G e w e l d i g e. Update!

Allemaal enge mensen, stomme Bridgepoort.

^^ Dank je

^ Haha ja dat krijg je in zo'n stad hè

Haha, ja inderdaad. Heb wel medelijden met haar hoor.

leuk, spannend verhaal i_mJimmy

spannend! =D
kan niet wachten op meer!

Dank jullie

Super!
I it!

Ik wist wel dat die mensjes niet te vertrouwen waren

toppie <3

Supergeweldigawesome update

Trouwens, je screens zijn ook heel erg mooi

Dank jullie allemaal

@LittleMissLien; Bedankt Maar op zulke hoge kwalitiet heb ik mijn spel (jammer genoeg) niet draaien Toch mooi dat je ze mooi vind ! (ok dat klinkt raar )

Spannend! Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat.
Toch een maar (ben ik nou de enige?): het tijdsverloop rammelt. Als je nu niet precies zegt "het verhoor was al een half uur aan de gang" (oid) maar de hoeveelheid tijd die verlopen is wat meer in het midden laat. Toen ik het las dacht ik : hé hoe zit dat nu? even teruglezen, maar dat maakte het niet duidelijker. En dan ga je verder nadat die engerd naar haar toebuigt (vind ik een hele goeie vondst) dat er weer een kwartier verloopt. Ook hier denk ik dat het sterker wordt als je niet de hoeveelheid tijd benoemt.
Heb wel even getwijfeld met mijn kritiek en of ik het zou laten bij: goh wat goed.... Maar je verhaal is leuk en spannend en misschien heb je er wat aan en wordt je verhaal alleen nog maar beter. Suc6.

Zeker een koel verhaal Jimmy!

Dank jullie

@franniewee; Ik zal er op gaan letten, dit is opbouwende kritiek en dat is altijd welkom !

OMG! I like it.

Hoofdstuk 1 - deel 6 (extra lang)

Ik denk terug aan vannacht, ik kwam om twee uur thuis na het verhoor. Ik had Leo niet gesproken, hij was weg voordat ik mocht gaan. Ik had hem toen een sms gestuurd of hij vandaag kon afspreken, en dat kon hij. Dit is dan ook de reden waarom ik me nu zo aan het op tutten ben. Mijn haar wil niet lukken, dus ik besluit er een haarband in te stoppen die ik uit de la pak. 'Ting dong', de bel gaat. Mijn hakken tikken een voor een op de vloer als ik naar de deur loop. Zo meteen zal alles duidelijk worden, hij gaat me alles uitleggen.



We zwijgen, ik kan niks zeggen, ik kan hem ook niet normaal begroeten. Er is in die week dat ik in Bridgeport woon zoveel gebeurd wat niet had mogen gebeuren. Het plan was dat ik nu een baan zou hebben en nu met een kater in bed zou liggen, maar nee. In plaats daarvan loop ik nu te zoeken naar de dader van alles wat me overkomen is, de vader van het kind in mijn buik. "Lieverd, he..." zegt hij, maar ik onderbreek hem. "Noem me geen lieverd, ik ken je amper en ik vertrouw je niet meer! Waarom was je gister op bureau!?" vraag ik, zonder enig geduld. Hij kijkt me zwijgend aan. "Zeg dan! Waarom!?" herhaal ik. "Laten we anders eerst even naar het park lopen..." zegt hij.



Ik voel me een beetje schuldig van daarnet. Hij probeerde aardig te zijn, misschien zelfs lief en ik begon alweer te schreeuwen. Ik moet mezelf leren beheersen, maar het komt waarschijnlijk ook groot in deels door de zenuwen. "Zullen we hier even gaan zitten, lie...", hij maakt zijn zin niet af, hij is vast bang dat ik weer tegen hem ga uitvallen. We ploffen beide neer, en hij begint naar beneden te staren. "Om te beginnen, de politie weet wie de dader is..." zegt hij. "Maar het probleem is, dat ze zijn spoor verloren zijn, hij is ontsnapt.", hij slaat zijn ogen neer. "Maar.." stotter ik. "Loopt hij nu vrij rond?". Hij knikt ter bevestiging.



"Er is ook goed nieuws..." zegt hij na een tijdje. Ik kijk hem aan. "Jouw baby, je hebt sowieso de voogdij gekregen. Daar kan de dader niks aan veranderen." zegt hij. Alsof dat goed nieuws is voor mij, ik wil geen kinderen, ik wil ze niet, nooit niet. "Ma...", ik besluit het toch maar voor me te houden. "Wat nou als hij me komt opzoeken?" vraag ik in plaats daarvan. Hij kijkt me aan, zijn ogen spreken boekdelen. "Dan, dan, dat weet ik niet..." zegt hij.



Ik moet nog naar de supermarkt, ik heb niks meer in huis en ik moet toch wat eten vanavond. "Moet jij nog boodschappen doen?" vraag ik, in de hoop dat ja zegt en meegaat. "Nee, ik heb alles in huis, maar ik wil nog wel iets anders vragen..." zegt hij gespannen. Ik kijk hem aan, hij lijkt zenuwachtig, en het slaat over op mij. Hij pakt mijn hand en we beginnen door het park te lopen. De stadsduiven vliegen door het park om restjes voedsel te vinden, de winter is koud, en veel eten hebben ze waarschijnlijk niet.


- Ondertussen op het poltiebureau -

"Wanneer is hij dan ontsnapt?" zegt de vrouwelijke agente. "Vannacht om drie uur." antwoord haar collega. "We moeten hem vinden, hij is zeker opzoek naar de vrouw, gelukkig is Bridgeport groot, maar hij zal haar vinden." zegt ze ongerust. De man knikt ter bevestiging. Hij weet het maar al te goed. "Moeten we haar bellen?", de vrouw staat al met een telefoon in haar handen. Hij twijfelt, maar zegt dat het beter is van niet. "We zullen haar alleen maar ongerust en bang maken.." antwoord hij, en loopt vervolgens de kamer uit.


- Terug in het park -

"Wil je aan niemand vertellen dat dit gesprek heeft plaatsgevonden?" vraagt hij nadat we een tijdje gewandeld hebben. Ik ben even verward, hoezo zou dat niet mogen, en hoezo zou ik dat vertellen? "Is goed, maar waarom niet?" stotter ik. "Dat kan ik nu niet zeggen, maar het zal je allemaal spoedig duidelijk worden. Misschien kunnen we overmorgen afspreken in het restaurant 'Het etentje'? Dan zal ik je daar meer uitleggen." zegt hij. Hij ziet dat ik verward ben, ik kijk naar de grond. "Rustig maar, alles komt goed.", en hij pakt me stevig vast. Ik kijk naar het meer, ik kan niet denken, ik ben verward. Wat heeft dit allemaal te betekenen?


Update volgt snel ik heb een redelijk rustige week, geef je mening a.u.b !

super verhaal!

Aah, dat stukje op het politiebureau maakt het helemaal spannend Ga zo door!

^ Dank jullie !

Er is een nieuwe poll toegevoegd, misschien zouden jullie (a.u.b) willen stemmen ?

Ik heb zoveel vermoedens.... als ze allemaal uitkomen ben ik geniaal!