Familie la Chase
Caught in the act.
Nog steeds diezelfde, heerlijke ochtend waarop ook de andere bewoners van Sunset Valley wakker waren geworden. Rond villa La Chase hing een mysterieuze stilte. Er hing wat in de lucht.
Kenji was laat thuisgekomen. Hij was namelijk niet meteen naar huis gegaan, nadat hij en Babette afscheid hadden genomen op het strand. Het was een vreemde, onaangename nacht geweest. Even passeerde de avond weer door zijn hoofd. Het was dus over tussen hem en Babette, vermoedde hij. Hij zuchtte en kwam overeind, in zijn kamer was het licht. De gordijnen waren niet dicht, het zonlicht scheen door de ramen. De zonnestralen voelde lekker aan op zijn gezicht. Hij kroop uit bed en liep naar de badkamer om zich even op te frissen. Op zijn wekker zag hij dat het pas half zeven was. Nadat hij wat water in zijn gezicht had gegooid en naar zijn vermoeide spiegelbeeld had gestaard, sloop hij de kamer uit. Omdat het nog zo vroeg was, vermoedde hij dat nog niemand wakker was. Nu kon hij dus snel even wat eten uit de ijskast halen. Heel stil, op z’n tenen, sloop hij door de gangen.
De kust was veilig en hij stook snel de gang over, de boog door en de keuken in. Kenji’s maag protesteerde bij elke stap die hij zeggen meer tegen de groter wordende leegte. Hij had honger. Maar terwijl hij de koelkast naderde, kwamen er vanuit de kamer klikkende hakken richting de keuken. Er kwam iemand aan. Kenji hoorde het echter niet, hij was te veel gefocust op die koelkast en zijn inhoud. Op het heerlijke eten dat er wellicht in zou kunnen liggen. Maar voor hij de koelkast had bereikt, kwam Mirelle de keuken binnengelopen.
Mirelle was die morgen na een heerlijke nacht wakker geworden. Het was een succesvolle avond geweest, ze hadden veel geld opgehaald en de museumplannen werden steeds definitiever. Ze was expres vroeg opgestaan vandaag om er een goede dag van te maken. Ze had een aantal plannen om er een waardige dag van te maken. Ze was de salon ingelopen, had de deuren opengezet en was toen via het binnenzwembad naar de keuken gegaan, om het ontbijt voor te bereiden. Haar ogen glinsterde toen ze voetstappen hoorde, mysterie, daar hield ze van. Ze sloop de keuken binnen en keek toen tegen de rug aan van een man, die ze vaag herkende. Ze wachtte even, maar grijnsde toen breed. “Zo, zo, jij ook hier,” zei ze met onvervalst leedvermaak
Kenji keek geschrokken om, “Mirelle,” zei hij met een trillende stem. Zijn ogen werden groter. Mirelle glimlachte alleen maar, in haar ogen stond puur leedvermaak en in haar hoofd gingen de mogelijkheden door haar hoofd. “Wat doe je hier?” vroeg ze. Kenji zei niets en deinsde achteruit. “Ik vroeg je wat.” Mirelle sloeg haar armen over elkaar. Kenji maakte aanstalten om weg te rennen, maar Mirelle was hem voor en schoot naar hem toe. “Blijf staan!” schreeuwde ze kwaad. “Doe rustig” siste Kenji, “Ik ben gevlucht uit China, ik verblijf hier een tijdje. Asuka weet ervan, ja!” Mirelle lachte, “Zo, dus zelfs je moeder weet niet dat je er bent. Tja, wat zou ik daar eens mee gaan doen.” Kenji duwde haar kwaad weg en draaide zich om, maar Mirelle pakte zijn pols vast. “Jij gaat nergens heen, Kenji. Niet voordat je me verteld wat je hier doet.” “Dat heb ik toch gezegd’ zei Kenji zacht.
“Ik…” Kenji nam gebruik van de nieuwsgierigheid van Mirelle. Ze luisterde aandachtig naar wat hij wilde gaan zeggen en hij duwde haar weer van hem af. Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en rende hij weg, zo hard hij kon. “KENJI!” riep Mirelle kwaad, en ze duwde zichzelf terug van het aanrecht en stond zo weer recht. Ze lachte even en rende toen hem achterna. Ondertussen wist ze dat Jean bijna klaar moest zijn met zijn ochtendroutine. In de grote hal bleef ze ook stil staan en zette ze haar handen bij haar mond. “JEAN!” riep ze hard, maar ze zag dat ze te laat was. Kenji stond al bij de deur…
Kenji stopte plotseling. Mirelle volgde zijn voorbeeld, maar dan op een afstand. Voor Kenji stond Jean, hij had Mirelle al in de keuken gehoord en was toen komen kijken. Hij had haar en Kenji zien praten en was op de situatie voorbereid. In de hal had hij gewacht en dat werd beloond. Grijnzend keek hij naar Kenji. “Zo, zo. Kenji Fey. Je moeder zal blij zijn dat je er bent.” Hij liep naar hem toe en bleef naast hem stil staan. “Stil,” zei hij, toen Kenji iets wilde zeggen, “Ik weet dat je niet wil, dat zij weet dat je er bent. Ga iets aantrekken, dan zien we elkaar vanmiddag in de bibliotheek. Mirelle…” Kenji draaide zich om en zag Mirelle op de hoek staan, Jean vervolgde, “Jij komt ook. We moeten de plannen bespreken, er wordt een diefstal voorbereid.”
De update.
