Hoofdstuk 1, deel 2: Tranen zo zout als jouw laatste woorden
Mijn moeder was de deur uit, had alle sleutels meegenomen en alle deuren en ramen dichtgedraaid. Dit alles had ze medegedeeld terwijl ze in haar slaapkamer stond en zonder me aan te kijken, me een instructie over het eten te geven of maar een kleine aanwijzing over waar ze heen ging. Ze was gewoon verdwenen. Ik stond op, mijn rebelsheid gevloerd door haar strenge regels.
Mijn leven was niet altijd een hel geweest, bedacht ik me en ik pakte de laptop erbij. Zaterdagmiddag half drie, opgesloten in huis, vrienden op vakantie en geen kip te beleven. Lekker dan, even zuchtte ik gefrustreerd. Maar hier zo blijven mokken had ook niet veel zin. Dus startte ik het zwarte ding op en wachtte enkele minuten tot het beginscherm verscheen.
Terwijl ik begon te typen naar een onbekende chatter, dacht ik aan mijn jeugd. Die was niet slecht geweest. Sterker nog, ik was een vrolijke peuter die mijn moeder - toen nog mama - de oren van haar kop kletste. Tot die ene avond, die letterlijk, mijn hele leven veranderde. Zo, boem, vanuit het niets was het gedaan met de kraaiende Felicia - tegenwoordig Felicity.
Het was vroeg in de morgen geweest toen mijn moeder thuiskwam met haar nieuwe scharrel. Scharrel was een beetje een understatement. Ze kende de blonde surfer pas een week of drie en kon niet ophouden met over hem te praten. Niet dat ik er veel van begreep als driejarige, maar het ging om het idee. Nu prikte er een traantje in mijn oog en ik veegde hem vluchtig weg. Jankebal.
Ik zat binnen rustig op mijn xylofoon te timmeren toen ik buiten stemmen hoorde. Onwetend dat die éne stem mijn hele leven op zijn kop ging gooien.
"Ik vond het heel gezellig vanavond, Angela," Trevor lachte zijn witte tanden bloot en Angela smolt weg.
"Je hebt geen idee wat je met me doet hè?" fluisterde ze in zijn oor. Hij schudde zijn hoofd verontschuldigend.
"O, ach, het doet er ook niet toe," zei ze uiteindelijk, "als je maar weet dat je meer dan veel voor me betekent," siste ze zachtjes in zijn oor. Hij greep haar vast in een omhelzing en ze wenste dat ze hem nooit meer los hoefde te laten.
"Maar nooit zoveel als je voor mij betekent, dat weet ik zeker!" Hij grijnsde snugger en drukte zijn mond op haar mond. Angela lachte een hoge meisjeslach, hoewel ze toch al vierentwintig was.
"Oh, echt niet!" giechelde ze.
"Jawel hoor, zal ik het bewijzen?" Trevor wist haar weer te overtreffen. Hij drukte een lange kus op haar mond en Angela werd er zo week van dat ze haar knieën voelde trillen.
"Ga je mee naar binnen?" vroeg ze, ondanks dat het al tegen vijven aanliep, dat ik al op was en aangekleed door de oppas - die zich overigens schuildhield in de badkamer en door het badkamerraam meeluisterde - en dat ze eigenlijk naar bed hoorde te gaan.
"Hoe kan ik zo'n aanbod nou afslaan?" glimlachte Trevor en hij volgde haar gewillig.
Tot de donder en bliksem tegelijk naar beneden kwamen vallen. Ik, heel onschuldig aan het spelen, was namelijk nogal een probleem. Een heel klein beetje een heel groot probleem.
"WAT?!" riep hij woedend, "je hebt een kind? Oh, godver-, hoe heb je zo tegen me kunnen liegen? Had me dat er dan bij verteld!" Mijn moeder zakte in elkaar en ik bekeek het schouwspel van een afstandje. Ze smeekte hem om niet zo medogenloos te zijn en zei dat ik echt een lieve dochter was, dat hij vast een goede vader was.
Het vuur brandde in zijn ogen, ze keek hem bang aan en smeekte opnieuw om wat redelijkheid. De tranen zwelden op in haar ooghoeken en ze veegde ze met trillende vingertjes weg. Trevor stond er met zijn brede lijf nogal dreigend bij, zijn handen opgeheven en zijn ogen toegeknepen.
"Alsjeblieft!" smeekte Angela, maar Trevor had dat woord niet in zijn woordenboek. Voor hij uithaalde kon mijn moeder de klap nog net ontwijken.
Met pijn in haar hart, hard huilend, vertelde ze hem om te vertrekken. Nu, meteen. Hij haalde zijn schouders op en zweeg verder. Steeds luidere snikken klonken door het huis heen. "Ik heb niet tegen je gelogen, ik heb je vorige week over Felicia verteld!" perste ze nog uit haar keel, maar die man had al geen tijd meer om aandacht voor haar op te brengen.
En zonder een woord vertrok hij, precies zoals ze hem gevraagd had. Ze voelde al haar spieren samentrekken van verdriet een slaakte een kreet van wanhoop. Ik had inmiddels door dat er iets helemaal niet goed was, maar ik begreep niet wat, ik was nog maar zo klein. Huilend, als een klein meisje van zes, zakte mijn moeder op de grond, ze bleef met haar mouw haar ogen schoon wrijven maar de tranen bleven rollen.
Het kindermeisje was door de achterdeur naar buiten gegaan en had geen woord gerept over mijn moeders toestand. Ik riep nog wat brabbelwoordjes naar haar, maar ze reageerde niet. Mijn moeder staarde stil voor zich uit. Ik dacht dat haar tranen op waren want ze had al zoveel gehuild. Ik vroeg me af of ze ooit nog zou kunnen lachen. Dit was werkelijk haar grote liefde geweest.
"Hoi, meisje," zo stil als ze kon pakte ze me op. Omgeven door stilte in de kamer drukte ik mijn hoofdje tegen haar schouder. Ik wilde weten waarom mijn allerliefste mama aan het huilen was door die ene meneer, maar mijn woordenschat was niet groot genoeg om dat te kunnen vragen. Bovendien zou ik het toch niet kunnen bevatten. Want wat was liefde eigenlijk?
"Het is niet jouw schuld, liefje, het geeft niet, het is oké, het komt allemaal goed." Ik wist niet eens wat er niet goed was, maar luisterde gestaag naar haar zachte woordjes. Achteraf begreep ik pas dat ze die dingen meer tegen zichzelf dan tegen mij fluisterde.
Ze drukte mijn hoofdje tegen zich aan, haar zoute tranen stromend over haar gezicht, haar hand strelend door mijn haar. Waarom was mijn moeder toch zo verdrietig?
"Sssh, we hebben elkaar nog, we zijn nog samen, we zijn nog niet verloren," ze bleef maar prevelen.
Abrupt stond ik op. Deze herinneringen deden teveel pijn om ze dagelijks voor de dag te halen. Maar overmorgen werd ik zeventien en dit was de fundamentele datum waarop mijn moeder had besloten me te haten. Ik vermoed dat het met haar liefde, Trevor, te maken had. Dat ik haar geluk in de weg stond.
Ik herinner me hoe ze vroeger altijd schilderde, waarom ik altijd al een passie voor schilderen heb gehad. Ik zat altijd ademloos toe te kijken terwijl ze de strepen op het canvas zette. Alsof ze werkelijk wist wat ze aan het doen was. Ik was geobsedeerd door de kleuren en de vormen. Mijn moeder trok er altijd zo'n typisch gezicht bij, zo heel geconcentreerd. Na dat voorval met Trevor verkocht ze de schildersezel en raakte ze nooit meer een kwast aan.
Ja, tot die ene dag, was mijn leven mooi en rooskleurig, straalde het geluk van mijn gezichtje af en had ik de grootste lol met mijn moeder - mijn heldin. Tot die ene dag, was ik Felicia geweest, de onbezorgde peuter, het meisje met de krullen en de beste moeder van de wereld. Maar op die dag, veranderde mijn leven.
Laatst gewijzigd door Leonie op di 31 mei 2011, 16:04, 2 keer totaal gewijzigd.
Je schrijft echt heel erg mooi. Echt prachtig taalgebruik! Snel verder!
