Dit ben ik, Sky Morillon. En achter mij staan mijn ouders. Wij wonen in Wenswijk, als het rijkste gezin van de stad. Mijn ouders zijn erg ouderwets, vooral als het gaat om huwelijken. Mijn moeder zei altijd dat ze heel erg van mijn vader hield, maar volgens mij ging het vooral om geld.
Dit is mijn vader. Hij is een beroemd regisseur, en heeft vele films gemaakt. Meestal zit hij boven in zijn werkkamer, behalve als we bezoek krijgen, wat vaak genoeg gebeurd.
En dit is mijn moeder. Ze is beroemd klassiekballet danseres, maar na ze mij kreeg is ze gestopt. 'De taak van de vrouw vervullen,' of iets in die richting. Ze oefent nog wel dagelijks, maar ik weet niet waarom.
En ik, het buitenbeentje van de familie. Allebei mijn ouders zijn verwaand en te trots op hun geld. Ik niet. Ik weet niet precies waarom, maar ik geef weinig om geld. Alles wat ik wil is studeren, een goede baan krijgen en trouwen met wie ik zelf wil. Mijn ouders vinden de eerste 2 dingen wel goed, maar de laatste daar hebben ze wat moeite mee. Niet dat ze weten dat ik twijfel; zij denken dat ik het gewéldig vind om nu al uitgehuwelijkt te zijn aan een rijk buurmeisje dat ik nog amper ken...
Laatst gewijzigd door nonnieven1 op zo 27 feb 2011, 11:51, 10 keer totaal gewijzigd.
Om de zoveel tijd kwamen de ouders van mijn 'toekomstige bruid', Maria en Jaques Eprhon, bij ons eten. Mevrouw Eprhon complimenteerde mijn moeder dan over haar jurk en kapsel, alleen met de hoop om complimentjes terug te krijgen, en meneer Eprhon en mijn vader praatten over zaken. Ik zat er meestal gewoon bij, kijkend naar de stoel tegenover me waar over een tijdje mijn echtgenote zou zitten. Anne Eprhon had ik nog nooit gezien. Haar ouders wilden niet dat ik in 'de verleiding kwam' of iets in die richting. Ach...
Mevrouw Ephron was de baas van de succesvolste kapsalon van Wenswijk; Eprhon's salon de coiffure.
Oorspronkelijk kwam ze uit Frankrijk. Zij en haar man waren een aantal jaren geleden hier naartoe verhuisd, omdat ze 'wilden genieten van de rust'.
Meneer Ephron was nooit duidelijk over zijn baan. Mensen fluisterden dat hij iets illegaals deed, en eerlijk gezegd vond ik hem daar precies het type voor. Mensen fluisterden ook dat hij ergens in het bos een huisje had met nog 7 andere vrouwen, waaronder 2 vampiers, maar zoiets geloofde ik niet. In ieder geval de vampiers niet.
Toen ik de dag erop door het park liep, zag ik haar. Ik wist niet precies wie ze had, maar ik wist dat ze het leukste meisje was dat ik ooit had gezien. Haar rode haar hing over haar schouders, en ze droeg een muts. Aan haar handen had ze halve handschoenen. Ze was absoluut niet een rijk, verwend type, en daarom vond ik haar meteen geweldig.
Het begon te regenen, maar dat maakte me niet uit. Het meisje merkte dat ik naar haar staarde, en ze kwam naar me toe. "Hoi," zei ik toen ze voor me stond. "Hallo." Haar stem was precies dat wat ik verwacht had.
"Ik ben Sky M-" Ik wilde mijn achternaam zeggen, maar ik bedacht me. Ze zou de Morillons vast kennen, en bij de normale mensen hadden we geen goede reputatie.
"Ik ben Madelena de Vries." Ik keek haar vreemd aan. De Vries, dat was de naam van de man met de slechtste reputatie van heel Wenswijk. Hij was een dief, maar geen goede. Al 3 keer had hij vastgezeten..
"Ik weet wie jij bent," zei ze, mijn gedachten onderbrekend. "En ik snap waarom je je naam niet wilt zeggen. Mijn reputatie is ook niet zo geweldig." Ze glimlachte naar me.
We praatten voor een hele lange tijd, tot we beiden redelijk doorweekt waren. We kwamen erachter dat we veel gemeen hadden, hoewel onze families tegenovergesteld waren. Toen ik merkte dat ik moest gaan, gaf ze me een knuffel ter afscheid. Ik voelde vlinders in mijn buik, maar wie keek er mee...?
Het was een uur of 5 toen ik weer thuis aankwam. In de achtertuin hoorde ik meneer Eprhon en mijn vader bezig zijn met mijn vaders nieuwe pooltafel. Ik draaide me om, en zag mevrouw Eprhon en mijn moeder met elkaar praten.
"Misschien kunnen we dit maar beter niet aan de mannen vertellen," zei mijn moeder nerveus.
"Misschien niet. Peut-être.. Je suis- iek ben zeer teleurgesteld." Mevrouw Eprhon had een erg vreemd Frans accent. Mijn moeder vond het altijd zo mooi, maar ik niet. Toen merkte mijn moeder mij op.
"Sky!" Riep ze. Ze klonk boos dit keer.
Ik liep naar haar toe.
"Iek zal jullie privacy geven. Je vais vous laisser seul." Mevrouw Eprhon liep een stukje weg.
Mijn moeder draaide zich naar mij om. "Sky, je hebt onze hele familie ten schande gemaakt! Mevrouw Eprhon vertelde me dat je in het park met een meisje was. En niet je aanstaande echtgenote!
Ik staarde mijn moeder dommig aan. "Was mevrouw Eprhon daar?" Vroeg ik verbaasd. Ik was teveel bezig geweest met Madelena om dat te merken.
"Ja. Jij mag dat meisje nooit meer zien, Sky. Nooit meer." Ze keek me streng aan, en ik boog mijn hoofd in een nederig gebaar, alsof ik haar bevel zou opvolgen.
"Nu aan je huiswerk," beval ze.
Ik liep gehoorzaam naar boven, naar mijn kleine kamertje. De school waar ik op zat, één of andere privéschool, gaf meestal tonnen met huiswerk op. Dus het was al laat toen ik eindelijk klaar was. Mijn moeder riep me naar beneden voor het eten, maar ik zei dat ik nog niet klaar was. En geen huiswerk af, geen eten, was bij ons de regel.
Ik rondde mijn Frans huiswerk af - een vak dat mijn school speciaal voor mij aan het vakkenpakket hadden toegevoegd - en belde toen het nummer dat ik van Madelena had gekregen.
"Hallo Sky." Hoorde ik toen ik opnam.
"Hoe wist je dat ik het was?"
"Niemand belt mij ooit. Hoe gaat het?"
"Slecht. Een kennis van mijn moeder heeft ons gezien in het park."
"Oww. Preek gekregen?"
"Jep. Ik mag je niet meer zien, blablabla."
"Hm.." Madelena dacht na. "Kom dan stiekem, heel laat."
"Wanneer?"
"Nu!" Na haar woorden hing ik meteen op.
Na een korte tijd kwam ik aan bij Madelena's huis. Het was dan wel aan de andere kant van de stad - die overigens niet groot was - maar ik had de hele weg gerend. Toen ik er aan kwam zag ik Madelena's vader werken aan een auto. Hij droeg een vies wit hemd en een joggingbroek. De auto zag eruit alsof hij zijn beste dagen had gehad. Ik vroeg me af of hij hem gestolen had.
Toen hij me zag, kwam hij meteen naar me toe. "Ach, jij zal Sky Morrilon zei, waar mijn dochter me over vertelde."
"Um. Ja, meneer." Dus Madelena had over me verteld?
"Goed, goed. Ik verwachtte je al. Ze zit ergens binnen op je te wachten, volgens mij. Op dat moment verscheen Madelena in de deuropening. Meteen rende ze naar ons toe.
Haar muts had ze af gedaan, en ze had haar haren gekruld. Verder had ze een rood-achtige jurk aan. Ik kon zien dat ze veel moeite had gedaan zich mooi te maken. Ik grijnsde naar haar.
"Goed, ik laat jullie maar alleen," zei Madelena's vader.
"Hoeft niet, pap. We gaan wel in mijn kamer zitten." Madelena pakte mijn hand, en leidde me naar het huis, de trap op, haar kamer in.
De muren van Madelena's kamer waren behangen met wolken-behang. Dat had ik niet van haar verwacht, en ze zei dat haar vader dat had opgehangen toen ze nog heel klein was.
We gingen samen op de groezelige bank in de hoek zitten, en zeiden een tijdje niets.
"Sky. Dat vind ik geen naam die jouw ouders zouden bedenken." Zei Madelena opeens.
"Het is een afkorting. Mijn echte naam wil je niet weten."
"Vertel." Madelena lachte verleidelijk naar me, om me over te halen.
Ik zuchtte. "Skipio, naar een of andere Romeinse veldheer."
Ze begon te lachen, en ik porde haar in haar zij. Zij porde me terug, en opeens waren we in een heel gevecht verwikkeld. Ik weet nog steeds niet precies hoe het gebeurde, maar opeens stonden we dicht tegen elkaar aan, en...
Vanaf die dag hielden mijn ouders me goed in de gaten, althans; overdag. Ik mocht niet meer in mijn auto rijden, en had permanent huisarrest. School niet meegerekent, natuurlijk. Maar Madelena zat dan ook niet op dezelfde school als ik, anders had het waarschijnlijk niet gemogen.
Het werd steeds kouder; het einde van december kwam al in zicht, en mijn moeder was bezig het nieuwjaarsfeest te plannen.
Meestal hielden wij een groot nieuwjaarsfeest in een grote zaal voor alle vooraanstaande mensen in Wenswijk, maar dit jaar besloot mijn moeder het anders te doen; ik zou op deze speciale dag mijn verloofde ontmoeten. Ik wist dat ze dat deed in verband met Madelena, maar overdrijven kon ook. De hele familie Ephron bleef slapen, en de dag erop zouden we vakantie gaan vieren in een appartement op Twikii eiland. Anne zou in mijn kamer slapen, en mijn ouders hadden voor mij een hangmat in mijn vaders kantoor gezet.
Ik piekerde veel dezer dagen. Ik wist dat ik Madelena ooit moest vertellen dat ik soort van verloofd was. Alleen wilde ik het haar niet vertellen. Ik was zo bang voor haar reactie, en terecht, vond ik zelf. Als iemand mij zo zou behandelen, zou ik diegene voor altijd haten. En dat was geen bemoedigende gedachte. Maar nu ik had gehoord dat ik Anne ging ontmoeten, en dat we op vakantie gingen, wist ik het zeker; ik moest het vertellen.
Ik besloot het gesprek uit te stellen tot de volgende nacht. Ik ging onaangekondigd naar haar huis, en ze kwam uit de deur gerend toen ze merkte dat ik er was.
"Hee!" ze viel me om de hals.
"Hoi." Ik voelde me wat onwelkom, maar dat kwam niet door haar. Het kwam door wat ik moest gaan zeggen.
"Kom binnen!"
Ik liep naar binnen, en kon mijn ogen niet geloven. Haar vader stond daar... in een kilt. Ik keek Madelena vreemd aan, en ze lachte naar me. Ze maakte dit niet makkelijker voor me. Haar ogen...
"Pap, wil je even naar boven gaan?" Ze kon blijkbaar aan me zien dat ik wilde praten. Ze trok me mee op de bank, en keek me aan.
"Dus.. Wat heb je aan?" Ze keek naar het geval dat ik mijn kleding noemde.
"Uhm. Alles zat in de was.. En ik heb sowieso al weinig normale kledingstukken.."
Ze lachte naar me.
"Maar.. Ik wilde je eigenlijk wat vertellen.." Ik stond op en pakte haar handen.
"Ik luister." Ze keek nu serieus; ze had mijn toon opgepakt.
"Nou. Ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen... Je weet dat mijn ouders heel ouderwets zijn, toch?" Ik wachtte niet op haar antwoord, ik raasde gewoon door. "Nou, kijk. 3 jaar geleden kwam er een rijke, Franse familie hier wonen, en mijn ouders zijn erg bevriend met hen geraakt. Ze hebben ook een dochter, Anne. Dus zij dachten, idioot als ze waren, dat ik en Anne..."
Madelena staarde me ongelovig aan. "WAT?!" Schreeuwde ze. Ze rukte haar handen los. "JE HEBT AL IEMAND?"
"Ik heb haar nog nooit gezien." Ik keek haar verdrietig aan. "We zijn aan elkaar beloofd, uitgehuwelijkt, kun je het noemen."
"Ga mijn huis uit." De woorden deden zoveel pijn, maar Madelena's blik nog meer.
"Madelena..."
"Nee, ga weg. Ik dacht dat.. Dat.. dat er hoop was. Maar die is er niet. Ga."
Ik rende weg.
Het duurde even voor ik een beetje kon bevatten wat Madelena had gezegd. Ik belde haar een paar keer, maar haar mobiele telefoon stond uit, en telkens als ik de huistelefoon belde antwoordde haar boze vader.
Mijn ouders hadden me een basketbalnet gegeven voor kerstmis, en ik bleek er ook nog goed in te zijn ook. Na een tijdje kwam ik bij het officiële juniorbasketbalteam van onze stad.
Drie dagen daarna was het oudejaarsdag. Ik voelde de zenuwen in mijn buik rommelen, omdat ik mijn verloofde zou ontmoeten. Een tijdje geleden had het me nog weinig uit gemaakt, maar nu... Madelena vond me een... Ik had er zelfs geen woorden voor. Misschien moest ik me maar bij de beslissing van mijn ouders neerleggen. Zenuwachtig stond ik voor de spiegel te kijken naar het apenpak waar mijn moeder me had in gehesen. Ik zag er niet heel slecht uit, vond ik zelf. Maar ik wist niet wat Anne zou denken. Misschien was ze wel net zoals haar moeder..
We stonden ze die avond op te wachten bij de deur.
"Sky," zei mijn moeder tegen me, "wees aardig tegen Anne. Ook als ze niet... buitengewoon knap is." Ze kuchte even.
Ja, dat was heel bemoedigend.
"En begin vooral niet over dat mens.." fluisterde ze; mijn vader stond een paar meter verderop, en hij wist nog steeds niets.
"Maak je maar geen zorgen, mam. Het is uit tussen Madelena en mij." Ik keek naar de grond.
"Goed zo, jongen." Ze plukte nog een pluisje van mijn schouder.
De deurbel ging en de Ephrons kwamen binnen lopen. Mevrouw Eprhon droeg een rode jurk, en had haar plotseling lange haren over haar schouders hangen. Ik gokte dat ze een pruik op had. Meneer Ephron zag eruit zoals hij er normaal ook uit zag.
"Bonjour!" Kirde mevrouw Eprhon. "Hier is onze beeldschone dochter." Ze zette een stapje opzij, en de deur ging open..
