"Weet je het zeker, Koto?" zei Mariya zachtjes. Iedereen vroeg zich af wat er gebeurd was. Iedereen dacht opeens dat Ayuni dood was. Maar niemand wist het zeker. Het leek alsof ze vervloekt waren en iemand met hun gedachten aan het spelen was. Met hun emoties.
"Nee." antwoordde Koto. Mayiro stapte gelijk naar Koto toe. "Het is nog niet te laat! We kunnen haar er nog uithalen!!" krijste ze.
"Mayi, dat kan niet. Dan zou meneer Koto en Ayumii's huis straks vies zijn van de maden." zei Mariya. "Dat weet je toch niet zeker?! Misschien is ze helemaal niet dood! Misschien is ze in een coma!!! W A A R O M?!!!!!" schreeuwde Mayiro oorverdovend.
Ayumii keek zwijgend toe. Ze wist dat Ayuni niet dood was. Ze wist alles. Maar dat vertelde ze niet door, want dan zou niemand haar geloven.
Nadat iedereen terug naar binnen was gegaan, kwam Ayumii naar buiten. Ze begon te graven met haar handen.
Eindelijk vond ze wat ze zocht. Een kist. Ze trok hem uit de aarde. Ongedierte vloog alle kanten op. Ayumii legde met moeite de kist op het gras en opende hem.
Ze hoorde luid gehijg. Ayuni schoot overeind. "Wat doe ik levend in een kist?! Er kwam een aardworm naar binnen, hoor je me?!!" schreeuwde ze.
"Sssht..." fluisterde Ayumii. "Wees stil. Ik leg alles uit...als je even meekomt."
Even later stonden ze allebei in het bos. "Vertel het me, alsjeblieft...Ik zat op de rand van de dood...en de aardworm was bijna door de kist heen gekomen...en ik had bijna geen lucht meer en...en ik was BAAAAANG!!"
"Het is okay. Je bent veilig; je leeft." zei Ayumii zonder emotie terwijl ze haar zus op haar hoofd aaide. "Alles komt goed."
"Ja...dankje...het spijt me...van alles wat ik je heb aangedaan...echt!!" zei Ayuni snikkend.
"Ik vergeef je en ik begrijp je. Maak je maar geen zorgen."