Er werd geroepen dat iedereen moest helpen, maar dat deed ik niet. Ik was moe, alles deed zeer. Mijn hoofd bonkte.
Ik staarde nog steeds naar de zon, totslot kwam ik overeind, ik zag Lucas en Jane zoenen, ik kreeg de nijging om te kotsen, dat gezoen. Bah!
Ik strompel naar een boom. De schaduw was niet groot, maar wel verkoelend.
"Willow! Kom eten halen!" Brult Cwen.
Ik kreun en strompel naar haar toe, evenlater beveelt ze dat we terug moeten. Het eten was zwaar, mijn benen trilden, maar ik liep door.
"Op het strand neerzetten?" Kreun ik. Cwen knikt en roept dat het eten neergezet moet worden.
Ik laat het vallen en zak op mijn knieën. Ik had honger, ik wist niet of we al mochten eten, maar ik nam wat, en het smaakte heerlijk!


~Willow Smidweed~

Ik kroop tussen de bomen door. En zag Lucas en Jane. "Spaar je adem sukkels! Het is hier zo warm dat je zelfs elke ademhaling moet tellen." Brulde ik tegen ze. Ze lieten elkaar los en keken me kwaad aan. Ik haalde mijn schouders op. Het was wel waar. Toen ik hier vast zat lag ik op een bepaald moment stil en bewoog me alleen als het echt nodig was. Zouden hun ook moeten doen.
Ik nestelde mezelf in de schaduw van een boom en lag volledig stil. Niemand zou me het komende uur nog aan het bewegen krijgen.

~Cwen

Ik laat een kleine grinnik ontsnappen.
"Laat me nu maar los, lopen lukt me wel. Anders vinden we nooit wat te eten."
"Weet je het zeker?"
"Ja, doe nou maar."
Met veel tegenzin laat Lucas me weer op de grond zakken. Ik kijk naar de lucht. De vogels lijken allemaal naar een plek toe te vliegen. Daar moet eten zijn.

xx- Jane -xx

Ik liet Jane zachtjes uit mijn armen glijden, onstabiel slenterde ze over het brandende strand, het zand siste onder onze voeten. Mijn hand greep de hare, ze lachte uitgeput naar me. Zweet parelde van haar hoofd.
Ik zuchtte wat was het hier warm. Ondanks de htte tuurde Jane naar de lucht, we moesten vogels volgen. Ik haalde mijn schouders op, niet instaat om haar in reden te vallen. We traden de verkoelende schaduwvan een tropisch bos in. Ik kreunde van verrukking wanneer ik over het natte mos schoof. Het woud was dicht begroeid en gunde de zon haast geen mogelijkheid om ook maar één straaltje zon binnen te laten. We wandelden en wandelden, steeds dieper het bos in, steeds duisterder. Mijn adem werd schichtig, hadden we hier al niet eens langs gelopen. "Jane ..." pufte ik. Ze was gestopt en keek strak naar me. "Ik heb geen idee waar we zitten" haar paniek sloeg toe en ze begon stilletjes aan te hyperventileren. Ondanks alles kon ik een kleine glimlach niet achterwege laten als ze me berokkend van angst in mijn armen vloog. De nacht viel en we waren nog steedsoveral en nergens. Maar onze handen verlieten elkaar niet, Jane liep keurig aan mijn zijde terwijl ik tactisch bomen en struiken markeerde zodat we geen rondjes liepen. Ik liet me puffend tegen een boom zakken. "Het is hopeloos" mijn adem stokte in mijn keel. Het leek alsof hongerige ogen me vanuit de duisternis aanstaarde.

-Lucas Folcalor-

Ik was in de bossen geweest om hout te sprokkelen, maar het was donker geworden en ik liep met mijn armen vol takken terug naar ons 'kamp' op het strand. Daar aangekomen was alleen Lia er. Ze lag op een stuk zeil uit te rusten.
"Waar is de rest?" Vroeg ik verbaasd.
"Oh hey, euhm die zijn eten zoeken." Antwoordde Lia verrast. Ik legde de stukken hout op een hoop en ging naast Lia liggen.
"Gaat ie?" Vroeg ik. Lia knikte. We staarde elkaar in de ogen. We konden elkaar goed zien in het maanlicht. Ik schoof wat dichterbij.
"Wat wil je doen?" Vroeg Lia zachtjes. Ik knoopte de bovenste knoop van haar blouse open en keek haar aan.
"Niet hier." Grinnikte ze. Ze pakte mijn hand en trok me mee de bossen in.

~| Jack Beckeans |~

Ik plof me naast hem neer.
"Inderdaad, het is hopeloos. Alleen een wonder kan ons nog redden. Of misschien moeten we een nieuwe stam oprichten hier in het woud."
Lucas komt niet meer bij van het lachen. Kennelijk kan hij me niet als een bosbewoner voorstellen.
"Laten we even rusten en daarna verder gaan. Dit bos kan niet oneindig groot zijn."
Op dat moment horen we wild gekrijs, een hels geluid. Nog nooit heb ik zo'n angstverwekkend schepsel gehoord.
"Wat was dat?" vraagt Lucas geschrokken. Zijn vraag wordt beantwoord door een beest dat uit een boom komt klimmen. Zwart als de nacht, hariger dan een trol en met tanden als messen.
Er volgen er al gauw meer.
"Gorilla's." stamel ik.

xx- Jane -xx

Ik voelde me gevangen. De wouden waren gevaarlijk. De stranden waren overdag heet en 's nachts nog heter.
Mijn ademhaling ging loom en traag.Mijn ogen waren dicht en mijn lichaam lag gestrekt over het zand.
Inelkaar kruipen zou de situatie alleen maar erger maken. Uiteindelijk moet ik toch overeind komen.
Ik had de bloedhete nacht overleefd. Wat nu? We hadden eten. Maar het was weinig.
Ineens vroeg ik me af hoe ik het in vredesnaam in mijn hoofd kon halen om mijn Crew hier te dumpen.
Twee uur was alleen al pijnlijk laat staan dagen en nachten.

~Cwen

Klopt niet meer...
Wordt namelijk overgeslagen of genegeerd x D

Ik viel op de grond het lukte me niet meer het deed zo'n pijn. "Heeeeeeluup! Iemand" vroeg ik gillend. Daar kwamen Lia en Cwen aanrennen. "Lia ik denk dat mijn baby's worden geboren!" roep ik verschrikt uit. "Oke Em rustig blijven en goed ademhalen dan komen ze vanzelf!" zei Lia professioneel. "Aaaaah het doet zo'n pijn" roep ik voor de tweede keer als Jowl komt aanrennen. "Liefje wat is er aan de hand?" vraagt hij bezorgd. "Nou ze gaat bevallen!" zegt lia alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik schreeuw nog een keer als er opeens een kein meisje uitkomt. "Aaaaah ze lijkt precies op jou Em!" zegt Cwen lief. Ik pak haar beet en geef haar een kus op haar voorhoofd. En dan doet het weer zo'n pijn "Au" roep ik nog als er een tweede uit komt het is een jongentje. Deze keer pakt Jowl hem en geeft hem een kus. "En die is een mengsel van allebei zegt Cwen ontroerd.

-Emerild-

"Dat was de snelste bevalling die ik ooit heb meegemaakt." Zucht ik zacht. "En gefeliciteerd Jowl je bent vader geworden." Zacht begin ik te snikken. "Cwen wat is er?" Vraagt Emerild bezorgt. "Je hebt gewoon zo een geluk." Snik ik hardop. "Je hebt twee kinderen,iemand die je wilt En je kinderen hebben een vader." snik ik hardop verder. "Ik ben alleen. Alice heeft geen vader. Ik ben gewoon een verschrikkelijke moeder." Snik ik hard.

~Cwen

De duistere beesten lijken obveral vandaan te komen. Steeds meer en meer.
Lucas klimt behendig in een boom, vuurt een opaar keer zijn musket af en steekt er een paar neer met zijn dolk.
Ik haal mijn sabels tevoorschijn en probeer ze daarmee op een afstand te houden.
Het helpt niet. Ze komen steeds dichterbij.

xx- Jane -xx

Mijn lichaamsdelen klopten pijnlijk. Ik kreunde en opende mijn ogen, zei de duisternis vaarwel. Jane stond voorover me gebogen en ik zag haar lippen bewegen. Wat zei ze, ik verstond het niet. Een zachte ruis deed haar woorden vervagen, ik greep naar mijn linkeroor, of de plaats waar die hoorde te zitten. Ik voelde enkel stof van een windel, geschrokken keek ik Jane aan ze beet op haar lip, haar linkerarm bloedde hevig en een vel van haar wenkbrauw flapperde futloos, duidelijk eraf gekrabd. Ik probeerde recht te staan maar werd fors terug neergedrukt. Wat was er, was er iets mis. Plotse pijnscheuten sneden langs mijn voet. Alles tintelde en brandde. Met een laatste restje kracht tilde ik me overeind en keek naar mijn voeten. Een en al bloed. Jane had tranen in haar ogen, de helft van mijn tenen van mijn rechtervoet waren afgescheurd. Ik slikte en voelde me draaierig, maar ik bleef bij bewustzijn. Jane wikkelde de windel van mijn hoofd en mijn gehoor werd beter. "Gaat het" haar stem brak in het midden van de zin. Ik probeerde een lach op mijn gezicht te toveren maar het lukte niet. "Je oor is oké, maar je voet ..." haar adem stokte opnieuw. Ik wierp weer een blik op mijn verdwenen tenen en mijn maag keerde om. "Het spijt me ..." snikte ze, alsof alles haar fout was. Ik wou mijn hoofd schudden, zeggen dat alles goed kwam maar in plaats daarvan verloor ik opnieuw bewustzijn en viel ik tegen de bemoste grond...

-Lucas Folcalor-

Ik hoorde een hard gebrul. Ik zuchtte en kwam overeind. "dit verrekte eiland ook." Gromde ik.
Ik slofte richting het woud. Er vlogen herrineringen door mijn gedachtes.
Gebeten door een slang. aangevallen door een gorrila. Twee keer voor mijn kop geslagen door iets wat ik me niet meer kon herrineren. Het gebrul werd harder. Ik kwam bij een open plek. En wat ik daar zag.
Jane en Lucas half verminkt. "Waarom zijn jullie dan ook het woud in gegaan?" kreunde ik zacht.
"Je had ons kunnen waarschuwen." Gromde Jane. "Ik was aan het liggen." Gromde ik.
"En Emerild aan helpen met haar bevalling." Ging ik verder.
Ik keek naar Lucas. Hij lag gehavend op de grond. Ik zag zijn oor aan een dun lapje vel hangen.
Ik kokhalsde. "Lia en Eve zullen uren bezig zijn." Slikte ik. "Als ik maar een beetje normaal kan worden." Gromde Jane.
"Jij kan normaal worden. En doe niet alsof je de enige bent die aan is gevallen." Snauwde ik. "Wie anders dan Lucas en ik zijn aangevallen door gorrila's?" spuugde Jane terug. "Ik." kwaad draaide ik me om en trok mijn blouse naar beneden. Ik hoorde jane schrikken. Ik was ook geschokt. Vier diepe littekens klauwden door mijn rug. "Je bent niet de enige. Til Lucas op." gromde ik en ik pakte Lucas zijn schouders vast.

~Cwen

Ik zat weer eens in een boom. Het is hier veel koeler zo onder het bladerdak. Geen heet zand onder je voeten. Ik zak onderuit en probeer in slaap te vallen. Wat is het stil. Een beetje te stil. Rust maakt plaats voor angst. Ik kijk om me heen. Waar is iedereen toch. "Is er iemand?!" roep ik bang. Ik wil niet weer alleen zijn! Ik klim uit de boom en probeer de weg terug naar het strand te vinden.

-Nora

Bijna wil ik net zo grommen als de gorilla's die ons net aangevallen hebben. Cwen heeft niet gezien hoe haar geliefde werd aangevallen door beesten van het kwaad, ik wel.
Ik besluit voor één keer niks te zeggen. Het helpt toch niet. Cwen zal even koppig zijn als altijd, net als ik dat ben. Als we alleen maar staan te ruziën zal Lucas nooit geholpen worden, en dat is dan allemaal mijn schuld.
Ik scheur wat van mijn jurk af om het oor van Lucas bij de rest van zijn hoofd te kunnen houden.
Als Cwen me verbaasd aankijkt, zeg ik: "Voor geliefden doe ik alles. Ook dit. En deze jurk is toch al evrpest, dus waarom zou ik er anderen niet mee kunnen helpen?"
Ha, daar heeft ze niks van terug.
"Wie haalt Eve en Lia?" ik wil Cwen geen moment alleen laten met hem.

xx- Jane -xx

Ik lag naast Jack op het strand, hand in hand en dicht tegen hem aangekropen. Ook al was het daar eigenlijk te heet voor. Dan komt er iemand aanhollen.
"LIA LIA HELP!" gilt ze. Ik zucht. Waarom mij? Kan niet iemand anders het oplossen? Ik schudde mijn hoofd en ging zitten. Samen met Jack volgenden we Cwen naar de plaats delict. Daar lag Lucas.
"Goeie god! Wat is hier gebeurd!" roep ik uit.
"Gorilla," luidt het antwoord. Ik weet genoeg. Maar ik heb de spullen niet! Ik vertel Cwen over een paar kruiden die ze voor me moet halen als Eve aan komt gelopen. Mijn hand bald zich onwillekeurig tot een vuist. Jack pakt de vuist vast en schudt zijn hoofd. Ik weet me een beetje te ontspannen.
"Wat is er?" vraagt Eve nonchalant.

LIA

Mijn aderen klopte van vermoeidheid maar de pijn in mijn been ebde niet weg. Ik opende mijn ogen en forceerde een glimlach, "Je bent er" mijn stem klonk als een krakende deur. Jane fronste haar wenkbrauwen bezorgd en streek mijn bles achter uit mijn zicht. "Gaat het een beetje" ik knikte en daarmee loog ik meteen, de pijnscheuten waren haast ondraaglijk maar ik probeerde dapper te zijn. "Heb je al gegeten" mijn stem klonk al sterker. Ze knikte en glimlachte, maar haar ogen overtuigde me niet. De blauwe kringen betekende rusteloosheid, ze had vast nog geen oog dicht gedaan. Ik opende mijn armen voor zover ik kon en nodigde haar ertussen in. Met een speelse grinnik nestelde ze tegen mij aan en begon ze te praten, we konden beiden de slaap toch niet vatten ...

-Lucas Folcalor-

Daar liggen we dan, te praten over onze levens voordat we elkaar ontmoetten.
Lucas vertelt over zijn prachtige reizen door de wouden. Iets waar ik zelf bij had willen zijn, maar op dat tijdstip zat ik met Winston. Maar daar wil ik liever niet over praten.
Zomaar, ineens, Lucas sluit zijn hand om mijn arm.
"Jane, je wordt te mager. Eet je wel goed? Ben je ziek?" de bezorgdheid in zijn stem laat me blozen.
"Ik voel me goed Lucas. En ik eet heus wel genoeg." wat kan ik toch slecht liegen.
Met opgetrokken wenkbrauwen word ik aangekeken. Hij gelooft me niet.

xx- Jane -xx

"Lucas hoofd omhoog." Grom ik zacht. Lucas tilt zijn hoofd licht op. Ik wikkelde de strook jurk los en liet Eve zien wat er was gebeurt. "Jammer van je mooie koppie Lucas." lachte Eve. Ik gromde zacht naar haar.
"Kappe Eve." Mompelde ik. De littekens op mijn rug staken. "Rustig maar Cwen. Lucas leg je hoofd op Cwen's schoot." Lucas keek Eve aan. Toen zuchtte hij en deed wat ze zei. "Ben ik nou echt zo erg?" Zuchtte ik.
"Twee keer zo erg als je denkt." Ik grinnikte. "Gekke Cwen." lachte Lucas. "Lieve Lucas." grijnsde ik.
Jane gromde zacht. "Ik geloof dat je tweede vriendinnetje me ook niet mag." Lachte ik. Lucas antwoordde niet. "Oh komop. Je weet dat Eastred me ook niet mocht sinds ze met jou was. En nu Jane ook al." Gromde ik zacht. "Het eerstvolgende vriendinnetje van jou dat me niet mag geef ik een mep." Gromde ik. "Heeft Richard al gedaan." Mompelde Jane zacht. "Richard?" Vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.
Jane knikte. "Lekker bezig. Als je wilt mep ik hem zometeen." lachte ik naar Jane toe. Eve zat naast Lucas'hoofd en mompelde een paar dingen.

~Cwen

Ik had duidelijk niet de goede spullen om Lucas te genezen. Dat moest de tijd doen. Rust en tijd. Ik liep samen met Jack over het strand. Op blote voeten door de branding en ik spetterde hem nat. Hij lachte en begon me te kietelen. Samen vielen we in het water. Lachend rolden we over de grond. Inmiddels waren de sterren al weer verschenen en met onze voeten in het water lagen we er naar te kijken.

LIA