De lentegeur verspreid zich door het huis bij het openen van het raam. De zachte ochtend zonnestralen verwennen mijn huid en mijn lieve dochter begint de lachen als er een witte vlinder naar binnen vliegt. Ik glimlach en aai haar over haar bolletje. Ik pak haar op en loop naar buiten toe, Michael zit in de tuin, samen met zijn dochter en een foto van Simone in zijn hand. Een akelig gevoel bekruipt me, het is gewoon zo oneerlijk voor hen. Ik plof neer op het bankje op de veranda, en bekijk de blauwe lucht.
Ik kijk naar de parkeerplaats, de blauwe Toyota Prius staat er, maar Leo is niet thuis. Ik kijk naar Jasmijn. “Ik denk dat het alleen jij en ik wordt..” zeg ik. Een zoute traan loopt over mijn wang en ploft op mijn jurk. “Waarom?” vraag ik haar, maar een antwoord hoef ik niet te verwachten. Mijn gedachten worden verstoord als het geluid van voetstappen klinkt. Ik kijk op, en zie dat Desiree binnen komt lopen. “Ik stoor toch niet hoop ik?” vraagt ze als ze mijn rooie ogen ziet.
Wrijvend in mijn ogen stel ik gerust dat ze gewoon verder kan komen. “Ach, wat is ze prachtig.” Zegt ze terwijl ze grappige gebaren begint te maken. Jasmijn schatert het uit. “Ik wou ook naar Michael toe, maar dat komt nu niet zo goed uit.. Moest jij ook huilen vanwege Simone?” vraagt ze. “Ja, het is allemaal zo heftig..” lieg ik. Ik ga haar niet alles over Leo vertellen, dat gaat niemand wat aan op dit moment. “Ik ga even naar bed toe..” zeg ik, en loop samen met Jasmijn naar binnen. Ze begint te gieren als ze de vlinder weer ziet. "Ach lieverd, vind je die vlinder zo mooi dan?" vraag ik lachend.
Ik leg mijn prachtige dochtertje in haar wiegje, aai haar over haar bol en loop naar de deur. Terwijl ik het licht uit klik bekijk ik haar nog even, wat is ze prachtig denk ik bij mijzelf. Ik sluit zachtjes de deur en loop naar de slaapkamer. Ik trek mijn hoge hakken uit en trek mijn pyjama aan. Ik kijk naar de foto van Leo en mij, terwijl ik mijn kussen op klop. “Klootzak!” schreeuw ik door het huis, er rolt weer een traan over mijn wang.
In de droom van Monique
De hoofdpijn die ik voel als ik mijn ogen open doe is ondragelijk, en het misselijke gevoel trekt ook niet weg. Mijn maag doet pijn, het voelt alsof ik ben leeggezogen, alsof ik eigenlijk niet meer zou moeten leven. Een enkel lampje verlicht de met ijzer bekleedde kamer, ik lig op een vies ziekenhuisbed en om me heen staan allemaal griezelige, piepende apparaten. Er hangt een vieze spiegel aan de muur. Ik zie Simone´s lichaam. Dan klinkt er een enorm geschreeuw vanuit de deuropening.
Einde droom
Met zweet op mijn voorhoofd wordt ik wakker. Ik ben helemaal buitenadem, en voel enorme steken in mijn maag. “Simone..” zeg ik tegen mezelf. Ik sta op en ren de slaapkamer uit. Jasmijn ligt nog rustig in haar bedje. Ik ren zo snel als ik kan de trap af, en vervolgens het huis uit. Op blote voeten en in een pyjama storm ik de veranda van Michael op. Ik duw de deur open en loop naar binnen. “Micheal!? Michael..” zeg ik. Michael kijkt me verbaasd aan op de bank. De geluiden van Simone klinkt op de televisie, hij kijkt zelf opgenomen video’s van haar. “Michael.. Simone, ze leeft…” zeg ik.
Eeeeeeeennn..? Een waardig en spannend genoeg begin van Seizoen 2
? Reactie's please, en overigens zal update 2 véééél minder lang op zich laten wachten dat update 1 
!
echt heel erg spannend! Ik kan niet wachten op de volgende up..
wow... Spannend... 
maar wel gaaf. 
