Ik kon niet stoppen met het kijken naar Anne. Ik vond het vreselijk om toe te geven, maar ze was een stuk knapper dan Madelena. Maar ze praatte erg weinig, het enige wat ze had gezegd was; 'Hallo' toen ze aan me werd voorgesteld. Daarna hield ze haar blik het grootste deel van de tijd op de grond gericht, verlegen.
Ja, ze was heel anders dan Madelena, en het was niet moeilijk om te beslissen wie ik leuker vond.



Uiteindelijk was het 12 uur; het nieuwe jaar was begonnen. Ik wenste Anne een gelukkig nieuwjaar, en zij feliciteerde me terug. Onze ouders hieven vrolijk het glas, en wij deden mee met champagne zonder alcohol. Daarna gingen we eten; mijn moeder had een salade, kalkoen en een drilpudding gemaakt. Alles smaakte lekker, dus misschien had mijn moeder de hulp van de butler wel ingeroepen.


Niet letten op de verkeerde muur; foutje gemaakt

Na het eten was het tijd voor de traditionele Nieuwjaarsdans. Mijn moeder had één of andere klassieke muziek op gezet, en volgens de strikte etiquette vroeg ik Anne mee om te dansen.
"Dus, Anne," probeerde ik haar aan het praten te maken. "Waar liggen jouw intresses?"
"Ik houd van het werken met de naaimaschine, en ik houd verder van lezen en piano spelen." Haar antwoord was zo ouderwets dat het saai werd. Gelukkig was haar Franse accent een stuk minder als haar moeders.
"Heb je je jurk zelf gemaakt?" vroeg ik dus maar.
"Ja," was haar enige antwoord.



Daarna praatte Anne niet meer. Het was al bijna vroeg in de ochtend toen we eindelijk naar boven gingen om te slapen. De volgende ochtend zouden we vroeg naar het vliegveld gaan, dus we moesten nog wat uitrusten. Ik was nog wat aan het lezen op mijn hangmat, toen ik plotseling een zacht geklop hoorde; het was Anne. "Sky?"
"Ja?" Ik stond op. Anne droeg een roze nachtjapon, die ze waarschijnlijk ook zelf had gemaakt.
"Kunnen we even praten?



We gingen op de grond zitten. "Wat is er?"
"Nou," begon ze verlegen. "Ik weet dat jij mij niet mag, en ik weet waarom." Ze keek me even aan, terwijl ik geen woord uit kon brengen. "En ik wil ook niet zomaar met iemand trouwen, als je dat soms dacht. Maar we moeten ermee zien te leven. En, hoewel jij mij misschien niet mag, ik mag jou wel, en ik hoop gewoon dat we in ieder geval goede vrienden zullen worden." Ze keek even wat verlegen naar de grond. "Oh, en; Ik hou ook van basketballen en heb een vreemde voorliefde voor alles wat met auto's te maken heeft." Ze lachte even nerveus naar me.
Ik lachte terug, en we praatten nog een hele tijd door.



Na een tijdje werd het echt tijd om onder de veren te kruipen, dus we namen afscheid. Ik kon mezelf nog niet echt zien als Anne's echtgenoot, maar haar vriend, zoals zij het had gezegd, wilde ik wel zijn. En wat maakte het nog uit; Madelena wilde me niet meer zien. Ik had haar deze nacht 3 keer gebeld. De laatste keer had ze opgenomen, en gezegd dat ik haar niet meer moest bellen. Voor ik had kunnen zeggen hoeveel ik van haar hield, had ze al opgehangen.



De volgende ochtend vlogen we naar Twikii eiland, om daar een aantal dagen door te brengen in een appartement.

cewl, zo cewl. je hebt me van mijn wiskunde gehouden o.o

niet dat ik het erg vind =o

super!

JustMyLife schreef:cewl, zo cewl. je hebt me van mijn wiskunde gehouden o.o

niet dat ik het erg vind =o

Graag gedaan
Ik heb mezelf van mijn geschiedenis afgehouden

Leuk, leuk, leuk. =D Je schrijft echt awesome.
Vanaf nu ga ik het volgen. <3

^
Dankje Annika <3

Update!!

Leuk!!

Er staat trouwens ergens;

"Ik houd van het werken met de naaimaschine, en ik houd verder van lezen en piano spelen." Haar antwoord was zo ouderwets dat het saai werd. Gelukkig was haar Franse accent een stuk minder als haar moeders

Sorry heuur, maar dat let ik op , en ik dacht, ik meld het maar even . Sorry voor de perfectionistisch gedoe!

^
Het moest eigenlijk iets zo zijn van; als dat van haar moeder. Volgens mij kan deze vorm trouwens niet echt in 't Nederlands, maar mijn gedachten maken er half-Engels van (nee, ik ben niet Engels).
Toch bedankt ^_^

Ik heb de foto's voor een kleine vakantie-update, maar de map waar het is staat crasht telkens. Hopen dat hij het weer gaat doen..

Ik heb een vraagje;

Ik wil misschien stoppen met dit dagboek, want ik heb een leuk idee voor een andere. Plus, de map waar de foto's in staat blijf crashen.
Mijn idee voor een ander dagboek is gebaseerd op het boek 'Elfen' wat ik ga proberen na te maken op sims. Ik ben al best ver met alle karakter, enzovoorts. Ben er best tevreden mee ^_^
Maarja, dan moet ik dus wel met dit dagboek stoppen. Ik heb hier ook niet zo veel inspiratie meer voor.

Wat zal ik doen? ^_^

Staan er mss niet teveel foto's in die map?

niet stoppen T.T geen twijfels dat je volgende dagboek ook leuk wordt, maar ik zou het zo jammer vinden als dit niet doorging =3
maar ja, als je echt geen inspiratie meer hebt, en die map blijft crashen snap ik het ook wel een beetje.

Ik weet niet of er teveel foto's in die map staan. Ik kopiëer de foto's die ik nodig heb in een andere map, zodat ik tijdens het uploaden niet zoveel foto's heb. Maar ik heb niet echt het gevoel dat er zoveel in staan dat hij zo slecht opent. De computer heeft zn beste dagen trouwens wel gehad, maarja.
Ik wil wel verder gaan, maar ik heb het gevoel dat ik geen idee heb wat er verder moet gebeuren Ik kijk straks wel even of de map het tijdens het uploaden wel doet, nu ben ik met Elf-karakters bezig ^_^

Awh.. 't zou jammer zijn als je zou stoppen met dit dagboek..

Ik maak in ieder geval nog een kleine update van de vakantie, omdat ImageShack de map het wel laat doen, maar dat schermpje is heel klein, dus lange updates worden het vanaf nu in ieder geval niet Enjoy ^_^

-----------------------------------------------------------------------------------------------------



Het leek eeuwig te duren tot we weer thuis waren, maar ik wist dat dat kwam doordat ik niet echt plezier had. Ik probeerde het wel, echt waar. Maar de combinatie van 'vakantie', 'mijn ouders' en 'Anne's ouders' was een drama, had ik gemerkt. Uiteindelijk waren we thuis; godzijdank. Mijn moeder had alle foto's in een fotoalbum geplakt - er waren echt teveel foto's gemaakt - en overal had ze een handgeschreven commentaar bij gezet. Het is maar hoe je je tijd wil verspillen.. Ik bladerde een beetje door het boek, en stopte bij een aantal foto's die ik wel interessant vond.



Één avond spendeerden we op de strandpromenade. Het was prachtig ingericht, en we hadden het allemaal leuk. De mannen praatten met de lokale bevolking, Maria en ik begaven ons tussen de kledingstukken en Ian en de prachtige Anne - we staan nog steeds versteld van haar schoonheid - aten wat bij een commercieel voedselkraampje. Ze passen zo mooi bij elkaar!



Onze lieve Anne wilde heel graag leren hoeladansen, dus Ian zocht voor haar een leraar. Hij wilde echt álles voor haar doen, zó attent van hem. We kwamen erachter - natuurlijk hadden we het wel verwacht - dat Anne een geboren hoeladanseres was. En met haar prachtige stro-rokje en lekkere bruine kleur kon ze zo doorgaan voor een inheemse schoonheid.



Ian besloot les te nemen in vuurdansen. Ik weet bijna zeker dat hij indruk wilde maken op Anne. In ieder geval werd hij er steeds beter in, tot hij die brandende stok zelfs in de lucht kon gooien! Brr.. Wel een eng idee, hoor. In het vervolg moeten we misschien wel een beter brandalarm installeren, haha!



Natuurlijk was het niet helemaal zeker waarom Ian vuurdansen wilde leren, maar in ieder geval was hij verdacht opgewonden om Anne te laten zien wat hij kon. En als ik het niet mis heb, was zij ook heel erg onder de indruk van haar geliefde. Ze zullen een goed koppel worden.



Op de allerlaatste dag zaten Ian en de beeldschone Anne in haar prachtige outfit samen naar de golven te staren. Ze zaten daar langer dan een uur te praten over vanalles, na ze eerst samen een groot zandkasteel hadden gemaakt. Kinderen worden daar nooit te groot voor. Is het geen plaatje?

Ik zuchtte. Ikzelf had andere herinneringen bij die laatste foto. We hadden erg lang zitten praten - Anne en ik. Ik begon haar steeds aardiger te vinden; ze was heel lief, en tegelijk ook grappig. Maar toen we bijna naar huis gingen, had ze iets gezegd dat me erg tegenzat;
"Het is zo mooi hier," had ze gezucht, en ze staarde dromerig naar de golven. "Zullen we hiernaartoe gaan op onze huwelijksreis?" Ik had haar even vreemd aangestaard, maar voor ze dat door had, keek ik weer naar de golven. Onze huwelijksreis, ons huwelijk, trouwen, Madelena...

Leuk!!!

Woohoo een update!

Tjaa. Hij is niet erg lang, maar dit is alles dat ik heb

Volgende update - ik denk dat ik nog een volgende ga maken - wordt uit de ogen van Madelena ^_^

Hoofdstuk 6.




Dromend lag ik op mijn bed. Waar ik aan dacht? Geen idee. Waarschijnlijk aan niet zoveel; mijn hoofd was redelijk leeg, maar tegelijk ook vol. Ik kon die idioot van een Sky maar niet uit mijn hoofd zetten. Het was gemeen van hem. Hij had gespeeld met mijn gevoelens, en mijn hart gebroken. Waarschijnlijk zat hij op dit moment om mij te lachen met zijn egocentrische vrienden. Hmpft.



Plotseling hoorde ik het geluid van een gitaar. Ik wist dat het mijn vader niet kon zijn, want die was ongelofelijk a-muzikaal. De onbekende gitaarspeler begon te zingen, en toen wist ik wie het was. Alsof ik was gestoken door een bij rende ik naar het raam, en zag Sky in onze tuin staan met een duur-lijkende gitaar - geen idee hoe hij de versterker en alles hierheen had gekregen. Hij keek op naar mijn raam met smekende ogen, en wenkte naar me.



Ik kon niet veel anders doen dan naar buiten lopen, of wel? Ik liep - of beter gezegd, ik rende - naar beneden. Sky stond buiten op me te wachten, zijn ogen vol van verontschuldiging. Wat zou hij zeggen?
"Madelena.." Het gaf me kippenvel om mijn naam uit zijn mond te horen. "Het spijt me zo erg... Kun je me alsjeblieft vergeven?"
Ik kon geen woorden uitbrengen, dus ik knikte gewoon maar. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.



We gingen op de grond onder de lantaarnpaal liggen. En praten. "Hoe was de vakantie? Met... je ouders?" Ik kon de naam van zijn 'verloofde' niet uitspreken.
"Het was erg leuk. Ik heb geleerd te vuurdansen!" Hij klonk heel enthousiast.
"Laat zien," moedigde ik hem aan.
"Nouu," zei hij verlegen. "Ik weet eigenlijk niet.. Oké, omdat je aandringt." Zonder verdere aanmoediging kwam hij overeind.



Glimlachend ging ik zitten terwijl hij zich voorbereidde. Ik kon zien dat hij indruk op me probeerde te maken, maar dat lukte hem ook al als hij zich niet bijna verbrandde met een stok. Ach. Ik moedigde hem zoveel mogelijk aan, en zag dat hij er plezier in had.



Toen hij eindelijk uitgedanst was liep ik naar hem toe. "Maar eehm.." begon ik over het onderwerp dat me al de hele tijd dwars zat. "Hoe zit het met.. dat meisje?" Ik keek verlegen naar de grond.
Sky pakte mijn hand. "Ik heb haar ontmoet. Ze was aardig enzo, maar echt niet iemand met wie ik zou willen trouwen.."
"Maar je moet, toch?" Ik voelde me alsof ik in een ouderwetse drama-roman zat, in een boek van Jane Austen, of een andere schrijfster uit die tijd.



"Ik weet niet wat er gaat gebeuren," zei Sky, "maar ik wil nu gewoon bij jou zijn." Hij keek ook even verlegen weg. "Ik... Jij... Wil je verkering met mij?"
Ik staarde hem een beetje mallotig aan en knikte toen, met een klein glimlachje op mijn gezicht.
Hij glimlachte terug, en omhelsde me. "Ik moet gaan," fluisterde hij toen. "Hou de gitaar maar, ik weet hoeveel je van muziek houdt."
Ik wilde protesteren, maar hij was al weg.



Zwevend in de zevende hemel liep ik naar binnen, waar mijn vader op me te wachten zat. Ik glimlachte naar hem, maar hij glimlachte niet terug.
"Waarom was die jongen er?" vroeg hij ernstig - wat vreemd voor hem was.
"Hij kwam sorry zeggen. Bemoei je er niet mee!" Ik wilde naar boven lopen.
"Madelena! Ik heb gewoon het beste met je voor! Ik wil niet dat hij je pijn doet.. Alweer." Ik wilde het niet horen en rende naar mijn kamer..

mooi geschreven <3!

maar hij heette toch Sky? nja, ik vind het echt een superleuk dagboek, en erg leuk dat je door wilt gaan ^_^