Een dagboek zonder downloads van een verhaal dat al heel lang in mijn hoofd zit.


Enjoy!

Morgan
- Morgan; De droom blz. 1 9/8/13
- Morgan; Een nieuw begin blz. 1 15/8/13
- Troy; Geur blz. 1 25/8/13
- Morgan; Kennis making blz. 1 28/8/13
- Troy; Jager blz. 2 11/9/13
- Morgan; De rondleiding blz. 2 29/9/13

Een dagboek met enkel een aankondiging dat hier je dagboek komt staan wij niet toe. Zorg er dus voor dat er snel een eerste update komt.

Morgan; De droom


Waar was ik? Hoe hard ik ook dacht, ik kon me niet bedenken dat ik hier pas geleden nog geweest was. Ik keek om me heen, vaag herinnerde ik me een paar bomen bij elkaar. Maar ik kon hier toch niet echt zijn?
De wind waaide vrolijk door de bladeren van de bomen, maar ik voelde het niet, zelfs mijn haar bewoog niet mee. Hoe kon dit?


Ik begon te lopen, bij een grote dikke boom ging ik rechtsaf, ik passeerde drie bomen. Het ging zo automatisch...
Opeens zag ik het, een huis. Een huis wat me bekend voor kwam, te bekend. Angstig bleef ik staan, hier wilde ik niet zijn....
De pijn die ik ooit had gehad kwam terug. Dat huis, het huis waarin ik tien jaar lang had gewoond, samen met mijn ouders.


Een vrolijke kinderlach in de verte verbrak mijn gedachte en het pijnlijke gevoel in mijn borst. Die lach herkende ik maar al te goed.


Ik liep iets verder, achter de boom vandaan. Daar zag ik haar, of beter gezegd, mijzelf. Een vrolijk schommelend kind van tien, zonder angst zonder pijn. Nu was ik zeventien, wat was er veel veranderd.
'Morgan!' Riep ik vrolijk zwaaiend, maar ze keek niet op of om.


Ik liep naar haar toe.
'Morgan?'
Het meisje reageerde nog steeds niet.
Hoe kon dit? Hoorde ze me niet? Ik kon me niet herinneren dat ik toen doof was.
'Morgan!' Hoorde ik een stem zeggen die de rillingen over mijn lijf bezorgde. Ik keek langzaam om.


Mijn moeder... meer kon ik me niet bedenken. Ik begon me dit te herinneren, dit was de laatste dag dat ik in dit huis was.


'Ja mam?' Hoorde ik mijn tien jarige ik zeggen.
Mijn moeder kwam op ons afgelopen.
'Mam!' Riep ik vrolijk en liep op haar af.
'O mam, ik heb je zo gemist, je wilt niet weten hoe ik me gevoeld heb toen...'


Ik kon mijn zin niet afmaken, want mijn moeder liep langs me heen zonder naar me te kijken.
Ik voelde aan mezelf, nee ik kon niet door mezelf heen. Misschien droomde ik wel, misschien was ik een geest?
Even bleef ik staan, ik had zo graag nog even wat tegen mijn moeder gezegd, helaas zat dit er dus niet in.


Terwijl de jonge ik van de schommel af was gegaan was ik er beteuterd op gaan zitten. Dit gesprek herinnerde ik me nog.
'Luister eens liefje, ik heb een klein cadeautje voor je. Je weet toch de ring die jij zo mooi vindt, bij papa en bij mij?'
Ik zag Morgan voorzichtig knikken.
'We hebben er ééntje voor jou gekregen. Het is een belangrijke ring, je toekomst. Later zal ik je nog wel uitleggen waar hij precies voor dient. 'Kom, ik heb hem binnen liggen.'


'Serieus? Krijg ik ook zo'n mooie ring?'
Ik herinnerde me nog dat ik door het dolle heen was, iedereen die bij ons thuis kwam had zo'n ring.
Morgan maakte een klein sprongetje van blijdschap. 'Yes!'


'Kom, dan gaan we naar binnen.'
Dat was het laatste wat ik van mijn moeder hoorde. Samen met Morgan, die nog flink aan het praten was over haar blijdschap van de ring liepen ze richting het huis.
Ik wist niet wat ik moest doen. Of ik mee moest lopen of niet. Ik wist dat ik de ring uit zou pakken en er zo trots op was dat ik hem gelijk om mijn vinger had gedaan. Ik ging er zelfs mee slapen.


Dat was mijn laatste avond hier geweest, wat er die avond gebeurd was, was verschrikkelijk. Ik zou mijn ouders nooit meer zien, en moest verplicht bij mijn tante wonen.
Ik voelde tranen opkomen, terwijl ik verder probeerde te denken aan die avond...
Langzaam vervaagde alles en werd mijn beeld wit.

Erg heftig begin! Je schrijft erg boeiend

Erg mooi en idd heftig begin!!

Wow, heftig begin. Wel heel erg mooi geschreven

Leuke update

Erg mooi geschreven!
Ik heb al een vermoeden wat er met de kleine Morgan gaat gebeuren..

Wauw! Prachtig begin!
Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Bedankt voor de reacties!
Ben blij dat jullie het al wat vinden.

Hoop zo spoedig mogelijk een nieuwe update te plaatsen

Morgan; Een nieuw begin


Niets was zo vervelend als een wekker die je vroeg in de ochtend wakker maakt.
Ik kon me niet bedenken wanneer ik dat geluid voor het laatst gehoord had. Zo'n vervelend irritant gepiep, dat mijn droom verstoorde.
Een droom waarin ik wilde zijn, mijn verleden.


Toen het gepiep niet uit zichzelf op hield, besloot ik toch mijn ogen maar open te doen en de wekker uit te zetten.
Ik zuchtte diep.
O ja, hier was ik, in het heden, in het nu...
Mijn nieuwe leven, na al vijf keer verhuisd te zijn geweest.
Langzaam kwam ik overeind.


Mijn tante, een geweldige vrouw, heeft nog al een veel eisende baan. Ze werkt op een kantoor en heeft behoorlijk wat mensen onder haar staan. Het kantoor heeft veel panden en mijn tante word nog wel eens overgeplaatst.
Deze zomervakantie waren we naar dit dorp verhuist; Bergenhoeks.
Ik heb in de tussentijd niet gekeken voor scholen of een opleiding die ik wilde gaan doen, dus kom ik vandaag terecht op een school, waar nog niemand een opleiding heeft gekozen.


En dan kan je je vast niet indenken dat er veel leerlingen op zitten, nou heel het dorp zit erop, zo druk! Alsof ze geen opleiding willen volgen...
Ik had echt geen zin om weer naar school te gaan, weer opnieuw te beginnen. Elke keer weer nieuwe vrienden maken. Hoelang zouden we dit keer blijven?


Ik schudde mijn hoofd. Stoppen met dat gepieker, we zien het wel!
Snel kleedde ik me aan en tutte mezelf nog wat op in de spiegel.
Ik moet natuurlijk wel een goede indruk achterlaten als nieuweling.
Een heerlijke geur verspreide zich langzaam door mijn kamer. Ik wist zeker dat mijn tante die heerlijke geur aan het verspreide was.


Ik liep gauw naar beneden, de heerlijke geur achterna.
Ik keek nog steeds rond in het huis, alles was zo netjes, zo duur. Ik had gehoopt, dat ik nog één dag vakantie had, om nog een heerlijke duik te kunnen nemen in het zwembad.


In de keuken was mijn tante druk bezig een ontbijt voor me te bereiden. De schat, ze had haast nooit echt tijd voor me, maar een mijn eerste schooldag op een nieuwe school liet ze zich niet voorbij gaan. Iedere keer dat ik naar een andere school ging, was ze er om een ontbijt voor me te bereiden. Even een momentje samen.
'Goedemorgen Morgan,' hoorde ik de vrolijke stem van mijn tante zeggen, terwijl ze zich niet eens had omgedraaid. 'Ik hoop dat je honger hebt!'
Ik knikte, 'natuurlijk!'


Toen we allebei aan tafel zaten aten we eerst in stilte.
Daarna begon het. Ik wist dat het kwam, dit was nou al de zoveelste keer.
'Morgan...'
Ik keek haar aan, haar houding zei al genoeg, haar schouders hingen en ze keek me sip aan.
Zonder dat ik iets hoefde te zeggen ging ze verder.
'Het spijt me dat we zo vaak verhuizen. Ik weet dat het moeilijk voor je is, ik heb alleen geen keus. Ik moet zorgen dat de bedrijven draaiend blijven. Dit bedrijf heeft me hard nodig heb ik al gezien. Ik hoop dat dit een lange klus gaat worden, zodat we ergens is wat langer kunnen blijven. Elke keer nieuwe vrienden maken, elke keer een andere school. Het spijt me echt oprecht Morgan.'


Ik keek haar aan. Ik voelde dat ze gelijk had. Ik wilde niet elke keer verhuizen. Ik miste mijn goede vriendin Fay en alle andere waarmee ik ooit vriendinnen was geweest.
Ik besloot haar niet een groter schuld gevoel aan te praten en lachte vriendelijk.
'Isabel, het maakt niet uit. Je werk is heel belangrijk, je moet mij ook kunnen onderhouden. Je kreeg mij erbij met de dood van je zus, mijn moeder. Ik ben allang blij dat je voor me wilde zorgen.'
Isabel wilde protesteren. Iets wat ze altijd deed als ik zei dat ze mij erbij kreeg als last. Maar zo voelde het ook, zij hoorde een eigen leven te leiden, een man vinden, misschien kinderen. Het praten over mijn ouders was voor allebei een zwaar onderwerp. Isabel had het er nog steeds erg moeilijk mee, net zoals ik zelf.
Nog voordat de lach op mijn gezicht kon verwijden door de gedachte ging ik snel verder.
'Ik zie het meer als een verrijking, zoveel plaatsen, ik moet alleen nog gaan bedenken waar ik later zelf wil gaan wonen. We zijn al in zoveel mooie plaatsen geweest.'
Ik wist dat ik loog, ik loog keihard. Veel plaatsen waar we geweest waren waren saai en lelijk. Alleen hoefde mijn tante dat niet te weten.


Er kwam een klein lachje op haar gezicht.
'Ik vindt het ook wel spannend hoor, ik stap zometeen gewoon een nieuwe school in. Ik moet zelfs nieuwe vrienden maken.'
Mijn tante knikte. 'Dat lukt jou vast wel.' Waarna ze snel een hap van haar boterham nam.
Het lukte me altijd, ik had altijd gauw vrienden. Vaak liepen veel jongens ook achter me aan. Ik kon nou niet bepaald zeggen dat ik een niemand was.

Na het eten ruimde we snel de tafel af. Ik zag dat ik nog een kwartier had.
'Ik ga even buiten zitten en dan richting mijn nieuwe school.'
'Heel veel plezier! Vertel me alles vanavond, als je terug bent!'
Ik gaf mijn tante een zoen op haar wang.


Net naast het huis lag een klein vijvertje, één van mijn lievelingsplekjes. Hier kwam ik tot rust. Ik hoorde zachtjes de wind door de bladeren gaan, voelde mijn haren zachtjes wiegen in de wind. Ik keek naar het water, dat schitterde in het zonlicht.
Mijn droom vannacht was een droom geweest, die ik me zelf niet echt had herinnerd.
Er ontbrak alleen iets, een belangrijk detail.
Ik weet nog dat toen ik die avond in bed lag, ik geluiden had gehoord. Geschreeuw, schoten en alsof je met je nagels over een schoolbord kraste.
Ik dacht dieper na, misschien had ik zelfs gegrom gehoord?
Ik ontwaakte uit mijn gedachten door het geluid van een auto die langs reed. Hoelaat was het al?
Hoelang had ik hier al gezeten?


Zo snel als ik kon rende ik de tuin uit. Ik moest naar school. Ik kon daar niet te laat komen, dat zou een slecht teken zijn voor mijn nieuwe begin.

Hele mooie update

Leuke update.

Erg mooie update! Je schrijft heel erg fijn! Jammer dat Morgan zoveel vriendinnen moet missen!

Bedankt voor de reacties
Ben blij dat jullie het mooi vinden!

Heel erg leuk ! Ik ben benieuwd naar het vervolg !

Troy; Geur


'Hallo aarde aan Troy, ik zei wat,' hoorde ik de stem van Sophie mijn gedachten verbreken.
Snel keek ik haar kant op. 'Huh?'
Sophie trok haar wenkbrauw op. 'Is het soms niet belangrijk wat ik zeg ofzo?'
Ik keek haar verbaast aan. Sophie was een goede vriendin, het was alleen zo jammer dat zij meer wou van mij dan ik van haar.


'Rustig aan Sophie', zei Amber snel en vriendelijk, 'hij was vast over iets heel belangrijks aan het nadenken.'
Ik keek Amber haar kant op. Haar gezicht was precies zoals je zou verwachten bij de stem, zacht en lief.
'Hou je er buiten,' snauwde Sophie. Ze wilde verder gaan met waar ze gebleven was, mijn aandacht trekken. Ik zag het aan haar gebaren. Ik wilde haar aandacht niet. Ik was niet van haar.
'Sophie doe rustig, je mag wel wat meer respect hebben voor je roedel genoot Sophie. Als iedereen zo warmhartig was als haar, zouden we het een stuk gemakkelijker hebben.'


Naast me hoorde ik een grom uit Sophie haar keel komen. 'Ik ga echt niet op haar lijken, ben geen barbie pop.'
Amber negeerde haar. 'Vind je dat echt Troy?' Haar glimlach was bijna oog verblindend. Ze straalde van mijn compliment.
Ik zag Finn, de leider van de roedel voorzichtig knikken. Iedereen van de roedel hield meer van Amber dan Sophie, Sophie was soms zo grauw en leeg.
We hoorde geritsel uit de struiken in de verte. Snel keken we die kant op, het was Tijmen, terug van zijn ronde.


'Tijmen schiet op man, kom hier heen, ik moet hier bijna kotsen!' Gilde Sophie.
Tijmen zag ons zitten. Vanaf een afstand kon ik al zien dat er iets was.
Hij rende naar ons toe.
'Nu komt het....' Hoorde ik Finn zeggen.


Tijmen hijgde toen hij bij ons aankwam. 'Sorry dat ik zo laat ben. Ik .. ik.. ik heb iets te melden.' Hijgde hij.
'Ga gauw zitten.' Finn wees op de plek naast hem. 'Vertel.'
'Bedankt voor je compliment,' zachtjes fluisterde Amber naar me.
'Is geen moeite Amber, ik spreek alleen de waarheid.'
Ik keek haar aan in haar grote roze ogen. Haar ogen waren mooi, evenals haar hele gezicht.
Als ik niet met haar in een roedel zat, had ik het geweten. Ze was mooi, lief en zorgzaam. Alles wat een goed meisje moet hebben. Gelukkig had ik mezelf voor genomen nooit iets met iemand van mijn roedel te beginnen. Daar kwam alleen maar ellende van.


Tijmen ging snel zitten, je hoorde hem nog even uit hijgen. Het verbaasde me dat hij zijn tong niet buiten bord stak.
Ik voelde Sophie haar Jaloerse ogen prikken in mijn wang. Ik keek haar kant expres niet op. Haar gedrag moest maar eens over zijn. Ik had haar al vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ik haar niet wilde.
'Nou vertel.' Zei Finn rustig.
Het leek net of Tijmen ontwaakte. Tijmen was onze dromer van de roedel. Hij was altijd aan het dromen, waardoor er nog wel eens rare situaties ontstonden...


Ik keek nieuwsgierig naar Tijmen, ik hoopte niet dat hij hetzelfde te melden had, als ik waar ik zojuist aan had gedacht voordat Sophie mij gestoord had.
'O ja,' begon Tijmen. 'Luister goed. Ik deed dus mijn ronde in het bos, ik liep hem. Ik had geen zin om me te transformeren. Niet ver hier vandaan rook ik het. De geur. De geur van Kai. Hij komt dichterbij. De geur rook heel sterk. Het zal niet lang terug zijn dat hij daar geweest is.'
Ik hield mijn adem in. Ik dacht net ook aan Kai. Kai was mijn tweeling broer. Iets meer dan een jaar geleden was hij ook een deel van de roedel. Hij heeft altijd met zichzelf in de knoop gezeten na de brute dood van onze moeder. Toen onze vader iets meer dan een jaar terug vertrok, samen met een hoop andere ouders van onze roedel, is Kai vertrokken.
Hij was klaar met deze kinder roedel, hij wilde avontuur. Gauw na zijn vertrek hadden we gehoord dat hij zich bij twee andere had aangesloten die niet echt bekend stonden om hun goede manieren. Die twee hadden zelfs doden van hun eigen soort op hun geweten en speelde altijd een spelletje.
Ik balde mijn vuist. En nu kwam mijn broer met zijn vriendjes deze kant op, dat konden we niet laten gebeuren.
Al lang roken we zijn geur, het kwam steeds dichterbij, maar we hebben ze nooit kunnen vinden... hun spel...


Finn deed zijn ogen dicht, waarschijnlijk dacht hij na.
'Dat meen je niet', zei Amber verbaast. 'Is hij weer dichterbij gekomen, over een tijdje staat hij op onze deuren te kloppen. Wat moeten we doen?'
'We moeten hem doden.' Sophie haar stem klonk grauw en snel keek ik haar kant op. De blik in haar ogen zei genoeg. Zij wilde dat maar al te graag.
Ik wilde het ook wel, maar diep in mijn hart voelde dat verkeerd. Hij was mijn broer.


'Oke, rustig aan,' Finn had zijn ogen geopend en keek ons allemaal aan.
Finn was de leider over ons geworden, nadat bijna alle ouders waren vertrokken. De rede hiervoor was dat zijn vader de echte leider was. Ik had ook de optie om leider te worden, hij vond ons beide even goed. Ik weigerde. Ik wilde die verantwoordelijkheid niet.
Wel had Finn besloten mij als zijn rechterhand te nemen, zodat ik toch mee kon beslissen. Daar was ik hem erg dankbaar voor.
'Ik denk dat we het rustig aan moeten pakken. We moeten meer controleren en als we de kans krijgen kunnen we misschien met hem praten.'
'Praten?' Gilde Sophie bijna.
'Praten om hem weer bij ons te krijgen. Hij is en blijft lid van deze roedel.'


Ik geloofde mijn oren niet, al hoewel ik het graag wilde, dit was onmogelijk.
'Ik ben het met Sophie eens. Hoe kunnen we nou praten als hij moord voor de lol. Hij misbruikt het. Eenmaal gedaan, blijf je het doen.'
Sophie gooide er een schepje bovenop. Niet het schepje dat ik voor ogen had.
'Als we hem vinden, moeten we hem gewoon doden, weg met dat gespuis. Hij vond zichzelf toch te goed voor ons.' Haar stem was dodelijk, grauw, zonder gevoel.
Amber hapte naar adem. 'Doden? Dat nooit.' Ze sloeg haar kant voor haar mond en keek geschrokken.


'Luister eens even goed Amber, we kunnen er niks aan doen dat jij zo'n watje ben. Ga toch alsjeblieft uit onze roedel. We hebben geen katten nodig, maar wolven. Wolven slachten en jij bent er duidelijk geen.'
Ik zag Amber haar uitdrukking, pijn. Ik keek boos naar Sophie. Hoe kon ze?
'Genoeg Sophie!' De stem van Finn was als een echte leider en snoerde meteen haar mond. 'Je hebt het recht niet op zo te praten over je roedel genoten. Ik denk dat je maar even af moet gaan koelen en over al je woorden moet gaan nadenken. VERDWIJN!'


Sophie gaf hem een dodelijke blik en stond op. 'Ik loop wel een nieuwe ronde en als ik hem tegen komt is hij van mij..'
'Amber gaat het?' Tijmen keek haar bezorgt aan. Amber knikte voorzichtig.


'Dus we doen het zoals ik het zeg. We wachten af, lopen meer rondes en kijken wat hun stappen zijn. Ik weiger in hun spel mee te gaan.'
We knikte alle drie voorzichtig naar Finn, terwijl we Sophie vloekend weg hoorde lopen.
'Weet je Finn, het blijft mijn broer en hoe graag ik het ook wil dat hij terug komt, hij heeft wel dingen gedaan.'
Amber keek me aan. 'We snappen het, maar mensen kunnen veranderen Troy.'
Finn knikte, 'het beste is afwachten, maar wel alvast bedenken wat we moeten doen.'
'Kom op we moeten naar school.' Tijmen stond op en rende weg, half struikelend over zijn veters.


'Kom Troy, we gaan onze tijd weer uit zitten op school. We zullen binnenkort samen even overleggen wat te doen met jou broer.'
Ik knikte naar Finn, die al opstond samen met Amber.
'Kom je ook zo?'
Ik knikte en hoorde hun weg lopen.


Dit was een rot situatie. Hij was mijn broer, mijn slechte broer. Hij ging weg en komt nu weer terug. Ik vroeg me af wat hij in zijn schild voerde.
Ik wist dat hij er was, ik voelde me elke keer bekeken. Alsof hij zo dicht bij was en elke stap die ik zette in de gaten hield.
Overal waar ik kwam rook ik zijn geur, dit omdat we familie zijn. Hij lag op de loer, klaar om aan te vallen.

Verhaal van Morgan is heel mooi

Danjewel De volgende Update gaat ook weer over Morgan, plaats hem zo snel mogelijk.

Weer een nieuwe update!!
Morgan haar verhaal gaat verder...


Morgan - kennis making


Langzaam liep ik op het reuzachtige gebouw af. Was dit mijn school? Kale boel zeg. Mijn oude school was geweldig geweest, overal mooie beelden, planten en leven. Dit... deze school zag er in mijn ogen meer uit als een inrichting voor gekken. Er stonden dan wel planten, maar dat was ook één van het weinige.
Ik keek rond over het schoolplein, waarschijnlijk was de bel al gegaan, er stond bijna niemand.
Behalve... dat groepje.


Misschien kon ik aan hun de weg vragen in school, hoe kwam ik anders bij de kamer van de directeur? Elke deur open gooien, zodat iedereen me aan kon staren. Echt niet.
Ik raapte mijn moed bij een en liep langzaam op het druk met elkaar pratende groepje af.


Nog voordat ik iets had gezegd of echt bij hun buurt stond, vroeg ik me al af of het wel zo'n goed idee was geweest.
Ze stopte abrupt met praten, staken hun neus in de lucht en voordat ik het wist draaide ze alle vier tegelijk mijn kant op.
Ik stond stil en hield mijn hart vast. Hun blikken boorde dwars door me heen.
'eh... hoi, ik ben Morgan en ik.. nou... ik..'
Oké dat klonk echt stom. Ik keek ze alle vier verlegen aan, waarna mijn gezicht weer terug keerde naar het paar schitterende groene ogen die mij ook bekeken.
'Ik ehm.....' Meer kon ik niet uit brengen. Was dat zijn schuld, of was ik nog steeds overdonderd door hun enge actie.


'Ga weg!' Gromde de jongen met het bruine haar, waardoor ik mijn contact met de mooie groene ogen verbrak en hem aankeek.
Zijn ogen spoten bijna vuur, zijn vuisten waren gebald en hij kromde zijn rug.
Ik deed snel een paar stappen naar achter en beet op mijn lip.
'Ehm..' Wist ik weer alleen uit te brengen. Hoe stom? Kon ik niks beters verzinnen.
Misschien kon ik mezelf toch beter uit de voeten maken. Ik wilde op mijn eerste dag geen problemen.
Ik draaide mezelf snel om en rende weg.
'Ja meisje, ren maar gauw, voordat we je op eten.' Hoorde ik een stem achter me zeggen.
Het klonk zo duivels dat ik mijn hoofd omdraaide. Ik zag hoe de jongen met rood haar zijn lippen af likte.


Stelletje freaks! Wat bezielde hun.
Ik wist niet hoe snel ik naar de school deuren toe moest rennen, daar zou ik vast en zeker veilig zijn.
Als heel de school zo was, kon ik mijn lol op, dan wilde ik per direct weer verhuizen!


Bij de schooldeur stopte ik en hijgde even uit. Voorzichtig draaide ik me om, om te kijken wat de enge freaks aan het doen waren.
Druk met elkaar in gesprek. Vast over mij, leuk zo'n nieuweling bang maken!


Binnen in de school was ik niemand tegen gekomen, dus begon ik mijn eigen zoektocht.
Ik deed gelukkig geen deuren open, maar las de bordjes die er, bij sommige, deuren hingen.
Eindelijk vond ik de deur van de directeur.
Ik hield mijn hand gereed om te kloppen. Please, wees een normale vriendelijk man. Smeekte ik voorzichtig.
Ik klopte aan en wachtte.


'Binnen!' Hoorde ik een zware mannenstem aan de andere kant roepen.
Ik opende de deur en zag tot mijn vreugde een wat oudere man staan, met een enorme glimlach, bijna verstopt achter een baard.
Hij oogde vriendelijk. Ik kon wel een sprongetje maken van geluk.
'A, Morgan, toch?' Hij spreidde zijn armen vriendelijk terwijl ik knikte.
'Ik verwachtte je al.'


Hij kwam dicht bij me staan en begon meteen zijn verhaal.
'Welkom op onze school. Een school waarin je zult ervaren dat een beroep kiezen zeer belangrijk voor je is. Dit is natuurlijk ook wat we op lange termijn van je gaan verwachten.'
Lange termijn? Hield dat in dat ik hier nog lang zat?
'Ik ben directeur Hoefijzer. En ik ben blij dat je je bij onze school voegt. Een getalenteerde leerling als jij bent.. Ik heb je cijferlijst gekregen van je vorige school.' Fluisterde hij zachtjes.
'Eh... dankjewel.' Zei ik voorzichtig, niet zeker wetend of ik daar echt heel erg blij mee was.


'Laten we er niet te lang om heen draaien, je wilt vast de les in, maar het lokaal vinden gaat moeilijk worden. Daarom hoef je je voor vandaag nog niet zo druk te maken. Eerst krijg je een rondleiding door de school.'
Hij richtte zijn blik om het meisje dat op de bank zat. 'Kom.'


Het meisje kwam vrolijk op me af gelopen. Ergens deed ze me denken aan een indiaan. De gebruinde huid, simpele kleding.
'Hallo ik ben Yla.' Ze stak me haar hand toe.
Nu wist ik het zeker, haar naam was ook niet hedendaags.
'Morgan.' Zei ik terwijl ik haar hand beantwoorde.
'Zo, ik ga je dus een rondleiding geven.' Zei ze een beetje onwennig. 'Ik zal je proberen alles te laten zien in een snel trein vaart, want beide moeten we natuurlijk naar de les.' Terwijl ze dat zei begon ze te giechelen.
Zou ze dat serieus menen? Ik hoef echt de les nog niet in.
Ze kwam wat dichter op me af. 'Alleen moet ik me eerst nog even omkleden. Ik kwam net terug van het sporten en was bijna te laat bij de directeur, dus heb ik daar nog geen tijd voor gehad.' Fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar vinger kort op haar mond legde.


Ik kon je vertellen dat ik haar wel aardig begon te vinden, een gewoon alledaags meisje, geen freak.
Ik lachte, en Yla deed vrolijk mee.
'Ik zie dat jullie het al goed kunnen vinden, nou kom op, schiet op. Ik heb zo een vergadering.'
'Goed, laten we dan maar beginnen.' Zei ik tegen Yla, die voorging.


------------------------------------------

Ik hoop dat jullie deze up wat vinden..
Zou het leuk vinden als er reacties op komen