Na mijn tranen te hebben gerdroogd loop ik sloffend mijn kajuit uit.
Sloffend ja.
Ik heb flink nagedacht over wat Lia zei. Zij had makkelijk praten. Iedereen vond haar al aardig. Zij heeft vrienden en... Jack. Zij is gewoon perfect. Bloedmooi, goede manieren en ze is erg wijs.
En wie ben ik?
Ik kan dan nu wel mezelf gaan zijn, maar wat bereik ik daarmee?
Mijn rijkdom was alles wat ik had en als ik me zo gedraag lí'jkt het tenminste alsof ik al mijn bezittingen nog heb.
Hetgeen dát ik nog heb is dan wel erg waardevol, maar niks vergeleken met wat ik vroeger had.
Wat had "aardig, niet arrogant en volmaakt zijn" dan voor zin? Iedereen beoordeelt je toch op de eerste seconde en dan staat alles al vast.

Meteen wordt er tegen mij gebruld dat ik aan het roer moet zitten. Het dringt me amper tot me door dat ik naast Jack zit. Niks dringt er tot me door, ik ben haast verdronken in mijn gedachten.

xx- Jane -xx

Vaarden we toch weg? Fijn!
Tranen begonnen te brandde inmijn ogen. Ik buig mijn hoofd en begin te snikken. Dit was misschien mijn enige kans! Mijn enige! En die had Cwen volledig vergald. Woede laaide bij me op. Ik zo haar willen wurgen! Haar laten lijden! Cwen zo er niet meer zijn! Dat zou geweldig zijn! Compleet! Ik hoefde niet nog iemand die mijn leven sou vergallen!
"Cwen! Dit is niet over!" Grom ik zacht. Ik hoopte dat er nu wat ergszou gebeuren, dat of Cwen nu letterlijkdood neerviel of dat ik van boord zou donderen. Iedereen zou het opmerken. Iedereen! Ik pak mijn dolk en speel ermee, 1 keer sneed ik 'perongeluk' in mijn pols, het begon te bloedden als een gek.
"Stroom er maar uit, bloed!" Mompelde ik. Ik draaide me om en liep richting mijn hut, waar ik me harder snikkend neer laat vallen.
Mijn enige kans ommijn opa weer eens te zien, misschien was het mijn enige kans dat ik misschien mijn ouders zou ontmoeten. En dit alles is vergald! Vergald! Door de stomme Cwen!
Ik hoopte dat ze nu dood zou neervaen! Ik zou gaan dansen op haar graf! Ik meen dit serieus!



~Willow Smidweed~

"Euh Jane.." Begon ik. "Weet jij waar we naar toe moeten.
Ik kreeg geen antwoord.
"Jane." Zei ik wat harder.
"He? Wat?" Ze leek te schrikken.
"Ik vroeg of je weet waar we naar toe moeten varen." Zei ik met een glimlach. Ik had totaal geen richtingsgevoel en ik had eigenlijk nog nooit gestuurd. Maar dat wist Cwen niet.

~| Jack Beckeans |~

"Natuurlijk weet ik dat wel. Hoe durf je aan me te twijfelen."
Verontwaardigd steek ik mijn neus in de lucht, maar zelf weet ik eigenlijk ook niet waar we heen moeten.
"Ik vraag even aan Cwen of ze niet het dek moet laten schrobben."
Wat een slap excuus, maar hij gelooft het wel.

Met grote passen loop ik naar Cwen toe.
"Cwen, waar varen we eigenlijk heen?" fluister ik beschaamd.
Cwen fluistert de naam in mijn oor; niemand mag het weten.
Ik mag dan van geluk spreken dat ik vroeger uitblinkte in topografie, anders had ik totaal niet geweten hoe we erheen moesten.
Cwen gaf me haar kompas en ik liep terug naar Jack.
"Scherpe bocht bakboord."

xx- Jane -xx

"Begrepen." Zei ik en ik gaf een draai aan het roer. Jane ging ook weer zitten.
"Zeg Jane, ik wil niet gemeen overkomen want zo ben ik niet." Zei ik. "Maar was het nou nodig om zo fel te reageren?"
Ze keek naar de grond om mij te ontwijken.

~| Jack Beckeans |~

Lia had het goed voor elkaar gekregen. Ayme was gehecht en ik kon ons reisje weer verder behandelen.
Nog heel even en dan waren we er! Cenweard het geweldige onbekende eilandje!
Jarenlang dumpte ik hier verbannen piraten. Vijf jaar had ik hier alleen gezeten. Alleen met de voedselbronnen op het kleine eilandje. Kwaad dacht ik daar aan terug. Toen ik weg was had iedere piraat die goed genoeg leek om af te slachten vermoord en hun lijken daar gedumpt. Maar toen kwam ik Easred tegen. Ik nam haar mee op mijn schip. Een paar jaar later namen we nog meer mannen aan boord. En op een dag zaten we opeens met Lucas in ons midden. Als die dag er niet was geweest zat ik nu niet hier op dit schip opweg naar Cenweard.
Misschien had ik niet weg moeten gaan. "Jawel! Je had moeten gaan!" Brulde een stem in mijn hoofd. Ik knikte. De stem had gelijk. We zaten midden op de open zee en we konden nergens meer naartoe. Cwenweard was niet ver weg. Het duurde anderhalve dag om er te komen.
We waren er al bijna. In de middag zouden we er zijn. Maar op de een of andere manier voelde het niet goed. Ik liet me op het hout vallen. Ik snap niet hoe Ayme zo snel had kunnen bloeden door een kleine val. Het hout was heerlijk warm. Jowl stond over me heen gebogen.
"Cwen waarom laten we Lucas en Eastred achter?" Vroeg hij. Hij was al de zoveelste. "Omdat ik zei dat we vandaag uit zouden varen en ze zijn niet terug naar het schip gekomen." Ik ging toch niet vertellen dat Eastred mij eerst red van de verdrinkingsdood. Dat Eastred een zeemeermin is en dat ze lucas half had vermoordt en dat ik hem toen had gerend hem vervolgens had gekust hij keihard was weggerend ik hem achterna was gegaan en dat ik toen zo ziedend weer weg was gegaan dat ik er zonder die twee vandaan was gegaan?

~Cwen

Toen ik wakker werd keek ik om heen. Dit was niet mijn hut op het schip. Ik was ook niet op een schip.
In een klap kwam gisteren weer terug: The Black Rose die weg zeilde en Lucas en ik die achterbleven. Ik ga zitten, en merk dat Lucas voor de tent zit. Voorzichtig legde ik mijn handen op zijn schouders.
"Goedemorgen," fluisterde ik. Lucas keek op, onder zijn ogen grote wallen.
"Ik kon niet te lang slapen, ik moest de wacht houden," antwoordde hij toen ik hem vragend aan keek. Ik wilde wat zeggen, maar hij was sneller. "Je moet nu de locatie van de Black Rose zien te bepalen. Ik hoop dat je snel kunt zwemmen, want ze zijn een eind weg."
Ik knikt, ik kon veel sneller zwemmen dan dat schip, en ook nog een ongezien. "Verder," vervolgde hij. "Is er een heel tentenkamp buiten van piraten. Dus je moet een eindje lopen, om- nou.. je weet wel."
Lucas bloosde een klein beetje. Maar ik had geen tijd, ik wilde dat Lucas kon slapen. Ik knikte nog een keer, en liep naar buiten.
Daar stond zo'n groot kamp, het was boven alles wat ik had verwacht. Een paar sterke mannen, behaard en getatoeëerd op zo'n beetje elke plek, lachten.
"Dus daar is het moppie van de kap'tein!" riepen ze schor. "Hij heeft goede smaak, dat zeker!"
Ik schudde mijn hoofd. "Als jullie het maar uit je hoofd laten, stelletje smerige landrotten!"
"Kom aan haar, en je krijgt met mijn sabels te maken!" klonk Lucas bulderende stem. De mannen waren duidelijk onder de indruk, en renden zo hard mogelijk weg. Zo snel als hij gekomen was, was Lucas weer verdwenen.
Ik vervolgde mijn weg, en was uiteindelijk uit het tentenkamp. Er was een kleine klif, waar ik vanaf kon springen. Ik trok mijn kleren uit, en verstopte ze in de bosjes. Toen sprong ik met een sierlijke duik het water in, de Black Rose achterna.

~ Eastred March

"Misschien." ik weet even niet waar ik moet kijkeLia heeft gelijk. Zou hij mij door hebben?
Wie weet heeft Lia wel gelijk. Ik maak hier inderdaad weinig vrienden mee, maar dit is wel wie ik ben.
Tenminste, hoe ik me voordoe te zijn.
Maar aan de andere kant;wat heeft het dan voor zin?
Ik ben eenzaam, maar alle mannen zijn toch hetzelfde. Eerst beloven e je voor eeuwig trouw en daarna breken ze je hart.
Zwijgend verder. Zo te merken weet Jack dat hij me op dit ogenblik niet mag storen

xx- Jane -xx

Ik liep naar mijn kajuit. Ik staarde naar de blauwe jurk. Ik pakte hem op. Drukte hem tegen me aan en begon in mijn hangmat te snikken. Ik verdiende hem niet. Ik mocht hem niet van mezelf. Al die jaren had ik me ingehouden. Toen ik een meisje was vond ik het geweldig om al die mensen met hun grote koepeljurken te zien. Nu brak mijn hart als ik alleen maar naar een van die dingen keek.
Ik drukte het ding dichter tegen me aan.

~Cwen

Tja, uiteindelijk was ik gehecht. Als een zombie loop in rondjes rond het schip. Wat heb ik eigenlijk nog meer te doen? Ik weet het niet...

~Ayme

Ik waste mijn handen in mijn kamer om het bloed van Ayme af the schrobben. Een zelfmoordpoging. Ik had haar gered.
Ik trok schone kleren aan (een witte, kortere jurk met blauwe zomen) en liep naar het stuur. Daar stonden Jack en Jane. Ik legde mijn handen voor Jack's ogen.
"Lia!" riep hij lachend.
"Hoe wist je dat nou weer?"
"Ik herken die zachte, kleine handen als geen ander," grinnikte hij. Ik lachte ook. Jane keek verwaand onze kant op. Ik negeerde haar. Mijn babbel met haar had dus niet geholpen. Ik ging naast Jack staan en hij sloeg een arm om mijn middel.
"Waar zijn Lucas en Eastred? Ik heb ze al een tijdje niet gezien!"
Jack slikte hoorbaar. "Jack?"
"Cwen heeft ze achtergelaten," fluisterde hij. Ik keek hem met grote ogen aan. Áchtergelaten? Ik stormde weg, op zoek naar Cwen.

***LIA***

Ik ving op wat Jack zei... Lucas en Easterd achter gelaten dat kon toch niet, vooral Lucas niet hoezo dat opeens. Ik rende achter Lia aan, ik zei "hoe kan ze Easterd en Lucas nou achter laten?"
Ik stormde de kajuit binnen van Cwen zonder ook maar te kloppen of wat dan ook en schreeuwde: "Hoe kan je Lucas en Easterd nou achterlaten!, wat hebben ze misdaan volgens mij niks" Ik werd witheet van woede.

-Darnell-

Ik ging staan en veegde mijn tranen weg. Ik trok de jurk maar aan zodat ik hem niet hoefde te zien.
Ik liep naar het dek. Lia kwam op me afstormen. Ze begon snel tegen me te praten en overstroomde me met vragen. Ik pakte haar hand vast. "Als ik het aan jou vertel beloof me dan alstjeblieft dat je het niet doorverteld of er ook maar iets mee doet behalve over nadenken?" Lia knikte. Ik nam haar mee naar mijn kamer die inmiddels schoon was. "Wat is er nou Cwen? Wat waren je redenen om ze te dumpen?" Vroeg Lia. Ik haalde mijn neus op van het huilen en vertelde alles aan haar. Alles! Behalve dat Eastred een zeemeermin was dat zou gewoon te erg voor woorden zijn. Darnell kwam kwaad binnenrennen. Hij begon tegen me te schelden en te schreeuwen. "ALS JE ZO DOORGAAT WIL IK JE WEL DE PLANK OPGOOIEN ZODAT JE NAAR ZE TOE KUNT ZWEMMEN!" Brulde ik kwaad.

~Cwen

Ik dacht hire moet wat aan de hand zijn: "euhh... Cwen mag ik je vragen waarom je ze achtergelaten hebt" Ik hoef niet perse over boord gegooid worden

"Rustig Darnell, laat mij dit maar afhandelen," fluisterde ik, met een snikkende Cwen in mijn armen. Darnell knikte. Dit was geen goed moment voor geweld.
"Cwen, ik snap dat je kwaad bent. Zou ik ook zijn. Maar Lucas is nu eenmaal van Eastred. Dus, zullen we weer terug gaan en ze ophalen?"
Cwen schudde haar hoofd.
"Ik kan zo Lucas toch niet onder ogen komen!?"
"Ik neem Lucas en Eastred wel even apart oké? Jij verstopt je maar zolang. Kom, we varen terug."
Ik pakte haar hand en nam Cwen mee naar buiten. Ze nam het roer over en bulderde:
"BEMANNING KLAARMAKEN! WE VAREN TERUG!"
Het schip maakte een scherpe bocht en ik viel in Jack's armen die me lachend opving.
"Goed gedaan Lia," fluisterde hij.
"dankje"

***LIA***

"Dit gaat een diepe barst in mijn vriendschap achterlaten is het niet." fluisterde ik tegen Lia. Ze knikte.
Ineens zag ik iets. Het was een korte schittering. En daarna iets goudachtigs. "Lia neem het roer eens."
Ik sprong in het water. Ik sperde mijn ogen open en zag Eastred voor me. Ik schrok me dood. Ze wou wegzwemmen maar ik greep haar schouder. Ik knikte met mijn hoofd richting een stukje strand. Het was eerder een eilandje. We zwommen ernaartoe. Op het land krabbelde ik overeind. "Wat doe jij hier." Vroeg ik verbaasd. "Waarom heb jij ons achtergelaten." vroeg Eastred met opgetrokken wenkbrauwen.
"Ik had gewaarschuwd dat ik die dag weg zou gaan. Jullie kwamen niet." Ik haalde mijn schouders op.
"We konden niet eeuwig in Tungui blijven. Teveel slechte herinneringen voor mij." Ik wendde mijn hoofd af en dacht aan Hector. "Het spijt me." Fluisterde ik zacht en er blonk een traan op mijn wang.
"Het is gewoon zo zo zo moeilijk! Ik beloof dat ik nooit meer iets voor Lucas zal voelen! Tenminste ik zal het proberen." Begon ik. Ik snoof. Waarom kon de laatste tijd die verdomde tranen niet inhouden?
Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen eromheen. Aarzelend legde Eastred een hand op mijn schouder. Het schip verdween langzaam uit ons zicht. "Zou je me naar Tungui willen brengen. Ik heb nog iemand om me tegen te verontschuldigen." Vroeg ik. Eastred knikte en pakte aarzelend mijn hand. Samen gingen we het water in.

~Cwen

Met uitgedroogde keel werd ik wakker, het was lang geleden dat mijn tong een druppel alcohol had geproefd. Ik stond op uit mijn tent en wreef de vaak uit mijn ogen, zou Eastred het schip al hebben gespot ... mijn woedde tegen Cwen stak weer de kop op, ze had ons flink in de nesten gewerkt maar dit maal zou ik haar villen met mijn blote handen als het moest. Dat ze maar ozu begrijpen dat je dit niet kon maken. Ik slofte naar de bemanning die tot mijn opluchting een voorraad alcohol op zak hadden.
" Mannen, "riep ik en mijn crew draaide de koppen "Vandaag varen we uit, maar we hebben nog een aantal dingen nodig..." ik legde uit wat ieders moest doen, binnen een uur verzamelde we aan de haven met het eten en geld dat we geplunderd hadden en vaarde we uit. "Zijn jullie er klaar voor"
brulde ik en ik zwaaide met gebalde vuist in de lucht "Aiai Kap'tein" was het antwoord luid en duidelijk. Meteen verspreidde ze zich en begonnen aan hun taak. Ik zette me aan het klif waar ik Eastred zou opwachten, toen ik plots een stem hoorden. "Jij bent Lucas niet waar" zei een hoog en spottend stemmetje. Ik draaide me om en kreeg haast braakneigingen want voor mij stond een edelvrouw, met pruik en al. "Eve is de naam.." mompelde ze trots en ze maakte een buiging ...

-Lucas Folcalor-

Fijn. En nu mag Lia met Jack sturen.
De tranen prikken me in mijn ogen, maar ik moet sterk zijn.
Ik voel gerommel in mijn buik: honger.
Ik kan best koken, maar dat weet niemand. En ik wil het zelf ook niet.
Weer gerommel. Dit kan toch niet waar zijn?!
Ik besluit maar naar de keuken, voorzover je het keuken kunt noemen, te gaan.
Ik bind een schort vast en begin aardappels te schillen.
Tot mijn grote schrik voel ik iemand binnenkomen.

xx- jane -xx

"Je zwemt snel. Sneller dan mijn schip. En dat is een van de snelste." Eastred had de hele tijd haar lippen op elkaar geklemd. We kwamen dichterbij mijn schip en ik klom aan boord.
"Jij gaat terug naar Tungui toch?" Vroeg ik. Eastred knikte en vaarde weg.
Ik draaide me om en zag Jane koken. "Onze lieve edelvrouw kan toch koken." Lachte ik.

~Cwen

Het uur was voorbij en de ladingen waren gereed, al de mannen stonden voor me en wachtte af,
het waren er veel, veel te veel. Gans de haven zag zwart van het volk, misschien had ik toch wat kieskeuriger moeten zijn ....
Ik keek om me heen en zag een groot schip met witte zeilen en een blinkende mast. "Dat moet werken" mompelde ik opgelaten en ik klapte in mijn handen. "Mannen, ..." riep ik boven alle hoofden uit "Zoals jullie wel weten heb ik jullie niet zomaar gekozen, we zijn op een speciale missie" alle piraten keken me verwachtongsvol aan. " Het neerhalen van de Black Rose" bulderde ik schor en mijn mannen bulderden mee en zwaaide met hun vuisten. "Maar eerst..." ging ik verder, "Hebben we een schip nodig" zuchte ik en ik wuifde nonchalant naar het grote schip. Met een snelheid dat de troep kon houden sprongen ze aan boord van het chip en sloegen de touwen los. Tussen de mensenmassa door stapte Eve, de edelvrouw die erop had gestaan mee te gaan. Ik sprong aan boord van het schip en liep naar het roer. "Waar naar toe Kapt'ein" vroeg een bred gespierde man. " volg maar de eerste zonnenstralen... en we vinden ze wel" bezorgd keek ik lngs de rand van het schip.
Eastred had allang terug moeten zijn ...

-Lucas Folcalor-