Update!
---------------------------

"Kijk! Die code. Die moet je vast hier invoeren."

"Myrthe, jij leest het voor." Myrthe knikte. "345876 ja? 333993." Amy typte alles snel en behendig in.

"Wauw Eem. Moet je zien!" Myrthe wees naar de plek waar ze net nog tegen aan stonden. "Kom." Nieuwschierig stapte Amy en Myrthe het kamertje in.

Amy viel als eerste de boekenkast op. Ze liep het rijtje langs. En nog een.. En nog een. "Myrthe! Een dagboek!"
Amy bladerde door de pagina's en zocht een willekeurige uit. Ze begon voor te lezen.
"Papa kon het weer eens niet laten me te slaan.
Hij haat me echt! Ik kan het echt niet langer zo.
Ik moet weg hier. En snel. Maar de politie heeft me zo
gevonden. Dus ik kan beter blijven.
Wat moet ik nou? Ik hoor mijn vader.
Doei dagboek. Ik schrijf snel.
Marcel"
Amy las ook de bladzijde er naast voor.
"Pap kon weer eens zijn handen niet thuis houden.
Gelukkig heb ik geen vrienden. Dat is ook jammer,
maar die willen altijd bij je thuis spelen.
Ik hou gewoon niet van andere kinderen. Ze zijn altijd zo brutaal.
En nooit kunnen ze normaal doen. En meisjes zijn gewoon té erg.
Ik ga later ook niet trouwen. En ik hoef al helemaal geen kinderen.
Die zijn toch irritant.
Marcel.
En de laatste bladzijde.
"Ja! Ik heb JA gezegt. Wat ben ik stom geweest.
Maar zo maak ik Soraya wel gelukkig. Meer kan ik niet doen.
We gaan binnenkort trouwen en samenwonen. Alleen..
Nog twee problemen.
1. Ik kan niet meer schrijven. Dat doe je niet maar als je écht volwassen bent.
Ik ben inmiddels ook al weer 36..
2. Soraya wil kinderen! Ik wil haar echt niet kwetsen.
Nog maar eens goed nadenken.
Ik moet dus zoals je begrijpt afscheid nemen dagboek.
Ik berg je op in mijn kelder. Niemand weet er toch wat van.
Marcel.
ps. Niemand mag ooit van die kelder weten.
Of nog erger.. Van jou. Mannen horen niet te schrijven.
pps. Ik heb een baan!
ppps. Ik heb het enige erfstuk van papa ook in de kelder gezet. Ja, mijn vader is dood. (eindelijk)"

Myrthe kijkt Amy bedenkelijk aan.

En Amy ook. "We kunnen het beter aan papa vertellen. Nu we weten hoe het zit. Dat hij mijn vroeger sloeg." Fluisterd Amy. "Deed hij dat?" Vraagt Myrthe vol ongeloof.

Amy knikt en staat op. Ze loopt naar de vitrine. "Dit zal wel dat erfstuk zijn. Goh, dat je die hier helemaal neer zet." Myrthe komt bij haar staan. "Laten we naar pap gaan." Zegt Myrthe nog steeds verbaast. Amy knikt. Samen sluiten ze de deur.

"Pap.. Pap.. We moeten je iets vertellen." zegt Myrthe. "Wat dan? Ik heb geen tijd. Ik moet weer werken. Nu het weer gaat. Hup, snel. Zeg het dan? Anders.." "Kijk pap! Dit wilde ik zeggen. We weten waarom je zo doet." Amy begint te vertellen. Over het briefje dat uit het boek viel, de geheime deur, de kelder, het dagboek, het erfstuk en over Marcel's vader. "Goed. Kom mee, we praten het met zijn vieren uit."

Beneden vertelt Marcel nogmaals zijn verhaal ook aan Soraya. Daarna omhelst hij iedereen uit zijn gezin.

"Sorry Myrthe, dat ik nooit even naar je kamer kwam. Om je te helpen met leren lopen, praten en op het potje gaan."

"En Amy, jij al helemaal sorry! Van al die keren dat ik je heb geslagen."

"En al die keren.. Dat ik zo boos op je was om niks." "Het is al goed pap, ik weet de oorzaak er nu van. Dus ik begrijp je."

"Schat! Ook jij echt sorry. Dat ik je kinderen zo heb mishandeld." "Marcel, zullen we het verleden dan nu gewoon achter ons laten.. En ons op de toekomst richten? En ga jij inmiddels ook eens met pensioen? Dat speelde ook een grote rol in dit verhaal. Je baan."

Daar stemde iedereen me in en Amy en Myrthe veegde een traantje weg. Ze vielen elkaar ook in de armen. "Myrthe, als ik ooit nog eens ga trouwen.. Mag jij mijn bruidsmeisje zijn!" Zij Amy. "Daar hou ik je aan!" Daarna begon iedereen te lachen.

Na ongeveer een jaar verklaarde Amy haar liefde aan Dimithri. En Dimithri aan Amy.

Amy was echt stapel op Dimithri en andersom. Ze waren ook al bijna oud genoeg om samen te gaan wonen.

Soraya werd ook volwassen. Jaa, er zat veel leeftijdsverschil in.
--------------------------
In de laatste update, zie je hoe het afloopt met Amy, en ook met Myrthe.