Ik bedoelde dat bij jou voor dat iemand iets zegt de aanhalingstekens zo staan; v. Van buiten naar binnen. En na een stuk tekst wat iemand gezegt heeft is het wel gewoon ". Maar eerst staan er dus twee hele rare.
Als je niet snapt ziet ern ongeveer zo uit; àá. Die streepjes staan zo.
Maar dat doet er verder niet toe. Echt heel leuk! Hoop dat je snel gaat updaten!
En wat voor spannends gaat er gebeuren? Ik ben echt benieuwd. ^^
Ik bedoelde dat bij jou voor dat iemand iets zegt de aanhalingstekens zo staan; v. Van buiten naar binnen. En na een stuk tekst wat iemand gezegt heeft is het wel gewoon ". Maar eerst staan er dus twee hele rare.
Als je niet snapt ziet ern ongeveer zo uit; àá. Die streepjes staan zo.
Maar dat doet er verder niet toe. Echt heel leuk! Hoop dat je snel gaat updaten!
En wat voor spannends gaat er gebeuren? Ik ben echt benieuwd. ^^
Oh, ik snap wat je bedoelt Ik denk dat dat komt omdat ik eerst alles in Word zet en dan staat een van de komma's naar buiten en de ander naar binnen, maar bij het standaard lettertype valt dat niet zo op. Dus als ik de tekst dan kopieer naar een berichtje, worden de aanhalingstekens ineens anders, omdat dit niet hetzelfde lettertype is als het standaardlettertype in mijn Word... Tenminste dat denk ik! Maar ik zal het de volgende keer even aanpassen!
Mich..... schreef:Ik denk dat het vandaag wel goed komt met die update!
@cedric
Dan ga ik straks meteen even kijken hoe groot dat kavel moest zijn, want dat heb ik ook nog steeds niet gedaan
Ik heb tijd hoor ben nu weer voor iemand een klassiek huis aan het maken maar dat wil niet zo vlotten.
ik hoor het nog wel
ps klik hier maar eens op viewtopic.php?f=46&t=5237
Het was donker op de gang en zelfs door het raampje in mijn deur kon ik niet zien wie er aangeklopt had. Daarbij keek ik ook nog vanuit het licht in het donker, waardoor ik nog minder zag. Mijn vader heeft met ooit verteld dat het makkelijker is om vanuit een donkere ruimte in een lichte ruimte te kijken dan andersom. Ik opende de deur, maar zag niemand. Had ik me vergist? Had er niemand geklopt? Was het een grapje van Ryan? Was het Matthew die door het huis liep te spoken? Ik kon er niet van slapen. Ik was zo in de war. Moest ik naar Ryan gaan? Hij had immers zelf gezegd dat ik langs mocht komen als ik iets nodig had. Of moest ik mijn ouders bellen, om te zeggen dat er één of andere gek hier rondloopt? Nee, dat was ook geen goed idee…
Ik besloot om naar beneden te gaan om wat te drinken. Toen ik de trap afliep zag ik dat er nog licht brandde in de woonkamer. Dat was iemand vast vergeten uit te zetten. Ik kwam de woonkamer binnen en was nogal verbaasd dat ik daar Matthew zag staan. Hij keek door het raam naar buiten en had mij blijkbaar niet gehoord. Ryan had dus gelijk, Matthew was ’s nachts nog wakker.
Ik wilde me omdraaien en weer terug naar bed gaan. ''Zeg het maar gewoon.'' Hoorde ik Matthew ineens zeggen, zonder ook maar een beweging te maken. ''Zeg maar gewoon dat je me raar vindt, je bent niet de enige hier die dat vindt.'' Hij klonk nogal gefrustreerd. Ik zei niets. Wat moest ik ook zeggen? Ineens draaide hij zich om, liep recht langs me heen en ging de trap op, zonder verder aandacht aan mij te besteden of een woord te zeggen.
Moest ik hem achterna gaan? Had ik inderdaad de waarheid moeten zeggen en toe moeten geven dat ik hem nogal apart vond? Had ik überhaupt iets moeten zeggen? Zoveel vragen om over na te denken! Het was ook zo’n rare situatie. Ineens stond Ryan bij me in de woonkamer. Ik schrok, want ik had hem niet op de trap gehoord. ''Ik dacht al dat ik wat hoorde.'' Zei Ryan. ''Wat doe je beneden?'' Vroeg hij. Ik legde uit dat ik niet kon slapen en wat wilde gaan drinken. Ryan pakte twee blikjes frisdrank en samen dronken we ze leeg. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. Ik zat daar, in mijn lelijke pyjama, en Ryan had niet eens een shirt aan… We waren een beetje aan het kletsen toen Ryan ineens vroeg of ik mee ging om een stukje te rijden. Ik was nogal verbaasd, maar zei toch ja.
Dus gingen we elk naar onze eigen kamer om wat anders aan te trekken. Ik pakte snel een jurkje, keek nog even of mijn haar goed zat en ging weer naar beneden. Even later kwam Ryan ook en liepen we naar de auto. ''Hoe laat is het eigenlijk?'' Vroeg ik. Het bleek nog maar half 2 te zijn.
We reden het centrum van Bridgeport in. Hoewel het ’s nachts was, waren er veel mensen op straat. Ryan parkeerde zijn auto en we stapten uit. ''Ik dacht dat we alleen een stukje gingen rijden.'' Zei ik. Maar Ryan had blijkbaar andere plannen. We gingen naar een te gekke discotheek. Het was echt enorm gezellig. We dronken wat, we dansten wat, we kletsten wat en voor ik het wist moesten we alweer gaan.
Ik was zo blij dat Ryan mijn huisgenoot was. Hij was niet alleen leuk, maar ook aardig en behulpzaam. En blijkbaar dacht hij hetzelfde over mij, want toen we buiten stonden begon hij me ineens te zoenen! Ik liet het allemaal maar over me heen komen, maar toch was het wel een beetje raar. Hoe lang kende ik hem nou? Drie dagen? Maar hij was wel echt leuk… en lief… en grappig... en aardig...
Terug in de auto, op weg naar huis, zeiden we allebei niets. Ik was moe en had zere voeten. Thuis aangekomen wensten Ryan en ik elkaar welterusten en ging ik naar bed. Ik keek op mijn klok en zag dat het al half 6 was. Snel trok ik mijn pyjama weer aan en ging naar bed. Gelukkig maar dat ik nu zo moe was dat ik meteen in slaap viel.
Toen ik wakker werd, was het al half 12! Ik stapte uit bed en ging eerst douchen. Ik zocht wat kleren bij elkaar en wilde mijn iPod pakken om een muziekje te luisteren. Ik keek op mijn kast, waar ik mijn iPod had neergezet, maar daar zag ik hem niet. Op mijn nachtkastje ook niet, op mijn bureau niet. Ik snapte er niets van. Dan maar geen muziekje tijdens het ontbijt, of eigenlijk lunch.
Beneden aangekomen was er niemand. Dan maar alleen eten. Ik smeerde een boterham, zette wat thee en mijn ontbijtje was klaar. Na het eten waste ik meteen mijn bord af en ging ik in de tuin wat zitten bladeren in de krant. Morgen is het maandag en moet ik voor het eerst naar mijn nieuwe school. Ik vond het spannend, maar toch ook wel leuk. Ik was er wel aan toe eindelijk iets te gaan studeren wat ik leuk vond.
Na een tijdje hoorde ik een auto stoppen en een deur dichtslaan. Het was Ryan, hij was wezen hardlopen. Hij kwam bij me zitten in de tuin. ''Was leuk vannacht zeg! Heb je nog een beetje kunnen slapen?'' Vroeg hij. Ik zei dat ik lekker geslapen had en we praatten nog wat verder over ditjes en datjes.
Ik vroeg me af of ik Ryan moest vertellen dat ik mijn iPod kwijt was. Ik besloot het toch te vragen, want misschien had hij hem wel ergens zien liggen. Maar nee, Ryan had ook geen idee. ''En je hebt echt overal gekeken waar ie kan liggen?'' Vroeg hij. Ik legde uit dat mijn iPod op mijn kast hoorde te staan en daar niet meer was. En toen ik verder ging zoeken op mijn kamer daar ook nergens te vinden was. ''Dus gister middag heb je hem nog zien liggen?'' Vroeg Ryan. ''Ja,'' antwoordde ik, ''denk je dat iemand hem meegenomen heeft toen wij vannacht weg waren?'' Ryan gaf geen antwoord, maar ik kon aan zijn gezicht zien dat het antwoord ja was. Hij keek erg boos. Ik had hem nog nooit zo zien kijken. Meestal had hij gewoon een lach op zijn gezicht, maar nu niet. Ineens sprong hij van zijn stoel en liep hij kwaad naar binnen, de trap op. Ik hoefde niet te raden naar wie hij toe zou gaan…
Ik denk dat dat komt omdat ik eerst alles in Word zet en dan staat een van de komma's naar buiten en de ander naar binnen, maar bij het standaard lettertype valt dat niet zo op. Dus als ik de tekst dan kopieer naar een berichtje, worden de aanhalingstekens ineens anders, omdat dit niet hetzelfde lettertype is als het standaardlettertype in mijn Word... Tenminste dat denk ik! Maar ik zal het de volgende keer even aanpassen!
ben nu weer voor iemand een klassiek huis aan het maken maar dat wil niet zo vlotten. 
