caesar11111 schreef:Plots was het stil, ik hoorde bladeren kraken en voor mij stond de "o zo trotse" Jane de Belleville te huilen.
Ik spreidde mijn armen en ze wierp zich erin. " Liefdesproblemen" gokte ik, ze knikte en verborg haar hoofd in mijn wollen trui. "Ik begrijp wat je bedoelt" zuchtte ik en zette me neer aan een boom in het bos. Jane keek op vanuit mijn trui en staarde in mijn ogen, ze had een meelijwekkende pruillip opgezet waar zelf de stoerste piraat geen nee tegen kon zeggen. Ik streek de haren uit haar betraande ogen en legde haar hoofd in mijn twee armen. Zoals ik altijd zo goed kon begon ik warm en zacht te vertellen over wat ik allemaal had meegemaakt, er waren delen waar je naar adem snakte maar ook wel eens een traan mee wegpinkte maar dat had Jane al genoeg gedaan. Ook Jane vertelde me iets over haar verleden. Het was een tijd stil en ze speelde met een los draadje van mijn trui.
" Je bent niet zo verwaand als ik dacht" mompelt ze onschuldig en schenkt me een waterige glimlach.
"Jij bent wel zo kattig als ik dacht" grapte ik om de stilte te verbreken.
Een enigszins geamuseerde maar verontwaardigde kreet ontsnapte uit Janes mond.
" Dit wil niet zeggen dat je mijn vriend bent" zegt ze weer op haar typische toon.
"Dat verwacht ik ook niet" zucht ik en ik vlecht mijn handen rond haar middel en leg mijn kin op op haar schouder, "Ik mis Eastred" zeg ik uiteindelijk, het was waar, en ik kon het onmogelijk ontkennen.
"Liefde hé" zuchtte Jane alsof alles daarmee uitgelegd was.
Ik mompelde instemmend en genoot van de nachtrust...

-Lucas Folcalor-