Hallo iedereen!
Ik wil graag een collab beginnen. Ook volgen we hierbij de regels van de DIFT-challenge, die je op deze site kunt vinden [link]. Of klik hier voor de Nederlandse regels: [link].
De vraag is natuurlijk: wat is een collab? Het woord collab staat voor collaborative legacy. In feit doe je met een hele grote groep mensen samen een legacy. Op een legacy zijn veel variaties, maar wij zullen alleen die van de DIFT-challenge toevoegen. Als een generatie zo goed als afgerond is, zet je de familie online, die de volgende dan weer kan downloaden. Degene die de volgende generatie doet, kiest de volgende heir. Zo werk je dus met zijn allen mee aan de legacy. Iedereen mag zijn eigen generatie kiezen, ik zal de eerste doen. Als jouw generatie aan de beurt is, houdt je hier een verhaaltje bij. Dat kan heel uitgebreid en gecompliceerd, maar het mag ook een kort verslagje zijn. Je bent hier vrij om te doen wat je wilt!
Als je in een berichtje neerzet welke generatie je wilt doen, schrijf ik je in! De inschrijvingen blijven open tot we alle 16 generaties hebben. De achternaam Meadows moet altijd blijven. Dus elke heir heeft de achternaam Meadows.
Als er nog dingen onduidelijk zijn kun je het hier vragen.
Laatst gewijzigd door Melanie op za 22 okt 2011, 11:58, 38 keer totaal gewijzigd.
"Sally, ga weg hier! Ik zit vast, het zal niet lang meer duren tot- uche uche... GA!" Ik schudde mijn hoofd, mijn moeder had makkelijk praten, ik kon haar hier toch niet achterlaten. Toch stroomden de tranen over mijn wangen, het was hopeloos. Het hele huis brandde, en het dak stond op instorten.
"Lieverd, je vader en ik houden van je. Ontsnap nu het nog kan!" Moeder sloot haar ogen, ik gilde. Zo snel als ik kon rende ik naar buiten, weg van dat afschrikwekkende beeld. Iemand pakte mijn arm vast, de wereld om me heen werd een waas...
Met een schok kwam ik omhoog. Kort daarna kwamen de tranen weer. Dit moest ophouden, ik had toch mooie herinneringen met hen gehad. Ik moest blij zijn met het mooie leven dat ik had, maar toch lukte het niet. Ik miste hen elke dag, en zou dat mijn hele leven blijven doen. Wat als die brand er nooit was geweest? Ik slikte, niet denken aan de dingen die je nooit zult krijgen.
Na een klein ontbijt vertrok ik naar de stad. Ik liep door de straten, en nam mijn nieuwe thuis in mij op. Toen het testament van mijn ouders bekend werd, bleek dat we nog een klein huisje hadden in Twinbrook. Het was de enige plek waar ik heen kon, om een nieuw leven op te bouwen. Geen van de familie-leden wilde me in huis, omdat hun gezinnen al te groot waren. Ook was ik net klaar met school, en kon ik prima voor mezelf zorgen.
Na een tijdje gewandeld te hebben, kwam ik bij een klein winkeltje waar ze zaadjes verkochten. Dit was zeker handig, aangezien ik mijn eigen boerderij was begonnen. Niet echt iets groot, maar genoeg om van te leven. Het was een traditie in mijn familie, en ik was van plan hem voort te zetten.
Toen ik thuis kwam liep ik meteen naar het kleine stukje land achter het huis. Ik pakte het eerste zaadje uit mijn tas. "Nou meneer Appel, het is tijd voor u om te gaan wonen in de zachte aarde, en te groeien tot een prachtige plant."
Ik stopte het zaadje in de grond, en ging zo verder tot ik helemaal klaar was. Ik hield van tuinieren, en buiten zijn was ook heel erg fijn. Ik leek behoorlijk op mijn ouders.
Mijn moeder had me tips gegeven voor als ik later alleen zou wonen. Het was dan wel eerder gekomen, maar ik was blij dat ze me verteld had dat ik me als zelfstandige tuinier kon laten registreren bij het gemeentehuis. Zo had ik nog wat meer inkomsten.
Ik vond het fijn om op mezelf te wonen, ik had een rustig leven, al was het soms wel alleen. Ik miste vrienden, maar veel van mijn tijd ging in tuinieren, koken en vissen. Gelukkig bracht koken me veel plezier, en het was zeker leuk om mijn eigen maaltijden te bereiden met zelf-gekweekte producten uit de tuin.
Ayumii doe nu ook mee! ik ben bezig met update 2. bij de DIFT-challenge kun je ook kiezen voor extra doelen. dus ik moet even melden dat als je aan de beurt bent, je goed je generatie-doelen doorleest.
er zijn teveel regels om allemaal in de beginpost te plakken, dan wordt hij veel te lang. als je op de link naar de DIFT-challenge klikt, kun je lezen wat er in elke generatie van je verwacht wordt.
Heel leuk idee, ik ga dit zeker volgen, maar ik doe zelf niet mee. Heb al een eigen 10G... :3
Maar wacht. Waarschijnlijk ben ik al klaar dan. Dus dan kan ik wel meedoen.
Oké, ik doe mee! Generatie 9.
Het leven ging rustig door, en ik voor ik het wist was ik al weer 22 geworden. De tijd ging mij veel te snel. Ik had een paar vrienden gemaakt, en mijn tuin stond er mooi bij. Op een ochtend kreeg ik plotseling een telefoontje. Het was iemand van het lab, met de vraag of ze wat van mijn groenten mochten gebruiken voor een onderzoek. Ze zouden me er flink voor betalen, dus ik stemde al snel in. Ze zouden 's middags iemand sturen om de groentes op te halen.
Na nog een beetje voor mijn planten te hebben gezorgd, liep ik naar de brede rivier die langs mijn huis stroomde. De laatste tijd heb ik ook veel gevist. De oogst was nog wel eens mislukt, en ik moest toch op een bepaalde manier aan genoeg geld komen. Dus door vissen te verkopen aan de lokale supermarkt verdiende ik een centje bij.
Het was al bijna vijf uur, toen er iemand aanbelde. Ik was net terug van het vissen, en deed verbaasd open. Voor de deur stond een prachtige jonge man, waarschijnlijk van het lab. Dat was ik helemaal vergeten! "Hallo, ik ben Will. Ik kom van het lab voor wat-"
"Ja!" antwoordde ik snel. "Ik zal er snel wat voor je pakken, kom maar binnen!"
Will gaf me een blik die ik niet begreep, en volgde me naar binnen.
Haastig liep ik door naar de koelkast. Ik kon Will toch niet laten wachten? Ik pakte wat sla en tomaten, en overhandigde ze aan hem. Hij leek terug te komen uit diepe overpeinzingen, en glimlachte. "Ja, dankjewel Sally."
Ik keek hem verbaasd aan. "Zo heet je toch? Ik heb wel eens... van je boerderij gehoord." Hij werd rood, en ik glimlachte.
"Ja dat is mijn naam. Waarom blijf je niet eten?"
Will keek even ongemakkelijk om zich heen, maar knikte toen.
Het diner verliep heel rustig. Soms praatte we een beetje, maar voor het meeste gedeelte was ik veel te verlegen om iets tegen hem te zeggen. Hij leek de hele tijd afwezig, en keek me soms met ogen vol medelijden aan. Ik wist niet wat ik daar van moest denken, maar hij leek me een aardige man.
Na die dag bleven we elkaar ontmoeten. We gingen vaak naar het strand, mijn favoriete plek. Will en ik bouwde een sterke vriendschap op, al bleef hij nog steeds erg gesloten. Soms merkte ik dat ik tijden naar hem zat te staren, met een bubbelend gevoel in mijn maag. Was dit wat ze verliefdheid noemden? Ik vond het maar knap lastig. Hoe kon ik weten of Will die gevoelens deelde? Of hij zelfs maar behoefte had aan een relatie...
We waren altijd samen, en vaak gingen we eten bij het goedkope restaurantje in de stad. We hadden het heel gezellig, en zaten graag tot laat in de avond samen te praten. Soms pakte Will zelfs een lok van mijn haar, en speelde er dan mee. Toch maakte dat me niet blij. Dit gesloten leven was zo moeilijk te begrijpen. Soms, als ik hem probeerde te knuffelen, of dichter naast hem te zitten, schoof hij weg. Alles ging volgens zijn tempo.
Mijn vrienden wisten ook niet wat ze met me aan moesten. Al vaak hadden ze gevraagd of we nou iets hadden, waarop ik altijd moest antwoorden dat dat helaas niet het geval was. Op een dag op het strand hakte ik de knoop door.
Will had de hele tijd over het water uit staan kijken, maar draaide zich nu om. Alsof hij aanvoelde dat ik iets belangrijks te zeggen had. Ik slikte, en stond op.
"Will, ik moet je iets zeggen. Loop je mee?"
"Ik wil weten waar ik aan toe ben. Wat ik wel en niet van je kan verwachten." Ik zuchtte, want Will keek de andere kant op.
"Ik-, Sally... je kunt niet-" Ik schudde mijn hoofd.
"Ik moet weten of wij altijd samen zullen zijn, of dat je altijd zo afstandelijk blijft. Ik wil de jouwe zijn Will, echt waar. Maar je moet me vertrouwen."
Voordat ik het door had, had hij me omhelsd. "Sally, dit is niet het juiste moment. Ik wil je graag blij maken. Echt waar, en ik vertrouw je ook. Ooit zul je me begrijpen, maar voor nu is dit genoeg."
Hij sloot zijn ogen, en ik voelde een warme traan op mijn schouder vallen.
Generatie 9.
