Update 7
----------------
Het was laat in de avond en
de maan stond hoog aan de hemel
Ik opende de deur en stapte de hal in.
"wat een avond" pufte ik en ik streek door mijn blonde haren.
Ik keek naar het meisje, het meisje dat ik in huis had genomen
en besefte dat ik haar naam niet eens wist
"Hoe heet je ? " vroeg ik voorzichtig, ze schrok
" Ze noemen me Ruth" zei ze met die glasheldere stem
Ruth stond wat ongemakkelijk heen en weer te wiegen.
Haar gezicht zat onder de schrammen.
" Ga maar naar de badkamer" zei ik
ik wees haar de weg.
Ze glimlachte onwennig maar aan haar blik kon ik zien
dat ze me dankbaar was.
Ik had tenslotte haar leven gered,
Het leven van iemand die ik niet kende.
Toen Ruth de badkamer was ingelopen en ik een pyama van me had klaargelegd
belde ik Lee op.
Ik had hem wel het een en ander te vertellen.
Ik drukte het nummer in en legde de gsm aan mijn oor.
"... Hallo met Lee" zei een slaperige stem.
" Hey, het is met mij schat," antwoorde ik " Hoe is het met je ?"
het was stil aan de andere kant van de lijn.
" euhm ... is het goed als ik morgen terug bel Sterre ...
Ik ben namelijk ... bezig met iets"
Ik hoorde de nerveuze toon in zijn stem
" Wat is er" wou ik zeggen toen ik plots een andere vrouwestem hoorde
" ... kom je naar bed schat ..." mijn hart bonsde in mijn keel.
wie was dat ? wou ik vragen maar Lee had al opgelegd.
Mijn handen trilden ... hij zou toch niet ... ?
Ik hoorde Ruth de kamer binnenlopen.
Ik keek om en plaatste een geforceerde glimlach op mijn gezicht.
" Goed gewassen" ? vroeg ik
Ze knikte
Ik hielp haar naar bed en dekte haar toe.
Wat was ze toch lief, dacht ik
En even vergat ik mijn zorgen en kon ik alleen maar denken
aan dit arme kind.
Met een wrang gevoel van verraad streek ik neer op de sofa en
legde mijn handen onder mijn hoofd, sloot mijn ogen
en viel in een slaap vol met nare dromen over Lee.
Die ochtend werd ik vroeg wakker.
Rustig begon ik aan mijn ontbijt en
rustte even uit op m'n stoel.
Ik dacht aan Lee, wat had dat te betekenen?
Had hij me werkelijk bedrogen ?
Ik stond recht en liep naar werk.
Na een dag vol zwoegen wandelde ik gespannen naar huis.
Mijn gsm ging af en toen ik keek had ik een berichtje.
Het was van Gabriella en luidde:
Lee zit voor m'n restaurant te dineren met een vrouw
Het bloed steeg me naar het hoofd.
Ik moest er naar toe.
Woedend liep ik naar het restaurant.
En daar zag ik ze.
Een keurig opgemaakte vrouw die over Lee zat.
Ze glimlachte breed naar hem en streelde hem over zijn hand.
"Nu is het genoeg!" Gilde ik en ik sprong op haar af.
Geschrokken stond ze recht en deinsde achteruit toen ik haar de volle laag gaf.
Tranen sprongen haar in de ogen en ze keek onbegrijpend van links naar rechts.
"Sterre, sterre" riep Lee.
Hij greep min arm vast en trok me naar hem toe.
Ik probeerde me los te wringen maar hij was te sterk.
" wat" riep ik en ik keek hem uitdagend aan.
"Hoe kun je mijn zus zo uitschelden" riep hij kwaad
Het was alsof een bad vol ijskoud water over me heen was gegoten
" Je ... zus" sputterde ik " ik dacht dat..."
Lee keek me teleurgesteld aan
" Ik weet wat je dacht" zei hij en hij beet op zijn lip.
" Ik vind het vreselijk dat je me niet vertrouwd" ging hij verder en hij liet mijn arm los
Neerslachtig keek ik naar beneden
" Misschien is het beter dat we uit elkaar gaan, Sterre" zei hij zacht.
Geschrokken keek ik op, dat meende hij toch niet!
Lee draaide me de rug toe en liep terug.
"Nee, alsjeblieft, doe het niet !" gilde ik
Hij draaide zich bruusk om
"Wat kan jou het schelen, hé ?"
"hoe bedoel je sputterde ik," ik hou van je
"Doe maar niet alsof," zei hij kwaad.
"Ik weet dat je nooit van me gehouden hebt.
Nooit zoals je van Nate hield."
Mijn hoofd werd rood.
het was allemaal waar.
Telkens als ik aan Lee dacht, dacht ik aan Nate.
een traan stroomde over m'n wang.
Lee liep terug naar zijn zus en omhelsde haar.
En ik bleef alleen achter.
Met een uitdrukkingsloos gezicht liep ik naar huis.
Ik was niet van slag door het uit elkaar gaan.
Ik was van slag omdat ik wist dat wat Lee zei waar was.
Kon ik nog wel ooit van iemand houden?
Ik wreef de traan uit mijn ogen.
En schreeuwde het uit ... in de verte werd mijn kreet beantwoord ...
----------------------------
Het werd stillaan donker en de schaduwen van het bos slopen
behoedzaam over de grond.
In de verte liep een man.
Zijn zwarte haren slordig en in de war.
Angstig keek hij opzij.
Hij had gefaald ... hij had Ruth niet hierhen gebracht.
En straks zouden ze komen, wat zouden ze met hem doen ?
Even twijfelde hij, was het misschien niet beter geweest om te vluchten?
Net toen hij zich wou omdraaien zag hij iemand tussen de bomen verschijnen.
" je bent er .." zei een fluwele stem en nog 5 andere gedaantes verschenen uit de mist.
hun ogen fonkelde in het duister en ze liepen naar hem toe.
zonder ook maar enig geluid te maken.
"Je kent iedereen vast wel, is het niet Florian" zei de bleke blondharige man
Acton Alura genaamd.
Dit is Ailith Elvara
Ze knikte gemeen en streek met haar tong langs haar lippen
Edmund Ogbert is één van onze sterkste van onze groep.
Terwijl hij dat zei balde Edmund zijn spieren op
Will Teckton, toen ze haar naam hoorde
maakte ze een buiging en de andere grinnikte
Radley Payton
hij glimmlachte spottend
Mag Marlow, De jongste van ons allen
"waar is het meisje " zei een piephoge stem die van Ailith afkomstig was.
het zweet parelde langs Flor's voorhoofd.
"Als ik het niet dacht," Zei Acton met een grijns
" Je weet wat je te doen staat" zei hij en hij knikte naar Edmund
" Nee .. alles behalve dat"
"ik zweer het, ik breng jullie het meisje nog" zei Florian
"dat is al te laat" zei Acton met een gemene grijns
In een flits stond die voor Flor.
Greep zijn arm vast en ontblootte zijn witte gebit met onnatuurlijk scherpe hoektanden.
Sidderend van angst kneep Flor zijn ogen dicht ...
Wachtend op de genadeslag.
Twee vlijmscherpe tanden boorde in zijn aderen en het
bloed stroomde langs zijn pols naar beneden.
Florian viel op zijn knieën en slaakte een hoge kreet
De groep verdween weer in de dikke mist en liet hem aan zijn lot over.
" Zodra ben je een van ons" zei de zoete stem van Radley
" Misschien kun je dan eens nuttig zijn"
en toen verdween hij ook.
Badend in het bloed lag hij daar op de grond.
Met het maandlicht weerspiegeld in de plas bloed die uit hem vloeide.
Met een laatste kreun sloot hij zijn ogen ... hij moest Ruth vinden.
--------------------------------------------------------------------------------
hopelijk vonden jullie het goed

en nogmaals mijn excuses voor het lang moeten wachten