben niet gek!!!!!!!
Ik beet op de touwen om me heen, alles knarste, ik wou hier uit
"Heeeelppppppppp!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Er kwamen een paar doktors naar me toe, weer zeggend dat ik gek was. Ze namen me mee naar een aparte kamer, met bewakers voor de deur. Werd ik nou opgesloten?
ze dienden me een slaapmiddel toe.

Toen ik wakker werd zag ik dat ik in een grauwe donkere kamer lag. Ik was letterlijk helemaal vastgebonden. Er zaten klemmen rond mijn benen, mijn armen en mijn hoofd. Wat wou ik hier graag uit.
"Heeeeeeeeelpppppppp!!!!!!!!! heeeeeelpppppppppp!!!!!!!"
er kwam iemand lachend op me af, hij begon te lachen en zei:
"ahahahha, geluidsdichte kamer."
Ik wou hem slaan, ik wou hier weg.
Ik dacht zo van en fluisterde:
"Chloe, Heath help me, vind me alsjeblieft"
daarna begon ik te huilen

-Jerrel-
elite

Max kwam naar me toe en sloeg zijn armen stevig om me heen.
'Soph. Weet jij waar Jerrel is? Ik wil mijn spullen terug.' Grinnikte hij.
'Het laatste wat ik van hem weet is dat hij be Chloé was toen ik hem voor het laatst zag.' Fluisterde ik.
'Oke.' Bromde Max. 'Ben je zo op die dingen gesteld?' Vroeg ik verbaasd. Max knikte.
'Oke dan gaan we Jerrel zoeken.' Max en ik glipten snel weg.

~*Sophia*~
KR

Ja, ik zie je daar. Xxx
Ik druk op verzenden en grijp mijn tas uit de koffer. Ik heb met Dylan af gesproken in de bosjes. Waar we elkaar voor het eerst hadden leren kennen. Ik huppel er bijna naar toe en kom lachend aan. Dylan zit er al op de grond. Ik gooi mijn tas neer en ga op zijn schoot zitten. Ik druk een kus op zijn lippen en omhels hem. "Zozo, jij bent enthousiast", lacht hij en kamt met zijn hand door mijn haar. "Ja weet ik", ik duw heb op zijn rug en begin hem in zijn zij te kietelen. Hij schreeuwt het uit van het lachen en probeer mij ook te kietelen. Handig ontwijk ik hem en ga op zijn buik zitten. Ik leun voorover en kus hem op zijn neus. Hij grijpt zijn kans en zet zijn handen on mijn zij. En begint mij dan te kietelen. Gierend van het lachen zijn we zo in gevecht.

'Lorna, kerkrat.

Eindelijk, ik mocht de ziekenzaal uit! Op krukken en met plaaster uiteraard maar dat gaf me niet. Genietend van de vrijheid snoof ik de 'frisse' lucht op en zocht naar mijn vrienden. Avalon zat op een muurtje te schrijven op een kladblok. Met alle moeite en tijd bracht ik me voetje voor voetje daar. "hoi" lachte Avalon opgewekt en ze toonde me een brede grijns. " Hey, wat ben je aan het doen" ik tuurde nieuwsgierig over het papier. "Gewoon wat huiswerk" mompelde ze terloops en ze richtte zich opnieuw tot mij. "Is het al beter met Jacob?" ik wist het antwoord al maar toch hoopte ik er een beetje op dat ik het fout had. Zoals verwacht schudde Avalon haar hoofd. "Nee, niets verbeterd"

- Heath Byrle (k) -

Ik wist t niet meer, van het armzalige eten wat ik krijg kon ik net niet dood gaan en van het drinken kon ik ook niet doodgaan want ik kreeg net genoeg water. Een droge keel en honger had ik wel, maar was dat nou juist hun bedoeling?
Ik probeerde me voor de geest te halen wat ze deden met mensen, van wie ze dachten dat ze gek waren. Ik kreeg maar wat richtlijnen, zoals een soort van hypnotiseren ofzo. Man had ik maar beter opgelet bij geschiedenis!

Chloe en Heath waren niet gekomen, zouden ze me vergeten zijn? dat kan toch niet, ofwel?
ik wist het niet meer, zou ik dan toch gek zijn?
nee ik ben niet gek, nee ik ben niet gek ging er door me hoofd heen.
ik dacht ik probeer het nog 1 keer,
"Chloe, Heath of iemand, help me alsjeblieft. Ik ben in een aparte kamer, helemaal donker. Niet meer in ziekenboeg"
Het was gekkenwerk om te denken dat ze dit doorkregen in hun hoofd, ben ik dan echt gek?
nee, ik ben niet gek!!!!!!!!

-Jerrel-
elite

'Max? Misschien is Jerrel in de ziekenboeg?' Fluisterde ik. ' Lijkt me wel een plek waar ik hem snel zal zien.'
Bromde Max. ' Je mag hem niet.' Fluisterde ik. ' Maar hij heeft wel zijn goede kanten.'
We liepen samen naar de ziekenboeg. Er waren twee kasten omver getrapt en potjes en flesjes lagen overhoop. 'ja hij is hier geweest.' Mopperde Max. Ik sleurde Max door een deur.
Het was een klein halletje met aan het einde een deur met twee vredebewakers.
Ik schuifelde naar voren. Ik trok mijn sleutelbos tevoorschijn. ' Mag ik?'
Ik werd aangestaard maar niet binnengelaten. Ik zuchtte. 'Directeur Archibalt. Wil jullie spreken. allebei.'
De twee gingen weg. ' Dat ze daar nog in trappen.' Mopperde ik. Ik duwde verschrillende sleutels in het slot. TOen ging hij open. Ik sloop voorzichtig naar binnen. ' Jerrel?' Fluisterde ik zacht.
'Chloé?' Klonk een stem. 'Nee ik ben het Sophia.'
Er knipte een klein lichtje aan. Ik draaide me om en zag dat Max het lampje van zijn mobiel had aangezet.
Hij scheen het recht in het gezicht van Jerrel.

~*Sophia*~
KR

"Ik weet nog hoe Tiffany steeds ..." al god weet hoelang zat ik tegen de zetel gebukt. Een vodkafles leunde slap tegen mijn rechterhand die een pak sigaretten stevig omklemde. Jake bleef maar door ratelen over zijn grote liefde, met iedere slok alcohol wist hij precies steeds meer te vertellen. Ik opende mijn ogen en deed weer alsof ik luisterde. Het beeld dat zich op mijn netvlies brandde was wazig en dubbel. Ja ik was duidelijk dronken en zo te horen Jake ook. Plots hield hij op met praten en stond wankelend overeind. "Ik voel me niet zo goe ..." Ik wist wat er ging komen en loodste hem zo snel mogelijk naar de wc in Tiffany's kamer, maar ... het was te laat. Het gal en de alcohol spatte op de vloer terwijl Jacob misselijkmakende braakgeluiden maakte. Ik kreunde, dat zou ik weer moeten opkuisen. "Sorry" prevelde Jake zachtjes maar ik schudde en grijnsde zwakjes. "Het is al goed" Jake zette zich weer op het bed en ik gaf hem een glas water dat hij gulzig opdronk terwijl ik met een doek het braaksel van de vloer veegde. De zure geur drong in mijn neusgaten door. " Toen Tiffany" en Jacob was weer begonnen met zijn verhaal. Maar nu had ik er genoeg van, kwaad smeet ik de vod weg en sprong overeind. "Ja ik weet het al, en weet je waarom? omdat je al een hele week zit te mokken over dat kind!" mijn stem trilde van opgekropte woedde. "Ik heb er genoeg van, Jake!". hij zweeg abrupt, kromp ineen en mijn gebrul galmde nog na over de gangen. Ik hijgde en mijn furiositeit verdween, " Het ... het spijt me" ik zuchtte "Het is gewoon, iets teveel van het goede". Een stilte, hij knikte.
En uit het niets verscheen een een waterige glimlach op zijn betraande gelaat. De eerste sinds de dood van Tiffany. "Je hebt gelijk" moeizaam stond hij op en sperde zijn armen wijd open om me te omhelzen.
"Bedankt makker" zuchtte hij vermoeid en ik grijnsde, want ik wist nu dat hij er boven op zou komen.
"Het is graag gedaan ..."

- Heath Byrle (k) -

Nietsvermoedend zit Samantha op haar kamer haar nagels te lakken. Zometeen zal Wade komen, en dan moet ze er natuurlijk tiptop uitzien.
Voorzichtig schroeft ze het dopje weer op het flesje en wappert wat met haar handen om de lak te drogen. Vluchtig werpt ze nog een blik in de spiegel. Misschien moet ze de borstel nog eens door haar haar laten gaan.
Met haar polsen pakt ze haar haarborsel op en kamt ermee door haar haar. Natuurlijk glipt het tussen haar polsen door en valt met een klap op haar kleine teen.
"Auwauwauw!" de tranen springen in haar ogen en ze grijpt naar haar voet. Hinkelend stoot ze haar hoofd tegen de boekenplank boven haar bed.
"Aauw!!" met haar andere hand grijpt ze naar haar kruin. Dan gaat de deur piepend open.
"Wade? Je bent vroeg."
Geen antwoord. Zachte voetstappen klinken achter haar.
"Wade?" Dit kan niet kloppen. Met een ruk draait ze zich om en kijkt recht in de ogen van een bekende. Het is zeker niet Wade. Haar iogen worden zo groot als schoteltjes. Wat doet díé hier?
Dan schiet er een mes door haar buik. En nog een. En nog een.
"Wa..." ze wil nog vragen wat diegene in haar kamer doet, maar ze komt niet verder dan een halve lettergreep. Ze valt op haar knieën, gevolgd door haar hoofd.

Samantha Jackson/Simmielove is vermoord. De bijrol was eerst leerling, vervolgens moordenaar (door roddelaar)

Ik weet het zeker, ik ga dood. De pijn in mijn buik is niet te harden. Ik gil zachtjes, maar niemand die reageert. En als ze zouden reageren, zouden ze allemaal te laat zijn.
Ik voel hoe wat tranen over mijn wangen glijden. "Ik houd van je Wade", breng ik schoor uit, "voor altijd".
Ik voel hoe de pijn verminderd, en hoe alles zwart word.
Als laatste hoor ik mijn deur open gaan, gevolgt door voetstappen, en daarna gehuil, iemand tilt me op en trekt me in de armen.
Daarna is alles weg, alle pijn.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨
*laatste post*

Ik had gehoord dat Bianca dood was. Geen puf gehad om naar haar toe te gaan, ik kon het niet aan. Na al die moorden en vooral de moord op Veronica kon ik het gewoon niet aanzien om Bianca dood te zien. We waren niet goede vrienden, maar ik had wel een tijdje wat tijd met haar door gebracht. Gisteravond heb ik een hele tijd met Lorna liggen praten op in de bosjes. Het was fijn om met haar te zijn en om met haar te kunnen praten.

Nu sta ik onder de douche, en het warme water stroomt over mijn hoofd heen. Plots hoor ik geschreeuw.
'SAMANTHAA! NEE!'
Ik schrik. Snel spoel ik het laatste beetje shampoo uit mijn haar en zet de douche uit. Ik droog me snel af en trek snel mijn kleding aan. Mijn tas laat ik staan en ik ren de douches uit.
Er staan een paar mensen voor de kamer van Samantha naar binnen te kijken. Sommigen kijken walgend. Als ik ook erbij kom staan zie ik overal bloed, het stroomt uit haar lichaam, het ligt op het witte kleedje voor haar bed. Ik knijp mijn ogen dicht. Steeds meer mensen komen erbij staan.
Hoeveel doden had ik nou al gezien? Drie, vier? Teveel...

-Dylan, Elite.

Ik zag Sophia staan, ik mompelde: "Sophia?"
"ja Jerrel ik ben het, Max is er ook"
ik mompelde:
"waar zijn Chloe en Heath?"
"ik weet het niet Jerrel"
alles spookte er door me heen.... alles, Heath als me broer, niet meer omgaan met kerkratten, de verloving van Chloe en Heath, de dood van Chloe. Ik vergat een ding, dat Chloe net niet dood was.
ik begon te huilen, en riep:
"Maak me los!!!!!"
Sophia schrok en maakte me los....
Ik schoot omhoog en rende de kamer uit.... de gang door en toen, BAM ik botste tegen de officier van alle vredebewakers op. Ik had het niet door en mompelde:
"sorry meneer"
ik wou weer door rennen.... maar ik werd vast gegrepen. de officier zei:
"zo zo, de gek Jerrel, jij hoort nog niet vrij te zijn"
Ik werd neergeslagen en meegevoerd.... ik werd wakker in een hele hoge toren, met een stuk of 10 vredebewakers om me heen. Ik riep nog een keer voordat mijn mond gesnoerd werd:
"Chloe!!!!!!! Heath!!!!!"

-Jerrel-
elite

Samantha lag levenloos in mijn armen.
Snikkend dacht ik aan hoe ik eerder had moeten komen, zodat dit allemaal niet was gebeurd.
Voor de 2e keer was mijn vriendinnetje gestorven.
Ik kon haar niet loslaten. ''Ik hou van je, ik hou van je.'' bleef ik maar fluisteren.
De groep rond de kamer van Samantha werd steeds groter.

Wade (elite)

Rillend zit ik op een tafel in een lokaal. Geen idee welk lokaal. Er was weer iemand overleden. Samantha. De vriendin van Wade. Ik heb zo'n medelijden met hem. En met de rest van de leerlingen die haar goed kende. Opeens denk ik aan Chloé. Zal ze mijn briefje al gelezen hebben? Vast wel. Maar ik heb nog geen reactie gehad. Ik wil haar zo graag weer terug zien. Maar misschien zij mij wel niet. Misschien was ze wel boos. Of vind ze me wel helemaal niet zo aardig als ik haar vind. Geschrokken kijk ik op als ik de deur van het lokaal hoor piepen. *

'Lorna, kerkrat.
*Wie doet de deur open?

Jerrel is opgenomen wegens aanvallen. Hij wordt gek, zeiden ze.
Ik heb gelijk mijn all-stars aangetrokken en mijn spijkerjack over mijn arm geslagen. Ik heb hem lang niet gezien, en stiekem ben ik wel naar die aanvallen benieuwd.
Mijn voetstappen klinken hol in de licht geschilderde gang. Het bezoekersuur is allang afgelopen, vandaar de stilte.
Vlak voor zijn deur sta ik stil. Wat dacht ik daarnet eigenlijk? Dat ik even binnen kan stappen? Hai, ikkom even op de thee? Wat moet ik doen als hij zo'n aanval krijgt?
Langzaam doe ik de deur toch maar open. Als ik eeen lampje zie branden schiet het gelijk weer dicht. Beng. Shit, veels te hard. Ik draai me met een ruk om en ren door de gang naar buiten.

-*- Avalon -*- KR -*-

De whiskey zette mijn keel in brand, maar ik vond het een heerlijk gevoel. Ik lig hier op een bankje ergens achter het plein. Het is opzich best lekker weer, niet al te koud, maar een heerlijk lenteweertje.
Weer breng ik de fles naar mijn mond. Tot mijn spijt komt er niets meer uit, achja, er zat al niet heel veel in. Ik gooi de fles ergens in de bosjes en leun met mijn hoofd tegen de leuning van het bankje.
Bianca, Veronica, Lorna... Het spookt allemaal door mijn hoofd. Wat nou als Lorna binnenkort wordt vermoord...? Zou ik zonder haar kunnen leven...? Nee, absoluut niet. Lorna is op dit moment mijn alles, eigenlijk de reden waarom ik nog leef. Ik heb gezien hoe Wade eraan toe is. Twee keer is zijn vriendin vermoord, en hij ziet er niet al te best uit... Er is amper nog iets overgebleven van de stoere rugbyspeler Wade. Ik zucht en sta op. Misschien moet ik me niet zo aanstellen. Ik loop de kantine binnen en ga op zoek naar gezelschap.

-Dylan, Elite.