Hoofdstuk 2 - deel 2
We besluiten wat te gaan lopen als het later op de avond is. Ik wil Leo heel graag vertellen dat ik het kind niet in Bridgeport wil laten opgroeien, en dat het adoptiegezin waar hij, of zij ik heb nog geen idee, in terecht komt in een andere stad moet wonen. Ik heb al een hele mooie stad op het oog. We lopen over de brug heen die de villawijk van het bruisende stadscentrum scheid. Ik kijk over het water, het oogt zo kalm. Ik zucht, en Leo merkt dat maar al te goed. Hij pakt mijn hand en kijkt me aan. “Wat wil je me vertellen, lieverd?” vraagt hij lief.
Zijn mooie bruine ogen schitteren als de verlichting van de brug erop valt. Ik voel me veilig bij hem. “Ik wil je inderdaad wat vertellen, maar niet hier, laten we daar aan het einde even gaan zitten.” Zeg ik, zonder dat hij er iets op in te brengen heeft. Zwijgend lopen we verder tot dat we bij het bankje aankomen. Ik ga zitten, als ik het koude ijzer op mijn huid voel ril ik. Vervolgens begin ik te praten. “Lieverd, mijn kind, ik wil niet dat hij of zij opgroeit in deze stad…” begin ik. Leo kijkt me strak aan. “Maar jij wou het kind toch niet opvoeden?” vraagt hij verbaasd. Ik leg mijn hand op de zijne. “Nee, daar heb je gelijk in. Maar ik wil hem of haar niet hier ter adoptie stellen, maar in een andere stad.”
Leo kijkt me vol begrip aan. “Dat begrijp ik, en dat is denk ik ook het beste.” Zegt hij en tovert een glimlach op zijn gezicht. Hij slaat een arm om me heen en kijkt me aan. Ik begin hem zonder enig twijfelen te zoenen. Na een tijdje onderbreekt hij het zoenen. “Maar wil jij hier nog wel wonen? Wil je niet liever verhuizen naar een andere stad?” vraagt hij. “Met mij samen..?” voegt hij ten slotte nog toe. Ik twijfel niet, ik weet dat ik hier altijd al heen wilde, uitgaan tot diep in de nacht, maar het is hier niet veilig voor mij, en er is gewoon te veel gebeurd. “Met jou samen? Dan wil ik zelfs naar Frankrijk verhuizen.” Zeg ik.
We beginnen terug te lopen, niet weer helemaal over de brug heen, maar naar het metrostation. “Lieverd, eigenlijk wil ik hier zo snel mogelijk weg, samen met jou.” Begint hij. “Ik heb al wat zitten kijken, en ik heb een heel mooi huis gezien in Greater Los Aniegos waar ik met jou naar toe wil. Zou jij al willen vertrekken?” vraagt hij. Opeens gaat het allemaal heel snel, ik begin te twijfelen. “Maar schat, gaat dat niet erg snel?” zeg ik. “Ik heb net een baan, mijn leven is eindelijk een beetje op orde…” voeg ik er aan toe.
Hij kijkt me aan, nog steeds met prachtig bruine ogen en een lieve glimlach. “Ik weet dat dit hard aankomt, en ik vraag je natuurlijk niet om gelijk te beslissen. Maar denk is na, je bent zwanger, en jouw huidige baas zal je niet na een maand werken al met zwangerschapsverlof sturen, dan wordt je natuurlijk op staande voet ontslagen.” Zegt hij. Daar heeft hij dan ook wel een punt, ik heb ook niet vermeld dat ik zwanger ben, eigenlijk ben ik dat helemaal vergeten. Ik aarzel, en Leo ziet dat, hij pakt mijn hand en stopt met lopen. Ik kijk hem aan. “Lieverd, denk goed na voordat je beslist.” Zegt hij. Ik stap het station binnen en wacht op de metro. Als we terug komen loop ik net iets voor Leo. Het enige waar ik over pieker is, waarom Leo nou opeens wilt verhuizen?
Reactie's graag. Volgende update volgt deze week nog
!