Hoofdstuk 1

Hijgend word ik wakker, nooit, nooit meer dat beeld!
Maar helaas, ik wist dat het terug zou komen, elke keer als ik mijn ogen dicht deed, zag ik het weer voor me;

`Wacht even!´, lachte ik, Noah lachte en trok een sprintje, ik probeer haar bij te houden maar ze is te snel. Tranen sprongen in mijn ogen van de wind, het brandt, een fijn gevoel. `Noah! Wacht nou even!´, hijgde ik, ik zie dat Noah zachter begon te lopen, ik versnelde mijn passen en binnen de kortste keren loop ik naast haar, `Jezus! Wat kan jij lopen zeg!´, zei ik, Noah lachte, inmiddels zijn we aangekomen bij het ravijn, Noah wou me iets vertellen, `stop hier´, mompelde ze, ik stopte, maar zij liep door, `Noah? Wat is er´, mijn stem trilde van bezorgheid, dit was niet goed, Noah keerde me nooit de rug, nooit in die 12 jaar dat ik haar kende, ik had haar ontmoet ik groep 2, van de basisschool, we waren meteen beste vriendinnen, `Noah?´, mijn stem piepte, langzaam draaide ze zich om naar me, `lieve Claire, dit is de laatste keer dat ik je zie´, haar stem klonk droevig, toen liep ze naar achteren en stortte in het ravijn.

Met een schok open ik mijn ogen, ik ril, `waarom Noah?´, fluister ik, `waarom deed je dat?´, en toen ik dat zei, wist ik nog niet dat mijn leven een totaal andere wending zou nemen.

Hoofdstuk 2
`Claire? Wakker worden meissie, het is al 7 uur geweest´, slaperig open ik mijn ogen, mijn moeder staat in de deur opening, het licht in mijn kamer is nog uit, `hoe laat is het nu dan?´, vraag ik kreunend, `half 8´, de lippen van mijn moeder krullen zich tot een glimlach, `ik ben blij dat je zo goed geslapen hebt, Claire, je bent niet eens gillend wakker geworden´, ze moest 'ns weten hoe ik wakker ben geworden, `weet je wat voor dat het vandaag is?´, ditmaal klinkt de stem van mijn moeder droevig, `ja´, fluister ik, `dat weet ik maar al te goed´, vandaag is het 7 april, de dag dat Noah zelfmoord pleegde, als ik eraan denk schieten de tranen weer in mijn ogen. `We missen haar allemaal´, fluistert mijn moeder, `al 3 jaar lang´, ja, vandaag is het officieel dat Noah 3 jaar dood is, en het doet me nog steeds pijn, ik voel wat tranen over mijn moeder lopen, `wil je vandaag naar school?´, fluistert ze, ik schud mijn hoofd, `nee, niet vandaag´, elk jaar, ging ik niet meer op deze dag naar school, het was de dag dat mijn hart meer pijn deed, Noah was mijn allerbeste vriendin, en het ergste is nog, we hebben haar niet eens kunnen begraven, of cremeren, zoals ze zelf wilde, niemand heeft haar lichaam ooit gevonden.
Mijn moeder sluit de deur, en even later hoor ik haar overleggen met de directeur van school, hij wordt er gek van dat ik altijd op deze dag nooit naar school ga, maar hij weer niet hoeveel deze dag voor me betekent.
`Alstublieft! U weet niet hoe vervelend deze dag voor mijn dochter is!´
`...´
`Maar meneer!´
`...´
`Ja oké, dat begrijp ik wel, maar zij is echt niet de enige!´
`...´
`Maar´
`...´
`Moet ze dus..´
`...´
`Ja meneer´, ik hoor dat mijn moeder ophangt en naar boven loopt, ik doe net alsof ik weer slaap.
Ik hoor dat de deur van mijn kamer op een kier open word gezet, `Claire, meneer Willsons wil dat je vandaag gewoon naar school gaat´, klinkt mijn moeders stem.
Ik snik, `doe ik niet, meld me dan maar ziek!´
`Claire´, mijn moeder zucht, maar ze weet dat als ik vandaag naar school ga, ik ook een eind aan mijn leven kan maken, waarom? Tja, dat weet ik zelf niet eens.
~~~~~~~~~~
Hier ben ik dus meebezig, het is niks bijzonders, ik vind het eigenlijk ongelofelijk saai

wow Simmielove . dat was.. geweldig

Mijn nieuwste aanwinst:

Proloog

“Ga je slapen, Scarlet?” hoorde ik mijn moeder vragen. “Ja, ja!” riep ik terug. Ik typte mijn MSN-Bericht af, zei “Doei!” en sloot de computer af. Ik liep naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en mijn make-up eraf te halen. Na ongeveer tien minuten was ik klaar en stapte ik in mijn bed, maar slapen kon ik niet. Na een tijdje woelen viel ik uiteindelijk in slaap.


Hoofdstuk 1

Ik opende mijn ogen en zag een donkere wereld. Ik vroeg me af waar ik was. Er was niemand te zien, alleen struiken en bomen. Ik lag in het gras, met een schaafwond op mijn been. “Waar ben ik?” vroeg ik mezelf hardop af. Plotseling verscheen een gedaante voor me. Ik kon niet precies zien wat het voor moest stellen. In ieder geval zag ik dat het wezen zijn lelijke, gele tanden bloot lachte. “Welkom in je nachtmerrie!” zei het wezen. “Ik ben Tom.” “N-nachtmerrie?” stamelde ik verbaasd. Tom knikte. “Sommige mensen vallen zo diep in slaap, dat ze vastzitten in hun droom of nachtmerrie. Jij bent – helaas voor jou – een nieuw slachtoffer voor mijn wereldje. En ontsnappen kunnen maar weinig mensen. Dus ik zou zeggen: Maak er het beste van! Oh ja, voordat ik het vergeet, je zal al je angsten zullen je tegemoet komen, dus ik hoop dat je er weinig hebt. Je moet een pad afleggen om te ontsnappen, maar de meesten geven het op en sterven in hun angsten. Ik wens je succes.” Na die woorden was Tom verdwenen. Ik vond het vreemd. Ik geloofde het niet. Dit was vast een zeker een grap ofzoiets. Ik testte het uit en kneep mezelf. “Oké, dit is dus echt een nachtmerrie.” Mompelde ik. Wat nu? Overleven. Ja, dat was het enige wat ik kon. Het begon al licht te worden, zag ik. Ik besloot om maar te gaan lopen, eeuwig hier blijven zitten heeft geen nut. Terwijl ik liep, dacht ik nog even aan de woorden van Tom. “Al je angsten zullen je tegemoet komen…” Ik huiverde. Plotseling hoorde ik geritsel achter de bosjes. “W-wie is daar?” vroeg ik bang…

Proloog
Geschreeuw. Gejoel. Gejuich. Schoten. Een ijselijke gil die de nacht vult. Een slachtoffer? Of een verdrietig familielid? Het is beter als je niet gaat kijken. Je zou zomaar zelf geraakt kunnen worden.

1
Haar gladde schoenen gleden weg op de glibberige stenen. Niet echt een prettig gevoel. Ze had een zware nacht gehad. Haar zusje had niet kunnen slapen. En daardoor haar broertje ook niet. Jenna had steeds uit haar bed moeten komen om één van de twee te troosten. Natuurlijk had haar moeder niets gehoord.
In de verte jankte een eenzame hond. Een klagelijk geluid dat deze miezerige dag niet vrolijker maakte. Jenna liep door naar de bakker.
“Ha Jenna,” bromde de man. Zijn gezicht bedekt met een wilde baard. Hij was totaal geen doorsnee bakker. Hij was niet dik. Had geen witte koksmuts op. Geen vrolijk bol gezicht. Nee, zo zat deze man niet in elkaar.
“Het gebruikelijke?”
Jenna knikte. Ze kwam hier eens in de twee dagen om wat brood te halen. En als er geld voor was, misschien nog wat lekkers erbij. Vandaag was er geen geld voor. De man stopte twee broden in een zak en Jenna gooide wat koperen muntjes op de toonbank. Hij was van donker hout gemaakt. De hele winkel had nogal een sombere uitstraling. Alles was van donkere stenen of donker hout gemaakt. Toch had het wel wat. En het was er natuurlijk altijd heerlijk warm. Dat kwam door de grote steenoven. Warmte hadden niet veel huizen meer. Niet sinds de elektriciteitsprijzen zo verschrikkelijk hoog waren geworden. Jenna liep langzaam de winkel weer uit. Ze had helemaal geen zin om naar huis te gaan. Het was ook gaan miezeren. Fijn. Ze wandelde naar buiten. Nog steeds was de hond aan het janken. Ze sloeg een zijstraatje in. Het ging nu harder regenen. Ze rende door en struikelde. Jenna viel op de grond en haalde haar arm open aan een uitstekende steen.
“Au!” kreunde ze en kwam moeizaam overeind. Ze bekeek haar arm. Alleen een schaafwond. Het prikte. De regen spoelde het vuil weg. Ze haalde natte slierten haar uit haar gezicht en pakte haar brood op. Fijn, de hele zak was doorweekt.
“Gaat het meisje?” hoorde ze ineens. Ze keek geschrokken om. In een nis zat een oud vrouwtje onder een afdakje. Ze lachte haar tanden bloot. Gele tanden. En er misten een paar.
“Ja het gaat wel mevrouw. Dank u wel,” zei Jenna beleefd en snel liep ze door. Haar kleren plakten aan haar lichaam. Ze trok haar blouse recht voor ze naar binnen ging. Krakend ging de deur open. Meteen overspoelde een heel scala van geluiden haar. Haar huilende broertje. Haar krijsende zusje. Het breken van glas. Ze gooide het brood op het gammele aanrechtje. Hij kraakte al onder het gewicht van twee broden. Jenna zocht eerst haar broertje. Hij zat vast onder een stoel. Ze tilde de stoel op en snel kroop Timothy er onderuit. Jenna wilde hem optillen en troosten maar hij was alweer verdwenen. Het ondankbare kind. Haar zusje was al gestopt met schreeuwen. En haar moeder was nergens te bekennen.

gehehe $

voor die 2 van jullie geld hetzelfde wou dat ik zo mooi kon schrijven

Wow, opeens stikt het hier van de schrijftalenten

Bump :3


Zelf schrijf ik vaak verhaaltjes zo was ik begonnen met Maybe Miku, een emo die later een supergeheimagentsuperheldje wordt. Nu schrijf ik gladiator girlz, een groepje cheerleaders met allemaal andere stijlen, maar door veel geoefen worden ze de redders in de stad. :3

Net ff iets uit mijn kop geplukt :3
Snikkend keek ik om me heen. 'George?!' Schreeuwde ik huilend.
Hoe had hij me zo achter kunnen laten? Een minuut geleden had hij nog tegen me gezegd dat hij van me houd. 'GEORGE!' Schreeuwde ik harder. 'IEMAND?'
'Oh er is wel iemand.' Een gedaante kwam uit de schaduw stappen.
Ik keek met grote ogen naar de gedaante. Bang voor wat er zou komen.
'Help?' Fluisterde ik. De man legde zijn handen op mijn schouders. Ik schudde ze af.
Hij legde ze weer op mijn schouders maar greep me nu stevig beet. 'Auw.' Piepte ik zacht.

mooi Oh nee, ik typ steeds hetzelfde

Hier mijn kleine verhaaltje en schrik niet, ik ben super slecht in mini verhaaltjes

Where is my toy?
Alice keek naar haar moeder, Lotte Paulien van der Hoek. Haar moeder strekte haar armen uit, en Alice probeerde op te staan. Toen ze viel lachte haar moeder. Na een paar keer proberen lukte het haar eindelijk om op te staan. Daarna waggelde ze voorzichtig naar haar moeder.
Een paar weken later, kon Alice echt lopen. Als beloning kreeg ze van haar ouders een teddybeer.
Al sinds de eerste dag, toen ze hem kreeg, is ze beste maatjes met haar beer.
Ze voert hem, kleed hem aan, en is vooral een hele goede moeder voor hem. De beer gaat over al mee naar toe, en dan bedoel ik ook echt over al.
Ze heeft hem nu al precies een jaar. Ze is altijd al een dolgelukkig kind geweest, en altijd vrolijk.
Iedereen genoot van haar. Tot dat ze haar beer verloor.
Dagen huilde en schreeuwde ze aan één stuk door. Van verdriet, en wanhoop. Wanhoop, om haar beer, haar beste vriendin. Alice was toen zes.
Haar ouders werden er gek van, en uiteindelijk kochten ze een nieuwe beer, die precies leek op haar oude maatje. Sindsdien werd ze alleen maar stiller en stiller. Ze zijn overal heen geweest.
Maar telkens werd Alice stiller. Van elk onderzoek, van elke poging tot gesprek.
Uiteindelijk, maanden waren verstreken, kregen haar ouders haar zo ver om de reden op te schrijven. En dit schreef ze:
Mijn beste maatje is weg. En jullie proberen haar te vervangen. Maar dat kan niet. Nooit.
Dat schreef ze. Daardoor moesten ze huilen, want ze wisten dat ze verkeerd eraan hadden gedaan, om haar beste maatje proberen te vervangen.

Mooi allemaal!

Zelf bedenk ik alleen maar dingen in mijn hoofd. Ik krijg het meestal niet mooi op papier ;--;

Even uit mijn hoofd getrokken.
Als het weer stil en koud is, en iedereen zit binnen..
De hand van Eline streelde teder over het gezichtje van Charlotte. “Welterusten mijn kleine engel.” Zei Eline en ze gaf een kus op het hoofdje van Charlotte. Stil sloop Eline de kamer uit en zat ze in de woonkamer, niet wetend wie er achter haar stond. “Hallo.” Zei iemand gemeen achter de rug van Eline. Tenslotte volgde een knal en gehuil van Charlotte…
10 jaar later…
Ik sla de bladzijde om en een traan valt op het papier.. Iemand legt zijn hand op mijn schouder. “Ik heb der niet eens gekend.” Snik ik. Mijn oma komt naast me zitten en slaat een arm om me heen, ze is lekker warm, maar dat beurt me niet echt op. “Hoe hoe, hoe.. Hoe moet ik nou weten of ik op haar lijk!” Stotter ik. “Sst, ik zal een verhaal vertellen.” Zegt mijn Oma. “Je moeder hielt van lachen, en natuurlijk van jou, jij was altijd haar engeltje, en nu is ze dat van jou..” Ik glimlach en omhels mijn oma. “Maar, maar, hoe weet ik dat?” Stotter ik weer. “Sst, dat weet je niet, dat is zo.”

Leuk!

Bump :3

Ik schrijf nu een boek over anorexia.

^^^
Nicee ;D

Ik zoek ideeën..
Maar ik hou van drama en ongeluk, dus dat word wel wat gedoe

ik schrijf af en toe, maar meestal is het begin inspiratie, en dan houdt het op, de grote lijnen zitten in mijn hoofd, maar wat er tussen komt is een vage waas.. ;9

Mooiee verhalen ieder ;D

Ik heb 3 oude verhaaltjes gevonden, van heeeel lang geleden, ik zal nu de eerste posten ;3
(ze zijn heeeel stom, dat wel ;s)

Een Vampiraat?

Het telefoontje

`Tring!Tring!´, klonk de bel. Zuchtend stond Claire op. Geïrriteerd opende ze de deur, get was waarschijnlijk weer zo'n huis-aan-huis-verkoper.... Tenminste zo zag hij eruit.
De man die voor hij stond had glanzend zwart haar tot zijn schouders, `hallo´, zei hij. en hij vervolgde zijn zin, `ben je allen thuis? Of is je moeder er ook?´
`Nee!´. antwoordde Claire, `Ik ben alleen thuis en niet geïnteresseerd!´
`O...oke´ De man haalde zielig zijn schouders op en liep weg, Claire gooide de deur dicht en liep weer naar de tafel in de woonkamer. Toen Claire weer zat, rinkelde weer iets. Dit keer kwam het vanuit de keuken. Het was Claire' eigen mobieltje, zuchtend stond ze op en liep naar de keuken. Al snel had ze haar mobiel bereikt en ze keek op het scherm. `Anoniem´, stond er.
Fronsend nam Claire op.
`Hallo, met Claire Somper. Met wie spreek ik?´, vroeg Claire.
`Met mij?´, vroeg de persoon.
`Ik ken geen mij! Vertel op wie je bent!´, Claire werd nog bozer.
`Met Justin Caster´
`Hallo...´
`Claire... Zie ik je morgen om 10 uur bij de vissersplaat?´, vroeg Justin.
`Ehhh´, Claire wist niet echt wat ze moest doen, ze kende eigenlijk geen `Justin Caster´.
`Oke, tot dan!´, klonk het en er werd opgehangen.
Wat een vaag telefoontje zeg, dacht Claire, naja, van die afspraak kon ze toch niet weg. Wie weer is hij van school, en slaat haar maandag in elkaar, nee wacht, dan zou het het morgen moeten doen, Claire rilde terwijl ze daaraan dacht.
De nacht voor de afspraak
Claire stapte onder de douche vandaag, en trok haar slaapkleding aan. Het werd een onrustige nacht, dat was zeker.
`Boem!´, hoorde Claire plots, ze schrok en liep naar beneden. Gelukkig, dacht ze, het was niet het `echte´ service. Claire raapte de gevallen beker op en zette hem terug op het aanrecht. Ze rekte zichzelf nog even uit een gaapte diep, misschien moest ze maar vroeg naar bed vanavond.
Snel poetste Claire haar tanden en ging naar bed.

`Gaap!´, Claire draaide zichzelf om en keek op haar wekker, 5 uur. Mompelend draait ze zich om, Claire sloot haar ogen en probeerde de slaap te vatten, het lukte niet.
Ze moest telkens denken aan de stem, de stem van Justin Caster, aan die afspraak, en die rare tijd, want was het nu 's ochtends, of 's avonds?
En waarom niet gewoon 's middags?
En waarom met mij? En en.... ZzZzZzZ
De dag van de afspraak
`Gaap!!!´, Claire werd wakker en keek verstoord op. Gelukkig was het zaterdag, vanavond zal ze moeten jokken tegen haar broer. Ouders had ze niet meer, haar broer zorgde dus voor haar. Maar veel gaf hij niet om haar, niet dat het Claire veel uitmaakte. Meestal was hij toch weg.
Claire keek op haar wekker, half 11. Hmmm, heb ik toch nog eens uitgeslapen, niet dat het de bedoeling was. Waarom maakt mijn broer me nooit wakker?
~~~~~~~~~~~~~~~
Ik ben nooit verder gegaan met dat verhaal, ik heb wel wat dingen veranderd, natuurlijk. deze heb ik geschreven toen ik 10 was ofzo
Nja, geef je mening ;D

Het is best goed Maar je had soms de 'ik' vorm, en dan weer 'Claire' .
Ik kwam er pas achter toen ik het overnieuw las hoor
En heeft iemand ideeën om te schrijven?

Ik ben nu een hele levensverhaal aan het schrijven van een meisje die zichzelf alsmaar door afkraakt.
Ze lijkt dus een beetje op mij...

Ik ben nu weer bezig met een verhaal, maar ik steek er niet zo heel veel tijd in (door school en zo..)
Het gaat over een meisje dat op straat beland, en zo alleen haar weg moet vinden in de grote wereld.